คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter One : Feeling? ( 100 % )
ปึก!
“ขอโทษนะครับ!” ผมก้มหัวหลายครั้งให้คนที่ไปนั่งอยู่กับพื้นแล้วขอโทษทันที
“โอ้ยยยยยยย “ คนคนนั้นลูบตูดตัวเองป้อยๆ
“ให้ผมช่วยนะ ^^”ผมยื่นมือไป
คนคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาแล้วปรายตามองมือผม ทำให้ผมอึ้งไปชั่วขณะ ห้ะ!อะไรกันนี่ผู้ชายหรอกเหรอ มองผ่านๆนึกว่าผู้หญิง(ทอม)ซะอีก -.,-
“ไม่จำเป็น” ผู้ชายคนนั้นพูดแล้วลุกขึ้นค่อนข้างที่จะยากผมเลยเข้าไปช่วยประคอง(พอดีเป็นคนดีน่ะครับ 55555555)
“นี่!บอกแล้วไงว่าไม่จำเป็นน่ะ เอามือนายออกไปเลย ชิ่วๆ”
“-0- WTFFFF “ผมคิดในใจเพราะไม่กล้าที่จะพูดกับคนที่ยังไม่รู้จักหรอกครับ
“นั่นไงมันอยู่นั่น!!!!!!!!!!!!!” เหยดดดดดด เสียงพวกกะเทะดังมาแต่ไกล ตายละครับ พวกแก๊งกะเทยถึกมันดันมาเจอผมเข้าแล้ววิ่งมาทันที
“นี่!นาย หนีก่อนเถอะ ! “ผมเตือนชายคนข้างหน้า
“ทำไมฉันต้องฟังที่นายพูดด้วยฮะ จะไปไหนก็ไปฉันจะกลับบ้าน เสียเวลามามากละ นายจะไปก็ไปเถอะ L”
“มันไม่ปลอยภัยนะ....”
“ช่างฉันสิ!!”
“โอ้ยยย เสียงไรเอะอะหน้าบ้านเนี่ย!!!”
ควับ~
ผมและผู้ชายคนนั้นหันไปมองทางต้นเสียงพร้อมกัน
“...........................”
หล่ออ่ะ >..<
บอกได้คำเดียวครับ
โคดหล่อ -..-
พอหันไปมองด้านข้างก็พบว่า
“ฮะจ่ะอ่ะ!คนหรือเทพบุตรคร๊เนี่ย >0<”
หนักกว่ากูอี๊ก = =
“...พวกนายมาทำอะไรกัน? นี่มันก็จะดึกแล้วมาเอะอะโวยวายหน้าบ้านคนอื่นไม่ดีเท่าไหร่หรอกนะ !” สุดหล่อ(คริคริ >< ) ทำเสียงดุนิดหน่อย
“เป็นห่วงกันเหรอจร๊ >< “
เอามันไปเก็บที ......
“นี่พวกแกหยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ! ละ.......”
ให้ตายเถอะโรบิ้น ขนมชิ้น ขี้มูกชินจัง พวกแก๊งกะเทยทั้งหลายแหล่มันมาแล้ววว T0T หนีตอนนี้ทันมั้ย T3T
“เอ่อ..มาทำอะไรกันเหรอครับ”
“ละ...ละหล่อจัง ~~~~~~ >3< “
แหม่ทีอย่างงี้ละก็นะ เออ ใช่! ระหว่างนี้ผมควรจะหนีสินะ หุหุ
“เอ๊ะ!แก อีกคนนึงหายไปไหนล่ะ แต่ก็เจอตัวซักที เมื่อกี้เล่นซะพวกฉันเหนื่อยเลยนะ!!!” กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด นังกะเทยหน้าไม่หมือนมนุษย์คนแรกดันมาเปลี่ยนเรื่องซะงั้น โด่ววว T T
“นี่มันเกิดระ.....” ไม่ทันที่สุดหล่อได้พูดจบก็.....
