[fic][KeiDai] Buddy love - [fic][KeiDai] Buddy love นิยาย [fic][KeiDai] Buddy love : Dek-D.com - Writer

[fic][KeiDai] Buddy love

เช้าวันเปิดเทอมวันแรกสดใส อาริโอกะน่าตาชื่่นบานพร้อมไปเรียน แต่วันนี้จะเป็นวันที่ดีสำหรับเขามั้ยหนอ

ผู้เข้าชมรวม

348

ผู้เข้าชมเดือนนี้

18

ผู้เข้าชมรวม


348

ความคิดเห็น


4

คนติดตาม


3
เรื่องสั้น
อัปเดตล่าสุด :  21 มิ.ย. 58 / 21:59 น.


ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
ฟิคเนื่องในวันเกิดอิโนะจังแต่เนื้อเรื่องไม่เกี่ยวกับวันเกิดใดๆ อิมเมจอาริโอกะสมัยม.ปลายดูน่ารักน่ากิน !?







ส่งรูปมาให้มโนชุดนักเรียนได้ตามใจชอบ ♥♥




























ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ

    "ตืออดึง ตืออดึ่งงงงง ตือดึงตื๊อดึงงงงงงง"

    เสียงออดดังก้องกังวาลไปทั่วทุกสารทิศเป็นสัญญาณของการเข้าเรียนของโรงเรียนแห่งหนึ่ง และเสียงที่ตามมาติดๆคือเสียงก้าวเท้าดังฉับฉับจากข้อขาสั้นๆป้อมๆวิ่งดุ๊กๆตรงไปยังห้องเรียนริมสุดกำแพง

     

    เด็กหนุ่มใช้ตัวเล็กกระทัดรัดแทรกตัวเข้าไปในห้องได้ทันก่อนที่ประตูจะถูกเลื่อนปิดโดยใครสักคนเพียงเสี้ยววินาที

     

    "เเฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก"

    "นี่มันอะไรกัน เปิดเทอมวันแรกก็มาสายเลย นาฬิกาที่ตั้งไว้ก็ดันไม่ปลุก ซวยจริงๆ"

    ผมได้แต่พร่ำบ่นในใจกับความหงุดหงิดของตัวเอง ก่อนก้มลงจับเข่าทั้งสองข้างเพื่อระบายความเหนื่อย

     

    "เหลือที่ตรงไหนให้ฉันนั่งบ้างเนี่ย"

    /กะว่าเทอมนี้ผมจะไปนั่งริมหน้าต่างให้ได้ฟีลลิ่งแบบพระเอกละครเด็กหนุ่มมัธยมปลายซะหน่อย/

     

    ผมกวาดสายตาไปทั่วท้องและจับจ้องไปที่ตรงๆนั้น ตรงที่ผมเล็งไว้ แต่......

     

    "อะเด๊ะ อะเด๊ะ ! ใครนั่งอยู่ตรงนั้นน่ะ"

    /เฮ้ยๆๆๆๆๆๆ เจ้าหมอนั่นมันเป็นใครกัน บังอาจมานั่งที่โปรดของฉัน ทำเป็นทำหน้าซื่อบื้อฟังเพลงไม่รู้อิโหน่อิเหน่/

     

    /ฮึ ! เดี๋ยวรู้กัน/

    เด็กหนุ่มไม่รอช้าเดินยืดตัวอกผ่ายไหล่ผึ่งตรงไปหาคู่กรณีทันที

     

    "ตึ้ง !!!!" ฝ่ามือเล็กสองข้างปะทะเข้ากับแผ่นโต๊ะอย่างจัง แสดงอำนาจบาทใหญ่ให้คนข้างตัวรับรู้ แต่ปฏิกิริยาที่สนองกลับ มีเพียงแต่ความเงียบสงัดรอบตัวเท่านั้น

     

    "เจ้าหมอนี่ !!!! " ไม่รู้สึกตัวอะไรรึยังไง เอาแต่นั่งฟังเพลงอยู่นั่นแหละ ชักจะไม่ชอบขี้หน้านายแล้วนะ

     

    "เอ้าๆๆๆ นักเรียนคะ นั่งที่ให้เรียบร้อยด้วยค่ะ เดี๋ยวเราจะมาเริ่มโฮมรูมกันเลยนะคะ" อาจารย์ประจำชั้นสุดสวยเข้ามาท่ามกลางความอลหม่านในห้องเรียนขณะที่เด็กหนุ่มกำลังโมโหกับคนข้างๆต้องยอมนั่งสงบแต่โดยดี

     

    "มาเช็คชื่อกันก่อนน้า"

     

    "ทาคาคิ ยูยะคุง"

    "มาครับ"

     

    "โคตะ ยาบุคุง"

    "มาครับ"

    "ยาโอโตะเมะ ฮิคารุคุง"

    "มาครับ"

     

    "อาริโอกะ ไดกิคุง"

     

    "ครับ

    "มาครับ" มัวแต่นั่งจ้องหมอนี่นั่งฟังเพลงอยู่จนเกือบลืมขานชื่อ เมื่อไหร่จะเลิกฟังซะที เห็นแล้วรำคาญลูกกะตา

     

    "ต่อไป"

    "อิโนะโอะ เคย์คุง"

    "........"

