{Fic EXO} Be careful! อย่าทำตัวน่ารัก..ถ้าไม่อยากเจอดี

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter Two : Chaotic ( 120% )

cinna mon

Chapter Two : Chaotic

"กริ๊งงงงงงงงงงง" เสียงนาฬิกาดังขึ้นบ่งบอกเวลาสำหรับผู้ที่อยู๋ในห้วงนิทราอันแสนหวานให้ตื่นขึ้นมาทำกิจกรรมกับวันใหม่

"งืมมมมม...เช้าแล้วเหรอเนี่ยยย" 

ผมลุกขึ้นมาบิดเนื้อบิดตัวบนเตียงแล้วเอื้อมมือไปปิดเจ้านาฬิกาปลุกตัวดี

"หาวววววว ยังนอนไม่อิ่มเลย -3- " ก็จริงนะเมื่อคืนมัวแต่คิดถึง.... อ้ายยยย คิดแล้วเขินอ่ะ -///- "เอ๊ะ  ! วันนี้พี่มยองซูมีโชว์ที่งานวันโลกสัตว์เลี้ยงนี่หน่า !! " ผมรีบเด้งตัวออกจากที่นอนแล้วมุ่งหน้าไปที่ตู้เก็บของทันที

"แท่งไฟฟฟฟ ที่คาดผมมมม ผ้าเชียร์ล่ะ...นี่ไงๆๆๆเจอแล้ววว " ผมหยิบของทั้งหมดมาวางไว้ตรงหน้าแล้วเก็บเข้ากระเป๋าสุดโปรดทันที

"เอฟฟรี่บอดี้ เวกอัพ เวกอัพ" 

"ใครโทรมาแต่เช้านะ!"  แล้วผมก็เดินไปรับโทรศัพท์ที่อยู่บนเตียง


' โ้ด้ศรีบุหรี่แมว '


เอ๋?! คยองซูโทรมาทำไมแต่เช้าวะ

"ฮัล......."
"แบคแกอยู่ไหน!!!รีบมาบ้านฉันด่วนเลยนะ"
"ก็อยู่บ้านสิ มีไรเหรอ?"
"แก....เซฮุนมันถูกชนอยู่หน้าบ้านฉันน่ะสิ!"
"ห้ะ!!!! ว่าไงนะ!!" ไม่รอให้คยองซูพูดจบผมก็ยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงนอนแล้วคว้าเสื้อคลุมมาใส่ทันที


โถ่เอ้ย!นี่สรุปเมื่อคืนเซฮุนไม่ได้อยู่้บ้านหรอกเหรอเนี่ย อย่าเป็นอะไรไปเลยนะ.....
  

   ....ผมกับเซฮุนถึงแม้เราจะไม่ได้เป็นพี่น้องกันแท้ๆแต่ผมก็ยรักเขามาก เซฮุนเป็นเด็กที่น่าสงสารนะ....

     ผมกับเซฮุนเราเป็นเพื่อนบ้านใกล้เคียงกัน จึงค่อนข้างที่จะสนิทและแวะเวียนหากันบ่อยครั้ง  เมื่อตอนผมอายุได้ 6 ขวบ ครอบครัวของเซฮุนมีเรื่องทะเลาะกันค่อนข้างที่จะรุนแรงจนเซฮุนออกมาร้องไห้หน้าบ้าน ตอนนั้นผมออกมาเดินเล่นพอดี จึงชวนเซฮุนเข้าไปเล่นในบ้าน คืนวันนั้น...พวกเราอยู่คุยกันจนเพลิน เเซฮุนเลยนอนค้างที่บ้านผม  พอตอนเช้าปรากฏว่าครอบครัวของเซฮุนได้เก็บของออกไปเกือบหมดแล้ว เหลือเพียงแต่ตุ๊กตาอัลปาก้าตัวใหญ่ของเซฮุนที่ทิ้งไว้หน้าบ้าน เซฮุนเดินเข้าไปในบ้านช้าๆ แล้วหยิบตุ๊กตาตัวนั้นมากอด ภาพตรงหน้าทำให้ผมร้องไห้มา แล้วเดินเข้าไปกอดปลอบเซฮุน

"พ่อ...มะ..แม่ทิ้งฮุนไปแล้วอ่ะ ฮือ......"

"ไม่เป็นไรนะ พี่จะดูแลเราเอง"

"จริงเหรอคับ..."

