คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 เข้าหอ (entrance the dormitory)
.....เดือนหนึ่งผ่านไป......
“โหยไรวะ ไมมันไวอย่างนี้หว่า ฮ้าว” ผมหาวอย่างเสียไม่ได้ ใช่ครับผมกำลังจะเปิดเรียนแล้ว มหาลัย เปิดโครตไวเลย แต่ตอนนี้ผมว่า ผมรู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่างไปน้า มันสำคัญมากซะด้วย แต่ก็ช่างแม่ม มันเหอะคับ วันนี้ผมจะเข้าหอแล้ว ชีวิตรั้วมหาวิทยาลัยผมกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว เยส ผมจะได้เริ่มต้น ชีวิตกันใหม่ เรื่องที่จะเรียรู้ใหม่ แล้วก็ ความรักครั้งใหม่เสียที
19 พฤษภาคม .
หอพัก สุรวิทัศน์
“แทนลูก แม่เอาของจำเป็นไว้ในห้องหมดแล้วนะลูก นี่ก็เย็นมากแล้ว แม่จะกลับแล้ว” แม่ผมบอก แต่สังเกตเห็นดวงตาของแม่ผม เริ่มแดงก่ำ ผมเองก็เริ่มขอบตาร้อนๆแล้ว ผมเดินไปกอดแม่ไว้ จริงสินะ..ผมไม่เคยห่างแม่นานขนาดนี้เลย อย่างมากก็ไปแค่ บ้านเพื่อน ซัก 4 5 วัน
“แม่อย่าร้องดิ เด๋วผมร้องตามนะ” ผมบอกแม่เสียงอ่อย
“เออน่ะ แกนี่ยังไง นานๆที หรอกน่า นี่แม่ไม่อยู่...ตั้งใจเรียนนะลูฏ แม่กลับบ้านแล้ว ว่างๆก็กลับไปเยี่ยมแม่หน่อยนะ แทน แม่คิดถึง”
“ครับผม ตามบัญชา พระมารดาเลย” ผมตอบแบบหนักแน่นที่สุดในชีวิต
“ไม่ต้องห่วงนะแม่ ผมจะดูและแทนให้เอง” เย้ย เสียงอะไรมาจากไหน แต่ทำไมมันคุ้นหู ผมเหลือเกิน
ผมจึงผละตัวออกจากแม่ แล้วหันไปทางต้นเสียง ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าทำให้ผมอึ้ง
“สวัสดีครับ แม่ของน้องแทนสินะครับ ผม นาย วัชรสิทธิ์ ตั้งวายุศรีธราภิธร ครับ ผมเป็นรุ่นพี่ของแทนครับ คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมเป็นคนดูแลเขา ขอให้แม่ไว้ใจผมได้เลยนะครับ อ้อ ผมชื่อเล่นว่า โต้นะครับ อยู่ปี3 แล้วครับ “
อึ้ง........กิม.....กี่
“อ้อ อุ้ยพอดีเลย เลิศๆเลยลูก แม่ฝากลูกแม้ด้วยนะคะ พ่อโต้ แม่สบายใจซักทีแล้วล่ะลูก ได้คนดูแลแล้ว ลูกแม่ยิ่งแต่เอ๋อๆอยู่ แหม แถมหล่อขนาดนี้ด้วย อิอิ ไปเที่ยวที่บ้านนะลูก แม่ฝาก แทนด้วยนะ “ แม่ผมตอบอย่างหมายมั่นปั้นเหมาะ เพราะหาที่หมายให้ผมเกาะได้แล้ว
“เอิ่ม แม่ ผมดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องมาดูแลผมหรอก”ผมแย้งแบบเลี่ยงๆ
“อย่าเกรงใจเลยนะครับ น้องแทน พี่อยากดูแล “ พี่โต้แย้งขึ้นต่อหน้าแม่แล้วเดินมาประชิดตัวผม..ก่อนจะก้มลงมาแล้วพูดกดเสียงต่ำ
“อยู่เฉยๆถ้าไม่อยากให้ฉันทำอะไรๆตอนนี้”