     

    "อิโนะโอะ เคย์คุง"

    "........"

     

    "อิโนะโอะคุง มารึเปล่าคะ ?"

     

    "นี่ๆๆๆ นั่นชื่อนายรึเปล่า"

    /ใครวะ ชื่ออิโนะโอะ เคย์ อาจารย์เรียกตั้งนานไม่ยอมขาน เจ้านี่ป้ะเนี่ย !!!!! เอาแต่อยู่ในโลกของตัวเองอยู่นั่น/

     

    "ฮะๆ"

    "มีอะไรเหรอ ??"

    /กว่าจะรู้สึกตัวไม่รอให้คนเอาปี๊บมาฟาดเลยล่ะ !!!/

     

    "นายชื่อ อิโนะโอะ เคย์ รึเปล่า อาจารย์เค้าเรียกอ่ะ"

     

    "อะ.....ใช่"

    "ครับ มาครับ" อิโนะโอะยกมือรับขานอาจารย์ที่เรียกเป็นครั้งที่สามก่อนจะเช็คขาดไม่มาโรงเรียน

     

    "เจ้านี่มัน......."

    /ทำไมผมต้องมานั่งข้างๆนายอิโนะโอะ เคย์อะไรนี่ด้วยเนี่ย แถมโต๊ะติดกันอีกต่างหาก คงต้องนั่งตรงนี้ไปอีกนาน แค่วันแรกก็เบื่อขี้หน้าแล้วววโฮ้ยยย/

     

    "วันนี้มากันครบนะคะ"

     

    "เอาล่ะทุกคน วันนี้คุณครูมีกิจกรรมอย่างหนึ่งให้พวกเราทำ"

     

    "เหหห ~~~" เสียงเปร่งดังจากลำคอเป็นเสียงเดียวกันจากเพื่อนๆทุกคนในห้อง บางคนก็ส่งเสียงมาด้วยความสงสัย บางคนก็ตื่นเต้น ร่วมลุ้นกันว่าอาจารย์จะให้ทำกิจกรรมอะไรในวันเปิดเทอมวันแรก และบางคนในส่วนน้อยก็ส่งเสียงมาด้วยอารมณ์ที่เบื่อหน่าย อย่างอาริโอกะ ไดกิ

     

    ไม่ใช่เพราะเขาเบื่อกับการเรียนแต่เขารู้สึกไม่มีอารมณ์ร่วมกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆเขาต่างหาก

     

    "เพื่อเป็นการทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ เราจะเล่นบัดดี้กัน"

     

    "บัดดี้ !!!!!"

    /เฮ้ยๆๆๆๆ บัดดี้ บัดดี้ บัดดี้ ! ผมจะเรียนนะวันนี้ ไม่มีอารมณ์มาเล่นสนุกสนานอะไรแบบนั้นหรอก/

     

    "เอ้า ! มองเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆตัวสิคะ"

     

    "นั่นคือบัดดี้ของพวกเธอ"

    หนุ่มน้อยอาริโอกะอยู่ในสภาวะนั่งนิ่งเงียบค้างอยู่ซักพักก่อน

    เบือนหน้าเข้าหาเพื่อนบัดดี้ริมหน้าต่างอย่างช้าๆ

     

    "..."

     

    "เจ้าหมอนี่เนี่ยนะ !!!!!!!!!"

    ร่างเล็กหันไปทำหน้าบึ้ง คิ้วขมวดปากเบะใส่อิโนะโอะก่อนหันกลับเข้าหาอาจารย์โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เรื่องอะไร ยังคงฟังเพลงไปเรื่อยพลางหลับตาพริ้มโยกขยับหัวไปมาอินไปกับเสียงเพลง

     

    "เมื่อนักเรียนรู้บัดดี้ของตัวเองแล้วนะคะ ส่งตัวแทนเพื่อน 1 คนมารับเชือกจากอาจารย์ด้วยค่ะ"

     

    "ห้ะ ??"

