คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 7 พึ่งพิง (Need some help )
Auy say
หลังจากที่ผมออกมาจาก แทนแล้ว ตอนแรกผมก็เสียใจอยู่ หรอกครับ แต่ว่า มันเหมือนมีความรู้สึกอะไรบางอย่างที่ทำให้ผม รู้สึกดี ขึ้น ที่ผมต้องมานั่งเหม่อ นั่งเศร้านั้น ก็เกิดจาก คนแค่คนๆนึงจะทำให้ ผมต้องเสียใจ ความจริงผมไม่ได้เสียใจอะไรเลยนะครับ อาจจะแค่ เสียดาย เสียดายเงิน เสียดายเวลา ที่ทำให้ผมทุ่มเท กับ สิ่งที่ได้กลับมาเป็นสิ่งที่ว่างเปล่า ยอมรับว่ามันทำให้ผมเสียเซลฟ์มาก ผมที่นั่งจมกับเรื่องนี้มา นานกว่า เดือนแล้ว ผมหมดอาลัยตายอยากในชีวิตจริงๆแต่ผมเชื่อว่า สักวัน ผมจะต้องหลุดออกจากความ เสียดายนี้ และพระเจ้าก็ เมตตาผมจริงๆ
“เอ่อ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ชายที่อยู่ตรงหน้า ถามผมด้วยน้ำเสียง ที่ดูเป็นห่วง เหลือเกิน
ทำไมเขาจะเป็นห่วงผมทำไมนะ ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันเสียหน่อย....แต่มันแปลกตรงที่ผมกลับไว้ใจ ได้อย่างน่าประหลาด มันช่างเป็นความรู้สึกที่ โหยหา ผมต้องการ ใครสัก ใครสักคนที่ผมถามหาและตามหามาตลอดชีวิต ผมไม่รอช้า ที่จะไขว่คว้าแม้มันจะเป็นแสงที่ริบหรี่ ผมก็จะคว้ามันเอาไว้
ผมคว้าร่างของชาย ร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้า
ควับ!!!
“เห้ย ทำอะไรเนี่ย” เขาค้าน แต่ผมไม่สนหรอก น้ำตาของผมค่อยไหลรินลงมาอีกครั้งทั้งที่คิดว่ามันน่าจะหยุดไปแล้วแท้ๆ
“ช่วยอยู่อย่างนี้ อีกสักพักได้ไหม” ผมกล่าวอย่าง อ่อนแรงเหลือเกิน
“เอ่อ นี่ ผมอยู่ตรงนี้ด้วยได้ไม่นานนะครับ แต่จะช่วยอยู่เป็นเพื่อนด้วยซักพักนะครับ อย่างน้อยก็ดีกว่าอยู่คนเดียวนิครับจริงไหม ไม่ว่าคุณจะเศร้าแค่ไหน แต่ สักวันมันก็จะผ่านพ้นไปไม่ใช่เหรอครับ. บลา.ๆๆๆๆๆๆ”
ผมฟังหมอนั่นอย่างตั้งใจ น้ำเสียงทุ้มน้อยๆนั้น ช่างน่าหลงใหลเหลือเกิน เสียงของเขาทำให้ผมไม่สามารถผละออกจากตัวของเขาได้เลย กลิ่นที่หอม เย้ายวนใจ เสียเหลือเกิน ยากเกินที่จะปล่อยให้เขาหลุดมือไป ผมรู้สึกว่า หัวใจของผมกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง อา ความรู้สึกที่ไม่ได้สัมผัสมานานเหลือเกิน
