คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 จูบแรกของนายน่ะ พี่ขอนะ (You r first kiss pleas give me)
หอพัก สุรวิทัศน์
ผมยังนั่งอยู่บนเตียงในห้อง ไม่รู้ว่ามันนานเท่าไรแล้ว ตั้งแต่เรื่อง เมื่อตอนหัวค่ำ นั่น ผมเป็นคนที่เหมือนไม่สนใจอะไรก็จริงครับ แต่เรื่องแบบนี้ไม่สนใจไม่ได้หรอกครับ มันว่าด้วยความปลอดภัย(เวอร์จิ้น)ของผม ผมไม่รู้จริงๆนะ ผู้ชายคนนั้นเขาทำอะไรกับผม เขาจะทำยังไงกับผม แล้วต่อไปเขาจะทำอะไร ผมตามเขาไม่ทันแค่ ลมหายใจของเขาก็ทำผมสั่นสะท้านไปทั้งตัวแล้ว
“หึ้ย พอแล้ว” ผมไม่อยากจะคิดอีกแล้ว
ผมมองไปที่ เตียงอีกเตียงหนึ่งที่มันว่างเปล่า ใครที่จะเป็นรูมเมทของผมกันนะ ของก็ยกมาแล้ว แต่เจ้าตัวไม่ยักกะปรากฏตัวต่อหน้าผมซักที จะว่าไปที่ห้องนี้มันก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิดนะครับ ตัวห้องก็ เป็นโทนสีขาว กว้างๆโปร่งโล่ง ให้แสงพอเข้าได้ ไม่อับ มีประตู เปิดไปสู่เฉลียงข้างห้อง ที่เอาไว้ตากผ้า แล้วก็ห้องน้ำในตัว แถมยังมีโต๊ะ กับ ตู้เสื้อผ้าให้ครบชุดอีก แหม ช่างสะดวกสบายอะไรขนาดนี้ แต่ที่เป็นไฮไลท์ของห้องผม และ ผมคิดว่ามันเจ๋งมาก คือเตียง ขนาดดับเบิ้ล คิงไซส์ เยส ใช่เลย ผมชอบมันมาก เลิกคิดเรื่องห้องดีกว่าครับ เอาเป็นว่ามันน่าอยู่มาก ถ้าไม่นับ เรื่องเล่าแปลกๆที่พวกพี่ๆข้างห้องเขาเล่ามานะครับ แต่ผมก็ไม่สนใจมาก สนใจแค่ว่า รูมเมท ผมจะเป็นคนยังไง
แอ้ดดดด......
เสียงของประตู ค่อยๆเปิดออก ชายคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตู
ผมสังเกต ดูชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า เขาสูงกว่าผมอีก ผมว่าผมสูงแล้วนะ เขาสูงมากน่าจะซัก 178 ได้มั้ง แต่ที่สะดุดตาผมคงไม่ใช่ความสูงของเขาหรอกครับ หน้าตาที่เปื้อนยิ้มของเขามากกว่า ทำให้เขามีอัธยาศัยดี ดูน่าคบหาจริงๆ เท่าที่ดูผมว่าน่าจะ เป็นเพื่อนผม หรือไม่ก็ปี 2 แหละครับ เพราะเขาดูดีจะตาย
“เอ่อ สวัสดีครับ “ เขาเอ่ยก่อน เมื่อเห็นผมจ้องเขา
“อ้อ ครับผม ผมเพิ่งเข้ามาวันนี้นะครับ ผมแทนครับ” ผมตอบพร้อมยิ้ม และ แนะนำตัวอย่างเป็นกันเอง
“อ่าห๊ะ น้องแทนนี่เอง พี่เห็นชื่อตั้งแต่ตอนก่อนเปิดเทอมแล้ว ตัวจริงนี่ ต่างจากที่คิดไว้ลิบลับเลยนะ “ เขายิ้ม แล้วถอดรองเท้าออก
“โหย พี่ พูดงี้ใจร้ายอ่า ทำไมอ่า คิดว่าผมเป็นไงเหรอครับ เถื่อนๆ? ถึกๆ หรือไง “ ผมถามเพราะสงสัยจริงๆ