    /จะเอาเชือกมาทำไม ? จะเอามามัดใครรึยังไง/

     

    อาริโอกะรู้สึกสงสัยไม่แพ้เพื่อนคนอื่นที่กำลังทยอยออกจากที่นั่งไปรับเชือกหน้าห้องเรียน ก่อนจะดันตัวเองขึ้นมาจากเก้าอี้และทำตามเพื่อนคนอื่นๆ

     

    "นี่ ~~ นาย"

    หลังจากรับเชือกจากอาจารย์ อาริโอกะก็มานั่งที่เดิม มือเล็กจับแขนคนข้างๆลงเขย่าเบาๆพอที่จะทำให้รู้สึกได้

     

    "นี่ๆ นาย"

    /เฮ้ย ~~ ในใจของนายไม่คิดจะทักทายคนอื่นบ้างรึไงเนี่ยย ตั้งแต่เข้าห้องมาฉันก็เอาแต่สะกิดเรียกนายจนมือของฉันสากหมดแล้วเนี่ย เดี๋ยวเรียกอีกทีแล้วไม่รู้สึกตัวนะ จะให้อาจารย์หามออกไปนอกห้อง เอาสิ/

     

    ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาการตอบรับจากเจ้าเพื่อนทึ่มข้างๆแม้แต่น้อย

     

    "นี่ๆๆๆๆๆ นายๆๆๆ" มือเล็กๆจับแขนอิโนะโอะเขย่าถี่ขึ้น สะเทือนไปถึงใบแก้มจนสั่นสะเทือนเป็นรูปคลื่นน้ำ

     

    ร่างสูงเบือนหน้ามามองต้นเหตุเพราะมีอะไรมากวนใจเขาขณะฟังเพลงเป็นครั้งที่สอง สายตาคู่นั้นส่งมาว่ากำลังหงุดหงิดคนตัวเล็กอยู่เนืองๆ

    "หืม ...?"

    /ท่าทางของคนเพิ่งกำลังลุกจากที่นอนคืออะไร ? คำว่าให้เกียรติน่ะ รู้จักมั้ยเนี้ยทำหน้าให้ดีๆหน่อยดิ๊/

     

    "นายน่ะ คู่กับผมนะ"

    /ต้องทนอยู่กับหมอนี่ไปอีกนานแค่ไหนกัน/

     

    "อ่ะ อ่า" ร่างสูงตอบรับคนตัวเล็กสั้นๆแต่มันทำให้อาริโอกะหงุดหงิดไม่ใช่น้อยแลดูไม่กระฉับกระเฉงและไม่ได้ดั่งใจ

     

    "เมื่อได้เชือกกันครบทุกคู่แล้วนะคะ นำเชือกที่อาจารย์ให้มามัดแขนข้างนึงคู่กับแขนอีกข้างของอีกคนไว้"

     

    "นี่ๆๆๆ ขอมือหน่อยสิ" คนตัวเล็กใช้มือสะกิดคนข้างตัวแต่ไม่เป็นผล จนอาริโอกะทนไม่ไหวชักแขนอิโนะโอะจับมามัดแทน

     

    "อาริโอกะ ~~ ข้าวกลางวันวันนี้มีแกงหรี่ด้วยน้าา"

     

    "จริงเหรอ !!!!!" เสียงทุ้มจากเพื่อนคนใดคนหนึ่งตะโกนแทรกขึ้นมาทำให้อาริโอกะดีใจลุกขึ้นพรวดทันไม่ระวังว่ามีสายใยบัดดี้ผูกติดอยู่กับอีกคนเกือบทำให้ตัวเองล้มลงกับพื้นแต่ยังมีมือเล็กๆคว้าไหล่ร่างสูงช่วยพยุงไว้ไม่ให้หล่นก้นจ้ำบ๊ะเจ็บตัวไปฟรีๆ

     

    ช่องว่างแห่งช่วงเวลาที่อธิบายอะไรไม่ได้ ดวงตาทั้งสองประสานกันเป็นหนึ่งเดียวคอยอ่านใจของกันและกัน

     

    /ฉันเกลียดนาย/

     

    /จริงๆ :(/

     

    ลูกกระตากลมๆมองลึกเข้าไปในสายตาอันเย็นชาของร่างสูงเพื่อบอกอะไรบางอย่าง จะหารู้ไม่ว่าอีกคนจะรับรู้หรือไม่ อาริโอกะคงต้องเชื่อมั่นในตัวเองเท่านั้น

     

    "โอ๊ะ ขอโทษๆ"

    อาริโอกะดึงตัวออกจากอิโนะโอะทันทีที่รู้สึกตัวและขยับเก้าอี้ให้เข้าที่พร้อมเข้าสู่คาบเรียนวิชาเเรก

     

    /ฉันเป็นบ้าอะไรกัน ทำใมต้องไปส่งสายตาอะไรไปให้หมอนั่นด้วย ไม่เข้าใจจริงๆ/

     

    ------

     

