แม่สื่อตัวร้าย & นายหน้าหล่อ

ลำดับตอนที่ #1 : ภารกิจแม่สื่อ

     กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เสียงนาฬิกาอันไพเราะของฉันดังขึ้น กี่โมงแล้วเนี่ย ฉันหยิบนาฬิกาขึ้นมาดู 
โอ้มายก๊อดดดดดดดดดดดดดด ฉันตายแน่ๆเลยยยยยยยยยยยย วันนี้ฉันนัดกับยัยบีบีไว้ด้วยยยยยยยยย ฉันนัดกับมันไว้ตอนเจ็ดโมงครึ่งอ่า แต่นี่มันเจ็ดโมงยี่สิบแว้วววววว อ๊ายยยยยยยยยยยย ไอ้นาฬิกาบ้า ฉันตั้งปลุกไว้ตอนเจ็ดโมงตรงนะย๊ะ
ทำไมแกมาปลุกตอนนี้ห๊า (แกจะบ้าหรอ นาฬิกามันปลุกเป็นสิบๆรอบแล้ว แกนั่นแหละ มัวแต่นอนกินบ้านกินเมืองอยู่นั่นแหละ ยัยขี้เซา : ผู้แต่ง) อ๊ะ! จริงหรอ (เออดิ : ผู้แต่ง) ฉันยังไม่อยากให้ใบหน้าสวยๆที่เต็มไปด้วยสิวของฉันหายไปจากโลกน๊า ฉันยังอยากให้โลกนี้มีคนสวยๆอย่างฉันประดับไว้อยู่นะ ฉันเลิกพูดพร่ำทำเพลงแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จภายใน 1 วินาที ฉันเก่งใช่มั๊ยล่ะ อ่าโฮ๊ะ อ่าโฮ๊ะ อยู่แล้วล่ะ เมื่อฉันพร่ำเพ้อกับตัวเองเสร็จฉันก็รีบลงไปกินข้าว ฉันกินข้าว 1 เม็ดแล้วก็รับมาโรงเรียนทันที

     โรงเรียนอันไฮโซเพอเฟ็กสำหรับคนสวยๆอย่างฉัน ^_^

     กี่โมงแล้วเนี่ยยยยย ฉันจะไปทันเวลามั๊ยน๊า ในขณะที่ฉันกำลังกังวนเรื่องเวลาอยู่นั้น จู่ๆก็มีเสียงใสๆดังขึ้น
ว้ายยยยยยยยยยย เสียงเด็กผู้หยิงคนหนึ่งดังขึ้น ฉันจึงหันกลับไปดู ก็พบกับเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่กับพื้น ฉันจึงเข้าไปช่วยพยุงให้น้องเค้าลุกขึ้นมา คนดีค่ะคนดี >_< 
" เป็นไรรึป่าวจ๊ะ " ฉันถามน้องสาวคนนั้นด้วยน้ำเสียงอันไพเราะเพราะพริ้งดุจนางสาวไทย ก็ฉันมันนางสาวไทยนี่ค๊ะ

" ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ " ต๊ายยยยตายยยยย เสียงคุณน้องน่ารักมากมายยยยยยย เจ๊ปลื้มมมมมมมม

" จ๊ะ เอ่อ...เป็นอะไรหรอทำไมหอบหนักจังเลย " เฮ้ย! ไอ้ปากบ้า แกจะไปสารแนเรื่องชาวบ้านเค้าทำไมห๊า

" คือว่า หนูวิ่งหนีคนที่หนูชอบมาค่ะ " อ้าว! จะวิ่งหนีทำไมวะ? เจ๊ล่ะงง

" แล้ววิ่งหนีทำไมล่ะจ๊ะ " น้ำเสียงนางสาวไทยของฉันยังอยู่

" ก็หนูดันซุ่มซ่าม เดินไปชนเค้าน่ะสิค๊ะ แล้วก็ทำให้ของของเค้าหล่นหมดเลยน่ะค่ะ แต่ว่าหนูก็ช่วยเก็บนะคะ แต่ว่าสายตาของเค้าที่มองหนู มันทำให้หนูรู้สึกเสียใจน่ะค่ะ ที่เดินซุ่มซ่ามไปทำของเค้าตก "

" ไม่เป็นไรหรอกจ่ะ เรื่องแค่นี้เอง "

" แต่ว่าหนูไม่น่าทำอะไรแบบนั้นเลย "