"จริงสิ ^^ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ "

"ขอบคุณมากๆนะคับ"




--------------------------------------------------------------------------------------


5 นาทีต่อมาที่หน้าบ้านคยองซู

"เฮ้ย!แบคทางนี้ๆๆๆ" คยองซูเรียกผมไปในสวน หลังจากที่ผมลงรถจักรยานยนต์เรียบร้อย

"เซฮุนอยู่ไหน? " พอผมเดินมาถึงหน้าคยองซู ผมก็เอ่ยปากถามทันที 

"นี่ๆๆแกรีบมาเลยเร็วๆๆเดี๋ยวจะไปรพ.ไม่ทัน เซฮุนมันหนักมากเลยกว่าจะยกเข้ามาข้างในได้อ่ะ "

"เอ้า ทำไมแกไม่เอาไปส่งรพ. ล่ะ แล้วทำไมไม่ให้ให้คนมาช่วย - -"

"จะบ้าเหรอวันหยุดแบบนี้ไม่มีใครเขาตื่นกันมาซักคนหรอกแก แกก็เห็นว่าฉันไม่มีรถอ่ะ " 

"อื้มๆๆๆ"

คยองซูพาผมเข้ามาในสวนเรียบร้อยแล้วก็ชี้ไปทางคนที่นอนอยู่ในศาลาไม่ใกล้ไม่ไกลจากตรงนี้

"เซฮุน!"

ผมวิ่งเข้าไปหาเซฮุนแล้วประคองเซฮุนขึ้นมาบนตัวมีเลือดตั้งแต่บนหัวจรดปลายเท้าเลย

"เซฮุนอย่าเป็นอะไรไปเลยนะ ฮืออออ" 

-----------------------------------------------------------------------------------------------

 

"อีโ้ด้มาช่วยกันสิเร็วๆ!"

"อือๆๆๆๆมาแล้วๆๆ"

แล้วผมกับคยองซูก็พาเซฮุนไปโรงพยาบาลโดยการโบกแท็กซี่แถวนั้นแล้วก็ขึ้นห้องฉุกเฉินทันที อันที่จริงถ้าคยองซูเป็นคนขี้ตกใจทำอะไรไม่ถูกจึงไม่สามารถพาเซฮุนมารพ.ด้วยตัวเองได้

"ฮืออออ แกเซฮุนจะเป็นไรมั้ยอ่ะ..."

ผมเอ่ยถามคยองซูออกไปหลังจากที่น้องชายเข้าห้องไปแล้ว 

"แก...เซฮุนต้องไม่เป็นอะไรเชื่อฉันสิ"

"อืม....."





ผ่านไป 30 นาที...




ผ่านไปอีก 45 นาที



จนกระทั่ง 1 ชั่วโมง



ประตูก็ยังไม่เปิดออกมา ณ วินาทีนี้ผมรู้สึกว่าไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าชีวิตน้องตัวเองแล้ว แต่ตอนนี้คยองซู กลับบ้านไปอาบน้ำ เปลี่ยนชุดแล้วจะกลับมาอีกทีเพราะตอนเช้าตอนโทรไปหาผมคยองก็เพิ่งตื่นน่ะ


"เมื่อไหร่จะออกมานะ" ผมนั่งบ่นคนเดียว

เอ๊ะ! เมือ่กี้เหมือนเห็นใครเดินแวบๆตรงนั้นนะ 

เดินไปดูดีกว่า..

รอพี่แปปนึงนะเซฮุน....


ผมเดินไปออกมาจากบริเวณนั้นแล้วเดินตามหาคนคนนั้น


เอ๊ หายไปไหนวะ

"ขอโทษนะครับ คือช่วยหลบหน่อยได้มั้ยอ่ะครับ"

"อ่อๆขอโทดนะครับ" สงสัยผมจะหยุดเดินนานไปหน่อยเลยทำให้ขวางประตูทางเข้าห้องน้ำไว้

แต่ไม่ทันที่ผมจะเดินออกไปจากจุดๆนั้นก็ต้องหยุดชะงักไปเสี้ยววินาทีนึง


นั่นมันสุดหล่อนี่หน่า!!!!! ฟหกดเ้่าสวง!!!

"ดะ..เดี๋ยว!นายน่ะ...."

ผมเรียกเขาไว้ก่อนที่สุดหล่อกำลังจะถอดกางเกงฉี่

"ครับ ? "

อะไรกันนี่เขาจำผมไม่ได้หรอกเหรอ?

