คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 5 : ทำไมต้องสั่น..?
“ ทำไมต้องผมอ่ะ!” คนถูกใช้โวยขึ้น
“ ก็นายมี ‘หน้าที่’ ต้องดูแลโซดาไม่ใช่รึไง”
“ พี่อ่ะ!” ฉันมองโฮฮยอนเถียงกัน น่ารักชะมัดเลยอ่ะ มินโฮเหมือนเด็กเลย ดูหน้าเค้าสิ คิกๆ
“ คิกๆ”
“ เลิกขำนะยัยโซจู หยุดๆๆ” มินโฮหันมาส่งสายตาดุให้ฉัน น่ากลัวตายล่ะ บู่วๆๆ
“ คิดว่าฉันจะกลัวนายรึไง ชิ พี่ซอนฮวา เดี๋ยวฉันช่วยล้างจานนะค่ะ” ฉันยกจานชามเดินเข้ามาในครัวเพื่อจะช่วยพี่ซอนฮวาล้าง เด็กๆหายไปไหนกันหมดนะ
“ ไม่เป็นไรหรอก พี่ล้างเองดีกว่า”
“ แต่ฉันอยากช่วยนี่นา นะๆ”
“ อ้อนเก่งจังนะเรา ก็ได้ๆ ระวังด้วยล่ะ”
“ ค่ะ” ฉันช่วยพี่ซอนฮวาล้างจานได้สักพัก พี่จงฮยอนก็ได้เดินเข้ามาพร้อมกับเปิดตู้เย็นหยิบจานเค้กช็อกโกแลตเดินออกไปจากครัว
“ รีบๆล้างเถอะ เดี๋ยวจะอดกินเค้ก ดูท่าตาเป็ดนั่นคงไม่คิดจะเหลือไว้ให้ใครแน่”
“ พี่สองคนน่ารักดีนะค่ะ”
“ น่ารักเหรอ? พี่เถียงกันบ่อยออกนะ”
“ แต่ก็น้อยกว่าคู่คีย์ไม่ใช่รึไง ไปๆ ออกไปข้างนอกได้แล้ว ที่เหลือฉันจัดการเอง” พี่จงฮยอนกลับเข้ามาอีกครั้งแล้วไล่เราสองคนออกไปข้างนอก
“ อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว ไม่ต้องหรอก” พี่ซอนฮวาบอกทั้งที่มือยังถูจานไปมา
“ งั้นฉันช่วยเช็ดจานนะ โซดา หยิบผ้าให้พี่หน่อย” ฉันเอื้อมมือไปหยิบผ้าเช็ดจานแล้วส่งให้พี่จงฮยอน แล้วค่อยนำจานเก็บเข้าตู้
“ เด็กๆหายไปไหนกันหมดล่ะคิมจง” พี่ซอนฮวาถาม
“ กินขนมอยู่ในห้องนั่งเล่นน่ะ”
“ อ้อ”
“ มีโซ เอาช้อนคืนมานะ จะกินๆๆ~!” ฉันหันไปมองตามเสียง ถ้ามองผ่านประตูห้องครัวไปจะเห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังยื้อแย่งช้อนกันอยู่ แย่งช้อนเนี่ยนะ?
“ พอได้แล้ว นายน้ำหนักขึ้นอีกแล้วนะจินกิ ควบคุมอาหารได้แล้ว”
“ แค่นิดเดียวเอง เอาช้อนคืนมานะมีโซ”
“ ไม่คืน!”
“ งื้อออ~ เอามาๆๆ” พี่มีโซถอยหลังแล้วซ่อนช้อนไว้ด้านหลัง พี่จินกิก็เอื้อมไปหยิบเลยเหมือนว่าพี่จินกิกำลังกอดพี่มีโซ ทำไมฉันถึงได้รู้สึกสั่นๆนะ
“ บอกว่าไม่ให้ไง นายอ่ะอ้วนแล้วนะ พุงออกแล้วนะจินกิ”
“ เดี๋ยวค่อยลดก็ได้นี่ งื้อ~! เอาช้อนเค้ามานะ”
“ ไม่ให้! ยังไงก็..อุ๊บส์!”
เพล้ง!
พี่อนยูจูบพี่มีโซ!!!
“ คิกๆ ฉันได้ช้อนมาแล้ว น่าจะนึกออกตั้งนานแล้วนะว่าเธอแพ้จูบของฉัน”
“ ไอ้! ไอ้เต้าหู้บวม!!”
“ โซดา เป็นอะไรไหม?”
“ ...................” ภาพเมื่อกี้มันจริงรึป่าว ฉันฝันไปใช่ไหม?
“ ไม่สบายรึป่าวโซดา หือ? บอกพี่สิ เฮ้ๆ”
“ ...................”