กึก ผมได้แต่เงียบ และ เงียบ และเงียบ สถานเดียวครับ ฝากไว้ก่อนเหอะ...ชิเห็นแก่แม่นะ
“ แหม ดีใจจัง ลูกก็อย่าดู กับพี่เขาล่ะลูก ฟังพี่เขา พ่อโต้ ถ้าแทนเขาไม่เชื่อฟังก็ลงโทษได้เลยนะลูก แม่อนุญาต แม่ต้องไปแล้วล่ะ “ ว่าแล้วแม่ก็รีบเผ่นไปทันที ใช่ผมพูดไม่ผิดหรอก แม่ผมรีบเผ่น...ใช่แม่ผมรีบกลับไปดูแรงเงา ติดงอมแงมเลยเหอะเห็นแรงเงา ดีกว่าลูก
“หึ จะดูแลอย่างดีเลยล่ะ” เขาพูดให้ผมได้ยิน
ผมตั้งท่าจะเดินหนี พี่โต้กลับคว้าแขนผมเอาไว้ทัน แล้วใช้กำลังอันมหาศาล กินอะไรมาเนี่ย ดันผมเข้าหากำแพงห้องอย่างแรง
“เห้ย อย่านะ อย่าทำอะไรแบบนี้นะ แม่ฉันไว้ใจนายนะ อย่าทำไรแบบนี้นะ” ทำไมตอนนี้มันไม่มีคนเดินผ่านบ้างเลยวะเนี่ย เดินผ่านมาหน่อย เด้ ทีงี้ล่ะเงียบเป็นเป่าสาก ผมเริ่มกลัวจริงๆแล้วนะ มันจะทำยังไงกับผมต่อเนี่ย ขอให้ลูกช้างรอดด้วยเหอะ
หมอนั่นเริ่มก้มลงมาแล้วอ๊าก ใกล้ไปแล้วนะ ถอยออกไป
“ทำไม กลัวเหรอ นายกลัวอะไรล่ะ ? หึหึ น่ากินจังน้า นายเนี่ยหอมไปทั้งตัวจริงๆ” เขาใช้เสียงต่ำ ที่แสนวาบหวาม ยิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แล้วต่ำลงมาที่ซอกคอ
“อย่านะ สู้นะเฟ้ย ไอ้โรคจิต อย่าทำอะไร ฉันเลยนะ อึก” ผมตะโกนสุดเสียง แต่ก็ต้องหยุด เมื่อริมฝีปากร้อน ทาบทับอยู่ที่ลำคอของผม
“ หึ เสียงดังไปหน่อยหรือเปล่า ครับที่รัก อยากให้ผมปิดปากหรือเปล่าครับ”
หึ้ ผมเงียบแล้วนะ ทำไมไอ้นี่ มันเอาแต่ได้ตลอดเลยอ่า
“นายจะทำอะไร”ผมเริ่มตัวสั่นแล้ว กลัวจริง ตอนนี้ผมตอบได้คำเดียว ผมเกลียดมันที่สุดเลย อย่าทำไรผมเลย แต่ลมหายใจที่เป่ารดกกหู และซอกคอของผม ทำให้ผมร้อนไปหมด ผมเริ่มครองสติไว้ไม่อยู่แล้วนะ
“หึ ทำอะไรก็ทำอย่างที่อยากทำน่ะสิ รู้ไหมกลิ่นของนาย ทำให้ฉันอยากเป็นเจ้าของ และครอบครองนายมากขึ้น” เขาเริ่มใช้มือสอดเข้ามาใต้สาบเสื้อของผมแล้ว
“เห้ย อย่านะ อะ อย่า....” ผมร้อนไปหมดแล้ว ใครก็ได้ช่วยผมที เอาหมอนี่ไปเก็บที ใครก็ได้
“อย่างที่เคยบอกเอาไว้ พรหมจรรย์ของนายน่ะ ฉันจะเอา “ เขาพูดแล้ว เป่าลมใส่หู พร้อมกับปลดพันธนาการที่โอบรัดผมเอาไว้ ผมทำได้แค่ทรุดลงอยู่ตรงนั้น และ หายใจหอบถี่ อยู่ตรงกำแพงนั้นอย่างหมดแรง
“อะไรกัน แค่นี้ก็ทรุดแล้ว" หมอนั้นก็ได้แต่ยิ้มหน้าบาน แล้วเดินจากไป
ผมทำได้แค่ หน้าแดงอยู่ตรงนั้นให้ตายเถอะ เกิดมาเคยทำให้ผมวาบหวามแบบนี้บ้างไหมเนี่ย ผมเผลอลูบที่ซอกคอของตนเอง แล้วรีบส่ายหน้า ไอ้บ้าเอ๊ย อย่าได้เจอะเจอกันอีกเลย
“ไอ้ชั่วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว”
ความคิดเห็น