The choice ตัวเลือก ให้หัวใจสัมผัสรัก

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3

"ซวยแล้วลืม ลืมซีไว้"

ผมพูดด้วยอาการลนลาน แน่นอนเหมียวหน้าบูดแล้ว ด่าผม T^T

"นี่นาย บ้ารึป่าวเนี่ย!~ ลืมคนทั้งคนได้ไงเนี่ยแล้วถ้าเกิดเค้ารอนายจนถึงป่านนี้แล้วจะทำไง"

ฮือๆ TT หนูไม่ได้ตั้งใจลืมซะหน่อย คนมันจะลืมอ่า ให้จำไม่ให้ลืมได้ไง

"ช่างเหอะ ฉันว่ารีบโทรหาซีก่อนดีกว่าว่ายังอยู่ที่ทำงานมั้ย"

เหมียวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นลงกว่าเดิมนิดหน่อย จากนั้นก้อเข้าไปหยิบโทรศัพแล้ว

แล้วกดโทรออกทันที รอสายอยู่ครู่หนึ่ง

"ฮัลโหล ซีหรอนี่เธออยู่ไหนเนี่ย......................โอเคๆเด่วฉันกับริวจะไปรับเด่วนี้ละ"

พอวางสายเสร็จ เหมียวก้อหันหน้ามาคุยกับผม แต่ผมชิงถามก่อนว่า

"ซีอยู่ไหนหรอ"

"อยู่หน้าบริษัทนายน่ะ รีบๆไปกับฉันเด่วนี้เลย"

เหมียวพูดด้วยน้ำเสียงรีบร้อนก่อนจะลากผมไปขึ้นรถไฟฟ้า

บนรถไฟฟ้าคนเยอะเป็นพิเศษเพราะนี่เวลาประมาณ 2 ทุ่มเศษ คนกลับบ้านย่อม

เยอะเป็นธรรมดา แต่คนเยอะนี่ไม่ใช่ปัญหาหรอกครับ ปัญหาน่ะมันอยู่ที่สายตาอัมหิตคู่หนึ่ง

ซึ่งจ้องหน้าผมราวกับแค้นมาแต่ชาติปางก่อน

'นี่เจ๊จะด่าผมก้อด่ามาเลย ทำไมต้องจ้องหน้าแบบนี้ด้วย เค้าจะร้องแล้วน้าา'

"นี่เธอไม่ต้องจ้องฉันขนาดนั้นก้อได้ รู้แล้วน่าว่าผิด เด๋วเจอเพื่อนเธอ เด๋วจะขอโท

ดเพื่อนเธอเอง"

ผมพูดพยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติ เพราะตอนนี้น่ะผมเกร็งสุดๆเลย ก้อแน่ละ

โดนคนจ้องเขท็งซะขนาดนี้ เป็นใครไม่เกร็งก้อบ้าแล้ว

ในที่สุดก้อถึงสถานีสักที เห้อทำไมวันนี้ขึ้นรถไฟฟ้าแล้วต้องมีเรื่องเกร็งๆตลอด

เลยน้าาาสวรรค์กลั่นแกล้งช้านนน

ผมกับเหมียวเดินอย่างรีบร้อนไปที่บริษัทแล้วก้อพบซียืนอยู่หน้าบริษัท ข้างใน

อาคารปิดไฟหมดแล้ว คงมีแต่รปภ.เท่านั้นละมั้งที่ยังอยู่ในอาคาร

"เป็นไงมั่งซี คงไม่ได้มีพวกโรคจิตมาลวนลามเธอหรอกนะ"

เหมียววิ่งแจ้นออกไปถามก่อน ด้วยความเป็นห่วงเพื่อน

"ซีผมขอโทษนะ ผมลืมไปว่าคุณบอกจะรอ แล้วทำไมคุณไม่เห็นผมทำไมคุณไม่

กลับไปก่อนละ"

"นี่ฉันให้นายมาขอโทดเพื่อนฉันนะไม่ใช่ให้มาถากถางเพื่อนฉัน"

เหมียวเริ่มอารมร์เสียอีกครั้ง ผมว่าผมไม่ควรยั่วโมโหยัยนี่ดีที่สุดคนอะไรความอด

ทนต่ำติดดิน

"ซี นึกว่าคุณริวทำโอทีน่ะค่ะ แล้วซีก้อไม่มีเบอร์คุณริวด้วยเลยคิดว่าจะรอจนกว่า

คุณริวจะลงมา"