"นะ..นาย จำฉันได้ป่าวอ่ะ" ผมยิงคำถามอย่างก้าๆเก็งๆ

"ก็..จำได้สิ :) "

"อะ อื้ม ว่าแต่นายมาทำอะไรที่นี่อ่ะ"

"มาเยี่ยมญาติน่ะ แล้วแบคฮยอนล่ะ"

อุต๊ะ!เขาเรียกชื่อผมด้วยย >< ฟหกดเ้่าสวง

"พอดีน้องชายเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ"

"อ้าว แล้วตอนนี้เป็นไงบ้างล่ะ"

"ยังไม่รู้เหมือนกัน ตอนนี้กำลังอยู๋ในห้องฉุกเฉินน่ะ ._____. "

"โหหห ท่าทางจะอาการหนักนะ"

"ฉันก็ว่างั้นแหละนะ....ว่าแต่...."

"ว่า??"

จะถามดีมั้ยนะ -..-

"คืออออ"

"?"

"...นายชื่ออะไรเหรอ"

ในที่สุด >///<

"ห่ะๆก็นึกว่าอะไร"

"....."

"ฉันชื่อ จงอินนะหรือจะเรียกไคก็ได้ :) "

จงอิน....ไค

"อ่า โอเค งั้นฉันไปก่อนนะ นายจะฉี่ไม่ใช่เหรอ"

"ป่าว ฉันกำลังจะช่วยตัวเองน่ะ"

"ห้ะ!!"

"หมายถึงกำลังจะรูดซิปกางเกงแล้วก็ฉี่ไง 5555555"

"แหม -///- งั้นฉันไปก่อนนะ"

"ครับ ขอให้น้องชายปลอดภัยนะ"

"ขอบคุณจ้ะ"

แล้วผมก็เดินออกมาจากห้องน้ำ มุ่งหน้าไปที่ห้องฉุกเฉินทันที

"อ้าว คุณใช่ญาติของโอ เซฮุนมั้ยคร๊ " คุณพยาบาลถาม

"ใช่ครับๆๆผมเป็นพี่ชายเขาเอง เซฮุนเป็นยังไงบ้างครับ เขาปลอดภัยแล้วใช่มั้ย"

"คือ...ต้องให้คุณหมอมาชี้แจงอีกทีนะคะ แต่ว่าตอนนี้คุณหมอฮยอนซึงปวดขี้มาก รอคุณหมอประมาณ 5 นาทีคุณหมอบอกไม่ไหวเพราะอั้นมานาน อีกซักพักคงกลับมาค่ะ แต่ดิฉันมีเอกสารคร่าวๆนะคะ"


"ครับๆว่ามา"

"คือ...น้องชายคุณได้รีบการกระทบกระเทิอนทางสมองนิดหน่อยแต่หายห่วงเรื่องนี้ค่ะ จะมีก็เพียงแต่เสียเลือดไปจำนวนมาก จะหมดตัวอยู่แล้วล่ะค่ะ ต้องการเลือดด่วน แต่กรุ๊ปเลือดนี่ยังไม่มั่นใจเพราะเลือดชนิดนี้ไม่เคยพบในวงการทางกางแพทย์มาก่อนเลยค่ะ "

"ห้ะ!...แล้วมันจะตายมั้ยครับ!"

"ไม่ถึงขั้นเสียชีวิตหรอกค่ะ เพียงแต่เสียเลือดไปมากเท่านั้น แต่ช่วงที่ยังมีการเสียเลือดจะเป็นเจ้าชายนิทราอยู๋น่ะค่ะ"

"เจ้าชายนิทรา! " 

"ใช่แล้วค่ะ"

"ฮือออออออออออออ ToT " ผมร้องไห้ออกมาหลังจากได้ยินคำว่าเจ้าชายนิทรา ก็เซฮุนจะไม่ฟื้นแล้วน่ะสิ ผมคิดถึงเซฮุนนนนน เอาเซฮุนคืนมาๆๆๆๆ

"คุณหมา เอ้ย คุณหมอมาแล้วนะคะ เชิณทางนี้ค่า พี่ฮยอนซึง!! "

"ครับ คุณแบคกระฮยอนใช่มั้ยครับ"

"แบคฮยอนเถอะครับ...."

"ครับนั่นแหละ ขอเชิญทางนี้เลยครับ"




40%





ณ ห้องคุณหมอฮยอนซึง

"นี่เอกสารและรายละเอียดต่างนะครับ"  คุณหมอยื่นเอกสารค่อนข้างที่จะหนามาให้ผม

ผมพยักหน้าแล้วรับเอกสารมาเปิดดูผ่านๆ เห็นรายละเอียดหน้าแรกผมก็แทบจะร้องไห้ออกมาเลยล่ะครับ....ทำไมน่ะเหรอ?  มันเป็นภาษาอังกฤษน่ะ T-T

ผมจึงเอาเอกสารส่งคืนให้คุณหมอ

"อ้าว อ่านจบแล้วเหรอครับ"

"ยังครับ ผมอ่านไม่ออก..."

