คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter Three : I need you ( 75% )
Chapter 3
I NEED YOU
“นายนั่นแหละ J”
“อะ.........” เห้ย นะ...นี่มันคือระ
“แบค! ขึ้นไปสิ น้องชานยอลเรียกแกอ่ะ >////<”
“เห้ย!แต่....”
“เร็วๆหน่อยสิครับ”
หน็อย...ไอ้บ้าทำมาเป็นเร่ง ผมคิดอยู่ว่าจะเดินถอยหลังออกไปดีรึเปล่าแต่พอมองไปรอบๆเท่านั้นแหละ
แฟนคลับชานยอลมันพร้อมจะเขมือบผมทั้งตัวแล้วล่ะครับ T - T
ผมจึงต้องจำใจเดินขึ้นไปตรงบันไดกลางเวทีนั้น ฮึ่ย!ไม่ชอบมันแล่ว ไอ้พรมลายอัลปาก้า!!
ตึก ตึก ตึก
นี่ไม่ใช่เสียงหัวใจเต้นแต่เป็นเสียงผมเดินเอง (แล้วบอกเพื่อ) พอขึ้นไปบนเวทีผมก็เดินไปยืนข้างๆพิธีกรแทมินทันที
“มาแล้วครับ มาแล้ว เชิญมายืนข้างชานยอลดีกว่านะครับ”
และแน่นอน ผมต้องจำใจไปยืนตรงนั้น....
ขอบอกเลยว่าตั้งแต่ไอ้ชานยอลขึ้นมาบนเวทีเนี่ย ผมไม่สามารถหยุดทำหน้าบึ้ง ได้เลย บ้าจริง
“นี่นาย....ยิ้มหน่อยก็ดีนะ หน้าบูดเป็นตูดลิงอยู่แล้ว” ชานยอลกระซิบข้างผมเบาๆแล้วหันไปแจกยิ้มต่อ
“......” ผมไม่ตอบ
“เออ...ชานยอลเชิญ คุณผู้ชายคนนี้ขึ้นมาบนเวทีเพื่อไรครับ” แทมินถาม
“ทุกคนอยากรู้มั้ยล่ะครับ” ชานยอลทำหน้าเจ้าเล่ห์
“อยากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” เสียงแฟนคลับพร้อมใจกันตอบ
ทำไมจู่ๆ ผมก็รู้สึกใจไม่ดีขึ้นมางั้นน่ะ
“ผู้ชายคนนี้......”
“..........” หน้าทุกคนจ้องที่ชานยอลตาไม่กระพริบ โดยเฉพาะคยองซู ตานี่เหลือกจนจะหลุดเบ้าอยู่ละ
“ผู้ชายคนนี้..........เป็นแฟนผมครับ”
“ห้ะ!!!!!!!!!!” ผมอุทานออกมาทันทีที่ชานยอลพูดจบ เห้ย!นี่มันอะไรกัน “ไม่.....”
“เรารักกันมากครับ” ชานยอลคว้ามือผมไปจับไว้และใช้เล็บจิกไว้เบาๆ เหมือนส่งสัญญาณบอกอะไรซักอย่าง
“กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” ทุกคนกรี๊ด
“ว้าวววววว พวกคุณเหมาะกันมากเลยนะครับ ^____^” พิธีกรแทมินปรบมือรัวให้
“นี่มันอะไรกัน!!!!!”
จู่ๆก็ผู้หญิงหน้าตาระดับ.....ก็สวยนะ ไม่สิ สวยมาก!!!แล้วดูชุดที่เธอใส่ดิ เกาะอกสีขาวจั๊วกับขาสั้นตัวจิ๋ว แหม่...ใช้เวลาดันนมมากี่ชั่วโมงคะเจ๊ ? นั่นแหละ นางเดินขึ้นมาเวที แล้วโหวกเหวกโวยวายไม่หยุด
“ทำไมยอลทำงี้ฮะ!!!เรากำลังจะหมั้นกันนะ!”
