คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Story of us .. melody1
“ แม่หมอฮะ.. แจจุงอยากรู้ว่าเมื่อไหร่จะเจอเนื้อคู่ซักที ” แจจุงเอ่ยด้วยเสียงหวานๆที่เข้ากับรูปหน้าของตน แม่หมอไม่ได้เอ่ยอะไรเพราะคนส่วนใหญ่ที่ดูดวงนั้นก็มักจะถามเกี่ยวกับเรื่องความรักอยู่เสมอ
“ขอมือหน่อยสิพ่อหนุ่ม” แจจุงยื่นมือไปตรงหน้าแม่หมอก่อนจะแบมือออก แม่หมอมองมือของแจจุงก่อนจะยิ้ม
“ว่าไงฮะ” ไม่รอช้าร่างบางถามถึงสิ่งที่แม่หมอเห็นทันที
“พ่อหนุ่มเชื้อเรื่องพรหมลิขิตมั้ย? เจ้าจะได้พบเจอกับคนคนนั้นเร็วๆนี้” แม่หมอกล่าวก่อนที่แจจุงจะยิ้มร่า ..ในเมื่อเค้ารอที่จะพบคนคนนี้มานานแล้ว
“ เค้าเป็นคนยังไงครับ? ” แจจุงเอียงคอถามแม่หมอ
“ตัวสูง หุ่นดีและมีความเป็นสุภาพบุรุษ”
“ หืมมม ....? ” แจจุงเอ่ยงงๆ ก็ในเมื่อเค้าเป็นผู้ชาย เนื้อคู่เค้าจะมีความเป็นสุภาพบุรุษมากกว่าเค้างั้นหรอ?
“ ตามที่พ่อหนุ่มได้ยินนั่นแหละ.. ขอให้ได้เจอคนคนนั้นไวไวหล่ะ ” แม่หมอกล่าวก่อนจะลุกออกไป ปล่อยให้ชายหนุ่มนั่งคิดอะไรอยู่เพียงคนเดียว
“เฮ้อออออ .. ” แจจุงลอบถอนหายใจเบาเบา หลังจากออกจากสำนักแม่หมอเขาก็เดินทอดน่องมาเรื่อยๆ มาจนถึงสวนสาธารณะที่เค้ามักจะมาบ่อยบ่อย แต่วันนี้ไม่เหมือนเดิมตรงที่มีมาสคอตหมีตัวใหญ่ยืนอยู่กลางสวนสาธารณะ รอบกายมาสคอตตัวนั้นเต็มไปด้วยเด็กๆที่พากันแย่งจะให้พี่หมีตัวใหญ่อุ้ม แจจุงเดินเข้าไปใกล้ใกล้ก่อนจะนั่งมองตรงไปยังความชุลมุนตรงหน้า
รู้ตัวอีกทีท้องฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว รอบข้างเค้าไม่มีใครยกเว้นก็แต่มาสคอตหมีตัวใหญ่ที่ยังคงนั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างๆเค้า..
“…” มาสคอตหมีหันมามองหน้าเขาก่อนจะทำท่าเหมือนต้องการจะถามเค้าว่าไม่กลับบ้านหรอ
“จะกลับแล้วฮะ..วันนี้คุณหมีน่ารักมากมากเลยนะดูเด็กๆชอบกันใหญ่เลย แล้วนี่ไม่กลับบ้านหรอฮะ?” แจจุงเอ่ยคุยกับใครอีกคนที่อยู่ภายใต้ชุดมาสคอตหมีตัวใหญ่ ใครคนนั้นไม่ตอบคำถามที่แจจุงได้เอ่ยถามออกไป แต่เพียงแค่ส่ายหน้า
“งั้นแจจุงจะนั่งเป็นเพื่อนคุณหมีก่อนแล้วกันนะ .. คุณหมีว่าเนื้อคู่ของแจจุงจะอยู่ที่ไหนนะ วันนี้แม่หมอบอกว่าเค้าคนนั้นจะมาให้แจจุงเจอเร็วๆนี้ น่าตื่นเต้นจังนะครับจะเป็นคนแบบไหนกันนะ เนื้อคู่ที่ว่าหน่ะ ” แจจุงเล่าถึงเรื่องเนื้อคู่ให้กับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ พลางทำสีหน้าเคลิ้บเคลิ้มไปกับเนื้อคู่ที่เค้าคิดว่าจะได้เจอในอีกไม่นาน
“…” แจจุงยังคงได้รับความเงียบเป็นคำตอบจากใครอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆเขาในเวลานี้ แต่แจจุงก็ยังหาเรื่องสัพเพเหระมาเพื่อคุยกับคนข้างกายจนได้ถึงแม้ว่าคำตอบจะมีแต่ความเงียบเช่นเดิม