“ คิมมินจี!” ฉันสะดุ้งเฮือกกับเสียงดังตรงหน้า ชเวมินโฮที่ยืนอยู่มองฉันด้วยสายตาสงสัย
“ อะ อะไรๆ เรียกฉันทำไม”
“ ก็เธออ่ะเป็นอะไร พี่จงฮยอนเรียกตั้งนานไม่ได้ยิน”
“ อ้าว พี่เรียกฉันเหรอค่ะ?” ฉันหันไปถามพี่จงฮยอนที่ยืนอยู่ข้างๆพี่ซอนฮวา พี่จงฮยอนพยักหน้าให้
“ เรียกตั้งนานแล้วเธอก็ยังนิ่ง พอดีที่มินโฮเดินมาก็เลยให้มันเรียก” ด้วยการตะโกนใส่หน้าฉันเนี่ยนะ
“ แล้วเป็นอะไร เกิดมือไม้อ่อนขึ้นมารึไง” มินโฮพูดพลางก้มลงเก็บเศษจาน เศษจาน? ตายแล้ว ฉันทำจานหอพักชายนี่แตก!!
“ จานๆ ฉันทำมันแตกอ่ะ”
“ ก็เออสิจาน เห็นเป็นแก้วน้ำรึไง” ดูมันตอบ
“ ลุกมินโฮ ฉันเก็บเอง”
“ ไม่ต้องเลย ไปหยิบไม้กวาดมา เดี๋ยวฉันจัดการเอง เดี๋ยวทำเศษจานบาดมืออีก ยัยซังอาจะฆ่าฉันเอา”
“ เอางั้นก็ได้” รู้สึกแย่ชะมัด มาครั้งแรกก็ทำจานหอพักเค้าแตกซะแล้ว ทำไมฉันซุ่มซ่ามแบบนี้นะ
“ เกิดอะไรขึ้นเหรอ? พี่ได้ยินเสียงอะไรแตกอ่ะ” ฉันหันไปตามเสียง พี่อนยูยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องครัว ข้างกายก็โอบพี่มีโซเอาไว้
“ ยัยโซจูทำจานแตกน่ะพี่”
“ แล้วโซดาเป็นอะไรไหม?” พี่อนยูถามพลางมองมาทางฉันที่กำลังเดินเอาไม้กวาดไปให้มินโฮ
“ ไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษด้วยนะค่ะ”
“ ช่างมันเถอะ แค่จานใบเดียวเอง เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว เก็บดีๆล่ะมินโฮ ไฟท์ติ้ง!” พี่อนยูยกมือที่กำหมัดแน่น เหมือนท่าแนะนำตัวของวงแล้วเดินออกไปพร้อมกับพี่มีโซ
“ เปลี่ยนจากไฟท์ติ้งเป็นมาช่วยผมเก็บได้ไหม เลือกทำแตกได้ดีมากนะ ใบใหญ่ซะด้วย” มินโฮถอนหายใจแล้วรับไม้กวาดจากฉันไปเก็บกวาดเศษจาน
“ ก็เมื่อกี้ฉันบอกจะเก็บเอง นายก็ไม่ยอม ตกลงจะเอายังไงกันแน่”
“ ออกไปรอข้างนอกไป เดินระวังๆด้วยล่ะ” ฉันเดินคอตกออกมาจากในครัว พี่จงฮยอนและพี่ซอนฮวาที่ออกมาก่อนมองฉันแล้วพูดให้กำลังใจ
“ ไม่ต้องกังวลไปหรอก จานใบเดียวเอง” ฉันนั่งลงข้างๆยูซองที่กำลังหยอกล้อกับคีย์แล้วถอนหายใจออกมา
“ เฮ้อ~”
“ อ้าวโซดา เป็นอะไรไปล่ะ ยิ้มหน่อยสิ” ยูซองหันมาหาฉัน ฉันฝืนยิ้มให้แต่ก็ต้องกลับมาหน้าเศร้าแบบเดิม
“ ฉันรู้สึกแย่จังเลย มาหอพักชายนี่ครั้งแรก ฉันก็ทำจานแตกซะแล้ว”
“ โธ่โซดา คิดมากๆ ยัยนี่ทำแตกไปเป็นเป็นโหลไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลย ดูสิ ยังยิ้มหน้าระรื่นอยู่เลย”
“ คิบอม!”