“รุมมันดิ!!!” ลูกน้องพร้อมหัวหน้าแก๊งกำลังสาวเท้าเข้ามาเรื่อยๆ
ยอมแพ้แล้ววววววว
ตอนนี้ผมหน้าเอ๋อไปหมดทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่เคยเจอสถานการณ์อย่างนี้มีอิฮุนคนเดียวอ่ะแหละ ! ที่ชอบยุ่งเรื่องพวกนี้ นี่ผมต้องมาเสียเลือดเสียเนื้อให้คนพวกนี้งั้นเหรอ ไม่น้า ~~~~~
“เจอแล้ว ลูกพี่ มันอยู่นั่น!!!! “จ้ากกกกกกกกกกกกกกก แก๊งเห็ด (ไม่ว่าจะเป็นเห็ดนางฟ้า เห็ดฟาง และอื่นๆ #มันใช่เวลามั้ย) มันมาอีกทางแล้วอ่ะครับบบบบบ
“ฮรืออออออออออออออออออออ” ผมหันซ้ายหันขวาพยายามหา คนที่ผมชนเข้าแต่........
มันวิ่งไปนู้นแล้วววววววววววววววว T T หนีไปตอนไหนไม่บอกกันเลยนะ!
“แกตายแน่ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ไม่นะ ม่ายยยยยยยยยยยยย
ตายดีกว่า ครอกก
“เฮ้ย !พวกนายหลบไปให้หมดก่อน ฉันจัดการเอง ..”ผมได้ยินเสียงนี้เป็นเสียงสุดท้ายแล้วก็เขาสู่ห้วงนิทราอันแสนหวานไป.....
“อืมมมมมม.........”
....หนักจัง.....
เป็นความรู้สึกแรกเลยที่ผมสัมผัสมันได้
ผมลืมตาขึ้นเล็กน้อยแล้วพยายามโฟกัสภาพตรงหน้าให้ได้มากที่สุด
แล้วก็พบว่า.....
มีแขนกับขาพาดทั้งตัวผมไว้อยู่ ?!?!?!
ละ....แล้วผมมาหลับอยู่
บนเตียง!!!!!!!!!!!
กับ...........
ผมหันหน้าไปด้านข้างแล้วก็พบว่าเป็น
“ตื่นแล้วเหรอ J”
“=[]=” >>> ช็อคอยู่
“กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด x3 ไอ้โรคจิต!!” ผมหลับตากรี้ด ด้วยความแรงเสียงหลายเดซิเบล แล้วมองซ้ายขวา
“อ้ากกก กรี๊ดหาไรครับ!”
“ก็ๆๆๆๆ นาย..นายทำอะไรฉันน่ะ! กรี้ดดดดดดดดดดดดด” ผมกรี๊ดอีกรอบ ยอมรับเลยว่าน่าจะดังพอๆกับตอนที่ไปดูคอนเดี่ยวของเอมเมอรัลเลยล่ะครับ
“นี่ น้อยๆหน่อยนะ ใครจะทำอะไรนาย ผู้ชายก็ผู้ชายเหมือนกัน นายก็ไม่ค่อยจะ......”ไอ้โรคจิต(เปลี่ยนชื่อแล้ว) มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำให้ผมต้องเอาผ้าห่มขึ้นมากำชับร่างกายตัวเองไว้
“อ้ายยย ไม่เชื่อ ฉันออกจะดูดี! น่ารัก! มุ้งมิ้ง! ใครๆก็หวั่นไหวล่ะไม่มีทางหรอกที่นายจะไม่คิดอะไรน่ะ” โอ้ยย นี่ผมไม่ได้หลงตัวเองไปใช่มั้ย TYT
“พูดงี้ สงสัยอยากให้ทำจริงสินะ......”