“ฮโยมิน ฉันไม่ได้รักเธอ กลับไปซะ” ชานยอลตอบด้วยเสียงและหน้าที่นิ่งมาก
“ยะ..ยอล นายจะพูดอย่างนี้ไม่ได้นะ!”ผู้หญิงที่ชื่อฮโยมินเดินมากอดชานยอลแต่ชานยอลก้าวหนีแล้วเปลี่ยนจากจับมือผมมาโอบไหล่ไว้แทน
“ทำบ้าอะไรของนายน่ะ ปล่อยนะ!” ผมดิ้นเล็กน้อย
“อยู่นิ่งๆถ้าไม่อยากเจ็บตัว” ไม่รู้เพราอะไรดลให้ผมนิ่งไปตามคำสั่งของชานยอล ถ้าเป็นไปได้ผมต่อยไปนานละ!
“แล้วผู้ชายคนนี้?!”
“ก็บอกแล้วไงว่าแฟนฉัน ทำไมเธอเข้าใจอะไรยากอย่างนี้นะ น่ารำคาญ”
“ชะ...ชานยอล นายพูดอะไรออกมาน่ะ เรื่องวันนั้นฉันอธิบายได้นะ” ฮโยมินหน้าเสียทันทีที่ชานยอลพูดอย่างนั้น
“เอ่อ....ขอโทษนะครับ คุณผู้หญิงช่วยลงจากเวทีก่อนได้มั้ยครับ คือทางเรามีเวลากำหนดน่ะ เชิญครับ” แทมินค้านไว้ก่อนจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น
“หึ!เห็นแก่คุณพ่อฉันหรอกนะ ท่านคงไม่อยากให้ฉันมีข่าวที่มาทำเรื่องเสื่อมเสียเล็กๆน้อยๆกับอีแค่ยืนทะเลาะกันเพราะแย่งของของคนอื่นน่ะ” ฮโยมินจิกตามาทางผม “ฝากไว้ก่อนเถอะ คราวหน้านายเห็นดีกันแน่!!”
พูดเสร็จ เธอก็เดินสะบัดตูดไปด้านหน้าเวทีไปด้านๆอย่างไม่แคร์สายตาผู้อื่นแม้แต่นิดเดียว
“นี่!ปล่อยเลยนะ” ผมแกะมือชานยอลออกตอนที่เขาเผลอแล้ววิ่งหนีด้วยความเร็วเท่าตอนที่หนีพวกแก๊งเห็ดในตอนแรก
“เดี๋ยวก่อนสิ!ที่รัก!” ไม่ทันแล้วล่ะครับ ผมวิ่งมาหน้างานแล้วล่ะเนี่ย
“เล่นละครเก่งชะมัด อย่าให้เจอกันอีกเลยนะ ไอ้บ้าชานยอล!!” ผมตะโกนออกไป ไม่รู้ว่าชานยอลจะได้ยินรึเปล่า รู้แต่ว่าตอนนี้คนมองผมเต็มแล้วเนี่ย น่าอายที่สุด ไม่อยู่แล้วโว้ยยยยยยยยยย กลับบ้านละ อันยอง!
10%
Park Chanyeol Part
“เดี๋ยวก่อนสิ!ที่รัก!” ผมยั้งคนตัวเล็กไม่ทันแล้ว เขาวิ่งไปหน้างานเรียบร้อย
แต่ช่างเถอะ...
แค่นี้ฮโยมินก็โกรธจัดจนเส้นเลือดขึ้นหน้าอยู่แล้ว
มันยังไม่พอกับที่เธอไปเที่ยวกับผู้ชายคนอื่นหรอก หึ..
