ปิ๊งรักหนุ่มร้องเพลง

ลำดับตอนที่ #1 : โทรผิดอ่ะ

“ โอ คุณค่ะเราจะทำยังไงกับลูกคนนี้ดีละค่ะ ฉันกลุ้มใจจะแย่อยู่แล้วพรุ่งนี้ก็ต้องไปอังกฤษแต่ตอนนี้ยังไม่โผล่ถึงบ้านเลย “ แม่ของฉันนั่งบ่นเอ็ดนายโฟม น้องชายฝาแฝดของฉัน ความจริงโฟมน่าจะเป็นพี่ชายซะมากกว่า เพราะเขาลืมตามาดูคุณหมอทำคลอดก่อนฉัน ใครกันนะที่เป็นคนกำหนดว่าให้แฝดที่เกิดที่หลังเป็นพี่

                “ ใจเย็นๆน่าคุณ เดี๋ยวสักพักลูกคงถึงบ้าน “ พ่อของฉันปลอบแม่ที่เดินวนไปวนมาเพราะความเป็นห่วงน้องชายอยู่หลายรอบ

                “ แม่ครับโทรหาโฟมไม่ติดเลยครับ “ พี่ฟิลม์ พี่ชายของฉันบอกแม่เมื่อพยายามโทรติดต่อโฟมหลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ

                “ แม่ค่ะเดี๋ยวหนูไปเก็บของให้โฟมนะค่ะเพราไม่รู้ว่าเจ้าน้องตัวแสบจะกลับเมื่อไร “ ฉันเอ่ยบอกแม่พร้อมเดินไปที่ห้องตาโฟม เมื่อแม่พยักหน้าเป็นการบอกให้ฉันไปเก็บของให้น้อง

                โหย....ห้องลกชะมัดเลยเคยทำความสะอาดมั่งมั้ยเนี่ยน้องชายฉัน

                เมื่อฉันเดินมาผ่านโต๊ะหนังสือของนายโฟมสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นแผ่นกระดาษวางอยู่บนโต๊ะ

                “ เอ๊ะ เบอร์ใหม่หรอ “ ฉันพึมพำกับตัวเองเมื่อในกระดาษนั้นเขียนคำว่าเบอร์ใหม่ กับหมายเลขโทรศัพท์ตามหลัง

                หึม นายโฟมนะนายโฟม เจ้าน้องตัวแสบเปลี่ยนเบอร์ใหม่ไม่เคยคิดจะบอกคนครอบครัว จากนั้นฉันก็ลงมือกดโทรศัพท์หาเจ้าน้องตัวแสบ

                ตืด.........ตืด........ตืด....ปิ๊บ

                “ ฮัลโหลครับ “ เสียงปลายสายดังขึ้น

                “ นี่เจ้าน้องตัวแสบเมื่อไหรจะกลับถึงบ้านฮะ พรุ่งนี้ก็ต้องไปอังกฤษแต่ป่านนี้นายยังไม่กลับบ้านเลย รู้มั้ยพ่อกับแม่ พี่ฟิลม์แล้วก็ฉันเป็นห่วงนายมากแค่ไหน เออแล้วก็เรื่องที่นายเปลี่ยนเบอร์ใหม่นี่อีกสิทำไมไม่คิดจะบอกกันบ้างเลยโชคดีนะที่ฉันเข้ามาในห้องถึงได้รู้เบอร์ใหม่ ทีหลังหัดบอกกะ...กัน ” ฉันหยุดบทสนทนากับเสียงปลายสายเอาไว้แค่นั้นเมื่อน้องชายตัวแสบเดินเข้ามาในห้อง อ้าวแล้วฉันคุยกับใครหละ ในเมื่อน้องชายฉันยืนอยู่ตรงนั้น

                “ยัยตุ่ม เธอคุยกับใครนะ “  โฟมเดินมาหาฉันพลางถาม

                 “ อย่าบอกนะว่าเธอโทรไปเบอร์นี้ “ โฟมดูกระดาษที่เขียนว่าเบอร์ใหม่แล้วถามฉัน

                ฉันพยักหน้าให้โฟม

                “ รู้มั้ยว่าเบอร์ใคร “ ตาโฟมทำเสียงสูงใส่ฉัน

                “ แล้วฉะ..ฉันจะรู้มั้ยหละ”

                โฟมกลืนนำลายลงคอก่อนนะจะพูด

                “ เบอร์พี่เชน สเตปเบรน “

                “ กรี๊ดดดดดด “

                “ โอ๊ย!! ยัยตุ่มเธอจะร้องหาอะไร “

                โอ้มายก็อด ไม่จริงอ่ะ สเตปเบรน วงดนตรีอันดับหนึ่งของเมืองไทย แล้วเมื่อกี้คนที่ฉันคุยด้วยคือ เชน นักร้องนำวง ทำไงดีหละเมื่อกี้ฉันเพิ่งว่าเขา ไม่ใช่สิว่านายโฟมต่างหาก แต่ฉันดันเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นนายโฟมสะได้ เขาคงเกลียดฉันแล้วใช่มั้ย ฮือไม่จริง

                โฟมเห็นฉันยืนอึ้ง เลยดึงโทรศัพท์ของฉันไปพูด

                “ ฮัลโหลพี่เชนหรอครับ ผมขอโทษแทนพี่สาวด้วยนะครับ คือเธออาการทางประสาทเพิ่งกำเริบ ผมขอโทษนะครับ“ ฉันจ้องเจ้าน้องชายตาเขม่ง เมื่อได้ยินคำว่าอาการทางประสาท

                ฉันทำอะไรไม่ถึงจึงได้แต่นั้งอึ้งอยู่ตรงนั้น เมื่อปลายสายวางหูไปแล้วโฟมจึงยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน

                “ อะ ของเธอโทษทีคุยนานไปหน่อยแล้ว ก็ออกไปจากห้องฉันได้แล้วจะเก็บของ “

                “ แล้วนายไปเอาเบอร์เอ่อ....”

                ฉันยังพูดไม่จบโฟมก็พูดขึ้นมา

                “อ๋อพี่เชน ไม่บอกหรอก...อืม...ยังมีเบอร์พี่ตั้ม พี่นัท พี่เค สมาชิกที่เหลืออีกนะ อยากได้ใช่มั้ยหละ”

                โฟมถามยั่วฉันเมื่อเห็นอาการหูผึ่งของฉันทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่ตัวเองพูด

                “ ก็ทำนองนั้น แหละแต่ฉันก็ไม่อยากได้มากเท่าไรหรอกนะไร้สาระ รีบๆจัดของให้เสร็จหละ “ ฉันตอบอย่างกลัวเสียฟอร์มก่อนจะเดินออกจากห้อง

                “ เชอะ...ไร้สาระงั้นหรออย่ามาง้อแล้วกัน “ โฟมพึมพำเมื่อพี่สาวฝาแฝดออกจากห้องไปแล้ว

                อยากจะกรี้ดให้สลบอีกรอบเมื่อกี้ฉันทำอะไรลงไป...เบอร์หนุ่มวงสเตปเบรน...ไม่อยากได้งั้นหรอ โอ๊ยฉันมันบ้าจริงๆฉันน่าจะบอกเจ้าน้องตัวแสบไปว่า อยากได้ ไม่น่ากลัวเสียฟอร์มเลย หึ่ม คิดแล้วมันน่าเจ็บใจตัวเองนักเชียว