ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    (BL) White daisy and Brown guitar (Femboy)

    ลำดับตอนที่ #1 : Prologue : First page

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 156
      7
      17 พ.ย. 63

    มีใครหลายคนเคยบอกไว้ว่าสถานที่แรกของคนตายที่เขาจะเดินทางไป
     

    คือการเข้าไปอยู่ในความทรงจำของใครสักคน

    สายลมที่พัดผ่านเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนจนปลิวไหวทำให้เราต้องหยิบหนังยางมัดผมสีดำที่ใส่เอาไว้ตรงข้อมือขึ้นมามัดรวบเอาไว้อย่างหลวมๆ

    ‘คิดถึง’

    เรานั่งปล่อยความคิด การรับรู้ประสาทสัมผัสต่างๆ เอาไว้เบื้องหลังพร้อมกับเสียงคลื่นที่ซัดเข้ามาหาฝั่งครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ความรู้สึกที่ตกตะกอนในใจก็ยังไม่จางหายไปไหน ราวกับภาพในอดีตซ้อนทับขึ้นมา

    ‘เมล หันมาหน่อย’

    เสียงใครบางคนดังขึ้นในความทรงจำทำให้เราเผลอหันไปก็พบกับภาพว่างเปล่าจนถอนหายใจออกมาพร้อมกับเปิดดูอัลบั้มที่คุณเขาถ่ายรูปเก็บเอาไว้ ยามเราไปท่องเที่ยวในสถานที่ต่างๆ ด้วยกัน

    ภาพของชายหนุ่มผิวขาวซีดกับทรงผมแสกกลางที่เคยฮิตตอนในยุค90’ s นัยน์ตากลมโตที่ถูกซ่อนเอาไว้ใต้แว่นสายตาทรงเหลี่ยม ลักยิ้มเล็กๆ ตรงข้างแก้ม กล้องฟิล์มสีดำตัดกับเสื้อนักศึกษา หรือท่าทางอะไรต่างๆ ที่ถูกบันทึกเอาไว้

    ‘ถ้าคุณอยู่กับเราตอนนี้ก็คงดี’

    พอคิดแบบนี้ก็อดคิดถึงคำถามที่เคยถามคุณเอาไว้ขึ้นมาทุกครั้งว่าทำไมคุณถึงชอบถ่ายรูปหนักหนา ในทุกครั้งคุณก็บอกเพียงว่าคุณอยากถ่ายเรา อยากบันทึกความทรงจำที่มีเราให้มากที่สุดเท่าที่นักศึกษาปีสุดท้ายคนหนึ่งจะทำได้

    ทั้งที่คุณพูดมาขนาดนี้ แล้วทำไมตอนนั้นเราถึงไม่เอะใจอะไรเลยนะ

    ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีรวมถึงอากาศที่เย็นลงทำให้เรากระชับเสื้อแขนยาวไหมพรมที่ติดมา ถึงยังไงลมที่พัดผ่านก็เหน็บหนาวถึงขั้วหัวใจ จนต้องลุกขึ้นมุ่งหน้าไปยังบ้านพักเพื่อหาไออุ่น

    ถึงแม้จะไม่เท่าคุณแต่ก็ยังช่วยบรรเทาได้บ้าง

    ‘อากาศเปลี่ยนแบบนี้คุณจะเป็นหวัดไหมนะ’

    เราอมยิ้มน้อยๆ ในความคิดที่เกิดขึ้นก่อนจะไปกดน้ำร้อนมาดื่ม คุณจะไปเป็นหวัดได้ยังไงกันในเมื่อคุณเป็นคนแข็งแรงปานนั้น แข็งแรงจนเราแทบสังเกตไม่เห็นว่าคุณปิดบัง’ ความลับนั้น’ ไว้ยาวนานเท่าไหร่

    แต่ถึงยังไงก็ช่างเถอะเรื่องราวนั้นมันก็ผ่านเลยมานานแล้ว

    สิ่งที่เราทำได้ทุกวันนี้ก็คือการมีชีวิตอยู่ให้ได้เมื่อไม่มีคุณสินะ ตอนแรกมันก็ยากลำบากเพราะเราไม่เคยคิดเลยว่าถ้าไม่มีคุณแล้วเราจะอยู่ยังไงกับการตื่นเช้ามาแล้วไม่เห็นหน้าคุณที่กำลังเขียนสมุดบันทึกเล่มโปรดหรือแม้ในช่วงค่ำในยามหลับตาที่ไม่มีคุณนอนอยู่เคียงข้างกัน

    คุณมักจะเขียนมันซ้ำๆ ลงในนั้นว่าถ้าไม่มีคุณแล้วก็อยากให้เราดูแลตัวเองให้มากอย่าได้ยึดติดหรือมัวแต่เสียเวลาให้คนอย่างคุณเลยหรือถ้าเป็นไปได้ก็หาใครบางคนที่เข้ามาดูแลเราต่อจากคุณ

    แต่คุณก็คงอาจจะหลงลืมไปว่าถึงเราไม่ได้ปิดใจอะไรไว้…

    ก็คงไม่มีใครที่อ่อนโยนและแสนดีกับเราเท่าคุณหรอกนะ
     

     

    +++++
     

    Talk : อยากให้ลมฝนพัดมาอีกครั้ง พัดกลับมาในตอนที่มีเธออยู่ข้างกัน
     

    #กลิ่นของคุณกี
     

    @Choloris_

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×