"555 โอเค งั่นหมอจะอธิบายให้ฟังนะ"

"...."

"คือตอนนี้คุณเซฮุนเสียเลือดค่อนข้างมากแล้วทำให้มีเลือดไปเลี้ยงสมองและส่วนต่างๆของร่างกายไม่เพียงพอทำให้ต้องกลายเป็นเจ้าชายนิทรานั่นแหละ แต่ปัญหาอยู่ที่ว่ากรุ๊ปเลือดของคุณเซฮุนเนี่ยมันเป็นกรุ๊ปที่หายากมากและไม่แน่ใจว่ามีอยู่ในโลกนี้รึเปล่าด้วยซ้ำ ยังไงหมอก็ต้องขอตรวจให้แน่ชัดก่อนนะครับ"

"ห้ะ..." ผมช็อกไป 10 วิ

เลือด! เลือด! เลือด! ที่ไม่แน่ใจว่ามีในโลกรึเปล่าเนี่ยนะ บ้าป้ะ! แล้วทำไมเรื่องนี้ต้องมาเกิดขึ้นกับน้องชายผมด้วย....

"ละ..แล้วคุณหมอจะทราบตอนไหนล่ะครับว่าเป็นเลือดกรุ๊ปอะไร"

"เร็วนี้แหละครับ :) "

"อ๋อ ก็ดีครับ"

"อ่าาา ช่วงนี้คุณแบคกระฮยอนก็สามารถมาแวะเยี่ยมน้องชายได้เฉพาะช่วงเย็นประมาณ 6 โมงเย็น ถึง 1 ทุ่มนะครับ เพราะว่าหมอและทีมงานต้องใช้เวลาตรวจเป็นระยะ และต้องให้เวลาพักฟื้นกับคุณเซฮุนเพราะการได้พักผ่อนมากๆจะให้เลือดมีปริมาณเพิ่มขึ้นทีละนิดสำำหรับคนที่เกิดอาการอย่างนี้น่ะครับ คุณแบคฮยอนไม่ต้องห่วงนะ"

"ทำไมมันดึกจังเลยล่ะครับหมอ แต่ช่างเหอะผมจะมาทุกวันนะ"

"ได้ครับ งั้นคุณแบคฮยอนก็เชิญตามสบายนะครับ หรือจะกลับเลยก็ได้ เพราะหมอจะเริ่มวิจัยแล้ว"

"ได้ครับๆงั้นผมขอตัวก่อนนะ สวัสดีครับ"

"จ้าาาาาา "

ทำไมเป็นแปลกๆ - -

"อ้อ! ลืม "

"ลืมระ"

ทำไมคุณหมอเปลี่ยนไป - -

"ก็..เรื่องค่าใช้จ่ายน่ะครับ"

"อ๋อออ เรื่อนั้นยังไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ เพราะยังไม่ต้องได้ใช้จ่ายอะไร หมอต้องตรวจเลือดและหลายอย่าง บลาๆๆๆ อีกน่ะ"

"อ่าครับ ว่าแต่ทำไมคุณหมอดูอารมณ์ดีขึ้นจัง"

"5555555555555555555555555555555555555555555555555 ก็คือหมอจะไปหาพยาบาลฮยอนอาน่ะ พอดีนัดซ้อมปั๊มหัวใจจังหวะเพลง NOW อยู๋ งั้นหมอไปนะบายยยยยย"

"คะ..ครับ - - "



 เฮ้ออออออออออออออออออ ผมจะทำยังไงกับน้องผมดีเนี่ย อยู่คนเดียวมันก็เหงาใช้ได้อยู่นะ คิดถึงเซฮุนจัง...แล้วเมื่อไหร่ผมจะได้ยินเสียงหัวเราะของเซฮุน รอยยิ้มของเซฮุน แม้กระทั่งเสียงกรี๊ดที่ดูเหมือนน่ารำคาญแต่ก็ทำให้ผมยิ้มออกมาได้


.....จะร้องไห้แล้วนะ T ^ T



'เอฟรี่บอดี้ เอฟรี่บอดี้~ '

"ใครโทรมานะ "

' คยองซูววววว '

พอดีผมเปลี่ยนชื่อเบอร์แล้วน่ะครับ ชื่อเก่ามันค่อนข้างที่จะ...อ่ะนะ



"ฮัลโหล"


"แบค เซฮุนเป็นไงบ้าง"

"ก็.... " ผมอธิบายรายละเอียดให้คยองซูฟัง


"ห้ะ! จริงดิ แล้วตอนนี้แกอยู่ไหน
"

"ฉันว่าจะกลับบ้านน่ะ น้ำยังไม่อาบเลย "



"อื้มม ก็ดี แล้วนี่แกยังจะไปดูพี่มยองซูสุดหล่อป้ะ"


เอ๊ะ...........