“เอ่อ ขอโทษนะครับ แต่คุณคงสบายใจขึ้นไหม” ร่างเล็กถามผม
“ ก็ดีมั้ง” ผมตอบ อมยิ้มเล็กๆ
“ฮ่าๆ งั้นผม ไปดีกว่า นะครับ “
เดี๋ยวสิ นายชื่ออะไร”
“อ่า ผมชื่อแทน ครับ อยู่ ไอทีปี 1 คับ” ผมฟังอย่างตั้งใจ
“อืม พี่ชื่อ อุ้ย คับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ แล้วก็ขอบใจนะ ^-^”ผมแนะนำตัวและ ยิ้มให้
“แล้วก็....พี่มีเรื่องจะบอก”
“คับ...?”แทน ถามอย่างสงสัย
“พี่เจอเป้าหมาย ของการมีชิวิตใหม่ของพี่แล้วล่ะ ? “ผมบอกทีเล่นทีจริง
“หา “ หมอนั่นอุทาน อย่างสงสัย
“ แทน คือเป้าหมายใหม่ของพี่นะครับ สักวัน พี่จะเอาแทนมาเป็นของพี่ให้ได้เลย”
ผมพูด...อย่างหมายมั่น
“เอ่อ คือผม...” หมอนั่นกำลังจะปฏิเสธ
“หมอนั่นมีผัว แล้วอย่ามายุ่ง” ไอ้พี่ที่แสนคุ้นเคยของผมนี่เอง เหอะ ผมไม่ชอบขี้หน้ามันเลย แต่มันถือสิทธิ์อะไรมาจับนู่นนี่ เที่ยวพูดว่าใครเป็นของมัน
ขณะที่ผมกำลังจะคว้ามือเพื่อนช่วย หมอนั่นไว้ แต่ผมกับหยุดมือไว้....เมื่อคิดได้ว่าผมยังไม่เป็นอะไรกับแทน ผมจะเข้าไปยุ่งตอนนี้อาจจะเร็วไป ผมยอม วันนี้ แต่วันพรุ่งนี้ผมไม่ยอมแน่
........วันต่อมา
12.00 น
ผมคงไม่ได้มาเช้า หรือ สายจนเกินไปนะครับ ผมมาดักรอเขา อยู่ที่หน้าห้องของแทน ฮ่าๆจะถามผมว่ารู้ได้ยังไงน่ะเหรอครับ ผมก็เห็นจากที่ไอ้โต้มันลาก แทนเข้าห้องน่ะสิ แต่ผมก็เป็นห่วง หมอนั่นอยู่ไม่น้อย คนอย่างไอ้โต้ สภาพหึงขนาดนั้น มันคงไม่ปล่อยไปง่ายๆ แต่ ผมก็ไม่คิดว่ามันจะทำอะไร ถึงขั้นนั้นกับแทนหรอกนะครับ จริงอยู่ว่ามันจะอารมณ์รุนแรง แต่คงไม่เกินเลยไปจนถึงขั้นนั้นหรอก ผมรู้จักมันดี ดีมากพอที่จะรู้จักตัวมันเอง เลยล่ะ เพราะอะไรน่ะหรือครับ ไว้ ผมอยากจะฆ่ากันตายกับมันเมื่อไหร่ผมจะเล่าให้มันฟังเอง แต่ตอนนี้ ทำไมแทนยังไม่ออกมาอีกนะ
ก๊อก ๆๆๆๆๆ ผมเคาะห้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ทำไมนานขนาดนี้นะ ผมไม่รอแล้ว ผมเปิดประตูห้อง แล้วก้าวเข้าไป ภาพที่เห็นมัน บีบ และกรีดแทงหัวใจผมอย่างรุนแรง จนแทบจะฉีกขาด
ภาพของแทน อยู่ในชุดเสื้อกล้าม กับบ๊อกเซอร์ พยายามลุกจากเตียง เพื่อจะมา เปิดประตูให้ผม ผมไม่ได้ตกใจกับ สภาพเสื้อผ้าของแทน เพราะมันเป็นปกติของผู้ชาย แต่ สภาพ ร่างกายที่อ่อนล้า ที่จะไร้เรี่ยวแรง กับร่องรอยมากมายที่อยู่ บริเวณซอกคอ และ ใต้ร่มผ้า