“มะ..ไม่! หยุดนะ! >< ” ในขณะที่ไอ้โรคจิตกำลังขึ้นคร่อมตัวผม ผมก็รีบผลักออกทันที โถ่ววเค้า ก็เขินเป็นนะ >.< ~~~~~
“อ้าว ทำไมล่ะ -3-” โอ้ยยย ทำไมต้องทำปากจู๋ด้วยฟระ -////-
“ฉันจะกลับแล้ว! ” ผมพูดเสร็จก็สะบัดบ็อบเตรียมลงจากเตียง
“แล้วนี่จะไม่ถามเลยเหรอ ว่าก่อนหน้านี้เป็นไงบ้าง ? ”
ก่อนหน้านี้.......
หรือว่า?!?!
“..ไหนนายบอกไม่ได้ทำอะไรฉันไง! ตายซะ!!! ”
ผมกระโจนเข้าหาไอ้โรคจิตแล้วเอามือฟาดไปทุกที่ ที่คิดได้ เช่น แขน ขา หัว อะไรงี้ (แหม่)
“เฮ้ยยย อะไรวะเนี่ย ก็ไม่ได้ทำไง! แต่หยุดตีก่อนเถอะ - -”
“ไม่ๆๆๆๆๆ” ผมปฏิเสธเสียงแข็งแล้วลงมือตีต่อ
“โอ้ยย เจ็บบบ นะ T T ”
“แบร่ :P ”
“โอ้ยย ฟังก่อนๆๆ นะๆๆ T3T ”
ฟังดีป้ะ?
“..........” ผมไม่ได้ตอบแต่ก็หยุดตีไปแล้ว
“หยุดซักที ....”
“ต่อก็ได้นะ “ ผมเครียมจะตีอีกรอบ
“ไม่ๆๆๆๆ ก็..พวกแก๊งกะเทยกับเด็กแว๊นซ์ไง ไม่สงสัยแล้วเหรอ....”
.........
นั่นน่ะสิ!!
“เออ!ฉันลืมไปเลยว่าแต่พวกนั้นหายไปไหน ตอนไหน แล้วไปได้ไง ” ผมพุ่งคำถามออกไปอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวจะโดนรุมอีก -*-
“ก็จู่ๆนายก็เป็นลมไปน่ะสิ ฉันเลยบอกให้พวกแก๊งกะเทยหลบออกไปแล้วบอกว่าถ้าช่วยจัดการเด็กแว๊นซ์ให้ ฉันจะพาไปเลี้ยงข้าวที่ห้าง หญิงลีมาร์เก็ต พอพูดจบนะ พวกกะเทยก็รุมกระทืบมันเลยอ่ะ -.- ฉันก็เลยรีบแบกนายวิ่งเข้ามาในบ้าน แล้วก็ล็อคทันแบบแน่นหนาเลย ~~~ ^____^ ”
“ห้ะ งั้นแปลว่าต้องเจอกับแก๊งกะเทะอีกเรอะ”
“ก็ไม่รู้สินะ ^^:; ” “ แต่นายก็ไม่ได้เบาๆนะ โคดหนักเลย ไม่อยากจะพูด 555555555 ”
“อะไรนะ !!!! ” มันว่าผมอ้วนอ่ะครับ!! ไม่ยอมๆๆๆๆ ผมไดเอตโดยกินไอติมแค่วันละ 3แท่งแล้วนะ ปกติวันละ 5เอง.....