" งั้นพี่จะบอกอะไรให้รู้ พี่น่ะ เป็นแม่สื่อที่เก่งที่สุดในโรงเรียนเชียวนะ พี่เคยช่วยให้มีคู่รักสมหวังตั้งหลายคนนะ ดูอย่าง 
พี่เมจิ กับ พี่ซีโร่ สิ พี่สามารถช่วยให้พี่เมจิชนะหัวใจผู้ชายเย็นชาอย่างพี่ซีโร่ได้เลยนะ กับอีแค่ผู้ชายที่น้องแอบชอบจะขนาดไหนกัน พี่ต้องช่วยได้อยู่แล้วล่ะจ่ะ " ฉันพูดด้วยความภูมิใจ อิอิ ก็ฉันเก่งไง ไม่มีใครเก่งได้เท่าฉันอีกแล้ววววว
555+ อุ๊ยตายแล้ว ทำไมฉันหลงตัวเองได้ขนาดนี้นะ แต่ไม่เป็นไร ฉันรับได้

" จริงหรอคะ " คุณน้องน่ารักถามด้วยเสียงตกตะลึงในความเก่งของฉัน(รึป่าว)

" จริงสิจ๊ะ ว่าแต่ คนที่น้องชอบชื่อไรอ่ะจ๊ะ เผื่อว่าพี่จะรู้จัก " ความเจือกเริ่มครอบงำ จากเสียงของนางสาวไทยมันเริ่มจะทะแม่งๆแล้วนะเนี่ย

" แอโร่ค่ะ อยู่ ม.5/3 ค่ะ ส่วนหนูชื่อแยมโร อยู่ม.4/2 ค่ะ "

" แอโร่หรอ พี่รู้จักอยู่จ๊ะ เพื่อนพี่เอง พี่ก็อยู่ ม.5/3 เหมือนกัน พี่ชื่อโยรินะจ๊หรือเรียกว่าโยก็ได้จ๊ะ " ฉันตอบด้วยรอยยิ้ม
 
" ค่ะ "

" เออแยมโรจ๊ะ พี่ต้องไปแล้วนะ แล้วเจอกันนะจ๊ะ " 

     เมื่อฉันร่ำลากับน้องแยมโรสุดน่ารักแล้วฉันก็รีบลากสังขารไปที่ห้องทันที เมื่อมาถึงห้อง

" เฮย! พวกเรา ยัยเฉิ่มมาว่ะ " เสียงหมาหอนดังขึ้นเมื่อฉันเดินเข้ามา

" เออใช่ ยัยเฉิ่มมาจริงๆด้วย " ตัวที่ 2 ก็ตามมาติดๆ

" ยัยเฉิ่ม ยัยเฉิ่ม ยัยเฉิ่ม " นี่คือเสียงนายแอโร่เองแหละค่ะ ฉันล่ะเกลียดไอ้พวกนี้จังเลย กวนประสาทกันได้ตั้งแต่เช้า

" เอ่อ ไม่ทราบว่าพวกนายอยากกินพระบาทงามๆของฉันแทนอาหารเช้าใช่มั๊ยค๊ะ " ฉันพูดด้วยน้ำเสียงอันไพเราะ แต่หน้าตา โหดกว่าผีปอปซะอีก ฉันจะกินตับแก ไอ้พวกบ้าาาาาา 

" โอโห ล้อเล่นนิดเดียวทำไมทำกับคนหล่อๆอย่างพวกเราอย่างนี้ล่ะ " นายโอเล่พูด

" ใช่ๆ พวกเราแค่พูดเล่นๆเองนะ " ส่วนเป็นเสียงของยาคู๊ แต่แล้วสายตาอันดีเลิสประเสริฐของฉันก็ดันไปเห็นผ้าเช็ดหน้าสีชมพูหวานแหววในมือของแอโร่ 
เฮ้ยยยยย หรือว่ามันจะเป็น เป็น เป็น ... ฉันไม่อยากจะเอ่ย แต่ฉันว่ามันไม่น่าจะใช่นะ แต่ถ้ามันเป็นจริงๆล่ะก็ โอ้ไม่นะ น้องแยมโรของฉันก็อกหักอ่ะดิ แล้วอีกอย่างมันคงจะเป็นกระเทยควายตัวแรกในห้องฉันแน่ๆเลย ม่ายนะ แค่มียัย เชอร์รี่(ที่จริงมันชื่อตะขบ มันเป็นผู้ชายนะคะ มันเปลี่ยนชื่อซะแรดเลย)ฉันก็ขายขี้หน้าชาวโลกเค้าจะตายอยู่แล้ว แล้วถ้าเกิดว่าแอโร่เป็นอีกคนนะ ฉันบ้าตายแน่เลย แต่ก่อนที่ฉันจะด่วนสรุปอะไร ฉันต้องถามมันก่อน

" นี่แอโร่ " ฉันทักมันด้วยเสียงธรรมดา

" มีอะไรหรอยัยเฉิ่ม " อ่ะโห เล่นแรงนะแก เย็นไว้ลูกแม่เย็นไว้

" คือว่า ผ้าเช็ดหน้าอันนั้น ของนายหรอ "