ขอยืมตัวหน่อยนะ นายตัวเล็ก :P
Byun Baekhyun Part
หลังจากที่ผมเดินออกมาไกลมากพอสมควรจึงไปหาขนมกินกินเล็กๆน้อยๆ แล้วโทรหาคยองซู ตอนนี้พวกเรานั่งอยู่ที่ เอ่อ..หลังเวที T-T
ทำไมน่ะเหรอ?คยองซูลากผมมาด้วยน่ะสิ ไม่งั้นผมก็จะอดมีทแอนด์กรี๊ดกับพี่มยองซูอาทิตย์หน้าที่จังหวัดหนึ่ง ผมไม่กล้าไปคนเดียว มีคยองซูนี่แหละ มันเป็นข้อแลกเปลี่ยนที่จะมานั่งรอไอ้บ้านั่นน่ะครับ.....
“นี่แบค ทำไมทำหน้าหงอยงั้นอ่ะ ถ่ายรูปกันดีกว่าอิอิ”
“ไม่เป็นไร นายถ่ายคนเดียวเถอะ” แล้วผมก็ก้มลงกดโทรศัพท์ต่อ น่าเบื่อจริ๊ง
ผ่านไป 2 นาที
“ขอบคุณมากนะน้อง ถ้าไม่ได้น้องนะงานวันนี้คงจะไม่ได้ผลตอบรับมากขนาดนี้”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจอยู่แล้ว”
เสียงผู้ชายสองคนคุยกันดังเล็ดลอดออกมาจากประตูในห้องแต่งตัว คงจะเป็นแทมินกับไอ้ชานยอลสินะ ซักพักเจ้าของเสียงทั้งคู่ก็เปิดประตูออกมา ชานยอลทำหน้าตกใจนิดหน่อยแต่ตกใจได้ไม่นาน เจ้าตัวก็เดินมาทางผมและคยองซู
“ติดใจฉันเหรอ” คำแรกที่ออกจากปากคนตัวสูงทำเอาผมกับคยองซูหน้าเหวอไปทันที อะไรของมันอีกวะ!
“อะไรของนาย” ผมถาม
“ฮ่าๆๆ” มันหัวเราะ “ผมกลับแล้วนะครับพี่แทมิน” หันไปหาแทมิน แล้วก็เดินยิ้มกรุ่มกริ่มออกไปทันที
“เขาพูดอะไรน่ะ” คยองซูหันมาถามผมด้วยหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม
“จะไปรู้เหรอ เรากลับบ้านเหอะ”
ที่บ้านตระกูล ‘ เสี่ยว ‘
“พี่ลู่ เมื่อคืนนี้หายไปมาฮะ” เสี่ยว มินซอกน้องชายคนเดียวของลู่หานถามขึ้นในขณะที่พี่ชายกำลังควานหาของในห้องอย่างรีบร้อน
“ซื้อของ” ตอบแบบส่งๆแล้วหาของต่อ
“อ๋อ แล้วหาอะไรอยู่ล่ะ ให้ผมช่วยมะ”น้องชายซาลาเปาเดินมาถาม
“หาเครื่องสำอางที่จะไปแต่งหน้าของงานคืนนี้น่ะสิ แกมาช่วยก็ได้”
มินซอกได้ยินดังนั้นจึงรีบเดินหาของทั่วห้องช่วย
“หายได้ไงเนี่ย” ลู่หานทำหน้าคิดอยู่ครู่นึง ก็อ๋อขึ้นมาทันที “เฮ้ย!ตอนที่ชนกับไอ้แคระชัวร์!” ลู่หานดีดนิ้วดังเป๊าะ พรางนึกถึงคนที่ตัวเล็กกว่าตัวเองนิดหน่อย
“ไม่ต้องหาละ เดี๋ยวกลับมานะ บอกป๊ากับม๊าด้วยว่าไม่ต้องรอกินข้าว” ลู่หานวิ่งออกไปและไม่ลืมที่จะเอากุญแจรถอีแต๊กคันโปรดไปด้วย
“อะไรของเจ๊วะ” มินซอกบ่นนิดหน่อยแล้วกลับไปดูดส้วมต่อ
“ทำไมไม่มีนะ” ลู่หานควานหาของหน้าบ้านของผู้ชายผิวสีแทนมาบ้าน 5 นาทีแล้วแต่ก็ไม่พบรองรอยอะไร จะถามคนในบ้านก็ไม่อยู่ โถ่ว
“นี่ๆๆนี่มันซองขนตาปลอมนี่หน่า” ลู่หานวิ่งไปหยิบขนตาปลอมตรงพุ่มไม้ “ทำไมเหลืออย่างเดียวอ่ะ -___-”
“มาหาใครครับ” เสียงเข้มของผ็ชายดังมาจากด้านหลัง ลู่หานหันไปแล้วแทบสลบ นั่นมันสุดหล่อนี่!