“แจจุงต้องไปแล้วหล่ะเดี๋ยวคุณแม่จะเป็นห่วง .. คุณหมีก็กลับบ้านดีดีนะครับขอบคุณนะที่มานั่งฟังแจจุงบ่น บ้ายบายครับ” แจจุงเอ่ยเสียงใสก่อนจะลุกขึ้นจากม้านั่งโบกมือลาให้กับมาสคอตหมีที่ยังคงนั่งอยู่ที่ม้านั่ง คล้อยหลังแจจุงได้ไม่นาน หัวมาสคอตหมีก็ถูกถอดออกเผยใบหน้าเรียวเหล็กแต่คมเข้มของชายหนุ่มคนหนึ่ง เขายืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะเริ่มออกก้าวเดินไปยังรถของตนที่จอดไว้ใกล้ใกล้
“ยินดีที่ได้รู้จักครับแจจุง ผมยุนโฮ ชองยุนโฮ ” ชายหนุ่มเอ่ยกับตัวเองเบาๆก่อนจะเก็บของใส่ในรถและออกรถเพื่อมุ่งหน้ากลับไปยังบ้านของตน
2 อาทิตย์ผ่านไป
ทุกๆเย็นวันศุกร์แล้วเสาร์แจจุงจะมาที่สวนสาธารณะเพื่อมองภาพมาสคอตหมีตัวใหญ่ที่กำลังเล่นกับเด็กๆ ก่อนจะนั่งรอให้คุณหมีเลิกงาน เหมือนคุณหมีจะรู้ทุกๆครั้งที่แจจุงมาเมื่อเลิกงานแล้วเขาก็จะเดินมานั่งข้างแจจุง มาเพื่อนั่งฟังเรื่องเล่าต่างๆที่คนตัวเล็กตรงหน้ามักจะเล่ามันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เคยรับคำตอบที่เป็นคำพูดจากเค้าเลยก็ตาม ..
“คุณหมี .. วันนี้เหนื่อยมั้ยแจจุงทำอาหารมาฝากด้วย” คนตัวเล็กเอ่ยก่อนจะยื่นกล่องข้าวไปตรงหน้าของมาสคอตหมีตัวใหญ่
“….” ยุนโฮพยักหน้าเบาเบาภายใต้หัวมาสคอตที่หนักอึ้งใครบ้างจะรู้ว่าชายหนุ่มกำลังอมยิ้มกับข้าวกล่องหน้าตาหน้าทานที่คนตรงหน้ายื่นให้ ยุนโฮค่อยๆถอดหัวตัวมาสคอตออกช้าๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้คนตรงหน้าก่อนจะเริ่มทานอาหาร
“นี่ !!...จะไม่บอกชื่อแจจุงก่อนหรอ?” แจจุงขึ้นเสียงนิดหน่อยก่อนจะอมลมที่แก้ม ไม่คิดจะบอกชื่อเค้าแล้วยังมาส่งยิ้มแบบนั้นให้อีก !
“ยุนโฮครับ ชองยุนโฮ งั้นทานหล่ะนะครับขอบคุณนะครับแจจุงสำหรับอาหาร” อาหารของแจจุงหมดภายในเวลาอันรวดเร็ว บ่งบอกว่าเจ้าตัวคนทานคงเหนื่อยกับการทำงานตลอดช่วงบ่ายที่ผ่านมา ..ก็เล่นกับเด็กๆเยอะขนาดนั้นนี่นะ
“ยุนโฮวันอาทิตย์นี้ไปเที่ยวกันมั้ย? ” แจจุงเอ่ยถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้างงแจจุงก็ค่อยๆแก้ตัว
“มะมะ..ไม่ใช่นะคือคือแจจุงแค่..งั้นไม่ต้องไปก็ได้ ” เมื่อเห็นว่าคงแก้ตัวไม่สำเร็จแจจุงเลยตัดบทว่าไม่ต้องไปแล้วก็ได้ ยุนโฮได้ยินถึงกับหัวเราะออกมาเบาเบา
“นี่หัวเราะอะไรไม่เห็นตลกเลยนะ ! ” แจจุงแหวใส่คนตรงหน้าที่เอาแต่หัวเราะเค้า
“ ไปสิอาทิตย์นี้ผมว่าง เราไปเที่ยวกันนะ ” คำชวนที่ออกจากริมฝีปากหนานั้นพร้อมรอยยิ้มที่ส่งมาทำเอาหัวใจของคิมแจจุงคนนี้เริ่มจะเต้นไม่เป็นจังหวะแล้วสิ..