ซีพูดด้วยน้ำเสียงปกติ ไม่มีทีท่าว่าจะโมโหเลยสักนิดที่ต้องยืนรอเกือบ 3 ชม. ไม่

เหนเหมือนใครบางคนเลย ไม่ได้รอแท้ๆกลับบ่นเอาๆ

"งั้นเด๋วซีเอาเบอร์ผมไปเลยดีกว่านะจะได้ติดต่อกันได้สะดวก 08X-XXX-XXXX"

ซีหยิบโทรศัพขึ้นแล้วกดเบอร์โทรศัพที่ผมให้ไป

"ฉันว่าพวกเรารีบกลับไปกินข้าวดีกว่าฉันหิวจะตายแล้วเนี่ย"

เหมียวพูด อย่างหัวเสีย  รู้สึกว่าที่โมโหผมนี่เพราะโมโหหิวรึป่าวเนี่ย เห้อ ซวยจริง

เลยวันนี้

"แล้วทำไมเธอไม่กินก่อนละ"

ผมถามเองครับ แต่ไม่ได้อยากให้ตอบเท่าไรหรอกครับ

"ถามโง่ๆ ก้อฉันรอพวกเธอมากินพร้อมกันไง มารยาทน่ะรู้จักมั้ย?"

รู้สึกประโยคหลังจะเน้นเป็นพิเศษ -*- เพราะงี้ไงผมถึงไม่อยากให้ตอบซักเท่าไร

หลังจากนั้นเราสามคนก้อไปขึ้นรถไฟฟ้า

' รู้สึกขากลับคนจะเยอะกว่าตอนมาเห๊ะ อ๊ากทำไมมันเบียดอย่างนี้'

ผมยืนโหนราวอยู่ ใกล้ประตูตรงหน้ามี ซี  รู้สึกเธอจะไม่ค่อยชอบเท่าไรเวลามีคน

เบียดแบบนี้ เธอทำหน้าเหมือนจะอ้วก ผมเลยถามซีว่า

"เป็นอะไรรึป่าว ซี สีหน้าไม่ค่อยดีเลย"

"ไม่เป็นไรค่ะ มึนหัวนิดหน่อยกลับไปกินยา..."

เธอพูดได้ยังไม่ทันจบประโยคอยู่ดีๆก้อหมดสติไป ดีนะผมรับไว้ทัน

"เป็นอะไรรึป่าว ซี ซี "

ตอนนี้ทั้งโบกี้หันมามองทางผม [อีกแล้ว] วันนี้จะไม่โดนมองไม่ได้เลยใช่มั้ยเนี่ย

"ซี คงเพลียน่ะ ก้อแน่ละยืนรออยู่ได้ตั้งนาน ไหนจะกลิ่นควันรถอีก เป็นฉันนะ

หลับตั้งแต่ รอหนึ่งชั่วโมงแล้ว"

เหมียวพูดอย่างใจเย็น ไม่ได้ตกใจอะไรเหมือนผมสักเท่าไร เห้อภาระต้องมาอยู่

ที่ผมอีกแล้วครับท่าน มือนึงโหนราวส่วนอีกมือโอบเอวซีไว้หลวมๆ แล้วให้ซบมาที่ผม  นี่ผม

ไม่ได้อยากเลยนะเนี่ย มันจำเป็นจริง จริ๊ง

หลังจากลงจากรถไฟฟ้ามาได้      ไม่สิต้องพูดว่ากว่าจะลงมาได้ต่างหาก ก้อแหม

ผมต้องอุ้มผู้หญิงด้วยนี่นา มีคนบ้าที่ไหนเค้า อุ้มหญิงมาแล้วลงจากสถานีรถไฟฟ้ามั้ยละ  กว่า

รปภ.จะให้ผ่านมาได้ ก้อต้องเสียน้ำลายอธิบายกันยาวเลย

"ถึงและ จะปลุกซีมั้ย?"

ผมถามด้วยความกลัว  ทำไมกลัวน่ะหรอ ก้อเจ๊เหมียวแกชอบตอบกวนเบื้องล่างนี่

นา

"นายนี่ไม่มีหัวคิดเองรึไงนะ คนกำลังเหนื่อยๆ ถ้าเป็นนายคงอยากตื่นมาเต้นระบำ

สามช่าสินะ"

นั่นไงครับ กวนป้ะล่ะ ทำไมผมถึงรู้น่ะหรอ? หึหึ ของแบบนี้มันต้องใช้ญาณสัมผัส

ครับ 555+ [ซุยงิว]

"งั้นฉันอุ้มไปนอนบนห้องเธอเลยนะ"

