The choice ตัวเลือก ให้หัวใจสัมผัสรัก

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

  "อะไรนะ"

"แล้วเธอไม่กลัวฉันหรือไง"

รู้สึกจะเป็นผมเองละมั้งที่กลัวเธอ TT ก็แน่ละ Virgin ของผมน้าา ถ้าเกิดเธอมาทำ

อะไรมิดีมิร้ายป๋ม ป๋มก้อเสียหายอ่าดิ เผลอๆเธอเป็น 18 มงกุฎอีกนี่ผมหมดตูดเลยนะ  เงิน

เดือนยังแทบไม่พอเลี้ยงชีพจรเลย ถ้าโดนโกงอีกนี่ เหลือทางเลือก 2 ทางให้เดินคือเดิน

ลงน้ำกับเดินลงตึก -*-

"กลัว ? กลัวอะไรหรอค่ะคุณไม่ใช่โจรซะหน่อย"

เธอเอ่ยปากเสียงหวาน แถมทำตาบ้องแบ๋วใส่ผมอีก *-* เด๋วปั๊ดจิ้มลูกตาบอดเลย 

'ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนที่ซื่อ...(ละไว้ในฐานที่รู้กัน) อย่างนี้อยู่บนโลกอีก'

"ถ้าเกิดฉันไปทำอะไรเธอ เธอไม่เสียหายรึไง?"

ผมเอ่ยเสียงอ่อย ปากเริ่มสั่น TT ก้อแน่อ่าดิ ขนาดแฟนผมยังไม่มาขอนอนที่คอน

โดผมเลย แต่เธอเป็น แค่บรรณาลักษณ์ที่เพิ่งเจอกันวันนี้นะ

"ไม่เห็นจะเสียหายเลยนี่ค่ะ ผู้ชายผู้หญิงอยู่ใต้ชายคาเดียวกันแถวบ้านฉันก้อมีเยอะ

แยะไป"

เธอยังคงเอ่ยเสียงหวานเหมือนเดิม ไม่มีทีท่าว่าจะกลัวผู้ชาย (แบบผม) เลย ' คนที่

อยู่ด้วยกันน่ะเค้าต้องแต่งงานกันแล้ว เฟ้ย แต่เธอเปนคล๊ายยย มาขออยู่กับช้านน'

"ไม่ได้ๆ เธอเป็นผู้หญิงนะยังไงก้อไม่ได้เด็ดขาด ถ้าเกิดพ่อแม่เธอมาเห็นลูกเค้าพัก

อยุ่ห้องเดียวกับผู้ชาย เค้าคงมาฆ่าฉันแน่"

คิดแล้วเสียวเลย อะจึ๋ย ถ้าพ่อเค้าเป็นทหารเก่าละ เค้าคงไม่เอาลูกซองมายิงชั้นใช่

มั้ย T^T ต้องปฏิเสธหัวชนฝา ยังไงก้อให้มาอยู่ด้วยไม่ได้

"ซืดๆ" 

เอาล่ะสิเธอเริ่มเล่นบทเจ้าน้ำตาล่ะ อย่าร้องได้มั้ย เก๊าสงสารนะ

ไม่ได้ๆยังไงเราก้อใจอ่อนไม่ได้ ชีวิตและอนาคตเราสำคัญกว่าสิขืนมีผู้หญิงมานอน

ห้องเดียวกัน ก้อจบเห่ดิ ไหนจะต้องกังวลเรื่องของมิ้วอีก T^T

"แกร็ก"

เสียงประตูเปิดออกมาจากห้อง 401

"ซี ทำอะไรอยู่แค่ทิ้งขยะทำไมนานจัง อ้าวแล้วหนุ่มหล่อคนนี้ใครกันละ เอ๊ะหน้า

คุ้นๆจัง"

