คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 1 : พบเจอ
สนามบินสุวรรณภูมิ ประเทศไทย
“ ไปแล้วก็ทำตัวดีๆล่ะ อย่าให้พ่อเค้าเป็นห่วง”
“ รู้แล้วล่ะน่า หนูโตแล้วนะแม่”
“ ก็เพราะโตแล้วเนี่ยสิแม่ถึงห่วง ปิดเทอมก็กลับมาหาแม่บ้างนะลูก”
“ ค่ะ หนูรักแม่นะ” ฉันเดินเข้าไปกอดแม่แน่น
“ นี่ยัยน้องสาว ถ้าเจอดาราถ่ายรูปมาเผื่อพี่ด้วยนะ”
“ นายชเวมินโฮน่ะเหรอ ฝันไปเถอะพี่”
“ แกอ่านฟิคอินไปรึป่าวยะ มินโฮเค้าไม่ใช่คนแบบนั้นซะหน่อย” พี่สาวฉันยังเถียงไม่เลิก ใช่สิ ก็พี่ชอบนายเชวนี่ ตานั่นทำอะไรก็ถูกไปหมด ชิชะ
“ น้องจะไปเมืองนอกยังจะห่วงเรื่องนี้อีกนะ พี่เป็นพี่สาวฉันจริงป่ะเนี่ยพี่ซีซ่า”
“ ไปได้แล้วไป แล้วเดี๋ยวว่างๆจะไปเยี่ยม”
“ อยู่บ้านบ้างเหอะพี่น่ะ เที่ยวทุกวัน”
“ ฉันไปทำงานนะยะ แกเข้าใจฉันหน่อยสิ”
“ เพราะเข้าใจเลยบอกให้อยู่บ้านบ้างไง แม่อยู่บ้านคนเดียวนะพี่”
“ ฉันรู้ ไปเถอะ เดี๋ยวจะตกเครื่อง”
“ อื้อๆ แม่จ๋า หนูไปนะ ดูแลตัวเองดีๆนะ”
“ จ้า เดินทางดีๆนะเรา”
“ จ่ะ พี่ซ่า มากอดลาหน่อยจิ” ฉันบอกก่อนจะเดินไปกอดพี่สาวบ้าง พี่ซ่ากอดฉันแน่นก่อนจะปล่อย แถมยังทิ้งท้ายให้ฉันยิ้มอีก
“ อย่าลืมพาจินกิกลับมานะ”
สนามบินอินชอน ประเทศเกาหลีใต้
“ พ่อค่ะ หนูลงเครื่องแล้ว พ่ออยู่ไหนค่ะ” ฉันกำลังโทรศัพท์หาพ่อตัวเองที่อยู่ที่เกาหลี นี่ฉันแนะนำตัวรึยัง แนะนำแล้วใช่ไหม? (ยัง!) อ้อๆ ฉันชื่อโซดา เห็นฉันโก๊ะๆแบบนี้ฉันเป็นลูกครึ่งไทย-เกาหลีเชียวนะ แม่ฉันเป็นคนไทย ส่วนพ่อเป็นคนเกาหลี แต่ว่าพ่อกับแม่ฉันเลิกกันด้วยเหตุผลอะไรฉันก็ไม่รู้หรอก แต่ว่าเค้าก็ไม่ได้ถึงขนาดตัดความสัมพันธ์กันซะทีเดียวหรอกนะ ยังเป็นเพื่อนกันอยู่น่ะ แล้วก็แน่นอน ฉันพูดเกาหลีได้คล่องอย่างกับเป็นภาษาพ่อตัวเองยังไงยังงั้น (เพิ่งจะบอกไปว่าพ่อเป็นคนเกาหลี - -“) ฉันสอบชิงทุนได้และเพิ่งจะโอนหน่วยกิตจากมหาวิทยาลัยในไทยมาเรียนที่เกาหลี ตอนนี้ฉันก็เลยได้เป็นนักศึกษาที่มหาวิทยาลัยคอนกุก ฉันเลือกที่นี่เพราะมหาวิทยาลัยเค้าดี ไม่ใช่เพราะมินโฮเรียนอยู่ - -“
“ (นั่งรอพ่อแป๊บนึงนะมินจี กำลังจะถึงแล้ว)” ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าทำไมพ่อถึงเรียกฉันว่ามินจี ฉันมีชื่อเกาหลีว่าคิมมินจีน่ะ พ่อเป็นคนตั้งให้ แต่แม่ฉันกับพี่สาวจะเรียกฉันว่าโซดา
