คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : ภาพจำ
สวัสีรับผม วอนโฮ ผมเป็นผู้ายที่มีานะ่อน้ารวยถึรวยมา ส่วนเรื่อหน้าาเพื่อนผมทั้หิและาย่าบอว่าหล่อมา ฮ่าๆ เินั อีเรื่อ็ผมมีแฟนแล้วล่ะรับ แฟนผมื่อมินฮยอ เป็นผู้ายัวบาๆ เวลายิ้มแล้วโลอผมสใสมาๆเลย่ะรับ เ้าเป็นนที่น่ารัมาๆ ผมอบทำให้มินฮยอร้อไห้เวลาที่เราทำิรรม้วยันบนเีย อ่า ผมบับมินฮยอมาั้แ่เอันอนเรียนมหาลัย เ้าอ่อนว่าผม1ปี ผมเริ่มีบเ้าั้แ่อนรับน้อเลยล่ะ
.
.
.
“น้อๆ เพื่อนพี่อเบอร์”
นัวเล็หันหน้ามามอผม้าๆ ่อนะเลิิ้วึ้นสูแล้วทำมือี้มาที่ัวเอเหมือนถามว่า ผมอเบอร์เ้าหรอ
“เพื่อนพี่...อเบอร์ผมหรอ”
เ้ายัทำหน้ามึนๆๆอยู่แบบนั้น มันน่ารัมาสำหรับผมเลยแหละรับ
“อืม...ริๆพี่อเอแหละ ือ น้อน่ารัีอ่ะ อเบอร์หน่อย...ไ้ป้ะ”
มือสั่นๆอผมยื่นมือถือไปรหน้านัวเล็ๆอย่าล้าๆลัวๆ ผมไม่เยมีอาารไม่มั่นใในัวเอมานานี้ ในสมอมันิแ่ว่าน้อเ้าะยอมให้มั้ย ะปิเสธหรือเปล่า แ่แล้ว…
“อ่ะ ไ้ไปแล้วรัษาีๆนะพี่เบอร์ผมอ่ะมี่ามา”
นัวเล็หยิบมือถืออผมไปแล้วเฟเบอร์ัวเออยู่ในนั้น
‘อีมินฮยอ’
นั่นือสิ่ที่น้อเ้าเฟเอาไว้
“อย่าลืมโทรมานะพี่...ผมะรอ”
ว่าบนัวเล็็รีบหันหลัเินไปหาลุ่มเพื่อนอเ้า นั่นทำมห้ผมัสินใะโนื่ออัวเอออไป
“พี่ื่อวอนโฮนะ!”
.
.
.
.
รับ หลัานั้นผมและเ้า็เริ่มุยันมาึ้น าที่ไ้แ่เบอร์็พันามาเป็นิน้าวเที่ย้วยัน ลับบ้าน้วยัน ไปส่ที่หอ มีบ้าที่เราไปเที่ยว้วยัน บาทีฝนเรา็ะเลือไปนอน้วยันที่หออใรนในนึ นวามสัมพันธ์มันพันาสู่ำว่า แฟน
แ่็นั่นแหละรับนสอนอยู่้วยัน รัันมาแ่ไหน็้อมีทะเลาะ มีเบื่อๆันไปบ้า ะมาะน้อยสุท้ายเรา็ะลับมาให้อภัยันอยู่ี
.
.
.
.
“ทำไมวันนี้พี่ลับึ”
ทันทีที่ผมเ้าห้อมาหลัาไปส่ึลิเพื่อนผู้หินแรในลุ่มที่หออมันมาเพราะทำโปรเลุ่มว่าะเสร็มันมืแล้วบวับทาไปหออผมับึลิทาเียวันเลยอาสาไปส่ แ่ริๆมันไม่มีอะไรหรอ
“พี่ไปส่ึลิมาน่ะพอีมันมืแล้วมันอันรายมาเพื่อนเลยให้พี่ไปส่-”
“ทำไมไม่เ้าไปส่ในห้อเลยล่ะ!”