“ฮ่าๆ ก็ไมขนาดนั้น ก็ชื่อน้อง ดูแมนจะตาย นาย ธันวา พลสวัสดิ์ แมนโครตๆ พี่ก็เข้าข้างความคิดตัวเองไว้ก่อนดิ ฮ่าๆตัวจริงน้องแทนนี่ ดูน่ารักไปกว่าชื่อเยอะเลยนะ “เขาตอบแบบไม่กลัวผมโกรธ แน่นอนผมไม่โกรธหรอก โกรธทำไม ผมว่า ดีออกถ้ามันจะทำให้เราสนิทกันเร็วขึ้น อย่างน้อยก็น่าจะแนะนำ ที่ดีๆให้ผมได้บ้างล่ะ เขาเป็นรุ่นพี่นิ
“ฮ่าๆๆ แหม ครับๆ ยอมรับ ว่าแต่พี่ชื่อไรอ่าครับ พูดมาหลายประโยคแล้ว เรียกไม่ถูกแล้วอยู่ปีไหน เรียนอะไร เมื่อไหร่จะจบ แล้วอยู่ห้องนี้มานานหรือยัง มีแฟนหรือยัง ชอบคนแบบไหน ไม่ชอบอะไร กฎของการอยู่ร่วมกันคืออะไร ถ้าไม่พอใจบอกผมได้เลยนะครับ “ ผมร่ายยาว แบบแกล้งพี่เขาด้วย
“หึหึ หายใจทางไหนเนี่ย” เขาพูด
“ทางจมูกครับ “ผมตอบกวนๆ
“ เอาเป็นว่า พี่ชื่อ ด๊อม พี่อยู่ปี 4 เรียนเทคโนอาหารครับ พี่คนสบายๆ อยู่ง่าย กินง่าย แล้วก็ง่ายด้วย ส่วนแฟนยังไม่มีครับ ถามทำไมเนี่ย? นั่นแน่ ชอบพี่อ่าดิ” เขาเย้าผมเล่น
“บ้าเหอะ พี่ ผมแค่อยากรู้ ผมเพิ่งเคยมาใช้ชีวิตร่วมกับคนอื่น ครั้งแรก ตื่นเต้น แล้วเมื่อกี้พี่ว่า ปี4 เหรอ ทำไมหน้าเด็กจัง โหยนึกว่าปี 2 นะเนี่ย กินไรอ่าพี่ แน่ะ อย่าตอบว่ากินสาวๆนะ เพราะผมไม่เชื่อ ฮ่าๆๆ” ผมแกล้งเขากลับเช่นกัน
“หึหึ สาวๆน่ะพี่กินจนเบื่อแล้วและตอนนี้พี่ก็สนใจอะไรแปลกๆซะด้วยสิ” เขาเริ่มมองแล้วยิ้มกรุ้มกริ่มมาให้ผม
หยึย ตายล่ะหว่า เล่นจนได้เรื่องแล้ว
“ฮ่าๆๆ อย่ามองพี่แบบนั้นดิ พี่ไม่ทำอะไรเราหรอก เห็นยังเด็ก นี่ก็ค่ำแล้ว จะนอนเมื่อไหร่ละ พี่นอนดึกนะ เราน่ะเข้ามาใหม่ รีบๆนอนได้แล้วมั้ง พรุ่งนี้ยังต้องทำอะไรอีกเยอะ “ เขาเตือนผม
“หู่ว มาอยู่นี่แล้ยังมีคนเหมือนแม่อีกเหรอเนี่ย เหอะๆ “ผมหัวเราะแบบเซ็งๆ
“ฮ่าๆ เอาน่าเชื่อพี่เหอะ เดี๋ยว ตี 5 พี่ปลุก” เขาบอกผม
“ปลุกทำไมอ่ะ โหยตี 5 นอนได้อีกหลายตลบ เขานัดตั้ง 10 โมงกว่าจะเข้าฟังประชุมอะไรนั่นน่ะ” ผมตอบเขาอย่างเซ็งๆ
“เออๆ ตามใจ เช๊อะ พี่ไม่ยุ่งก็ได้ ชิ” พี่เขาตั้งท่างอนไปแล้ว ตั้งท่าจะถอดเสื้ออาบน้ำอ่า มันก็ธรรมดานะครับ ผู้ชายๆ ถอดเสื้อก็เรื่องปกติ แต่เขากำลังจะถอดบ๊อกเซอร์ด้วยนี่ดิ เหวย ต่อให้เป็นผู้ชายด้วยกันก็ไม่อยากเห็นอะไรๆแปลกๆตั้งแต่วันแรกนะ อย่า
“เห้ย พี่ทำไรอ่า “ ผมพูดเสียงดัง
“ถอดเสื้อ อาบน้ำไง ทำไม?” เขาตอบหน้าตาย
“เห่ย อายผมหน่อยเด้ ให้เกียรติผมหน่อย “ ผมบอกหน้าแดง
