คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : OS กุมภาพันธ์(Hoky)
เป็นที่ฟ้าเบื้อบน
เป็นนีโะา
สร้าันและเธอให้มาให้ไ้พบเอัน
“โฮอ”
ร่าเล็อมินฮยอายนรัอผม เาเป็นนน่ารั ี้อ้อนและอยใส่ใในทุๆอย่าที่เป็นผม
“ทำไมโฮอื่นแ่เ้าล่ะ”
สอแนที่โอบอเอวอผมไว้ใบหน้าน่ารันั่นเยึ้นมามอผมสายาที่เหมือนลูแมวน้อยอยอออ้อนอยู่เสมอสบาับผม
“็ื่นมาทำอาหารเ้าให้มินฮยอไรับ”
ผมหันหลัไปเผิหน้าับเา อนนี้ปล่อยไ่าวในระทะไป่อนรับ
ผมยสอแนอัวเอโอบอนัวเล็รหน้าพลาระับแนให้แน่นึ้นนร่าอมินฮยอแนบิับร่าายอผมเนียบินปลายมูเราสัมผัสันแนบินผมไ้ลิ่นายอมินฮยอริมฝีปาสีพีนั่น่าล่อลวให้ผมไ้สัมผัสและลิ้มรสมัน
ุ๊บ!
“มอนิ่ิสนะโฮอ”
แล้วเ้าลูแมว็วิ่หนีออาอ้อมแนผมไปนั่ที่โฟาแทน
ี
ีวิู่อผมับมินฮยอมันราบรื่นีนน่าใหายบ่อยรั้ที่เราทะเลาะันแ่ะเรียว่า้ออนันมาว่าเพราะเวลามินฮยอผมทีไรผมะเป็นฝ่าย้อเา่อนทุทีไม่ว่าผมะผิหรือผมะถูเพราะผมิว่าไม่มีอะไรสำัไปว่าารที่เราีันแบบนี้
และวันนี้็เป็นอีหนึ่วันที่ผมับมินฮยอเราะมีวามสุ้วยันวันรบรอบ9ปีอเรา วันนี้มินฮยอมีธุระ้อออไป้านอผมเลยถือโอาสนี้ไปื้ออทำเอไพระเลย นัวเล็บอว่าะลับมาประมา1ทุ่มว่าๆนั่นทำให้ผมมีเวลาเรียมอให้เาอีเหลือเฟือ
ผมเริ่มาารื้ออแ่ื้ออสมาทำอาหารและอาหารที่ผมั้ใทำเป็นพิเศษวันนี้ือ พิ่า มินฮยอน่ะอบพิ่ามาๆเลยเพราะะนั้นวันนี้ผมะทำให้เาทาน บนเียนอนอเรามีุ๊าระ่ายสีาวอหมาัวสีน้ำาลส้มๆเอาไว้เพราะมันหมายถึผมะอยโอบอมินฮยอลอเวลาเหมือนไอุ้๊าสอัวนี้และอวัที่สำัที่สุที่ผมะให้ือแหวน ไม่ใ่แหวนอแ่านหรอรับเพราะเราน่ะแ่านันแล้วแ่แหวนที่ผมะให้มันเป็นแหวนแทนัวผม่าหา
ให้ันไ้มีโอาสลิ้มรสในวามื่นบาน
ให้เรามีันมีวันเวลาที่ี
ผมนั่รอมินฮยอมาเรื่อยๆนอนนี้เวลาล่วเลยมาเป็น3ทุ่มว่าแล้วแ่มินฮยอยัไม่ลับมาผมึัสินใโทรหาเพียไม่นานปลายสาย็รับ
“ฮัลโหลมินฮยออยู่ไหนน่ะ”
‘ไอ้หน้าสวยนนี้ื่อมินฮยอหรอว้ะ?’
เพราะเสียปลายสายไม่ใ่มินฮยอมันทำให้ผมรู้สึหัวร้อนอย่าบอไม่ถู
“มึเป็นใร”
‘ฮ่ะ ูเป็นใรมึไม่้อรู้หรอแ่..เอ๊ะ มึเป็นแฟนไอ้หน้าสวยนี่หรอ อืม...ูอแสวามเสียใ้วยนะเพราะแฟนมึำลัะเป็นเมียอพวู’
‘โฮอ..ฮึ โฮอ่วย้วย! ที่เิม...ฮึโฮอ รที่โฮอูบเรา...อั่!’
“มินฮยอ! มินฮยอ!”
ิ๊!
ทันทีที่ปลายสายถูัไปผมรีบ้าวาออาห้อโยที่ไม่ลืมพปืนไป้วย รที่เิมที่ที่ผมูบเาผมรู้ีเลยล่ะมันือเปลี่ยวที่อยู่้าๆสวนสาธาระ้าในอยนั้นวิวสวยมาแ่็เปลี่ยวมาเ่นันมินฮยอะไปที่นั่นนมาเอับไอ้เลวนั่น รอ่อนนะมินฮยอ...