“อะ...เอ่อ ก็มาหาของน่ะ นายพอจะเห็นอะไรบ้างมั้ย”
“ไม่มีนะครับ ผมก็เข้าออกบ้านตัลหลอด”
“จริงเหรอ”ลู่หานทำหน้าไม่เชื่อ
“จริงสิ นายหาอะไรล่ะ”
“ก็พวกถุงเครื่องสำอางเยอะๆอ่ะ นายไม่เห็นจริงๆเหรอ!”
คิม จงอินหลับตาลงพร้อมกับนึกเหตุการณ์เมื่อวาน แล้วก็มาถึงตอนที่แบคฮยอนเก็บของต่างๆหน้าบ้าน แล้วเขาก็ช่วยถือ
“นึกออกแล้ว!!!” จงอินตะโกนลั่นซอย “แต่มันใช่ของนายอ๋อ?”
“ใช่สิ!!หรือว่ามีใครเอาไป?”
“ก็มีนะ แต่เขาบอกว่าเป็นของเขาอ่ะ”
“ใคร!?!?!?”
“แบคฮยอน”
“ฉันไม่รู้จัก”ลู่หานทำหน้าเครียด
“งั้นก็ไม่รู้สินะ ฉันจะเข้าบ้านแล้ว” จงอินเอากุญแจออกมาจากกระเป๋าแล้วไขกุญแจเข้าไปในบ้าน
“ดะ..เดี๋ยวสิ!” ห้ามไม่ทันแล้ว ไอ้ดำเข้าบ้านไปละจ้า “ออกมาก่อน!ถ้านายไม่ออกมาฉันจะพังรถเข้าบ้านนายเดี๋ยวนี้แหละ!” ลู่หานวิ่งไปสตาร์ทรถอีแต๊กของตนแล้ว ทำหน้าจริงจัง
“5555555555555 รถคันแค่นั้นทำอะไรฉันไม่ได้หรอก” จงอินตะโกนมาจากระเบียงบ้าน
“ฮึ่มมมม คอยดู” ลู่หานนึกเสียดายรถตัวเองที่จะถูกกำแพงบ้านชน จึงกลับบ้านแทน
75%
-ฝอยกันหน่อย-
เฮ้ๆๆๆๆ ในที่สุดไรท์ก็ได้มาอัพซักทีอิอิ 555555
ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรพิเศษมาก(มั้ง)
แต่ว่าปัญหาคือคอมไรท์แบบพังบ่อยอ่ะ เปิดได้บ้างไม่ได้บ้าง 55555
จะรีบๆแต่งนะ จุ้บๆ คราวหน้าจัดเต็มกว่านี้แน่อิ้อิ้ บ๊ายบาย สนุกกับการอ่านนะแจ๊ะ
รบกวนติดแท็กหรือทวงฟิคให้หน่อยค่า #ฟิคระวัง นะ
ทำไมฮาแท็ก 5555555555 ติดให้หน่อยนะ จิ๊บิ
ให้อีกที @myungkwa7
ความคิดเห็น