“ ค่ะพ่อ” ฉันวางโทรศัพท์แล้วเดินมานั่งที่เก้าอี้ในสนามบิน
“ กรี๊ดๆๆ ชายนี่ๆๆ!” ฉันถึงกับตาโตเมื่อได้ยินเสียงคนในสนามพูดถึงชายนี่ อ๊ะ! ใช่สิ ชายนี่กลับมาเกาหลีวันนี้นี่ พี่จินกิของฉัน >.<~ ฉันทำได้แค่ชะเง้อมอง พวกเค้าส่องประกายสมชื่อจริงๆ ทุกคนดูดีมาก และนั่น..พี่จินกิของฉัน โอ๊ย~~ หล่อไปไหนค่ะพ่อคุณ
ซารังแฮโย คือแดมานอึล จอฮานึลมันคึม จองมัลคือแดนึนแนกา ซานึนอียูอึนกอลโย
คือแดรึลอาจูมานนี คือแดลมีชิโทรก อานาจูโกชิพพอ อาจิกมันนีปารึนกาจโย คือรอนกาจโย (One-SHINee)
“ ค่ะพ่อ”
“ (พ่อถึงแล้วนะลูก อยู่ไหนเนี่ยมินจี)”
“ แถวๆประตูสนามบินค่ะ อ๊ะ หนูเห็นพ่อแล้ว” ฉันกดวางสายแล้ววิ่งลากกระเป๋าออกไปหาพ่อตัวเองที่ยืนรออยู่
“ อันฮยองฮาเซโย อาบอจี” ฉันโค้งทักทายแบบเกาหลีแล้วสวัสดีแบบไทย พ่อยิ้มให้ฉันก่อนจะเข้ามากอดด้วยความคิดถึง
“ ภาษาเกาหลีดีเหมือนเดิมนะเรา เหนื่อยไหม” พ่อกอดฉันพลางลูบหัวอย่างเอ็นดู
“ ไม่ค่ะ กลับไปบ้านกันนะ หนูอยากเจอจียอนจะแย่แล้ว”
“ ไปสิ น้องก็คิดถึงเราเหมือนกัน” ฉันกับพ่อยิ้มให้กัน จำได้ว่าเจอพ่อครั้งล่าสุดคือซัมเมอร์ตอนม.6 พอฉันบอกพ่อว่าสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ พ่อก็เลยจองตั๋วให้ฉันไปเกาหลีทันที แต่ตอนนี้ฉันไม่ต้องรออีกแล้ว เพราะฉันได้มาอยู่ที่นี่จนกว่าจะเรียนจบ จะได้อยู่กับพ่อตั้งหลายปีแน่ะ
โฮมทาวน์ใจกลางกรุงโซล
“ จียอน” ฉันเดินเข้าไปในบ้าน น้องสาวคนละแม่กับฉันกำลังอ่านหนังสืออยู่พอดีเลย พอฉันเรียกเท่านั้นแหละ รีบวิ่งมาหาเชียว
“ ออนนี่! นอมูโพโกชิบพอ อ๊ะๆ สวัสดีค่ะพี่สาว(T)” นั่นมีทักทายแบบไทยด้วย น้องสาวฉันน่ารักจัง
“ แอบไปฝึกภาษามาเหรอจียอน เก่งจังนะเรา”
“ เพื่อต้อนรับออนนี่ไง เข้าไปในบ้านกันนะ” น้องสาววัยสิบขวบของฉันพาฉันเข้ามานั่งในห้องนั่งเล่น แล้วหายเข้าไปในครัวพร้อมกับออกมาด้วยคุกกี้นมของโปรด
“ แม่ทำไว้ให้ แม่บอกว่าพี่ชอบ”
“ เอาชาร้อนๆด้วยไหมจ๊ะโซดา” ฉันมองไปตามเสียงหวานที่ได้ยิน คุณน้าโซอึนแม่ของจียอน กำลังยิ้มให้ฉัน
“ คุณน้า ไม่ได้เจอกันนานเลยนะค่ะ คิดถึงจังเลย” ฉันเดินเข้าไปกอดแม่ของจียอน พูดง่ายๆคือพอพ่อเลิกกับแม่ฉัน ท่านก็มาแต่งงานกับน้าโซอึนและมีจียอน ด้วยความที่น้าโซอึนดีกับฉันมาก ฉันจึงรักเค้าเหมือนแม่อีกคน