“อ่าห๊ะ เด็กน้อย บริสุทธิ์ สุดๆนี่เอง แหม น่ารักจริงๆ มามะ เป็นเมียป๋ามามาะ “ เขาเริ่มหื่นใส่ผมแล้ว อะไรเนี่ย มันเป็นเวรกรรมอะไรของผมเนี่ย เจอแต่ผู้ชายหื่น อ๊ากกก
“เหว่ย อย่านะ ผมสู้คนนะ “ ผมตอบแบบหวาดระแวง
ภาพของใครอีกคนขึ้นมาซ้อนทับ กับใบหน้าของพี่ด๊อม ผมสะดุ้ง แล้วกระพริบตา เพื่อให้แน่ใจ ใช่ เป็นพี่ด๊อม ไม่ใช่หมอนั่นผมคงหลอนมากไป ช่างมันเหอะ
“ฮ่าๆ น่ารักจริงๆว่ะ ไอ้น้องชาย อยู่กับพี่ทำใจนะ “ ว่าแล้วเขาก็คว้าผ้าเช็ดตัว เดินเข้าห้องน้ำไป
หู่ว ตกใจหมดเลย แกล้งแรงไปนะบางที ผมนั่งลงกับเตียง แล้วเปิด คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คขึ้นมา ว่าจะเช็คอีเมลล์ซักหน่อย ดูเหมือนไอ้นัทจะเข้ามหาลัย มาวันนี้เหมือนกัน ต้องเช็คซะหน่อยส่งข่าว ผมกับไอ้นัทอยู่คนละโซนครับ มันโซนบน ผมโซนล่าง ฮ่าๆมันชั้นต่ำ ก้ากๆฮาจริง ผมออนเฟส บุ๊ค และ เช็คอีเมลล์ครับ มีข้อความเข้ามา 1 ฉบับ ผมสงสัยเพราะเป็นเมลล์ที่ผมไม่รู้จัก จาก ใครน่ะ Octo
.......my dear….
พรุ่งนี้ รออยู่ หน้าห้อง1500 นะครับ จะไปรับ อยากคุยด้วย
Octo
ปล.อย่าพยายามหนีเพราะหนียังไงก็ไม่พ้น
“เห้ย ไอ้หมอนั่น” รู้ได้ไงวะ ว่าผมใช้เมลล์นี้
“อะไรครับแทน?” พี่ด๊อมถามอย่างตกใจ เมื่อผมสบถเล็กๆ
“อ้อเปล่าครับ แค่ตกใจนิดหน่อย” ผมหันไปมอง พี่เขาอยู่ในชุดนอน แบบ เอ่อ ไม่อยากพูดว่า มันเป็นลายวัวแสนปัญญาอ่อนมาก ถ้าไม่ติดว่าหน้าตาพี่แกดีล่ะก๊ ผมว่ามันต้องเหมือนชุดตัวตลก ที่เดินอยู่ตามงานวัดแน่เลยอ่า
“ มองหน้าพี่แล้วทำหน้าแบบนั้น คิดด่าชุดนอนพี่อยู่ใช่ไหม” เขาถามแบบเคืองๆ
“อ่า ห๊ะ “ ผมตอบแบบตรงๆ
“ทำไมต้องว่าชุดนอนพี่ด้วย เหอะพวกไร้ศิลปะ นอนดีกว่า” ว่าแล้วพี่แกก็ เดินไปนอนเฉยเลยครับ
ผมมองนาฬิกา นี่ก็ 5 ทุ่มครึ่งแล้ว นอนซะทีดีกว่า
ผมถอดเสื้อตัวนอกออกเหลือเพียงแค่ เสื้อกล้ามกับ บอกเซอร์ ของผม ผมก็เป็นแบบนี้ล่ะครับ มันติด ใส่แบบนี้นอน ผู้ชายคงไม่คิดมากหรอก แล้วเดินตรงไปที่เตียง ล้มตัวลงนอนอย่างเหนื่อยอ่อน วันนี้เกิดอะไรขึ้นเยอะแยะ นับว่าการมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ มหาลัยนี้ มันเจ๋งไม่เลวเลยล่ะคับ รูมเมทก็ ขี้เล่นเป็นกันเอง แถมเป็นรุ่นพี่ด้วย จะดีมากเลย ถ้าไม่มีเรื่อง ไอ้คุณพี่โต้มาเกิดขึ้นกับผมซะก่อน เห้อ นอนดีกว่า
“ราตรีสวัสดิ์นะครับ น้องแทน ฝันดี” พี่ด๊อมเขาบอกผมเสียงเบาๆ
“ครับ ฝันดี ”ผมตอบแล้วเลื่อนมือปิดไฟที่หัวเตียง
.....