ผมิไม่ผิริๆผมไปถึอนนี้มินฮยอไม่มีแรแล้วพวมันำลัะทำารระทำหยาบๆใส่ยอวใอผมโีที่มันมาันสอนและโีที่ผมมีปืน
ผมไม่รอ้ารีบวิ่ใส่ไอ้เลวสอนนั้น่อนที่มินฮยอะแย่ไปมาว่านี้เพียไม่นานร่ามันสอน็ลไปอับพื้นผมวาปืนไว้้าัว่อนะวิ่ไปโอบร่าอมินฮยอึ้นมา อนนี้มินฮยอร่าายสั่นเทาสอแนโอบอผมแน่นเสียสะอึสะอื้นนั่นยิ่ทำให้ผมรู้สึผิที่ปป้อเาไว้ไม่ไ้
ริ๊
เสียนี่มัน…
“มินฮยอระวั!”
ปั!
“โฮอ!”
และเป็นที่ฟ้าเบื้อบนเป็นนพราเราเ่นัน
ให้เวลาเพียแ่นั้นลับ้อเสียเธอไป
ันรู้ว่าไม่มีหวัะเหนี่ยวและรั้เธอไว้้าาย
ะทำยัไ็ไม่มีหนทา
แล้วหลัานั้นผม็ไม่รับรู้อะไรอีเลย
ผมำลัมีวามสุ...มีวามสุับมินฮยอ ผมและเามีวามสุมาๆเราสอนโอบอันท่ามลาละออฝนผมเปีย..มินฮยอ็เปีย แ่ทว่าริมฝีปาอเราทั้สอลับียิ้มว้าอย่ามีวามสุ่อนผมะเลื่อนหน้าเ้าไปใล้ใบหน้าหวานแล้ว่อยๆบรรูบบนลีบปาอเาารอบๆเปลี่ยนเป็นเราำลัอูบันอยู่บนที่นอนภายในห้อ ผม่อยๆสอลิ้นเ้าไปิมวามหวานภายในปาอมินฮยอ...มันหวานเหมือนเิม ่อยๆเพิ่มเิมรอยรัามออาวและไหล่เนียนอเาแู่่ๆ็มีใรไม่รู้มาระาผมไปามินฮยอ ผม่อยๆไลามินฮยอเรื่อยๆและเรื่อยๆ
นภาพัมาที่ผมเห็นมินฮยอนั่ร้อไห้และเรียื่อผมอยู่หน้าห้อผ่าัอโรพยาบาล ภายในอผ่าัผมไ้ยินเสียหมอและพยาบาล่าวุ่นวายในารปั้มหัวใอผม อ่า...นี่ผมหัวใหยุเ้นหรอเนี่ย ผม่อยๆึเามาออยู่แบบนั้นเพราะผมรู้ว่าผมทำอะไรไม่ไ้อีแล้ว
หาีวิัน้อาเธอไปะเป็นยัไ
ีวิไร้วามหมายและเหมือนไร้พลั
ร่าายที่เยอทน...็ไม่มีพลั
ไม่มีวามหวัให้ันไ้ื่นหัวใ..
Minhyuk
วันรบรอบ9ปีแ่ผมลับ้อออมาทำธุระ้านอแ่ธุระริๆไม่ใ่อะไรหรอรับผมแ่มาหาื้อแหวน ไม่ใ่แหวนแ่านนะเพราะริๆเราแ่านันแล้วหาแ่มันเป็นแหวนที่ผมอยาให้พี่โฮอ่าหาอยาให้มันเป็นแหวนประำัวอผม
หลัาที่ผมื้ออเสร็็ั้ใว่า่อนลับบ้านผมะไปสถานที่สำัที่นึมันเป็นที่ที่พี่โฮออผมเป็น อผมแ่านและมันเป็นสถานที่ที่เาูบผม แ่ทว่าพอไปถึไ้ไม่นาน็ันเิเรื่อไม่ีับผมะ่อนผมิเอาไว้อนนั้นว่า้อไม่รอแน่ๆแ่แล้วภาพนรัอผม็ปราึ้นเ้า่วยผมและทันทีที่เาโอบอผมไม่รู้ว่าแราไหนที่ทำให้ผมมาอเาไว้วามรู้สึมันทั้ลัวทั้ีใปะปนไปหมแ่เพียไม่นานวามสุอผม็สลาย พี่โฮอถูยิ นอนนี้ผมย้ายร่าัวเอมาที่หน้าห้อผ่าัระสุนเ้าไปลึพอสมวรนอาารอพี่โฮอน่าเป็นห่ว 50/50หรือที่เรีย่ายๆ็อาารเป็นายเท่าัน
ผมไ้ยินเสียอหมอและพยาบาลมามาย่าวุ่นวายอยู่ในนั้นพี่โฮอออัวปป้อผมมาลอแ่สิ่ที่ผมทำไ้มีเพียนั่ร้อไห้และภาวนาให้เาหายี
“หมอะ! นไ้หยุหายใ่ะหมอ!”
“ปั้มหัวใเร็ว!”