“ มาคราวนี้อยู่นานเลยล่ะสิ ไปดูห้องของหนูไหม น้าจัดไว้ให้เรียบร้อยแล้ว”
“ นี่ๆ เห่อกันเหลือเกินนะ อยากเจอน้องจนลืมกระเป๋าเลยนะมินจี” พ่อเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับส่งกระเป๋าเสื้อผ้าให้ฉัน
“ แหะๆ ขอบคุณนะค่ะ”
“ กลับมาเหนื่อยๆ ไปพักก่อนไป แล้วเดี๋ยวลงมากินข้าวกัน”
“ ค่ะพ่อ”
“ จียอน พี่มีของฝากให้เธอด้วย ไปช่วยพี่จัดกระเป๋าไหม”
“ ค่ะ” ฉันกับน้องเดินขึ้นมาบนบ้านเพื่อจัดเสื้อผ้า ห้องใหม่ของฉันตกแต่งอย่างเรียบง่ายด้วยสีฟ้าแบบที่ฉันชอบ เตียงเดี่ยวที่ไม่ใหญ่นัก โต๊ะเขียนหนังสือกับตู้หนังสือเป็นอะไรที่ถูกใจฉันมาก และสิ่งที่ถูกใจฉันที่สุดคงไม่พ้นกรอบโปสเตอร์ชายนี่พร้อมลายเซ็นที่ติดอยู่ตรงหัวเตียง น้าโซอึนไปได้มาได้ยังไงเนี่ย แถมใส่กรอบให้ด้วย
“ ออนนี่ชอบพี่ชายพวกนี้เหรอ?”
“ รักเลยล่ะจียอน” ฉันมองหน้าพี่จินกิแล้วก็ยิ้มออกมา วันนี้ที่สนามบิน พี่เค้าดูเหนื่อยกับการเดินทางนะแต่ก็ยังหยอกล้อกับแทมินได้น่ารักเชียว
“ พี่ค่ะ เราจัดเสื้อผ้าเข้าตู้กันเถอะนะ”
“ ได้สิ เอ แม่พี่ฝากอะไรมาให้เธอนะจียอน” จียอนลุ้นตัวโก่ง รีบคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าฉันไปเปิดแล้วก็ร้องออกมา
“ ออนนี่ ตุ๊กตาตัวนี้เหรอ น่ารักจังเลย”
“ ชอบรึป่าว”
“ รักเลยล่ะค่ะ” ฉันหัวเราะกับคำพูดน่ารักๆของน้องที่ก๊อปฉันมา ฮ่ะๆ ของฝากของจียอนคือตุ๊กตาหมีที่ใส่ชุดราชปะแตน
“ ได้รางวัลแล้วก็ต้องช่วยพี่จัดของนะ”
“ ค่ะ”
“ งั้นเอาโน๊ตบุ๊คไปวางไว้บนโต๊ะให้พี่ทีนะ” ฉันส่งโน๊ตบุ๊คเครื่องโปรดให้จียอน น้องสาวรับเอาไว้แล้วไปวางบนโต๊ะ
“ พี่ค่ะ วันนี้แม่บอกว่าจะทำคิมบับของโปรดพี่ด้วยนะ” ฉันยิ้ม ฉันชอบกินคิมบับนะ แต่ว่ามินโฮเองก็ชอบกินคิมบับเหมือนกัน ฉันล่ะเซ็งเลย
“ จ๊ะ”
ที่โต๊ะอาหาร
“ วันนี้เห็นมินจีจะมา น้าโซอึนเค้าก็เลยเตรียมอาหารเกาหลีอร่อยๆไว้ให้ลูกเยอะเลยนะ”
“ ขอบคุณนะค่ะน้าโซอึน”
“ ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ แล้วเราจะไปมหาวิทยาลัยวันไหนล่ะ”
“ พรุ่งนี้ค่ะ พ่อบอกว่าจะไปส่งหนูที่มหา’ลัย”
“ ดีแล้วล่ะ เพิ่งมาถึง ถ้าให้นั่งรถเมล์ไปเองอาจจะหลงก็ได้”
“ ค่ะ”
วันต่อมา
“ ตั้งใจเรียนนะมินจี แล้วตอนเย็นพ่อจะมารับ”
“ ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวหนูนั่งแท็กซี่กลับเองได้”
“ แน่ใจเหรอลูก?”