20 พฤษภาคม
9.00 น
ผมรีบตื่นมาอาบน้ำแล้ว เพราะผมตื่นสายกว่าที่คิดนอนสบายมากไปแล้ว หลับลึก มาก ผมตื่นขึ้นมาก็ยังเห็นพี่ด๊อมนอนหลับอุตุอยูบน เตียง สภาพ เป็นอะไรที่ค่อนข้างน่าสังเวท พอประมาณ แต่ผมไม่มีเวลาคิดเรื่องหยุมหยิมพวกนี้แล้ว ผมรีบอาบน้ำ ชำระร่างกาย ให้เสร็จแล้วนุ่งผ้าเช็ดตัวแบบลวกๆออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อออกมา ผมก็ ชนกับพี่ด๊อมทันที เพราะสวนกัน แบบไม่ได้มอง
พี่ด๊อมมอง ผมอย่างสำรวจ
“ว้าว แทนหุ่นดีเหมือนกันนี่นา “ เขาชมผม
“อ่าก้อ ปกติน่ะครับ ผมแต่งรตัวก่อนนะครับ ” ผมตอบเลี่ยงๆ
ผมหยิบเสื้อและกางเกงขึ้นมาสวม และปัญหาสุดท้าย เนคไทต์ ผมผูกไม่เป้นหลังจากนั่งงมอยู่นาน พี่ด๊อมเขาคงสงสารน่ะครับ เลยเดินเข้ามาผูกให้ ผมก็เดินไปให้เขาผูกอย่างว่าง่าย
“ห๊า....แทนกลิ่นหอมจัง ใช้สบู่อะไรเนี่ย” เขาพูดพลางผูกไทต์ให้ผมด้วย
“อ่อก็เปลี่ยนไปเรื่อยอ่าครับ “ ผมตอบ
“อ่ะเสร็จแล้ว “
“อ่า ขอบคุณครับ พี่ด๊อมผมไปแล้วนะครับ"
“โชคดี “ เขาส่งยิ้มให้ผม
ผมมาถึงหน้าห้อง วิทยนิพัฒน์ ก่อน เวลาแค่แป๊ปเดียว
และแล้วช่วงเวลาที่น่าเบื่อก็ผ่านไปอย่างเชื่องช้า ใช่ครับ มันคืช่วงปฐมนิเทศ เขาพูดอะไรเยอะแยะ ผมไม่ได้สนใจฟังอะไรหรอกครับ ผมรู้แค่ว่า คนที่นั่งข้างๆผมก็หลับไปพร้อมๆกับผมนี่ล่ะครับ อ้อผมมีเพื่อนใหม่อีกคนแล้วนะครับ หมอนั่นชื่ออาร์มครับ มันก็เป็นคนคล้ายๆผมนั่นแหละ ไม่สนใจอะไรแต่เจ๋ง ที่สำคัญ มันหล่อ ชิไม่อยากยอมรับเลย เรียกได้ว่าผมกับมันก็หน้าตาไม่แพ้กันเท่าไรครับ แต่ตอนนี้มันหลับ รอบที่ร้อยแล้ว ซึ่งไม่ต่างจากผมเลย ช่วงเวลาที่น่าเบื่อผ่านไปอย่างเชื่องช้า ตอนนี้ก็บ่าย 3 แล้ว จะได้ออกไปแล้ว ว๊ากดีใจโครต ผมกับอาร์มคุยกันแล้วว่า จะไปหาอะไรกินกันหลัง มอ เห็นร่ำลือมาว่า ร้านนมแถวนั้นอร่อย และ สาวสวยเยอะนัก หึหึ วันนี้ผมบุกแน่
“ไอ้แทนเว้ย ไปเหอะ เขาเลิกกันแล้ว” มันบอกอย่างดีใจ
“เออๆๆแปปดิ ยังไม่ตื่นดีเลย” ผมตอบไป
