เทพนิยายในสายฝน

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่4 ทำไมชีวิตคนสวยถึงได้ซวยอย่างนี้

ฉันรีบตื่นแต่เช้าไปโรงเรียน ไม่ใช่เพราะขยันหรอกนะ แต่การบ้านมันยังไม่เสร็จต่างหากล่ะ เมื่อคืนกะว่าจะดูดาวแค่แป๊บเดียว ไหงเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ การบ้างอังกฤษก็ยังไม่เสร็จ ไหนจะคณิตอีกโอ๊ยยยยยย...จะบ้าตาย สวรรค์นะสวรรค์ทำไมไม่เมตตาคนสวยๆอย่างฉันบ้าง “ทำอะไรอยู่ไอดิน” แยมถามทันทีที่เดินเข้ามาในห้อง “ก็การบ้าน Writing นะสิยังไม่เสร็จเลย” ฉันตอบในขณะที่มือกำลังเปิด Dictionary อยู่เป็นพัลวัน “ขยันจริงเค้าส่งกันวันพรุ่งนี้นู้น” “เฮ้ย!!จริงดิ ไม่ใช่วันนี้หรอ” “จะบ้าหรือไง ก็อาจาย์เค้าให้ส่งวันศุกร์” “อ้าวก็วันนี้วันศุกร์ไม่ใช่หรอ” “ยัยเหวอ!!วันนี้วันพฤหัส นอกจากซุ่มซ่ามแล้วยังขี้ลืมอีก” หรอวันนี้วันพฤหัสหรอ งั้นก็ไม่มีคาบ Writing กับคณิตน่ะสิ เย้ๆๆรอดตัวแล้วเรา ขอบคุณสวรรค์มากๆนะค่ะ(ที่เมตตาคนสวยๆอย่างฉัน) “ไอดิน” “ฮืม??” “แกรู้เรื่อง Cumpus tour รึยัง ??” “ยังอ่ะ มีอะไรหรอ” “เชื่อแกเลย ให้ตายสิเคยเงยหน้าขึ้นมามองโลกกว้างมั่งไหมเนี่ย” “เลิกบ่นได้แล้วยาย มีอะไรก็บอกมา” “ก็อาทิตย์หน้าน่ะสิจะมีนักร้องจากค่าย 3R มา แต่เค้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใคร” “หรองั้นก็ดีล่ะสิ” ไม่ใช่ว่าฉันชอบดูคอนเสริท์หรอกนะ แต่หากเมื่อไหร่ในโรงเรียนฉันมีคอนเสริท์ นักเรียนทุกห้องก็จะต้องหยุดเรียนมาดูคอนเสริท์ และนั่นก็เป็นช่วงเวลาทองที่ฉันจะได้อ่านหนังสืออยู่บนห้องโดยที่ไม่มีมนุษย์หน้าไหนมารบกวน ~ ตึ๊ง ตึง ตึง ตึ่ง ~ “ประกาศๆ นายวีรภัทร์ เสนาถษดิ์ดำรงด์ นางสาวปรัชนันท์ รัตนเมธี (ฉัน) นางสาวกนกกร ฐิตินันท์ (แยม) ขอเชิญไปพบอาจารย์นาฏยาที่ชมรมวารสารด้วยค่ะ” “ ประกาศอีกครั้ง นายวีรภัทร์ เสนาถษดิ์ดำรงด์ นางสาวปรัชนันท์ รัตนเมธี (ฉัน) นางสาวกนกกร ฐิตินันท์ (แยม) ขอเชิญไปพบอาจารย์นาฏยาที่ชมรมวารสารด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ” “ด.ญ. โว๊ยยยย ไม่ใช่นางสาว” แยมหัวเสียกับคำนำหน้าชื่อที่โฆษกสาวประกาศผิด แหมก็แยมยังอายุไม่ถึงสิบห้านี่นาจะเป็นนางสาวไปได้ไง “เออช่างมันเถอะน่าแยม ว่าแต่อาจารย์แกเรียกหาเราทำไม?” “ไม่รู้สิ คงทวงต้นฉบับมั่ง” ฉันกับแยมอยู่ชมรมวารสาร และก็เป็นแกนนำก่อตั้งชมรมด้วย จริงๆแล้วยังมีผู้ร่วมอุดมการณ์อีกหนึ่งคนคือ นายวีรภัทร์ เสนาถษดิ์ดำรงด์ หรือคุณโลมาของพวกเรานั่นเอง พวกเราทั้งสามคนชอบอ่านหนังเหมือนกันแต่จะชอบคนล่ะประเภท