“ปะ...ป่าวหรอกไม่มีไรๆ 555 นายจะกลับบ้านไม่ใช่อ่อ ให้ฉันไปส่งป้ะล่ะ ^0^ ”
“ไม่ต้อง เดินกลับเองได้ ” ผมพูเสียงนิ่ง เนื่องจากโมโหที่มันว่าผมอ้วน
“โอ้ววว แสดงว่าบ้านนายอยู่แถวนี้สินะ ให้ฉันไปส่งเถอะ มันจะเที่ยงคืนแล้ว “
“ไม่! นายจะจับฉันข่มขืนกลางทางล่ะสิ ”
“55555 บ้ารึเปล่าเนี่ย”
“ไม่เว้ย แล้วทำไมนายต้องไปส่งด้วย ”
“ก็...เป็นห่วงอ่ะ ”
“-/////-“
“ล้อเล่น 55555555”
“ไอ้บ้าเอ้ย!! ” ผมวิ่งออกจากห้องแล้วมองซ้ายมองขวา ..... ทำไมบ้านมืดจังอ่ะ ฮรือออออ
“มาๆๆๆเดี๋ยวไปส่งน่า เร็วๆ”
ไอ้โรคจิตเปิดไปสองสามดวงแล้วพาผมเดินลงไปข้างล่างแล้วเดินนำออกไปนอกบ้าน
พออกมานอกบ้านผมก็มองถุงใส่ข้าวของเครื่องสำอาง พวกครีม ไม่กี่กระปุกหล่นกระจายอยู่ สงสัย นายนั่นไม่ได้เอาไปแน่ๆ ผมจะเอสกลับบ้านด้วยเลยดีมั้ยนะ -..-
“คิดอะไรอยู่ล่ะครับ ไปได้ละ...เอ๊ะ! ว่าแต่นี่ของใครน่ะ ” สุดหล่อ (เปลี่ยนคำอีกที ) หยิบเครื่องสำอางพวกนั้นขึ้นมา
“อะ...อ๋อ ของฉันเองแหละ พอดีทำตกน่ะ เดี๋ยวขอเก็บแปปนะ “ผมก้มหน้าเก็บครีมมากมาย แล้วหอบพะรุงพะรัง
“อืมๆ แล้ว..บ้านนายไปทางไหนอ่ะ”
“ตามฉันมาน่า นี่! ช่วยถือของหน่อยสิ ของมันแพงนะ !”
“คร้าบๆๆ”
ใช้เวลาเกือบ 5 นาที ก็มาถึงหน้าบ้านผม
“ขอบใจนะ ” ผมขอบคุณเล็กๆน้อยๆเมื่อมาถึง
ในบ้านเปิดไฟอยู่ สงสัยเซฮุนยังไม่นอนสินะ
“ไม่เป็นไรหรอก ^^ ”
“โอเค นายกลับได้แล้วล่ะ ให้ฉันไปส่งมั้ย ”
“บ้าเหรอ 5555555555555”
“พูดจริงนะเนี่ย”
“แล้วนายจะกลับบ้านยังไง”
“ก็ให้นายมาส่งอีกทีไง 555555555”
“โด่ววว ไม่ต้องหรอก นายเข้าบ้านไปเถอะ”
“อือๆ.... ขอบใจอีกทีนะ”
“อืม...ไปแล้วนะ ว่าแต่นายชื่อไรอ่ะ”
“......แบคฮยอน...บยอน แบคฮยอนน่ะ ^^ ”
“อ่า โอเคจะจำไว้ในนี้นะครับ” แล้วสุดหล่อก็เอามือไปจิ้มที่หน้าอกด้านซ้ายของตัวเอง
“-///////////- ไปเถอะ ชัลจาโย บายยย”
“บายยย ฝันดีนะ”
“อืม! >< ”
ผมไม่รอให้เขาพูดต่อก็ปิดประตูรั้วแล้ววิ่งเข้าบ้านทันที
ตึกตัก ตึกตัก
“อะไรกันเนี่ย เป็นไรของแกวะ แบคฮยอน ” ผมพึมพำกับตัวเอง แล้วเดินขึ้นห้องไป ผมไม่เห็นเซฮุน เซฮุนคงจะเปิดไฟข้างล่างไว้ล่ะมั้ง .....
ว่าแต่...ทำไมผมถึงไม่ถามชื่อเขานะ
นั่นน่ะสิ -.-
เย้ๆๆๆ อัพครบแล้วววว ยังไงก็อยากให้ทุกคนติดตามนะ
ตอนนี้ไรท์แบบมีหลายเรื่องหลายทางให้ไปมาก แบบคิดแล้วแต่งเลยอ่ะ 5555555555555
ยังไงก็ไรท์จแต่งให้เต็มที่จ้า
ฝากคอมเม้นต์ให้หน่อยน้าาาา
ความคิดเห็น