ว่าแล้วผมกับมันก็เดินลงบันไดมาจากห้อง 1500 หรือห้องวิทยนิพัฒน์ด้วยกัน มันกอดไหล่ผม เพราะถ้าจะยังไม่ตื่นเหมือนผม เหว่ย แล้วมันจะขับรถได้ไหมเนี่ย แต่ผมยังไม่ลืมอะไรหรอกนะเมลล์เมื่อคืน ทำผมระแวงอยู่บ้าง ใช่ผมระแวงมากเลยล่ะมอง หาหมอนั่นให้ควักเลย เมื่อผมมองซ้าย ขวา แล้ว ไม่พบผมเลยเดินกอดเอวมันบ้าง ง่วง มันเกาะ ผมก็เกาะ โอเคดีมาก เพื่อนกันจริงๆ สูสี (ความขี้เกียจ คนอะไรขี้เกียจกระทั่งเดิน)
ผมเดินก้าวออกมาจากห้องได้ไม่กี่ก้าว ผมรู้สึกถึงแรงบางอย่างที่กระชากผมแรงมาก ออกไป ถ้าทางไอ้อาร์มคงตกใจไม่น้อยกว่าผมเท่าไร มันตาสว่างแล้ว มองหาผม ตอนนี้ผมอยู่ในอ้อมแขนของใครซักคน ซึ่งถ้าให้ผมเดา ต้องเป็นหมอนั่นแน่
ผมเงยหน้าหาสาเหตุที่ทำให้ผมต้องอยู่ในสภาพนี่ แล้วก็ใช่ครับ ผมเดาไม่ผิด
พี่โต้มีสีหน้าเดือดดาล น่ากลัวกว่าเมื่อตอนเย็นเมื่อวานอีก ผมจะโดนอะไรอีกเนี่ย
“ปล่อยนะ อะไรกับผมนักหนาวะเนี่ย” ผมตอบไปอย่างไม่พอใจ
“อะไร หึ อย่ามาเยอะ กับฉันนะโว้ย อยู่ในสถานะที่ โวยวายได้เหรอ เตรียมคำอธิบายให้ดีด้วย เรามีความผิดหลายกระทงเลยล่ะ อย่าได้หวังจะได้ไปไหนง่ายๆเลย” พี่โต้คำรามในลำคอ ผมสะดุ้งเล็กน้อย
“อะไรเล่า อะไรอีก ไอ้ผู้ปกครองบ้า “ ผมเถียง
“อะไรวะแทน มีอะไรหรือเปล่า”ไอ้อาร์มถามผมอย่างสงสัย
“ไม่รู้ว่ะ ไอ้นี่มันบ้า ช่วยกูหน่อยดิ” ผมร้องขอความช่วยเหลือ
“ หึ ไอ้อาร์ม แกลืมหน้าพี่แกแล้วใช่ไหม ไม่อยากเดือดร้อน ก็กลับไปก่อน พี่ยังต้องเคลียร์กับ เพื่อนแกอีกนาน”
“เอ่อ ครับ” เห้ย ง่ายจัง ช่วยกูก่อนเด้
“ว่าไง ที่นี้ใครจะช่วยอีกไหม” เขาจ้องผมพร้อมถามอย่างตั้งสติ
“ไม่ มีอะไรว่ามา เสียเวลา “ผมตอบแบบไม่พอใจ
“ ทำไมต้องหนี ?” เขาถามผม
“หนีอะไร ไม่ได้หนี แล้วมันเกี่ยวไรกับ นายด้วย?”ผมย้อนถาม
“อ้อ ลืมเรื่องเมื่อคืนแล้วใช่ไหม อยากได้แบบเมื่อคืนอีกใช่ไหม ได้เลยพี่จัดให้” ว่าแล้วเขาก็ใช้พันธนาการแขน ที่กอดผมไว้หลวมๆบีบรัดให้แน่นขึ้น จนผมเบียดตัวไปกับเขา นี่เขาบ้าไปแล้วหรือเปล่า นี่มันหน้าห้อง 1500 นะคนมากมายเขาจะมองยังไง