“ ค่ะ ถ้ามีปัญหาอะไรหนูจะโทร.หาพ่อเองนะค่ะ”
“ อ่างั้นก็ได้ พ่อไปก่อนนะ” ฉันโค้งลาให้พ่อก่อนจะเดินเข้ามาในมหาวิทยาลัย ว้าว ที่ม.คอนกุกนี่ใหญ่ไม่ใช่เล่นเลยนะ เผลอๆจะใหญ่กว่ามหาวิทยาลัยที่เมืองไทยของฉันอีก ฉันเดินเข้ามาในมหาวิทยาลัย และมองเห็นผู้คนที่รีบวิ่งไปที่สนามฟุตบอล เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ? และด้วยความอยากรู้ ฉันเดินเลยเข้าไปดูบ้าง ยังไม่ทันจะเห็นอะไรเลย ลูกฟุตบอลก็ลอยมาโดนหัวฉันซะแล้ว
ปึก!
“ โอ๊ย!” ฉันยกมือขึ้นจับหัวตัวเอง เจ็บชะมัด ใครมันกล้าทำฉันฟะ ฉันหยิบลูกบอลขึ้นมาแล้วเดินไปข้างสนาม
“ ใครเตะมา!?” ฉันถามออกไปเสียงดัง นักฟุตบอลในสนามยืนนิ่งยังกับถูกสาป อ๋อ คิดว่าทำผิดแล้วจะชิ่งงั้นเหรอ ฝันไปเถอะย่ะ
“ ฉันถาม ว่าใครเป็นคนเตะมา!?”
“ ฉันเอง”
“ กรี๊ดดด~!!” ไม่ใช่เสียงฉันที่กรี๊ดนะ แต่เป็นสาวๆที่ยืนอยู่ข้างสนามต่างหาก จะไม่กรี๊ดได้ยังไงในเมื่อคนที่เตะบอลมาโดนหัวฉันเป็นไอดอลชื่อดังของเกาหลี
“ นายเองเหรอ ชเวมินโฮ”
“ ใช่ ขอบอลคืนด้วย” ขอโทษสักคำก็ไม่มี ไหนพี่ซ่าบอกว่านายนี่แสนดีนักหนาไง
“ ขอโทษฉันก่อน แล้วจะคืนให้” ฉันพูด ตานี่ทำหน้ากวนประสาทใส่ฉันก่อนจะเอ่ยขอโทษอย่างขอไปที
“ ขอโทษ”
“ ขอโทษดีๆไม่เป็นรึไง รู้สึกผิดจริงป่ะเนี่ย”
“ ฉันขอโทษเธอแล้ว ขอบอลคืนด้วย”
“ ถ้าฉันไม่คืนล่ะ?”
“ นี่เธอ มันจะมากไปแล้วนะ”
“ แล้วไงล่ะ”
“ ซึงโจ!” พอมินโฮเอ่ยเรียกเพื่อน ผู้ชายอีกคนก็รีบวิ่งมาและขอโทษฉันอย่างสุภาพ
“ ขอโทษนะครับ ผมต้องขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยที่มันทำมารยาทไม่ดีใส่คุณ พอดีว่ามันอารมณ์ไม่ค่อยดีน่ะ ขอบอลคืนด้วยครับ”
“ ฝากบอกเพื่อนนายด้วยนะว่าเป็นไอดอลชื่อดัง ก็ควรจะมีมารยาทมากกว่านี้หน่อย” ฉันโยนลูกบอลให้ซึงโจแล้วเดินออกมาท่ามกลางสายตาทิ่มแทง เนื้อฉันจะทะลุไหมเนี่ย
“ อย่าให้เจออีกเลย ผู้ชายหลอกลวง!”
ความคิดเห็น