ไม่ใช่เสียงใคร เหมียวนั่นเอง ชะโงกหน้าออกมาดูว่า เกิดอะไรขึ้น

'จะไม่คุ้นได้ไงละเจ๊ เจ๊อยู่ข้างห้องผมนะ ต้องเคยเห็นหน้าผมอยู่แล้ว'

"อ๋อ คนที่อยู่ห้อง 402 ใช่มั้ยค่ะ" เหมียวเอ่ยปากถาม

"ใช่ครับ ผม ริวครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ"

ผมพูดพร้อมกับยื่นมือออกไป เธอเขินนิดๆก่อนจะจับมือผมแล้วพูดว่า

"เหมียวค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน ซีเธอรู้จักเค้าด้วยหรอ"

เหมียวถามซีซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ฝ่ายที่ถูกถามแอบเช็ดน้ำตาก่อนจะบอกว่า

"เค้าทำงานที่เดียวกันกับฉันน่ะ เหมียวเธอช่วยพูดให้เค้าอณุญาตให้ฉันอยู่กับเขา

หน่อยสิ"

ซี ใช้เสียงอ้อนเหมียว สุดฤทธิ์ + กับสายตาบ้องแบ๋ว [มันเป็นท่าไม้ตายของลูกอ้อ

นรึไงนะ]

"แล้วทำไมต้องไปอยู่กับเค้าละ เธอก้ออยู่กับฉันนี่นา"

เหมียวกล่าวแบบ งงๆ ถึงแม้เธอจะรู้จักซีมาตั้งแต่เรียนมหาลัยด้วยกัน แต่นิสัย ทั้ง

ซื่อ+ เซ่อ ของซี บางทียังทำให้ เหมียวแปลกใจ กับอาการ แปลกๆของเธอ

"ก้อเธอบอกเองว่าฉันจะทำห้องเธอพังทั้งห้องนี่นา ฉันแค่ไม่อยากทำห้องเธอพัง

แค่นั้นเอง เลยขอไปอยู่กับ คุณคนนี้เค้าน่ะ"

ซี กล่าวด้วยวาจาซื่อบริสุทธิ์  ม๊ากมาก ทำเอาผมแทบบ้าตาย -*-

"เธอจะบ้าหรอ ฉันพูดประชดเฉยๆ โอ๊ย ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าต่อให้ห้องฉันพัง

จริงๆแต่ก้ออยู่กับฉันได้"

เหมียวกล่าวขึ้นด้วยเสียงเซ็งเป็ด อย่าว่าแต่เหมียวเลย ผมยังเซ็งแทนเลย  ไม่น่า

เชื่อว่าจะมีคนที่ซื่อแบบนี้อยู่จริง

"แต่ฉันไม่อยากทำห้องเธอพังนี่นา" ซีพูดขึ้นแล้วส่งสายตาอ้อนมาทางเหมียว

ระหว่างที่พวกเธอสบตากัน ตอนนี้ผมเพิ่งนึกได้ ว่าเรื่องนี้มันไม่ควรจะเกี่ยวกับผม

ตั้งแต่แรกแล้ว ชิ่งหนีไปคงไม่มีใครสังเกด ละมั้ง  ผมค่อยๆก้าวมาทางห้องผม แน่นอนว่า

ย่องเบากว่า ตีนแมวอีก

"เอางี้สิ เวลาเธอเลิกงานเธอก้อกลับกับคุณริวจากนั้น เธอก้อไปอยู่ที่ห้องของคุณริ

วก่อน พอถึงเวลาเข้านอนเธอค่อยมานอนห้องฉัน แบบนี้ก้อลดความเสี่ยงที่ทำห้องฉัน

พังไปมากแล้วใช่ม้ะ เพราะเธออยู่ห้องฉันแค่ตอนนอนคงไม่กลิ้งจนห้องฉันพังหรอกนะ

คิคิ"