“ไอ้บ้า ปล่อยนะ คนอื่นเขาจะมองยังไง ปล่อยสิวะ”ผมดิ้นสุดแรงแล้ว ไม่ยอมให้มันซ้ำรอยเด็ดขาดเลย
“ใครสนล่ะ ตอบมา หนีทำไม” เขาถามเสียงเย็นมากขึ้นไปอีก แม้เสียงเขาจะเย็น แต่ผมรู้ได้เลยว่าตอนนี้อารมณ์เขากำลังคุกรุ่นสุดๆ
“ ไม่ได้หนี “ ผมตอบอย่างลนลาน ทำอะไรไม่ถูก แล้ว เพราะตอนนี้ตัวของผมเบียดไปโดนกล้ามเนื้อท้องของเขา และ ขาผมสัมผัสกับอะไรบางอย่างที่ผมเองก็มี และมันกำลังจะแข็งขืนเสียด้วย
“หึ บอกแล้วไงให้หาคำตอบดีๆ ตอบไม่ดีเองนะครับ ช่วยไม่ได้” พี่โต้บีบหน้าผมให้สบตากับเขาตรงๆ และ ยิ้มอย่างมีเลศนัย
“ อย่าคิดจะทำอะไรบ้าๆนะ อย่านะเว้ย “ ผมพูดหน้าแดงเพราะถูกอะไรบางอย่างที่มันแข็งขืนเขาอย่างจัง
“หึ น่ารักจริงแต่ คำตอบฟังไม่เข้าหูพี่เลย งั้น จูบแรกของเรา พี่ขอนะครับ” เขาพูดก่อนจะฉกริมฝีปากร้อนๆนั้นลงทาบทับกับริมฝีปากผม
“อุ อื้อ อะ อย่า” ผมดิ้น และ ปิดปาก ไม่ยอมให้ริมฝีปากร้อนของเขา เข้ามาหาความหวานภายในริมฝีปากผมได้ ไม่ผมไม่ยอม นี่มันหน้าห้อง 1500 นะคนมองกันเต็มไปหมดแล้ว
“อย่าดื้อสิครับ “ เขาพูดแล้วทาบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง
“อย่า” ผมดิ้นและ อ่อนแรงลงเรื่อยๆ ใช่ พี่โต้เขาทำสำเร็จแล้ว เขากำลังชอนไข หาความหวานภายในริมฝีปาก จนผมเริ่มร้อนและ ทนไม่ไหวกับสัมผัสวาบหวามที่เขามอบให้ สติของผมเริ่มเลือนรางอย่างช้าๆ และในที่สุดทุกอย่างก็ดำมืด แต่ผมยังหลงเหลือสติอยู่บ้าง
“หึ ใสซื่อและหวานจริงๆ” นั่นเป็นคำสุดท้ายที่ผมได้ยินจากปากของพี่โต้ ผมรู้สึกว่าถูกอ้อมกอดที่พันธนาการผมเอาไว้ ยกขึ้น ผมซบหน้าลงกับอกแกร่งนั้น และรู้สึกถึงความอบอุ่น และ หัวใจที่สูบฉีดเลือดอย่างหนักร่างของผมค่อยๆลอยขึ้นช้าๆ จนในที่สุดสติของผมก็ค่อยๆดับวูบ
แต่ผมรู้สึกได้ว่า ใครซักคนที่ผมโหยหามาทั้งชีวิต อยู่ไกล้ผมเหลือเกิน.
ความคิดเห็น