คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 9 หลอมรวม (Assimilated) nc18+
Tan say
นี่ก็ สี่ทุ่ม แล้ว...ให้ตายเถอะ พี่อุ้ยจะอยู่ที่นี่จริงๆเหรอเนี่ย ผมไม่อยากจะพูดอะไรแล้วจริงๆนะเนี่ย เลยปล่อยให้เขานอนดูทีวีในโน้ตบุค มาเกือบ 2 ชั่วโมงแล้ว โหยนี่จะอยู่กินที่นี่เลยใช่ไหม
“ นี่ พี่อุ้ย จะไม่กลับห้องจริงๆเหรอ” ผมถาม รอบที่ 500 แล้ว
“เอ๊ะ เรานี่ยังไง ทำไมไล่พี่จัง ก็บอกแล้วนี่ ว่าจะ อยู่ที่นี่ไง พูดมากเดี๋ยวก็จับกินซะนี่” เขาพูดปนขู่ผมเล็กๆ
“ชิ เออ อยากอยู่ก็อยู่ไปเล้ย ไม่อยู่ด้วยแล้ว” ผมบอกแล้วทำท่าจะเดินออกไป
“จะไปไหนครับ” เขาพูด แล้วดึงมือผมเอาไว้
“ก็ไป เดินเล่น ไปมาร์ท ซื้อขนมมากินด้วยไง “ ผมบอกพี่อุ้ยเขาพร้อมกับยิ้ม
“พี่ไปด้วย “
“ง่ะ ไปแค่นี้เอง ไม่ต้องหวงขนาดนั้นก็ได้มั้ง หู่ว เป็นแค่พี่ชายเอง”
“แน่ใจเหรอ ว่าพี่เป็นพี่ชายเราน่ะ พี่ไม่ได้อยากเป็นแค่นั้นนะ เราให้พี่เป็นแค่นี้ พี่ก็จะเป็นแค่นี้ แต่ไม่ต้องห่วงนะ พี่ตาลายเมื่อไหร่ก็จับเรากิน ก็เท่านั้นแหละ” เขาพูดติดตลก แถม ยังทำหน้าตายอีก
“แน่ะ ยังจะมาพูดแบบนี้อีก “ผมว่าพลางฟาดมือลง ไปที่กลางหลังพี่เขาแรงๆ
“ตกลงจะไปหรือเปล่า” ผมถามย้ำอีกครั้ง
“ไม่เอาอ่า แต่ ฝากซื้อโค้ก กับ เลย์ รส แทนด้วยนะครับ พี่อยากกิน”
“เลย์ รสแทนนี่อะไร ชิ “ ผมพูดอีกครั้ง
“ก็รสที่พี่อยากกินไง”
“พอแล้วไอ้บ้า “ ผมว่าแล้วก็รีบเดินออกมาเลย
.....ผมใช้เวลา ไม่นานในการเดินออกมาจากหอ ระหว่างทางผมได้พบกับเพื่อน ที่เรียนสาขา เดียวกันเต็มเลย พวกเขาดูเป็นห่วงผมนะครับ แต่ผมก็ได้แต่บอกเขาว่าไม่เป็นไร วันเปิดเทอม เห็นผม ครบ 32 แน่นอน พร้อมกับหัวเราะ อา รู้สึกดีจัง กับการที่มี เพื่อนๆ มีคนที่ทำให้เรามีความสุข ถึงมันจะสั้นแค่ไหน ผมก็ยังยินดี ที่สามารถยิ้มออกมาได้บ้าง ช่างแตกต่างกับตอนที่ผมตกนรกเหลือเกิน ตั้งแต่วันนั้น ผมยังไม่ได้เปิดมือถือเลย ไม่อยากรับรู้อะไร ทั้งนั้น แต่ตอนนี้ผมคิดว่าพอจะรับความจริงได้บ้างแล้ว ผมเลย หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พร้อมกับเปิดเครื่อง ผมใช้เวลารอซักครู่ มือถือของผมก็โหลดจนเสร็จผมเลย เอามือถือยัดใส่ลงกระเป๋า และ ก้าวเดินออกไป
.......หมื่นแสนล้านนาที ต่อไปนี้ขอใช้มันไปกับเธอ.....