วันอาทิตย์..
ยุนโฮมารอแจจุงที่สวนสาธารณะเนื่องจากเป็นสถานที่ๆคนตัวเล็กนัดให้เค้ามาเจอในเช้าวันอาทิตย์ เวลาผ่านไปไม่นานเค้าก็เห็นก่อนคนตัวเล็กเดินมา เค้ามองเห็นรอยยิ้มของแจจุงที่สดใสจากไกลไกลด้วยหล่ะ
“ยุนโฮรอนานมั้ย?” แจจุงเอ่ยถามชายหนุ่มที่ดูเหมือนว่าจะมายืนเราเค้าอยู่ก่อนแล้ว
“ไม่นานครับ ..ไปกันเถอะเดี๋ยวมีเวลาเที่ยวน้อยนะ ” ยุนโฮส่งยิ้มบางๆให้กับแจจุงก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกจากสวนสาธารณะเพื่อไปเที่ยวกันตามที่วางแผนไว้
ทั้งคู่เดินเลือกซื้อของตามที่แต่ละคนสนใจกันไปเรื่อยๆ แต่ส่วนมากจะเป็นแจจุงที่สนใจเดินเข้าเดินออกร้านนั้นร้านนี้ .. ทั้งคู่เดินเที่ยวกันไปเรื่อยจนกระทั่งเกือบจะบ่ายแล้ว
“ไอศรกรีมร้านนี้น่ากินจัง ..เรากินกันได้มั้ยนะนะยุนโฮ” เมื่อเดินผ่านร้านไอศกรีมที่น่าตาน่าทานแจจุงก็หันไปคล้องแขนยุนโฮก่อนจะเอ่ยอ้อนๆว่า พวกเขาจะกินได้ศกรีมได้ใช่มั้ย เมื่อร่างสูงพยักหน้าคนตัวเล็กก็รีบผลักประตูก้าวเข้าไปยังตัวร้านทันที
“พี่ฮะ..เอาสตอเบอรี่แล้วก็วนิลนา” แจจุงบอกรสของตนกับพนักงานก่อนจะหันไปถามคนข้างๆว่าจะทานอะไร “ยุนโฮสั่งสิ.. แล้วไปนั่งตรงริมกระจกนะแจจุงอยากมองข้างนอก”
“ของผมขอเป็นมอคค่าแก้วนึงครับ ” เมื่อทั้งคู่สั่งเสร็จก็ไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนที่ไม่นานพนักงานจะนำออเดอร์ที่สั่งมาเสิร์ฟ
“วันนี้ยุนดฮเหนื่อยมั้ย? รำคาญแจจุงรึเปล่า กินกาแฟขมแย่เลยแจจุงไม่ชอบกาแฟเลย ไอศกรีมแจจุงอร่อยกว่าเยอะ ! ” แจจุงเอียงคอถามรอคำตอบจากร่างสูงตาแป๋ว ยุนโฮอมยิ้มก่อนจะบอกว่า “ไม่หรอก..สนุกดีครับ แจจุงปากเลอะแหนะ ” ยุนโฮรู้สึกว่าเวลาที่เค้าอยู่กับแจจุงเค้ารู้สึกสบายใจ เวลาเห็นคนตรงหน้ายิ้มเค้าก็มักจะใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เวลาที่คนตรงหน้าไปไหนเค้าก็อยากที่จะตามไปคอยอยู่เคียงข้างอยู่เสมอ หลังจากที่ยุนโฮตกอยู่ในความคิดของตน เสียงคนตรงหน้าที่ว่าก็ขัดขึ้น
“ไหนไหน..ตรงนี้หรอ? ยุนโฮตรงไหน” เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ายิ่งเช็ดก็ยิ่งเลอะ จากที่แค่มุมปากจนนี้จะลามไปถึงแก้มแล้ว ยุนโฮก็ค่อยๆเอื้อมมือไปเช็ดให้เบาเบา “ เอ้าเสร็จแล้วครับ ” ยุนโฮไม่ได้เช็ดนิ้วของเขากับกระดาษทิชชู่แต่กลับส่งมันเข้าปากตัวเอง “อืมมม มมหวานจริงๆด้วย ”
แจจุงถึงกับนั่งหน้าแดงกับการกระทำของยุนโฮ ไม่เพียงแต่เช็ดปากให้เค้า ยังเอาไอศกรีมที่เลอะนั่นไปชิมอีก ก่อนเจ้าตัวจะต้องเอ่ยแก้เขิน