เหมียวกล่าวติดตลกนิดๆ แต่ ผมไม่ตลกด้วยน้าาา เล่นพูดเองเออเองแบบนี้ใช้ได้ที่

ไหนก๊านน

"แต่ว่าผมเป็นผู้ชายนะให้อยู่กับผู้หญิงตามลำพัง มันจะไม่ดีนะครับ"

ผมยังพยายามใช้คำสุภาพอยู่ -*- ตอนนี้ปรอทของผมอีกเพียง 1 องศาก้อคงระเบิด

ออกมาแล้ว

"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เพราะว่าถ้าฉันเลิกงานเมื่อไรก้อจะมาอยู่ที่ห้องคุณนี่แหละค่ะ

คิคิ แบบนี้ก้อหญิง 2 ชาย 1 ไม่ได้อยู่ตามลำพังแล้วไงค่ะ"

เหมียวกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเต็มที่ ^^ เมื่อผู้หญิงยิ้มมาผมก้อยิ้มกลับอยู่แล้วยิ้ม

เพียงหน้าเท่านั้นนะ

'ยัยบ้า จะมาผลาญค่าน้ำค่าไฟช้าน 2 คนเลยหรออออ ลองแลกเปลี่ยนกับค่าอาหาร

มื้อเย็นละกัน อิอิ'

"แบบนั้นก้อคงได้นะครับ แต่ว่าผมขอให้เลี้ยงอาหารเย็นของผมนะครับแลกกับ

ค่าน้ำค่าไฟ ^^"

"ได้ค่ะ งั้นฉันจะซื้ออาหารเย็นมาเผื่อคุณริวทุกมื้อเลยนะคะ"

เหมียวยังคงยิ้มแย้มอยู่ ส่วนซีน่ะหรอ ก้อยืนซื่อตาแบ๋ว เหมือนรอผู้ปกครองกับ

คุณครูตกลงกันว่าจะเอายังไงดี กับแม่หนูน้อย

' เห้เด๋วสิซื้อมาให้ ทุกมื้อแบบนี้ก้อไม่มีสิทธิเลือกอ่าดิ ถ้าได้กินของถูกก้อไม่คุ้มอ่า

ดิอ๊ากกก '

"เป็นอันตกลงตามนี้นะคะงั้นพรุ่งนี้เจอกันค่ะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ" 

''พรุ่งนี้ฉันจะรอหน้าห้องสมุดนะค่ะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ"

เหมียวพูดก่อนจะชวนซี เข้าห้องไปปล่อยให้ผมยืน เอ๋ออยู่หน้าห้องคนเดียว เห้ยยัง

ไม่ได้ถามเลยว่าจะซื้อไรมา  T^T ถ้าเป็นกระเพราะไข่ดาวนี่ไม่เอาน้าาา จากินสเต็ก

กก~~

เช้าวันต่อมา

ผมรีบออกจากบ้านเร็วเป็นพิเศษ แน่นอนเพราะถ้าออกช้าละก้อ เกิดบังเอิญเจอ ซี

ก้อต้องนั่งรถไฟฟ้ามาด้วยกัน แล้วถ้าไปจ๊ะเอ๋กับ มิ้วล่ะ จบเห่ไง! ควรเลี่ยงไว้ดีที่สุด เอ๊ะนี่

มันเหมือนสับรางรถไฟไม่ให้ชนกันเลยเห๊ะ โอ๊ยจะอะไรก้อช่างหัวมันเถอะ

ยังไงตอนนี้ก้อยังบอก มิ้วไม่ได้ ถ้าจะบอกไปจะบอกว่าไงละ จะบอกว่า ' เดินออก

ไปทิ้งขยะแล้วเจอผู้หญิงมาขออยู่ด้วยน่ะหรอ ' เหตุผลสมควรโดนฆ่าที่สุด

อ๊ากกก แล้วถ้าโดนจับได้ละ ก้อเท่ากับโกหก มิ้วอ่าดิ แต่มันก้อไม่มีทางเลือกจริงๆ

นี่นา เอ๊ะแล้วทำไมเราไม่ปฏิเสธยัย 2 คนนั้นไปวะว่าเราไม่ต้องการให้อยู่ [เพิ่งคิดได้หรอ