......อยากมีวันเวลาที่สวยงาม เติมความฝันที่เคยละเมอ...
เสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นมาในทันที ผมเลยหยิบขึ้นมาดู
--*My love octo*--
อา เป็นชื่อที่ผมอยากหลีกเลี่ยงทีสุด ผมได้แต่ ปล่อยให้เสียงโทรศัพท์ดังอยู่อย่างนั้น แล้วก้าวเดินต่อไป เป้าหมายของผมคือ มินิมาร์ท ขณะที่ผมเดินผมก็พยายามที่จะไล่ เรื่องราวทั้งหมดเกี่ยวกับนายโต้นั้นออกไป ผมเจ็บ ผมบอกกับตัวเองอยู่อย่างนั้น แต่ใน ความเจ็บปวดของผม ลึกๆแล้วผมเองก็รู้ตัว ว่าวันนั้น วันที่ผมทรมานราวกับตายทั้งเป็น ผมก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ผมรู้สึกดี ที่ถูก เขากอดเอาไว้อย่างนั้น ไม่ใช่ว่ามีแต่ผมเองที่ขัดขืน ผมเองก็โอนอ่อนผ่อนตามไปกับจูบแห่งปรารถนาที่แสนเร่าร้อนนั้น ไม่! ผมจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างนี้ทั้งหมด
เสียงโทรศัพท์ผมยังดังอยู่อย่างต่อเนื่อง ทุกครั้งที่ผมก้าวเดิน เหมือนกับความเจ็บปวดของผมค่อยๆเอ่อล้นขึ้นมาทีละน้อย แต่ผมไม่สนใจหรอกครับ ผมเชื่อว่า ซักวัน ผมจะต้องลืมความเจ็บปวดนี้ได้อย่างแน่นอน แต่แปลกที่ผมกลับไม่กดปฏิเสธสายที่โทรเข้ามา เป็นครั้งที่ 10 มันเป็นเพราะผมไม่รำคาญ หรือ ใจผมไม่อยากปฏิเสธกันแน่
“นี่ไม่คิดจะรับโทรศัพท์เลยเหรอ?” น้ำเสียงที่คุ้นหู ผมจำได้ดีว่า เจ้าของเสียงนี้คือคนที่ทำให้ผมเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด
ผมรีบก้าวท้าว เดินหนี เพราะรู้ดี เขาจับผมได้ เขาเล่นงานผมแน่
“จะรีบหนีไปไหนล่ะ ไม่มาคุยกัน ก่อนล่ะ ทำใจได้เร็วดีนะ นึกว่าจะหลบนานกว่านี้ซะอีก”
“ฉันไม่ได้สนใจอะไร เรื่องนั้น เพราะ นายไม่มีตัวตนในสายตาฉัน ” ผมตอบกลับ
“หึ ให้มันจริงสิ แล้วจะรีบหนีไปไหนล่ะ “ พี่โต้พูดแบบมีอารมณ์โมโหขึ้นมาบ้าง แปลว่าผมยังอยู่ในความสนใจของเขาสินะ
“ ก็ไปซื้อของ นายอย่ามายุ่งจะได้ไหม ฉันรีบ“
“หึ รีบเหรอ รีบไปหาไอ้อุ้ยล่ะสิ อ๋อ ใช่สิ พอพี่ออกจากห้องมามันก็เข้าไปต่อ หึ ไม่ต่างจาก พวก อะไรซักอย่างที่เอาตัวเข้าแลกเลยนะ” เขาบริพาส ผมอย่างเจ็บแสบ