แยมจะชอบอ่านสิ่งที่หาสาระ(ไม่)ได้อย่างมากจำพวกการ์ตูน โลมาจะชอบบริโภคหนังสือวิชาการเป็นอาหาร โดยเฉพาะหนังสือเรียนกับสารคดี คุณพี่แกชอบมากมาก..... ส่วนฉันชอบอ่านนิยายทุกประเภท แต่จะชอบมากหากเรื่องนั้นพระเอกตาย นางเอกพิการ หรือเล่มที่อ่านแล้วร้องไห้น้ำตาท่วมบ้านเนี่ยยิ่งชอบมากเป็นกรณีพิเศษ “ก๊อก ก๊อก ก๊อก โอ๊ย!” “แยมแกเคาะเพื่อ?? นี่มันประตูบานเลื่อน ไม่ต้องเคาะก็ได้” ฉันพูดหลังจากลงมะเงกใส่หัวแยมไปหนึ่งกระบุง “แหม! ก็คนเค้ามีมารยาท” “จ้าแม่คนมารยาทยอดเยี่ย(ม) แล้วนี่ไม่ทราบว่าจะเปิดประตูได้รึยังค่ะ” “เอาล่ะ ตอนนี้ก็ถึงเวลาแล้วที่คุณหญิงกนกร จะทำการเปิดชมรมวารสาร”เอากับมันสิ (แกเป็นใครฉานม่ายรุจัก) ~ แกร๊ก แกร๊ก แกร๊ก ~ (คุณหญิง) แยมเลื่อนประตูชมรมออก แล้วเราสองคนก็ก้าวเข้าไปในห้อง ภาพที่ ประจักษ์แก่สายตาคือภาพ อาจารย์วัย 40 ต้นๆ กำลังสารวนอยู่กับกองเอกสารที่วางตั่งอยู่มากมายจนแทบจะท่วมหัว “แยม ไอดิน มาแล้วหรอ อ้าว!! แล้วโลมา ล่ะ?” “โลมาไปร.ด.ค่ะ” “อาจารย์เรียนพวกหนูมีอะไรรึเปล่าค่ะ” “อ๋อมีสิ พวกเธอคงได้ยินเรื่อง Campus tour แล้วใช่ไหม?” “ค่ะ” ฉันกับแยมแทบจะประสานเสียงกันตอบ “ครูอยากให้เธอทั้งสามคน (รวมโลมาด้วย) ไปสัมพาทย์นักร้องที่มาในงานวันนั้น” “ค่ะ แล้วใครละค่ะ” “อืม... รู้สึกว่าจะชื่อ วา......” “วายุ”ฉันโผลงออกไป “ใช่ๆวายุ” นี่ฉันต้องไปสัมพาทย์วายุหรอเนี่ย แล้วเงี้ยจะเอาหน้าไปไว้ไหนนะ ก็ดันทำเปิ่นไว้ในงานหนังสือซะเยอะขนาดนั้น “แยมเดี๋ยวแยมไปบอกนัดม.3ให้เตรียมกล้องไว้นะ แล้วไอดินไปเขียนบทสัมพาทย์ส่งอาจารย์ก่อนวันจันทร์” “ค่ะ” “มีอะไรสงสัยอีกไหม” “ไม่มีค่ะ” “ถ้าไม่มี งั้นพวกเธอสองคนช่วยเอานี่ไปแจกให้หัวหน้าแต่ละห้องที” “ค่ะอาจารย์” เนื่องจากจดหมายถึงผู้ปกครองที่อาจารย์นาฏยา ให้ไปแจกมีจำนวนมหาศาล ฉันกับแยมจึงแยกกันไปแจก โดยแยมได้แสดงสปิริดในความรักที่มีต่อเพื่อนรับอาสาแจกตึกหนึ่งกับตึกสองซึ่งเป็นตึกที่ใกล้ที่สุดในขณะนี้ ส่วนฉันนะหรอตึกสี่กับตึกห้าหลังโรงเรียนนู้........ และแล้วจู่ๆฝนก็เกิดตกลงมากะทันหันในระหว่างที่ฉันกำลังเดินผ่านสนามฟุตบอลที่กั้นกลางระหว่างตึกสี่และตึกห้า ลมไปพัดเอากระดาษในมือปลิวว่อนไปหมด ฉันพยายามที่จะเก็บกระดาษที่ปลิวไปกับลมแต่ทว่า ลมก็ยิ่งพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ พาเอากระดาษปลิวออกห่างไปไกลทุกทีๆฉันวิ่งเก็บกระดาษอย่างกับคนเสียสติ ฮือๆๆฉันต้องโดยอาจารย์นาฏยาฆ่าทิ้งแน่เลย “อุ๋ย!!!” ฉันสะดุดก้อนหินล้มลงไปกองกับพื้น กระโปรงสีน้ำเงินเปรอะโคลนเต็มไปหมด