ไอฟาย] 555+ ในที่สุดก้อคิดออกเย็นนี้ ต้องบอก ยัย 2 คนนั้นให้ได้ ยังไงก้อต้องไล่ออก

ไปจากชีวิตเราให้ได้ 55555

"จ๊อกกก"

เวรละสิ รีบจัดข้าวเช้าลืมกิน

"จ๊อกกก~~" รอบที่ 2 คนทั้งรถไฟฟ้าเริ่มหันมามอง T^T

สถานีต่อไป XX   next station XX ' เย้ๆ สถานีหน้าแล้ว ขับไวๆหน่อยสิวะ '

"จ๊อกกกก~~~~~~" รอบที่ 3 คราวนี้คนเริ่มหันมามองทั้งโบกี้ ฮือๆวันนี้มันวันอาราย

เนี่ย

หลังจากลงจากรถไฟฟ้า ผมก้อเดินหาร้านข้าวแกงกิน แถวนั้น ในทันที บังเอิญ มา

กินร้านเดียวกับ มิ้ว อิอิ วันนี้มันต้องมีโชคดีมั่งละน่า

"ริว กินน้ำเต้าหู้มั้ย ?"

มิ้วถามด้วยเสียงน่ารักซึ่งเป็นเสียงของมิ้วเองไม่ได้เสแสร้งแต่อย่างใด

"ไม่ละขอบใจ มิ้วเนี่ยดีกับริวที่สุดเลย"

จากนั้นผมก้อเริ่มทำเป็นร้องไห้เพื่อที่จะไปซบหลังมิ้ว อิอิอิ มารตัวต่อเลยเรา

วันนี้เป็นวันที่ผมทำงานแล้วรู้สึกเกร็งมากที่สุด ถ้าเกิดคุณบรรณาลักษณ์เดิน ขึ้นมา

บนชั้นที่ผมทำงานละก้อ ถึงเปิดแอร์ 15 องศาผมอาจจะเหงื่อแตกด้วยซ้ำ + +

"ริว เป็นอะไรวันนี้ดู เกร็งๆนะไม่สบายรึป่าว ?"

จะเป็นใครละคร้าบ ก้อต้องนางฟ้าของผมอยู่แล้ว เอาใจเก่งขนาดนี้ ผู้ชายคนไหน

ไม่รักก้อโง่มากเลยนะเนี่ย

"ไม่เป็นไรจ้ะ แอร์มันหนาวเฉยๆนะ เลยเกร็งนิดหน่อย"

ผมตอบด้วยหน้ายิ้มแย้มเสมอเวลาคุยกับ มิ้ว  เห้ออย่างน้อยช่วงเวลาที่อยู่กับมิ้ว

แล้วสบายใจก้อพอ

เวลาเลิกงาน 17.00 น.

"ริว วันนี้ว่างรึป่าว ไปเดินเที่ยวเล่นกันมั้ย?"

มิ้วเอ่ยปากชวนผม นะ ไม่ไปได้ไง  หลังจากนั้นพวกก้อไปเดินเที่ยวกันที่เซ็น

ทรัลเวิร์ล

19.00 น.

ผมเดินเข้ามาเปิดไฟที่ห้อง ' เอ เหมือนเราจะลืมอะไรไปบางอย่างเห๊ะ อ๋อใช่อาหาร

เย็น' หลังจากที่นึกได้ ผมก้อเดินไปเคาะประตูห้องเหมียว จากนั้น ดันมีคำถามชวนปวด

หัวมาให้อีกข้อนึงอีก 

"แล้วซีล่ะ ??"

' ว้าก~ลืมซีไว้ ที่ทำงาน'