“หึ ถ้าจะให้พอใจจะพูดว่า ผมมันชั่ว ขายตัวเลยก็ได้นะ ถ้ามันจะสะใจพี่”ผมตอบกลับอย่างทนไม่ไหว
“อ่อ งั้นก็ดี เลย พี่มันก็พวกชั่วอยู่แล้ว เราก็เหมาะกันดีนี่ งั้นวันนี้ไม่ต้องกลับห้องหรอก ไปกับพี่ แพศยา อย่างนาย กับพี่ มันก็เคยๆกันอยู่ ไม่ต้องพูดมากดี” เขาพูดพร้อมกับกระชากร่างของผมให้เซไปตามแรงของเขา
“ไอ้บ้า อยากมากก็ไปหาที่อื่น ฉันไม่เต็มใจ ไอ้ชั่ว ช่วยด้วย”ผมร้องขอความช่วยเหลือ
“ร้องเข้าไปสิ ร้องให้ดังอีก เร็ว ร้องอีกสิ เขาจะได้รู้ว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน ดูเหมือนรอยที่พี่ทำไว้มันจะยังไม่จางไปนิ เอาสิร้องอีก ร้องดังๆ” เขากระซิบที่หูผม
กึก ผมไม่ได้อยากจะหยุดร้องหรือสะดุ้งเพราะคำของเขานะครับ ผมรู้สึกได้เลยว่า มีบางอย่างที่กระแทกเข้ามาที่ หน้าท้องของผมอย่างแรง แรงมากพอที่จะทำให้ผมจุก จนพูดอะไรไม่ออก แต่ไม่แรงมากพอที่จำทำให้สติผมเลือนหาย ผมนอนมามากพอแล้ว ผมจะไม่ยอม ผมพยายามตะกายให้พ้นจากร่างกายของชายตรงหน้า ใช่ครับ เขาต่อยเข้าที่ หน้าท้องของผม ทำไมชายคนนี้ ใจร้ายกับผมได้เสมอเลยนะ
“หึ ของเคยๆกันอยู่ ต้องให้ใช้กำลังกันเลยนะครับ “ เขาพูดแสยะยิ้ม
เขาพาดผมขึ้นที่บ่าของเขา ผมพยายามตะกุยหลังของเขา แต่ร่างสูงไม่มีทีท่า ที่จะยอมปล่อยผมเลย ผมไม่ไหวแล้ว นี่ผมต้องเป็นของไอ้หมอนี่จริงๆเหรอเนี่ย
“ปล่อย “ผมพูด เสียงเบาราวกับกระซิบ
“รู้รึเปล่า เสียงกระเส่าของนายน่ะ มันน่าหลงใหล มันทำให้พี่มีอารมณ์มากกว่าเดิมอีกนะ อย่าดิ้นหนีให้เหนื่อยเลย กว่าจะเจอตัวเราได้ พี่เหนื่อยแทบตาย ให้พี่ชื่นใจหน่อยนะครับ”
“อย่านะ ไอบ้า อ๊ายๆ” พี่โต้ เขาใช้มือที่เหลืออีกข้าง ดึงเสื้อนอกของผมออก อ๊าก อะไรเนี่ย ผมเปลือยท่อนบนแล้วนะ พร้อมกับโยนเสื้อผม ทิ้งไว้ทั้งอย่างนั้น
“อย่า......”ผมบอกอย่างแผ่วเบาอีกครั้ง
“บอกแล้วไง ว่าอย่าใช้เสียงแบบนั้นเรียกพี่ หึ จากนี้เกิดอะไรขึ้นพี่ไม่รู้ด้วยแล้วนะ”
ผมถูกร่างสูง ฉุดกระชากลากถู ไปที่ไหนสักที่ แต่ที่แน่ๆผมไม่มั่นใจในสวัสดิภาพของตนเองแล้ว