มือถือเรื่อเล็ถูโยนมาใส่ที่หน้าผม มินฮยอปามันมาโนหาวิ้วอผมพอี
ในหน้าอโว์รูปที่ผมเ้าไปส่ึลิที่หน้าประูห้อ
ไม่รู้เพราะวามมหรือหนัอะไรมันทำให้ผมรู้สึี๊ๆรหาิ้วและิว่ามันน่าะแเพราะเห็นแววาอนัวเล็ที่ผะไปเล็น้อย่อยฝนะึหน้าึมึนอยู่
“พี่ไม่ทะเลาะนะมินฮยอพี่เหนื่อย”
ผมว่า่อนะหันหลัเ้าห้อนอน
“อยานอนมา็นอนไปเลย!”
“มินฮยออย่าี่เ่าไ้มั้ย!”
ผมเสียัใส่เ้าเพราะวามอทนมันถึีสุ เ้าะัพร้อมับน้ำาที่เริ่มลอหน่ว แ่วามหุหิอผมผมึัสินใปิประูหนี
ลาึืนนั้นผมนอนไม่หลับเพราะมินฮยอไม่ไ้เ้าในห้ออีเลย ผมึัสินใเปิประูห้อออไปมอหาเ้า่อนะเอับลุ่มผมนุ่มนอนอัวเออยู่ที่โฟาเพราะวามหนาวอแอร์
ผม่อยๆย่อัวลผมลูบผมอเ้า้วยรั่อนะับมืออเ้าแล้วแนบริมฝีปาลไปพร้อมับพูำว่า อโทษ แล้วัสินใอุ้มเ้ามานอนในห้ออุ่นๆีๆ
ทันทีหัวถึหมอนนัวเล็็ุเ้าับอผมโยอัิโนมัทำให้ผมระับอเ้าแน่นึ้นเหมือนมันลายเป็นเรื่อธรรมาิอผมไปแล้ว
.
.
.
.
รับ เราบันนานมานถึวันที่ผมัใอเ้าแ่าน อนแรเ้า็ออะวยเิน ใบหน้าเล็ึ้นสีแระเรื่อ ผมอเ้าแ่านในวันที่แไม่ร้อนเินไปและลม็ไม่พัแรนทำให้ผมเพ้าูรุรั ผมอเ้าแ่านในสถานที่ที่เ้าอบ
.
.
.
“อนิ้วนาหน่อยสิ”
ผมเอ่ยบอะที่อยู่ในสวนสนุที่มินฮยออบ”หือ? พี่ะเอาไปทำอะไร”
นัวเล็ว่าแบบๆแ่็ยอมยื่นมือมาให้
ผมุเ่าล่อหน้าเ้า พร้อมวัแหวนที่ผมัสินใื้อเพื่อเ้าโยเพาะึ้นมา
ทันทีที่เ้าัวเห็น็น้ำาไหลออมา
“แ่านันนะ”
นั่นเป็นำพูสุท้าย่อนเ้าะโผอผมแน่นแล้วบหน้าลร้อไห้ที่อผม้วยวามีใ
ในวันแ่านเรา็ไม่ไ้เิใรมามามายเิเพียแ่รอบรัวและเพื่อนๆอผมและอเ้าเท่านั่น
เราสาบานำรั่อหน้าบาทหลวและพระเยู ูบที่เป็นเหมือนราประทับสัาว่าะรัและูเ้าเพียนเียวลอไป เสียโห่ร้อแสวามยินีในานัึ้นพน้อมับผมที่ละริมฝีปาออมา้อเ้าไปในวาู่สวย่อนะูบที่หน้าผาอเ้าเป็นารให้สัาอีรั้
.
.
.
.
