เมื่อคุณรู้...คุณยังจะรักผมอยู่มั้ย?

ลำดับตอนที่ #2 : เธอ...ผู้ที่ผมได้แต่...เฝ้ามอง

เรื่องราวทั้งหมด เริ่มต้นขึ้นเมื่อราวๆ 1 ปีก่อน...

 ผมชื่อว่า อลัน...อลัน วิลวูล   เป็นนักศึกษาชั้นปีที่2 ของมหาลัยที่มีชื่อว่า ล็อกฟอร์ต  ชีวิตผมก็เหมือนกับนักศึกษาทั่วไป ที่ใช้เวลาส่วนมากหมดไปกับการเล่าเรียน...แต่ผมก็มีบางอย่างที่แตกต่างไปจากคนอื่น....ที่ผมไม่อาจจะอวดให้ใครรู้ได้

" เอาล่ะ คุณอลัน ผมได้อธิบายรายละเอียดคล่าวๆของงานให้ฟังแล้ว... ส่วนแฟ้มรายละเอียดพร้อมกับค่าจ้างของงานที่แล้ว เราได้ส่งไปให้แล้ว "

เสียงของผู้ชายคนหนึ่งที่ส่งผ่านเครื่องแปลงเสียงให้ฟังดูแปลกประหลาดราวกับเครื่องจักร  กำลังพูดกับผมที่เอาหูโทรศัพย์สาธารณะแนบที่หูอย่างตั้งใจ

ผมนิ่งเงียบเพื่อทบทวนรายละเอียดที่ผู้ว่าจ้าง ซึ่งแทนตัวเองว่า " S " เป็นปกติอยู่แล้วที่คนที่ว่าจ้างงานที่ผมทำ จะต้องใช้นามแฝงเพื่อความปลอดภัยของตน แล้วผมก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปก้าวก่ายอีกด้วย

ผมเอื้อมมือขึ้นไปเปิดฝ้าเพดานตู้โทรศัพย์ แล้วก็หยิบอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ข้างบนนั้นลงมา...มันเป็นซองเอกสารสีน้ำตาลเข้ม ที่ดูไม่ต่างจากซองเอกสารทั่วไป..

ครืด...

ภายในนั้นประกอบด้วยเอกสารแผ่นบางๆสีขาวที่ตรงหัวกระดาษมีรูปผู้ชายวัยกลางคนขนาดหนึ่งนิ้วเย็บติดไว้  ผมค่อยๆไล่สายตาไปตามรายละเอียดในกระดาษแผ่นนั้นพร้อมกับอ่านมันเบาๆ

" เจมส์  อันเดอร์ไลน์ อายุ 52 ปี  อาชีพเจ้าของธุรกิจรับเหมาก่อสร้าง... " 

เมื่ออ่านจบผมก็ใส่มันกลับเข้าไปในซองตามเดิม  แล้วก็หยิบเอาธนบัตรสีเขียวที่มัดด้วยกระดาษบางๆสีขาวปึกหนึ่งออกมา   มันคือเงินค่าเหนื่อยจากงานที่แล้วของผมนั่นเอง

" เป็นไง...ค่าจ้างครบไหม!? "

S ถามถึงค่าจ้างที่เขาให้มา  ผมยืนนับมันอยู่สักครู่แล้วก็พูดกลับไปทางโทรศัพย์อย่างสบายใจ 

" อืม ครบครับ  งั้นแค่นี้ก่อนนะ  ผมต้องไปแล้ว " 

..............................................
...............................
.....................
.............
.......
..
.

" เอาล่ะ วันนี้เราจะมาเรียนเรื่อง การคาดเดาอายุของวัตถุจากการใช้การทดสอบทางเคมี  ทุกคนเปิดหนังสือไปหน้าที่ 75 "

เสียงแหลมๆดังออกมาจากอาจารย์อลิส ผมหยิกสีน้ำตาลเข้มของเธอมักจะทำให้ผมรู้สึกไม่ค่อยชอบใจนัก  ยิ่งรวมกับแว่นตาหนาเตอะและเสียงชวนแสบหูของเธอแล้วด้วย...ทำให้วิชาเคมีที่แสนน่าเบื่อ....ยิ่งทวีความน่าเบื่อขึ้นไปอีกหลายเท่า  บ่อยครั้งที่ผมชักจะสงสัยว่า ผมจะได้เห็นบัตรเชิญไปงานแต่งงานของเธอในช่วงอายุขัยของผมหรือเปล่า...

นิ้วชี้ของผมไล่ไปตามตัวหนังสือที่ติดกับเป็นแพ ซึ่งประทับอยู่บนหนังสือเล่มหนาข้างหน้าผม  แต่มันก็แค่ปฏิกิริยาปกติที่แสดงไว้เพื่อไม่ให้โดนอาจารย์อลิสพูดเสียดสีผมเท่านั้น...

สายตาของผมมันไม่ได้จับจ้องไปที่ตัวอักษรที่นิ้วชี้ไว้ แต่ผมกำลังจ้องมองไปที่อีกอย่างที่น่าสนใจกว่ากันเยอะ...

เธอชื่อว่า " ลินดา "  หญิงสาวผมสีทองอร่ามที่นั่งอยู่อีกฟากของห้อง  ผมชอบที่จะมองสีหน้าของเธอเวลาจดจ่ออยู่กับบทเรียน  ดวงตาสีฟ้าของเธอจับจ้องบทความในหนังสืออย่างมุ่งมั่น....มือขวาเล็กๆสีขาวอมชมพูของเธอจับปากกาสีชมพูน่ารักจดบันทึกคำพูดของอาจารย์อลิสอยู่ตลอด  จนบางครั้งผมก็สงสัยว่าทำไมพระเจ้าถึงสร้างคนที่ดีพร้อมทั้งหน้าตาและจิตใจแบบเธอขึ้นมาได้...

" เอ่อ...คุณอลัน  ฉันคงจะดีใจไม่น้อย ถ้า...คุณสนใจการบรรยายในชั้นเรียนมากกว่านี้ มันอาจจะทำให้ผลการเรียนของคุณดีขึ้นก็ได้... "

อาจารย์อลิสเริ่มพูดเสียดสีผม  จนผมต้องรีบหันหน้ากลับมาสนใจกับหนังสือข้างหน้าอย่างอายๆ...ปลายสายตาของผมมองไปเห็น ลินดาที่กำลังส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะกลับไปสนใจกับหนังสือเรียนต่อ  การกระทำของผมคงทำให้เธอเสียสมาธิในการเรียนไปแน่ๆ...

ช่องว่างระหว่างเธอกับผม  ดูเหมือนจะไม่มีทางที่จะเติมให้เต็มได้...ผมคงเป็นแค่คนที่เฝ้ามองเธอตลอดไป...ทำไมนะ...ทำไมผมถึงยังเฝ้ามองเธอราวกับกำลังรออะไรบางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้น