ร่างสูงค่อยๆวางผมลงบนเตียง เตียง เตียงอีกแล้ว ถ้าทางชาติที่แล้วผมจะทำบุญด้วยเตียงนะ อะไรๆไปไหนก็เจอแต่เตียง
เขามาขึ้นคร่อมผมอีกครั้ง ผมเหนื่อยเหลือเกิน ผมไร้เรี่ยวแรงจะขัดขืนชายคนนี้อีกแล้ว ฟ้าคงกำหนดให้ผมต้องเป็นของชายคนนี้สินะ
“แทน พี่ขอโทษ แต่พี่...ห้ามมันไม่ไหวอีกแล้ว พี่อยากเป็นเจ้าของแทน คนอื่น จะได้ไม่มีใครมา แยกแทนกับพี่ออกจากกันได้ “ สีหน้า และ ท่าทางเขาเริ่มอ่อนลง สวนทางกับผมที่อารมณ์ยิ่งเดือดพล่าน
“ หึ พี่ก้ได้ไปแล้วนิ อยากจะได้อะไรอีกล่ะ ย่ำยีแทนมันสะใจพี่แล้วไม่ใช่เหรอ” ผมตอกกลับไป
“หึ วันนั้นน่ะเหรอ ถ้าได้แทนจริงๆก็ดีสิ ตอนแรกก็กะว่าจะไม่ให้ใครมายุ่งกับแทน พี่เลยใช้ต่างหู เจาะลงที่นิ้วพี่ให้เลือดมันออกแล้ว ก็ป้ายลงบนที่นอน เพราะพี่เล่นงานแทนขนาดนั้นแล้ว พี่คิดว่าแทนไม่น่าเอะใจอยู่แล้ว แต่ไอ้อุ้ยมันกลับไม่แคร์ ถี่รู้ว่าทำแล้ว มันจะทำให้แทนเสียใจ มากจนถึงขนาดนี้พี่ก็จะไม่ทำ แต่พี่ก็ยืนยันว่าพี่ทำแล้วพี่ไม่เสียใจ เพราะถ้าจะให้เสียแทนไป พี่ไม่ยอม และ จะไม่มีวันยอมด้วย ต่อให้พี่กับ ไอ้อุ้ยต้องฆ่ากันให้ตาย พี่ก็ไม่ปล่อยแทนไป พี่เป็นของแทน และ แทน ต้องเป็นของพี่คนเดียว” เขาสารภาพความจริงออกมา
“ ...”ผมอึ้งกับความจริงที่รับรู้ ผมเสียใจไปเพื่ออะไร เขาไม่ได้ทำลายผม เขา....ผมไม่ผิดใช่ไหมที่จะทำตามใจตัวเองบ้างผมกำลังจะพ่ายแพ้ต่อความอดทนของหัวใจตัวเองแล้ว
“พี่รักแทน รักจริงๆนะ คิดว่าพี่เป็นคนอื่นก็ได้ เป็นไอ้โต้ก็ได้ แต่อย่าผลักไส พี่อีกเลยนะครับ” พี่โต้พูดอย่างอ่อนแรง ก่อนที่จะซบใบหน้าลงมาที่ซอกคอของผม
Nc++
“จะมีวันไหน ที่พี่มีความสุขได้เท่าวันนี้ไหมนะ ฝันดีนะครับที่รัก “ พี่โต้พูดกับร่างบายที่หลับปุ๋ยไปแล้ว พร้อมกับเบียดกายลงนอนข้าง ร่างบาง และ กอดเอาไว้ก่อนที่จะเข้าสู่นิทราด้วยความเหนื่อยอ่อน
เนื่องด้วย ตอนที่ 9 นีเป็น ฉากที่ไม่สมควรให้เด็กที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี
ได้เสพติดกับการอ่าน
หากอยากอ่าน เนื้อหาในตอนนี้ให้ติดต่อที่ อีเมลล์ armkubpom2@hotmail.co.th คับ
ความคิดเห็น