“หะหะ.. เห็นมั้ยหล่ะ! แจจุงบอกแล้ว ” เพราะคำพูดตะกุกตะกักก่อนจะขึ้นเสียงของแจจุงทำเอายุนโฮอมยิ้มอีกแล้ว ตั้งแต่เค้าเจอคนคนนี้เค้ายิ้มบ่อยขึ้นแค่ไหนกันนะ ทั้งคู่ทานกันต่อจนหมดก่อนที่ยุนโฮบอกว่าจะไปส่งแจจุงที่บ้าน
1 ปีผ่านไป
ตอนนี้ผ่านไป 1ปีแล้วหลังจากที่แจจุงรู้จักกับยุนโฮ และก็เป็นวันครับรอบ 9 เดือนที่พวกเค้าคบกันด้วย ทั้งแจจุงและยุนโฮเลือกที่จะมาที่ที่สวนสาธารณะแห่งนี้ ที่ๆพวกเค้าเจอกันครั้งแรก ที่ๆเป็นความทรงจำของเขาทั้งสอง
“ยุนผ่านมาปีนึงแล้วนะที่รู้จักกัน ..เคยรู้สึกเบื่อแจมั้ย?” คนตัวเล็กเอ่ยถามคนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างกาย
“ไม่เคยครับ..ไม่มีวันไหนที่ยุนเบื่อแจเลย” ยุนโฮบอกก่อนจะก้มหน้าลงไปฉวยหอมแก้มเนียน1ทีเล่นเอาคนที่ถูกหอมหน้าแดงไปถึงไหน
“ยุนโฮ ! มาหอมอะไรตรงนี้เล่า..” แจจุงได้แต่เอ่ยแก้เขิน ก่อนนะนึกไปถึงวันแรกที่พวกเขาเจอกัน นึกถึงการไปเที่ยวด้วยกันครั้งแรก นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาระหว่างเขาสองคน และนึกไปถึงคำทำนายของแม่หมอที่บอกว่าเค้าจะเจอเนื้อคู่ เมื่อนึกมาถึงตรงนี้..
“ยุนไปที่สำนักแม่หมอเป็นเพื่อนแจหน่อยสิ” ยุนโฮทำหน้างง แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรก่อนที่ทั้งคู่จะไปที่สำนักแม่หมอ แจจุงอยากมาที่นี่เพื่อขอบคุรแม่หมอและบอกว่าเค้าเจอเนื้อคู่แล้ว
“แม่หมอฮะ..แจจุงเจอเนื้อคู่แล้วนะคนนี้ต้องใช่แน่แน่ ” แจจุงทำหน้าขัดเขินก่อนจะเสมองไปยังคนตัวสูงข้างกาย แม่หมอขยิบตาหนึ่งครั้งก่อนจะเอ่ยกับคนทั้งคู่ก่อนจะเดินออกไปว่า..
“พ่อหนุ่มเชื่อในพรหมลิขิตมั้ย?” ระหว่างที่แจจุงกำลังก้มหน้าเขิน ยุนโฮก็ได้แต่ยักคิ้วให้กับญาติของเค้าที่เพิ่งเดินออกไป
ใช่ครับแม่หมอหน่ะญาติผมเอง เธอชื่อฮานึล .. หลังจากที่แจจุงมาดูดวงกับฮานึลเธอก็บอกว่าเห็นผมยังไม่มีใคร แล้วแจจุงก็น่ารักเธอรู้สึกถูกชะตาเลยบอกแจจุงไปแบบนั้น ส่วนไอมาสคอตหมีนั่นหน่ะหรอ? พอแจจุงออกจากสำนักของฮานึลผมไป ยัยฮานึลก็บอกว่าผมนั่นหน่ะเนื้อคู่ผม ไปสร้างสถานการณ์ความประทับใจซะ.. ตอนแรกผมก็ตกใจนิดหน่อย แต่ก็ยอมทำตามที่ฮานึลว่า .. จนสุดท้ายผมกับแจจุงเราก็รักกันครับ เรื่องของเราสองคนตอนแรกอาจเกิดจากความต้องการของฮานึลญาติผมแต่สุดท้ายแล้ว ความรู้สึกที่ผมให้แจจุงก็เป็นของจริงนะครับ แล้วอย่าบอกแจจุงเรื่องนี้หล่ะไม่งั้นผมตายแน่แน่ ..
ความคิดเห็น