สิ้นประโยนั้นเสียที่ผมพยายามัเ็บเอาไว้มานานมัน็พัทลายลผมร้อไห้อย่าะเป็นะาย
“ฮึ..พี่โฮอ มาอยู่ มาอยู่้วยัน่อนพี่โฮอ..ลับมาฮึ”
‘ไม่้อร้อนะ พี่อยู่รนี้แล้ว..ไม่เป็นไรนะ’
“ฮึ...พี่โฮอ...ลับมา่อนมาอยู่้วยันสิ ผมรัพี่นะพี่ไม่รัผมหรอ..ฮือ”
‘รัสิพี่รัมินฮยอมาเลยนะแ่พี่ทำอะไรไม่ไ้แล้ว’
Hosoek
ในะที่ผมโอบอมินฮยออยู่หน้าห้อผ่าัู่ๆ็มีแราไหนไม่รู้มาระาผมให้ไปามินฮยอ ผม่อยๆมอร่าอมินฮยอที่ไลออไปอย่า้าๆและไม่รู้สึอะไรอีเลย…
แ่เพียพรุ่นี้ถ้าื่นมามอ..ไปไม่เอเธอ
แ่นึ็ทำให้เพ้อหวั่นและไหวในใ
Minhyuk
“หมอะนไ้หายใแล้ว!”
ผมรีบยันัวเอให้ลุึ้นแม้ว่ามันะแทบไม่มีแร็าม เพียสัพัหมอและพยาบาล็ออมาาห้อผ่า หมอบอผมว่าพี่โฮอปลอภัยแล้วหลัานี้็ให้รอเวลาที่โฮอฟืัน
เวลาผ่านไป6วันพี่โฮอ็ยัไม่ฟื้นึ้นมาแ่อาาร็ีึ้นามลำับร่าอพี่โฮอถูย้ายมาไว้ที่ห้อพิเศษทั้เพื่อนอพี่โฮอและเพื่อนอผม่าื้ออมาเยี่ยมและอยให้ำลัใผมอยู่ลอ
“พี่โฮอ..ฮึ...ื่นมาไวๆนะ ื่นมาลอวันรบรอบันฮึ..ผมื้อแหวนมาให้้วยนะ...เป็นัวแทนอผมไฮึ..”
ผม่อยๆันแหวนเ้าไปนสุนิ้วอพี่โฮอแล้ว่อยๆฝัหน้าัวเอลับมืออเา
“มิน..มินฮยอ ร้อไห้ทำไม”
“พี่โฮอ!”
ทันที่เาฟื้นผมรีบออเรียพยาบาลมาทันทีหมอูอาารให้สัพัและบอว่าอี4วันพี่โฮอ็ออาโรพยาบาลไ้แล้ว
….1อาทิย์่อมา…..
“อ๊ะ..อ๊า...”
ทั้ผมและพี่โฮอ่าเหนื่อยหอบาิรรมเมื่อรู่อนนี้ที่นิ้วนาอพวเรามีแหวนสวมอยู่2ววแรเป็นแหวนแ่านส่วนอีวเป็นวที่เราื้อให้ันและันเมื่อวันรบรอบ9ปี พี่โฮอบอว่าอไถ่โทษที่ทำให้ผม้อเสียน้ำาึอลอวันรบรอบ้วยันบนเีย
“พี่รัมินฮยอนะรัมาๆ้วย”
พี่โฮอึผมไปอไว้แน่น
“ผม็รัพี่โฮอมาๆเหมือนัน”
ล่าวบผม็ุหน้าเ้าับอ้อมออันอบอุ่นและปลอภัยอพี่โฮอ่อนที่รสูบอพี่โฮอะบรรอยู่ริมฝีปาอผมมืออเา่อยๆลูบวนอยู่รสะโพเนียนอผมเบาๆ
“ฮื่อ..พี่โฮอพอแล้วรับผมหมแรแล้ว”
ผมทำหน้าอ้อนเาเพราะผมเหนื่อยมาแล้วริๆ
“มินฮยอเหนื่อย็นอนนิ่ๆสิ”
“พี่ไปเอาแรมาาไหนเนี่ยเราทำันมาทั้ืนแล้วนะผมไม่ไหวหรอ้ำหมแล้วเนี่ย”
“ถ้าไม่ไหว็นอนนิ่ๆไเี๋ยวพี่ัารเอรู้ไหมพี่ิถึมินฮยอมาเลยนะไม่ไ้เห็นหน้าั้หลายวันพี่เยหน่อยไม่ไ้หรอ”
“ถ้าเป็นแบบนั้นผม้อายแน่ๆเลย”
“ั้นมินฮยอนอนนิ่ๆนะเี๋ยวลอ3ืน3วันนี้มินฮยอมีหน้าที่แ่ไม่ัพี่แล้วราอย่าเียวพอเี๋ยวที่เหลือพี่ทำเอ”
….เพราะเาน่ารัแบบนี้ผมะยอมเสียเาไปไ้ยัไ❤
ถ้าเราะ้อาันไม่ว่า้วยเหุผลใ
รู้ใ่ไหมว่าันะ้อเสียใ..
เสียในาย
ความคิดเห็น