    ""ตืออดึง ตืออดึ่งงงงง ตือดึงตื๊อดึงงงงงงง""

    “เหลืออีกข้อเดียว ~~ ปั่นๆๆๆๆ จะรีบไปกินข้าว หิวจนท้องใส่กิ่วหมดแล้วๆๆๆ”

     

    /ผมก็บ่นไปงั้นแหละ แต่ก็อยากให้เสร็จไวๆนี่นา จะได้ไปกินข้าว ทำจวนจะเสร็จแล้ว ก็มีคนมากระตุกแขนเสื้อผมสองที หันไปก็เห็นเจ้าอิโนะเคย์มองตาพริ้มอ้อนวอนขออะไรซักอย่าง คงจะหิวละสิรอไปก่อนเถอะ ไม่นานหรอกฉันก็หิวเหมือนกัน/

     

    "แป๊บนึง"

    /ผมบอกกับหมอนั่นไปแบบนั้น/

     

    /เริ่มสนุกแล้วสิแกล้งคนหิวข้าว ได้เวลาเอาคืนแล้ว เมื่อเช้าทำหน้าซื่อบื้อหนัก แต่มันก็เหมือนทรมานเราด้วยอ่ะดิ ไม่เป็นไรขอแค่สะใจก็เป็นพอ/

     

    "นี่ ~~ เสร็จยังอ่าา"

    /คราวนี้ทำงานเสร็จแล้ว แต่ยังอยากดูเจ้าคนข้างๆมันทำหน้าอ่อนเพลียไร้เรียวแรงอีกซักหน่อย/

     

    "เสร็จแล้วๆ เดี๋ยวเก็บของแป๊บนึง"

     

    /สุดท้ายก็ยอมใจอ่อน ไม่ใช่เพราะหมอนั่นนะ ผมต่างหากที่ทนความหิวของตัวเองไม่ไหว แต่ขอแกล้งอีกนิดนึงแล้วกัน/

     

    "เข้าห้องน้ำก่อนได้ป้ะ ?" ระหว่างทางเดินผ่านห้องน้ำพอดีเลยแกล้งจูงมือลากเข้าห้องน้ำทันทีให้อีกคนหงุดหงิดใจเล่นไปงั้น

     

    ด้วยความที่อาริโอกะ ไดกิ ไม่ทันได้ระวังมองก้อนหินเล็กๆที่วางขวางทางอยู่หน้าห้องน้ำลื่นล้มอย่างจังจนตัวล้มลงประทับกับกำแพง

     

    มือบางสองข้างทาบค่อมคนตัวเล็กไว้ไม่ให้ล่วงหล่นเเเปื้อนพื้นที่มีน้ำเปียกนองเต็มไปหมด สายตาทั้งสองปะทะเข้าหากันจนเป็นเนื้อเดียว

     

    ร่างเล็กพยายามขัดขืนแต่ไม่เป็นผลยิ่งทำให้ร่างสูงโน้มใบหน้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆภายใต้ริมฝีปากหนาจะลงสัมผัสรับรสคนตัวเล็กเอาใว้เป็นของตัวเอง

     

    "จะทำอะไรน่ะ !"

    /เจ้านี่ ! มันคิดอะไรของมันกันแน่ ไม่ทนแล้วว บัดดงบัดดี้อะไรเนี่ยยย ไม่ลงไม่เล่นแล้วว/

     

    อาริโอกะผลักอกอิโนะโอะจนล้มกองไปอยู่พื้น สายใยแห่งบัดดี้ขาดเป็นสองซีกเหลือเพียงเศษซากชุ่มฉ่ำน้ำวิ่งออกไปจากห้องน้ำแบบทันควันปล่อยให้คนทางนี้นั่งเกาหัวแกรกๆงงๆในห้องน้ำคนเดียว

     

    -จบ-


     

    พยายามเขียนให้มันดูละมุนๆ เห็นทีคงต้องฝึกไปอีกนาน -0-

    ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน สุขสันต์วันเกิดอิโนะจัง อายุ 25 ขวบแล้วแต่หน้าเด็กไม่แพ้ไดจังเลยจริงๆ ที่แต่งคู่นี้เพราะมีคนชอบเยอะ เราเองก็ชอบด้วย สองคนนี้เวลาอยู่ด้วยกันแล้วน่ารักมาก >_< อิโนะจังจะเต๊าะไดจังตลอด จะมีโมเม้นจับเนื้อต้องตัวกันตลอด หวังว่าคงจะชอบเรื่องนี้กัน นะคะ



    อย่าลืมคอมเม้นต์



    บ๊าย บาย



    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    คำนิยม Top

    ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

    คำนิยมล่าสุด

    ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

    ความคิดเห็น

    ×