เทพนิยายในสายฝน

คำเตือน : นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู้ที่มีจิตนาการสูง

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว   

                ณ.ดินแดนที่ไม่ใกล้ไม่ไกลเกินกว่าจะค้นหา  เจ้าหญิงตัวน้อยกำลังถูกปีศาจและเหล่าสมุนรุมทำร้ายกลางสายฝน

“นี่ เอาหนังสือเค้ามานะ” เจ้าหญิงน้อยพยายามยื้อหนังสือของเธอเอาไว้สุดชีวิต

“ยัยขี้หวง ขอดูหน่อยก็ไม่ได้ นี่แนะ” ปีศาจตนหนึ่งฉีกหนังสือเธอขาดออกเป็นชิ้นๆ

หนังสือนิทานเล่มโปรดของเธอ ตอนนี้มันได้ขาดลงแล้ว สองขาน้อยๆไร้เรี่ยวแรงที่จะยืนต่อไปได้ เธอฟุบลงกับพื้นพร้อมกับน้ำใสๆที่ไหลออกมาจากตา

“ฮือๆๆ”เธอร้องไห้ฟูมฟายยกใหญ่

“ยัยขี้แงเอ๊ย”

“เชอะ แค่นี้ก็ต้องร้องด้วย”

“โธ่ ทำไมไม่ไปอ้อนวอนอัศวินม้าขาวในหนังสือมาช่วยล่ะ”และอีกหลายต่อหลายคำที่พรั่งพรูออกมาจากปากปีศาจร้ายและเหล่าสมุน เพียงแต่ถ้อยคำเหล่านั้นกับไม่ได้เข้าหูเธอแม้แต่น้อย แววตาของเอยังคงจับจ้องอยู่ที่เศษกระดาษชิ้นเล็กชิ้นน้อยนับร้อยที่เกลื่อนกลาดอยู่เต็มพื้น........ กระดาษที่เคยเป็นหนังสือนิทานมาก่อน

                ‘ถ้าอัศวินมีจริงก็คงจะดี’เธอคิด เขาจะได้มาช่วยเธอจากปีศาจร้าย เพียงแต่ว่าอัศวินไม่มีจริงและตัวเธอก็ไม่ใช่เจ้าหญิงเสียด้วย คงจะมีแต่ตัวเธอเท่านั้นที่จะช่วยตัวเองได้ เธอพยายามรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดเพื่อจะหนีปีศาจร้ายแต่ทว่า.....ขาทั้งสองข้างกับไม่ยอมทำตาม มันยังคงแน่นิ่งไม่ไหวติงอยู่เช่นเดิม

“นิ่งแบบนี้ จะรออัศวินมาช่วยหรือไง เอาล่ะยัยโง่ ฉันจะบอกเธอให้เอาบุญ อัศวินน่ะมันไม่มีจริงหรอก

  นิทานอ่ะนะมันก็แค่เรื่องที่ผู้ใหญ่กุขึ้นมาหลอกเด็กโง่ๆอย่างเธอไงล่ะ”เจ้าหญิงตัวน้อยยังร้องไห้ไม่หยุด

“หยุดนะไอ้คนชั่ว พวกแกทำอะไรเธอน่ะ” เด็กชายคนหนึ่งปรากฏกายขึ้น

“แล้วแกมายุ่งอะไรด้วยไม่ทราบ” ปีศาจร้ายตะโกนออกไป

“สงสัยมันอยากเจ็บตัวมั้งพี่”

“อื้ม! อยากได้เดี๋ยวพี่จัดให้”แล้วปีศาจร้ายกับลูกสมุนก็กรูกันเข้าไปหาเด็กชาย เด็กชายเบี่ยงตัวหลบหมัดพร้อมกับเตะไปที่ท้องของปีศาจร้าย

“โอ๊ย! ฝากไว้ก่อนเถอะ”ปีศาจกับลูกสมุนวิ่งหนีไปแล้วในที่สุดอัศวินขี่ม้าขาวก็มาช่วยเธอ

“เป็นอะไรรึเปล่าครับ”เด็กชายถามพร้อมกับดึงมือเธอให้ลุกขึ้น

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” เสียงเล็กๆของเจ้าหญิงตัวน้อยตอบกลับ

“ถ้าไม่เป็นอะไรแล้วผมไปก่อนนะ”เด็กชายหันหลังกำลังจะเดินจากไป

“เดี๋ยวก่อน ท่านอัศวิน”

“อัศวิน? เราหรอ?” เด็กชายแปลกใจหันกลับมามองเธอ

“ใช่ค่ะ ท่านนั้นแหละอัศวิน” เจ้าหญิงตัวน้อยตอบเสียงแจ๋ว

“เอ่อ... อัศวินก็อัศวินมีอะไรหรอ?”

“ท่านอัศวินแล้วข้าจะได้พบท่านอีกเมื่อไหร่”

เด็กชายยิ้มบางๆแล้วตอบกับไปว่า “เราคงได้พบกันอีกแน่ถ้าฟ้ายังคงมีฝน”

“แล้วท่านจะจำข้าได้หรอ”

“เอ่อ...งั้นเก็บนี้ไว้ละกัน” เด็กชายค่อยๆถอดสร้อยของเขาส่งให้เด็กสาว

“สร้อยอันนี้เป็นเหมือนสัญลักษณ์ประจำตัวเรา เจ้าต้องเก็บมันไว้ให้ดี     เมื่อถึงวันนั้นเราจะมาเอาคืน”

“อืม..ข้าจะดูแลมันอย่างดี”

แล้วเด็กชายก็เดินจากไปพร้อมกับสายฝนที่หยุดเทลงมาจากฟากฟ้า

“แล้วข้าจะรอวันนั้น”เธอพึมพำ “วันที่จะได้พบกับท่านอีกครั้ง อัศวินที่มาพร้อมกับสายฝน”

=====================================================================

 

 
 

 

 

ตากลมจะอัพนิยายทุกวันพุธอย่าลืมมาติดตามกันนะคะ

ตามติดนิยายง่ายๆ แค่คลิกหัวใจด้านล่าง

แล้วอย่าลืมคอมเม้นต์กันบ้างขอบคุณค่ะ

เมื่อมีข่าวต่างๆ จะแจ้งให้ทราบทาง QM ค่ะ

ขอบคุณทุกคนที่แวะเวียนเข้ามานะคะ

ขอบคุณค่ะ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

APPLEdocument.images[0].src = "http://i1211.photobucket.com/albums/cc425/Jinnnesta/Untitled-1-3.png"; document.images[0].width ="600"; document.images[0].height ="566"; src="http://imgfree.21cn.com/free/flash/139.swf" width="" height="370" type="application/octet-stream" wmode="transparent" quality="high"> PIE★