" เธอจะบ้าหรอ ฉันไม่ใช่เกย์นะ "

" แล้วมันเป็นของใครล่ะ "

" ของเด็กผู้หญิงที่วิ่งชนฉันก่อนจะมาที่ห้องน่ะ " เด็กผู้หญิงหรอ จะใช่แยมโรมั๊ยน๊า ต้องใช่แน่ๆเลย

" แล้วทำไมนายไม่เอาไปคืนเค้าล่ะ "

" แล้วฉันจะไปรู้ได้ไงว่าเค้าอยู่ไหน "

" อยู่ ม.4/2 ชื่อว่าแยมโร "

" เธอรู้ได้ไง "

" ก็ฉันเก่งอ่ะ " เมื่อฉันคุยกับแอโร่เสร็จฉันก็เดินกลับไปนั่งที่โตธของฉัน แต่จู่ๆก็มีมือมาจับที่ข้อมือของฉันเอาไว้ ฉันจึงหันกลับไปกำลังจะไปต่อว่า แต่เมื่อฉันหันไปแล้ว อุทานได้คำเดียว ตายโหงงงงงงงงงง ยัยบีบีนั่นเองงงงงงงงงงง ฉันลืมไปซะสนิทเลยว่านัดกับยัยบีบีไว้ตอนเจ็ดโมงครึ่ง

" ยัยโยริ ไหนแกบอกว่าแกจะมาหาฉันตอนเจ็ดโมงครึ่งไง แต่เนี่ยมันปาไปเจ้ดโมงห้าสิบแล้วนะย๊ะ แกไปอยู่ที่ไหนมาห๊า ปล่อยให้ฉันรอตั้งนาน "

" กะ...กะ...ก็ฉันไปเจอเด็กผู้หญิงล้มนี่นาแล้วพอคุยกันไปคุยกันมาน้องเค้าก็บอกว่าชอบแอโร่ฉันก็เลยมีร่างแม่สื่อมาสิงแทนอ่ะจ่ะ เค้าขอโทษนะตัวเอง ก้อยกับเค้าน๊า "

" มะกี้แกพูดว่าอะไรนะ "

" ก้อยกับเค้าน๊า ไง "

" ไม่ใช่ ที่น้องเค้าชอบออ่ะใคร "

" แอโร่ไง "

" แอโร่! " ยัยบีบีตะโกนออกมา

" มีไรหรอ " แอโร่ถามทั้งที่ตายังมองผ้าเช็ดหน้าสีชมพูหวานแหว๋วในมืออยู่

" ไม่มีอะไร " ฉันพูดพร้อมกับลากยัยบีบีออกมาจากห้อง

" แกจะบ้าหรอยะ ไปตะโกนซะดังขนาดนั้น กลัวเค้าไม่ได้ยินหรือไง "

" ก็ฉันตกใจนิดหน่อยนี่นา "

" นิดหน่อยแล้วทำไมแกต้องตะโกนดังขนาดนั้นด้วยยะ "

" ฉันไม่รู้ " แกกล้าตอบมาได้ไงว่าไม่รู้ห๊า ยัยบ้าเอ้ย

" เออ ช่างเหอะ แอโร่ไม่สงสัยก็ดีแล้ว เดี๋ยวภารกิจของฉันก็พังซะหรอก "

" ฉันไม่ยักจะรู้มาก่อนเลยนะเนี่ย ว่าในโลกนี้จะมีคนชอบแอโร่ได้ ฉันไม่อยากเชื่อ ฉันเชื่อไม่ได้ "

" เรื่องของแก แกจะบ้าพร่ำเพ้อต่อไปก็เรื่องของแก "

" เออใช่มันเรื่องของฉัน " 

" งั้นฉันเข้าห้องก่อนนะ อาจารย์มาแล้ว "

" อืม เดี๋ยวฉันตามไป " 

ฉันเดินเข้าห้องเมื่อมันพูดจบ มันยังคงพร่ำบ้าๆบอๆอยู่หน้าห้อง เมื่ออาจารย์เดินเข้ามามันถึงจะหยุดพูดพร่ำบ้าๆบอๆแล้วเดินเข้ามานั่งข้างฉันเมื่อมาถึง มันก็พร่ำต่อ หลังจากนั้นฉันก็เลิกสนใจมันเลย มันบ้าอยู่ค่ะ ฉันสู้สนใจการเรียนดีกว่า เมื่อเรียนไปได้สักพัก ฉันรูสึกง่วง แต่ในขณะที่หนังตาอันหย่อนยานของฉันกำลังจะปิดลง เสียงสวรรค์ก็ดังขึ้น ออดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงที่ฉันรอคอยมานาน รอคอยยยยยเธอมาแสนนานนนนนนน 

" บีบี ไปกินข้าวกัน "
 
" OK ไปกันเลย "