ดราก้อนคนสุดท้าย

ลำดับตอนที่ #1 : ขอโทษทีนะ ข้านอนนานไปนิด

หาว...

 

เฮ้อ... นี่มันวันไหนเดือนไหนแล้วกันนี่

 

หิวจังเลย สงสัยจะหลับไปนานกว่าที่คิดนะเนี่ย

 

 

ดราก้อนตัวใหญ่ขยับตัวเบา ๆ  รู้สึกเมื่อยขบไปหมด นี่มันคงหลับนานเกินฤดูจำศีลแหง ๆ
แล้วนี่มันฤดูอะไร จะมีสัตว์ป่าให้มันจับกินบ้างไหม นี่มันหิวจนจะกินตัวเองเข้าไปได้แล้วนะ!

มันตัดสินใจลุกขึ้นยืน ลุยดงทรัพย์สมบัติที่สะสมไว้เพื่อออกไปที่ปากถ้ำ เนื่องจากมันอายุมากแล้ว สมบัติที่มีจึงไม่ใช่น้อยเชียวล่ะ ดังนั้นถ้ำเองก็กว้างมาก ๆ เหมือนกัน
ในตอนที่กำลังปีนกองหีบและดาบฝังเพชรพลอยนั้นเอง มันก็สังเกตว่าที่ข้อเท้ามันมีอะไรบางอย่างไม่คุ้นตา
เป็นกำไลทองคำสลักเสลาสวยงาม งานปราณีตแบบที่มองดูแล้วก็รู้ว่าคนทำตั้งใจทำขึ้นแค่ไหน แล้วมาอยู่ที่ขามันได้ยังไงกันล่ะเนี่ย
ต้องใช้เวลาเค้นสมองอยู่นานทีเดียว มันจึงนึกขึ้นมาได้ว่า

เฮ้ย...เดี๋ยว ข้าเพิ่งมีเมียมนุษย์ไปคนหนึ่งนี่หว่า.......

ชิบหายแล้ว

เจ้าดราก้อนตาเหลือก เนื่องจากทุกครั้งที่จำแลงร่างมนุษย์ไปสมสู่กับหญิงสาวที่มีคุณสมบัติ มันต้องมอบสิ่งแลกเปลี่ยนกับการต้องเป็นเมียมังกรให้แก่ตัวหญิงสาวและลูกหลานของทั้งคู่เสมอ
คราวนี้มันก็...ก็ อืม...นึกออกแล้ว มันสัญญาว่าจะมอบพลังมังกรให้แก่ลูกหลานในบางรุ่น และสัญญาว่าลูกหลานของมันเหล่านั้นจะถูกปกป้องเป็นอย่างดีจากชะตาชั่วร้ายต่าง ๆ ไงล่ะ
เรื่องกล้วย ๆ ถึงแม้เพิ่งตื่นก็ไม่มีปัญหา พ่อดราก้อนรวบรวมพลังได้ก้อนใหญ่มหึมา ก็ตั้งสมาธิส่งพลังนั้นข้ามไปยังโลกมนุษย์ทันที ลูกหลานคนใดได้พลังนี้ไปล่ะก็ สาบานได้เลยว่าจะต้องเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในปฐพี
แถมพลังดราก้อนยังช่วยไม่ให้ผู้ครอบครองมีความคิดชั่วร้ายอีกด้วยนะ ดังนั้นก็หมดห่วงว่าลูกหลานของมันจะไปก่อเรื่องให้ต้องตามล้างตามเช็ด

ฮ้าว...ว่าแล้วก็ไปหาอาหารกินดีกว่า

เจ้าดราก้อนเดินออกมาจากถ้ำ พลางตกตะลึงไปสามสิบนาทีด้วยสภาพภายนอกถ้ำ


---


คงต้องขออธิบายสักหน่อย สำหรับผู้ที่ไม่รู้จักดราก้อน

ดราก้อนน่ะที่จริงแล้วคือพลังแห่งธรรมชาติ และทุกอย่างในโลกของดราก้อนก็คือสิ่งที่ถูกสร้างด้วยพลังธรรมชาติ
ถึงแม้จะซ้อนทับและผูกพันเป็นหนึ่งเดียวกับโลกของเรา แต่ก็แยกจากกันในทางกายภาพ
และถึงแม้จะแยกจากกันทางกายภาพ แต่แท้จริงแล้วก็เป็นสิ่งเดียวกัน
หากว่าโลกของเราเสื่อมโทรม ธรรมชาติล่มสลาย โลกของดราก้อนก็จะไร้ซึ่งพลังใด ๆ

ดังนั้นเจ้าดราก้อนจึงตกใจจนแทบช็อค เมื่อพบว่าโลกของมันกลายเป็นทุ่งหินขาวโพลน ว่างเปล่าแทบจะสุดลูกหูลูกตา มีสัตว์รูปร่างพิกลพิการไม่กี่ตัวคลืบคลานไปตามพื้น หญ้าแห้งงอกเป็นหย่อม ๆ ไม่กี่กระจุก
ลมแห้ง ๆ พัดเอาฝุ่นเหม็น ๆ มาจากไหนก็ไม่รู้ สูดเข้าไปแล้วแทบล้มทั้งยืน พ่อดราก้อนทรุดลงนั่ง ไหนละต้นไม้... ไหนละลำธารน้ำใสของข้า ไหนละชายป่า ลูกสัตว์เล่นกันร่าเริง แม้แต่ท้องฟ้าก็กลายเป็นสีเทา

เกิดอะไรขึ้นกับโลกนี้กันเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!

มันตะโกนก้องอยู่ในใจ