“ อย่าเพิ่งงอนสิ ฉันแค่พูดให้โซดารู้สึกดีขึ้นเท่านั้นเอง” คีย์ยกมือห้ามยูซองที่เตรียมจะบ่นเต็มที่
“ ดูเหมือนโซดาจะรู้สึกดีมากขึ้นเลยนะคีย์ ชิๆๆ”
“ ฉันกลับก่อนนะ” ฉันหยิบกระเป๋ากับหนังสือเรียนเตรียมจะลุกขึ้นเดินออกไปแต่เสียงหนึ่งก็ขัดไว้
“ ถ้าก้าวออกจากหอพักไปโดยไม่มีฉัน เธอเจอดีแน่” ตาบ้านี่เผด็จการชะมัด
“ ฉันจะกลับบ้านก็ผิดด้วย”
“ เดี๋ยวไปส่ง”
“ เกรงใจ ไปนะ” พูดจบฉันก็เดินออกมาจากหอพักและมายืนรอลิฟต์ ฉันเป็นอะไรเนี่ย พี่อนยูจะจูบกับคนรักของเค้าก็ไม่แปลกนี่ แล้วทำไมฉันต้องเสียใจด้วยอ่า งื้อออ~ ฉันทำใจไม่ได้นะ พี่อนยูเป็นของฉันมาตลอดแต่พอมาเจอแบบนี้ งื้ออ~ ไม่เอาอ่ะ ไม่เอาๆๆ (ลีจินกิเค้าไปเป็นของเธอตอนไหนยะ!)
“ ยังไงซะฉันก็ยังต้องดูแลเธอ เพราะงั้นช่วยเชื่อฟังกันหน่อย”
“ ฉันเป็นน้องสาวนายรึไง ฉันโตแล้วนะ แล้วนี่ก็ไม่ใช่มหาวิทยาลัยด้วย”
“ ถ้าเธอเป็นน้องสาวฉัน ฉันตีก้นลายไปแล้ว” โชคดีของฉันที่ไม่ได้เป็นน้องสาวของหมอนี่ โหดวะชเวมินโฮ
“ ฉันอยากอยู่คนเดียว ปล่อยฉันไปเหอะ”
“ ถึงจะอยากปล่อยแค่ไหนก็ทำไม่ได้หรอก นอกจากจงฮยอนฮยองจะบอกให้ไปส่งเธอแล้วพี่อนยูยังกำชับมาอีก ฉันขัดหัวหน้าวงไม่ได้”
“ ฉันจะไม่บอกพี่อนยูของนาย โอเคไหม?” พอลิฟต์เปิดออกฉันก็เดินเข้าไปโดยไม่ฟังเสียงคัดค้านของมินโฮเลย รำคาญแล้วนะ
“ ทำไมถึงได้ดื้อนักฮะ!” มินโฮรีบเข้ามาก่อนประตูลิฟต์จะปิด
“ แล้วทำไมต้องเสียงดังใส่ด้วย”
“ ฉันไม่อยากจะทะเลาะกับเธอหรอกนะ...” แล้วคิดว่าฉันอยากจะเถียงกับนายรึไง
“ ...แต่หน้าที่ของฉันคือดูแลเธอ ฉันละเลยมันไม่ได้”
“ งั้นส่งแค่บ้านฉันพอ ระหว่างทางฉันขอให้นายเงียบ ฉันอยากอยู่เงียบๆคนเดียว” พอลิฟต์เปิดออก มินโฮก็เดินนำฉันออกมาที่ลานจอดรถของหอพัก ฉันและเค้าหยุดอยู่ที่รถพอร์ชสีดำสนิท ฉันได้แต่ยืนนิ่ง
“ รถพี่ชายน่ะ ตอนนี้พี่ไปต่างประเทศ ฉันเลยยืมมาขับก่อน ขึ้นรถสิ” ฉันเดินงงๆไปเปิดประตูและเข้าไปนั่ง ไม่นานมินโฮก็ออกรถ
“ รู้เหรอว่าบ้านฉันอยู่ไหน”
“ รู้” ฉันไม่ได้สนใจถามต่อว่าเค้ารู้เรื่องบ้านฉันได้ยังไง ก็เค้ามีเพื่อนเป็นหัวหน้าชมรมหนังสือพิมพ์ของมหาวิทยาลัยนี่ ขาดเรื่องครอบครัวฉันยังรู้ เรื่องที่อยู่ของฉันก็คงไม่เกินความสามารถของซึงโจหรอก
“ บ้านหลังนี้ใช่ไหม?” ฉันพยักหน้า ทันทีที่มินโฮจอดรถฉันก็รีบเปิดประตูและลงมาทันที
“ อ้อ ขอบใจที่มาส่งนะ” ฉันหันไปขอบคุณแล้วเดินเข้าบ้านเลย ไม่รอให้มินโฮได้เรียกหรือรั้งฉันไว้ ตอนนี้แค่อยากอยู่คนเดียว พอเถอะ วันนี้ฉันเหนื่อยมามากพอแล้ว
++ ชื่อตอนอาจทำงง คือไรเตอร์นึกไม่ออกอ่ะ แหะๆ ไรเตอร์เห็นเม้นท์ขยับทุกวันเลยอ่า ปลื้ม~ ขอบคุณนะค่ะที่อ่านแล้วเม้นท์ให้ เป็นแบบนี้ไปตลอดนะรีดเดอร์ที่น่ารักของไรเตอร์ ^^ ++
ความคิดเห็น