"นายจะบ้าหรอ ถ้าเกิดเธอตื่นขึ้นมาจะทำไง ให้นอนห้องนายแหละเด่วฉันจะกิน

ข้าวห้องนายด้วย"

เหมียวหงุดหงิดใส่ผม อะไรฟระ พูดไรก้อผิดไปหมด ใช่สิ๊ ผมมันไม่ดี ผมมันผิด

คำพูด TT แต่ผมก้อมีหัวใจน้าา

"แล้วทำไมต้องห้องฉันด้วยละ"

"นายนี่ถามซอกแซกจริงเลยนะ ไว้ห้องนายไปนั่นแหละเด๋วฉันไปหยิบข้าวที่ห้อ

งก่อน"

เหมียวพูดพร้อมกับหยิบ key card ในกรเป๋ามาเปิดห้อง จากนั้นก้อเข้าไป  เห้ยเด๋ว

ก่อนนะ เธอเข้าไปแล้วฉันจะเข้าห้องไงละ ฉันมีแค่ 2 มือนะ ให้อุ้มคนอยู่แล้วเปิดประตูด้วยนี่

ฉันทำไม่ได้เฟ้ย จะให้วางพื้นก้อใช่ที่  

จากนั้นผมก้อรอ ประมาณ 5 นาที เหมียวก้อเปิดประตูออกมา

"อ้าว ทำไมไม่เข้าห้องนายไปละ มารอฉันทำไม"

-*- พูดไม่คิดเลยนะเจ๊ ผมมี 2 มือ น้าาาาาา

"ฉันมีมือหยิบ key card ที่ไหนเล่า ล้วงในกระเป๋ากางเกงให้หน่อยสิ"

นี่ผมคิดถูกใช่มั้ยที่ให้ยัยเหมียวล้วงเนี่ย T^T 

"กร๊ากกก ล้วงดีๆดิมันจั๋กจี๋น้าา"

"นายนี่มันเรื่องมากจริงๆเลยนะบอกเองว่าให้ฉันล้วงให้แล้วยังมาเล่นลิ้นอีก"

"ก้อมันจั๋กจี๋นี่หว่า กร๊ากก ฮ่าๆๆๆ อย่ารูบดิหยิบเร็วๆนั่นแหละๆๆ โอว ออกสักที"

เหมือนประโยคในหนังอะไรสักอย่างเลย 555+ อย่าเข้าใจผิดกันนะครับนี่ไม่ใช่

นิยายอย่างที่ทุกท่านคิด (หรือว่ามีแต่ผมคนเดียวที่คิด)

จากนั้นผมก้ออุ้มซีไปนอนบนเตียง (ของผม TT) จากนั้นก้อออกมากินข้าวกับ

เหมียว ห๊า กินข้าวผมกินแล้วนี่หว่าตายละช่างมันเหอะกินๆไปเหอะอุ้มผู้หญิงมาตั้งคนนึง น่า

จะหิวมั่งละ

"กระเพราไข่ดาว ? -*-"

นี่หรืออาหารผม อะไรจะแม่นปานนั้น เดาอะไรถูกหมดเลย

"ก็ใช่น่ะสิกระเพราะก้อหรูแล้ว นี่ฉันเลี้ยงนายนะ จะไม่ขอบคุณฉันเลยรึไง"

เหมียวเริ่มทวงบุญคุณผม T^T

"ขอบคุณมากคร้าบบ เป็นพระกรุณาธิคุณมากเลยนี่อุตส่าซื้อข้าวกล่องน้อยๆนี้ให้

ผู้ชายตาดำๆอย่างผม -*-"

วันนี้มันวันอารายฟร้าาาาาาาา สวรรค์กลั่นแกล้งงง

"ดีมากเด็กน้อย คิคิ"

เหมียวหัวเราะเยาะชอบใจ แต่ผมสินรกจะกินกระบาน เห้ออเมื่อไรวันนี้จะผ่านไป

เนี่ย

หลังจากกินข้าวเสร็จซีก้อยังไม่ตื่นสักที เหมียวก้อเลยบอกว่าไม่ต้องอุ้มซีมาแล้ว

ให้นอนอยู่นั่นแหละเด๋วเธอตื่นขึ้นมาแล้วจะนอนไม่หลับเอา เคราะห์กรรมก้อมาอยู่ที่ผมอีก

ครับที่ต้องมานอนโซฟา นี่มันห้องผมน้าา ทำไมต้องมานอนโซฟาด้วย T^T

ในที่สุดวันนี้ก้อผ่านพ้นไป เห้อ พรุ่งนี้จะเจอไรอีกเนี่ย