แถมไอ้ฝนบ้านี่ก็ยังไม่มีทีท่าที่หยุดตกซะที “เธอมานั่งทำอะไรตรงนี้ เกะกะทางเดินคนอื่นหมด?” ฉันหันหน้ากลับไป สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าก็คือ .... ผู้ชายคนหนึ่งกำลังยื่นกางร่มอยู่ ไม่สิ เทพบุตรต่างหากล่ะเพราะถ้าเป็นคนคงไม่หล่อขนาดนี้ จมูกของเขาโด่งเป็นสัน ปากเรียวได้รูป ผมสีดำซอยสั้นไล่ลงไปถึงต้นคอ ยิ่งรวมกับใบหน้ารูปไข่แล้วยิ่งทำให้สะดุดตาไปใหญ่ แต่น่าเสียดายที่ใบหน้าอันหล่อเหล้ากับไร้ซึ้งรอยยิ้ม จู่ๆนายนั่นก็กระโดดข้ามฉันไปเฉยเลย ย้ำนายนั่นกระโดดข้ามฉันค่ะ ทั้งที่เห็นฉันนั่งคลุกโคลนอยู่ตรงนี้ ให้ตายสินายนั่นรู้จักคำว่าสุภาพบุรุษมั่งไหมเนี่ยยย “นี่จะไม่ขอโทษกันสักคำเลยหรือไง” เขาหยุดเดินแล้วหันกลับมามองฉัน “ขอโทษ?” นายนั่นทำหน้างง “เรื่องอะไรล่ะ?” ด้วยอารมณ์โกรธที่คุกรุ่นอยู่ทำให้ฉันอยากเข้าไปขย้ำ หมอนั่นหมอนั่นสักครั้งสองครั้ง แต่ทว่าเขากลับหันหลังไปอีกครั้ง ราวกับว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดมันเป็นเรื่องไร้สาระ ฉันโกรธมากจึงตะโกนไล่หลังนายนั่นไปอย่างสุดเสียง “หยุดเดี๋ยวนี้นะ นายคิดว่านายเป็นใคร ทำตัวไร้มารยาทสุดๆ ที่บ้านนายไม่สั่งไม่สอนบ้างหรือไงว่าเห็นคนล้มแล้วอย่าข้าม คำว่าสุภาพบุรุษน่ะสะกดเป็นไหมฮะ ไอ้คนไร้หัวใจ” “เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้ามาสอนชั้น?” สายตาของเขาที่ดูเย็นชาอยู่แล้วกับทวีคูณยิ่งขึ้น “จะเป็นใครก็ช่าง ยังไงนายก็ต้องขอโทษมาก่อน” “แล้วถ้าไม่ล่ะ จะทำอะไรผมไม่ทราบครับ?” นายนั่นจ้องหน้าฉันเหี้ยมๆ ฉันเห็นแววตาที่เคยเย็นชาของเขาแปรเปลี่ยนมาเป็นประกาย ประกายที่คล้ายกับพวกหื่นกาม นายนั่นค่อยเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆและเรื่อยๆ ในขณะที่ฉันกลับถอยห่างออกไปทุกทีๆ “นายจะทำอะไรหยุดนะ” “ฮึฮึ กลัวหรือไง?” นายนั่นยิ้มเยาะที่มุมปาก ขณะที่เดินเข้ามาใกล้ฉันอีก “ฉันบอกว่าอย่าเข้ามาใกล้ไง ว้ายยยยยย” ฉันสะดุดก้อนหินก้มลงไปกับพื้นอีกครั้ง “ฮึๆ เธอนี่มันเปิ่นจริงๆเลย” นายนั่นยืนหัวเราะได้อย่างหน้าตาเฉย “อย่าเรียกฉันอย่างนั่นได้ไหมอีตาบ้า” “ฉันพอใจที่จะเรียกใครจะทำไม ยัยเปิ่น” “ก็ฉันบอกว่าอย่าเรียกแบบนั้นไงเล่า” “โอเคๆไม่เรียกก็ได้ งั้นฉันไปก่อนนะ .....ยัยเปิ่น” แล้วนายนั่นก็เดินจากไป “กรี๊ดดดดดดดดดดด สักวันฉันจะฆ่านายไอ้ปีศาจไร้ยิ้ม” โอ๊ย!!นี่มันวันซวยอะไรของฉันเนี่ย เปียกก็เปียก จดหมายถึงผู้ปกครองที่อาจารย์นาฏยาให้ไปแจกก็หายเกลี้ยง แถมยังเจอกับไอ้ปีศาจหน้าตายอีก ฮือๆๆทำไมชีวิตคนสวยถึงได้ซวยอย่างนี้