หลัานั้นเรา็อยู่มา้วยันอี9ปี นเ้าสู่ปีที่10 เรายัรัันเหมือนเิมรับ นถึวันนั้นวันที่มินฮยอบอว่าเ้า้อไปปูานเพื่อเอาานไปให้ลู้า
“พี่ไม่อยาให้ไปเลย”
ผมเอ่ยบอเ้าอย่านั้นเพราะมีวามรู้สึเหมือนถ้าเ้าไปแล้วผมะไม่ไ้เอเ้าอี
“ไม่เอาหน่าผมไปแปปเียวเี๋ยว็ลับแล้วรับ”
เ้าว่าเ่นนั้น่อนะมาุ้บแ้มผมแล้วับรถออไป้วยรอยยิ้ม
มินฮยอยัโทรมารายานลอว่าทำอะไรที่ไหนและำลัะลับ
ผมทำอาหารเย็นนั่รอเ้าิน้าวอย่าพร้อมหน้าพร้อมานมีสายอมินฮยอโทรลับมา
“ฮัลโหลมินฮยอพี่ทำอาหารรอนายล่ะเมื่อไระมาเนี่ยหิวแล้วนะ”
ผมรอำพูยาวเหยียลไปหวัะไ้ยินเสียหัวเราะอเ้าลับมา
“อ...อโทษนะะ เป็นอะไรับุมินฮยอะ”
เสียอผู้หินนึรอมาามสายทำใผมหล่นไปอยู่ะุ่ม
“เป็นแฟนอเ้ารับ”
ผมัสินใอบไปแบบนั้น
“ือรบวนมาที่โรพยาบาลXXอนนี้เลยนะะ”
พอบแ่นั้นผม็พยายามประอสิเพื่อับรถไปโรพยาบาลไปหามินฮยอให้ไวที่สุ
ทันทีที่ไปถึผมลับทรุลหน้าห้อุเิน หมอบอว่ามินฮยอถูยิ เสียเลือมา และอนนี้มินฮยอไม่อยู่ับผมแล้ว
ผมทรมานอยไ้รับ่าวาำรวเสมอว่าำลัพยายามับนร้าย
สุท้ายวามพยายามอำรว็สำเร็ับนร้ายไ้และบอว่ายิผินิว่ามินฮยอเป็นู่อริเพราะลัษะล้าย
แ่นั่นมันไม่ทำให้มินฮยออผมฟื้นึ้นมา
ผมัหมัเ้าที่หน้าอผู้้อหานำรว้อเ้ามาห้ามเพื่อนๆอผม่าพาผมลับมาสบสิอารม์ที่บ้าน
แ่ไม่ว่าเท่าไรผม็ยัเห็นมินฮยออยู่ับผมเสมอทั้ในฝันในวามิและในหัวใ
สุท้ายผม็ลายเป็นผู้ป่วยโรึมเศร้า
.
.
.
.
วันนี้เป็นวันรบรอบ11ปีอผมับมินฮยอ เรื่ออนนั้นผ่านมาไ้2ปีแล้ว หลายนอาะบอว่ามันนานแ่สำหรับผมมันเหมือนเมื่อวานผมเพิ่ะอมินฮยอแ่านไปเอ
ัเอร์อันมถูผมับึ้น ผมทนไม่ไหว อยู่่อไปโยไม่มีมินฮยอไม่ไ้ ผมทนไม่ไ้ริๆ
ใบมื่อยๆมไปามแนและ้อมืออผมเลือ่อยๆไหลออมา้าๆนมันนอพื้นไปหม ผมำลัไปหามินฮยอ ผมำลัไปหานที่ผมรั
ัวอผมเริ่มีเหมือนนไร้เลือ ลมหายใเริ่มรวยริน ่อนวาอผมะ่อยๆปิล ว่าเพื่อนๆะมาเห็นผม็ไปอยู่ับมินฮยอแล้ว
และนั่นแหละรับ ผมไปหามินฮยอไ้สำเร็
ผมเห็นเ้าใส่เสื้อเิร์สีฟ้าสใสเหมาะับเ้านั่อยู่ท่ามลาหมู่อไม้มามาย เ้าหันมายิ้มให้ผม่อนะเรียให้ผมเ้าไปนอนที่ัเ้า เราหยอล้อันไปมา ผมมอบูบที่แสนหวานให้ับเ้า ฟัแ้ม้ายแ้มวานเ้าหัวเราะผมวามั๊ี้ เ้าวนผมุยเรื่อ่าๆมามายผมทำเพียนั่ยิเมและหัวเราะับเรื่ออเ้า นระทั่
เ้าวนผมไปยืนอยู่หน้าหลุมศพอใรบานที่ถูฝัไว้้าๆใรอีน
‘อี มินฮยอ’ และ ‘ิน วอนโฮ’ ใ่รับนั่นือหลุมศพอเรา
เ้าหันมายิ้ม่อนเราะอันและบัน้วยรัอีรั้
ทั้หมนั่นือวามรัอผมแหละรับ
END
อบุทุนที่ิามนะะ อบไม่อบบอไ้เลยนะะ สำหรับนที่หาCUT ไม่เอ สามารถไ้ที่ @Minkerball นะะ ลิ้อยู่หน้าไบโอเลย
อบุอีรอบนะะ??’?
ความคิดเห็น