ทุกสิ่งเหล่านั้น...มันสร้างความบันดาลโทสะในตัวผม แต่ผมต้องระงับอารมณ์ไว้ ชายที่อยู่ตรงหน้าผม ช่างน่าสงสารเหลือเกิน ผมจะเติมเต็มเขาบ้างได้ไหม ผมจะปลอบเขาบ้างได้ไหม ผมอยากเป็นคนที่อยู่ข้างๆเขา ปลอบโยนเขา
ผมรีบกระโจนเข้าไปรับ ร่างบางเอาไว้ในอ้อมกอด ก่อนที่ร่างบางนั้นจะหมดสติไป ทำไมนะ ทำไมถึงทำกันขนาดนี้ทำไมถึง
ผมค่อยๆกอดร่างบางเอาไว้ จนผมรู้สึกร้อน ร้อนเหลือเกิน เห้ย ร้อนเหรอ ทำไมร้อนแบบนี้
“ให้ตาย สิ ไข้เหรอ ทำไมไข้ขึ้นสูงแบบนี้” ผมสบถ
ผมทำได้แค่ดูแล อยู่อย่างนั้น ผมสงสาร เขาเหลือเกิน หึ หลังจากนี้ เราได้เห็นดีกันแน่
ผมเริ่ม กดโทรศัพท์ หาเบอร์พี่ชายที่แสนดีของผม
Kassanova n dom
“ฮัลโหล พี่ด๊อม พี่อยู่ไหน” ผมถามปลายสาย
“พี่ อยู่แถวๆ ลาดพร้าวอ่า อยู่กรุงเทพ ทำไมเหรอ” ปลายสายถามผมอย่างสงสัย
“ผมจะมาอยู่ห้องพี่สักพัก พี่ก็ไปอยู่ที่ ห้องเช่าของผม หน้าม.ไปก่อนนะพี่ “
“เฮ้ยๆ อะไรเนี่ย เออๆ ก็ได้วะ ฝากน้องพี่ด้วยนะ”
“ครับ ขอบคุณคับ”
ผมวางสาย แล้ว มองไปที่ร่างบาง
“หนะ หนาว.....” แทน ค่อยๆสั่น ทำเอาผมกลัวไปหมด กลัวว่าจะเสียหมอนี่ไป ไม่ผมไม่ยอม
ผมบรรจง ค่อยๆกอด ร่างบาง แม้จะขัดขืน ในช่วงแรก แต่ ไม่นานร่างบางก็ค่อยๆ หยุดสั่น
“พี่ขอโทษ ที่ปล่อยแทนไป จนกลายเป็นแบบนี้ พี่จะดูแลแทนให้ดีกว่านี้นะครับ” ผมพูดอย่างแผ่วเบา ให้สัญญากับร่างเล็ก และ ให้คำมั่นกับตนเอง
หึ....โต้ จากนี้ไป ฉันกับนาย ต้องประหัตประหารกันแน่ แม้จะต้องเจ็บปวดกันทั้งสองฝ่าย
ว่าแต่ผมเหนื่อยจัง ดูแลคนป่วยคนนี้ แม้จะเหนื่อย แต่ก็มีความสุข .....ขอลักหลับซักนิดนะครับ
ผมค่อยๆประทับริมฝีปากลงที่ หน้าผากของ ชายหนุ่มตรงหน้า ทำให้ผมรู้ว่า ไข้เริ่มลดลงแล้ว อาการสั่นก็ไม่มีให้เห็นแล้ว ผมอยากให้ หมอนี่ป่วยทุกวันจังเลย น่ารักจัง
ของีบหลับซักนิดนะครับ
“ หายไวๆนะครับ น้องแทนของผม “
หึหึ ไอ้พี่โต้ ถ้ามันรู้ว่าผมมาอยู่ห้องนี้ กับ คนที่มันทั้งรัก ทั้งหลง ทั้งหึง ทั้งหวง จนถึงขนาดย่ำยี ได้ ผมจะปกป้องหมอนี่เอาไว้ให้ได้ คอยดูสิ คนที่จะต้องอกแตกตาย คือ นาย ไอ้โต้
ความคิดเห็น