ลืมพี่มยองซูไปเลย ><


"เห้ยยย จริงด้วย แต่...."



"แต่อะไรล่ะ"


"แต่เซฮุนป่วยอยู่นะ แล้วฉันมาสนุกแบบนี้น่ะเหรอ"



"อือ หมอก็บอกแกอยู่ไงว่าไม่ต้องห่วง รอให้คุณหมอตรวจเลือดเสร็จก่อนแล้วแกก็ออกตามหาเลือดอีกทีก็ได้หนิ"


"ก็ไม่รู้สินะ"



"ไปเถอะะะะ"



"อืม...ไปก็ไป"



ผมกลับบ้านมาอาบน้ำแต่งตัวและกินข้าวให้เรียบร้อย แล้วออกจากบ้านทันที

วันนี้ผมแต่งตัวสบายๆ ด้วยเสื้อเชิ้ตสีดำทึบกับกางเกงยีนส์ที่ค่อนข้างรัดรูป ใส่กระเป๋าสะพายข้างสีน้ำเงินเข้มเพื่อให้ดูมีชีวิตชีวา 

ผมกับคยองซูนัดกันที่ทางเข้าของงาน มองหาสักพักก็เจอคนตัวเล็กกว่า แต่งตัวค่อนข้างบ๊องแบ๊ว ในชุดเสื้อสีชมพูทับด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาว ตามด้วยกางเกงขาสามส่วนสีเหลืองอ่อน


ใสไปป้ะ -.-


"คยองซูววววววววววว"ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหาคยองซู


คยองซูหันมาแล้วทำหน้าตกใจเล็กน้อย


"อ้าว แบค ทำไมวันนี้แก....แต่งตัวแมนจังเลยวะ"


ผมมองสำรวจตัวเองแล้วหัวเราะ


"555555 ไม่หรอกน่า แต่ก็หล่อใช่มั้ยล๊า "


"จ้ะๆ เข้าไปเถอะ"


"555555"

แล้วเราก็เดินไปหน้าเวทีที่ถูกตกแต่งด้วยเครื่องประดับมากมาย ผู้คนกำลังทยอยอกันเข้ามา ตรงกลางเวทีมีบันไดเล็กๆสำหรับเดินลงมาด้วยแถมยังปูพรมลายอัลปาก้าอีก น่ารักอ้ะ >0<

ผมกับคยองซูยืนอยู่ึ่หน้าสุดของเวทีที่ทำให้พี่มยองซูมองมาแล้วเห็นปุ๊บเลย เบียดคนอื่นมาขึ้นมาเอาน่ะ 555555


"สวัสดีพี่ๆน้องๆเพื่อนๆทุกคนนะครับ กระผม ลี แทมินจะทำหน้าที่เป็นพิธีกรให้ในวันนี้ครับ "


พิธีกรกล่าวพร้อมกับเปิดสคริปในมือ 

"เอาล่ะครับ ตอนนี้เราก็ได้ทำพิธีเปิดงานไปเรียบร้อยแล้ว โดยผู้ใหญ่บ้าน คิม จงแด ของหมู่บ้าน นะโม ตัดสระไดร์นะครับ ต่อไปจะเป็นการแสดง.........."


กีต้าร์ๆๆ>< 


"โชว์กีต้าร์พิเศษจากวง ดิ่งลิ่งดิง คร้าบบบบบ


"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"

ทุกคนในงานพร้อมใจกันกรี๊ดสุดเสียง รวมทั้งผมด้วย 555555 อ้อ ลืมบอกไปนี่คือชื่อวงของพี่มยองซูน่ะ ในวงก็มีเยอะอยู่นะ มีทุกเพศ ทุกวัย เวลาซ้อมพวกพี่เขาจะซ้อมรวมกัน มีทริปหรือ ทริคอะไรเหมือนกัน แต่ส่วนมากเวลาออกงานอะไรจะชอบออกเดี่ยวไม่ก็คู่น่ะ


ผมรีบหยิบที่คาดผมตัวอักษรว่า  ' MYUNG Soooo ' พร้อมกับเปิดไฟกะพริบแล้วหยิบกล้องถ่ายรูปที่เตรียมมาขึ้นมารอไว้  (ทำตัวเป็นซาแซงมากจ้ะ)

"นั่นไงๆๆๆมาแล้วๆ" คยองซูสะกิดบอกผม ทำให้ผมรีบหันไปดู



เอ๊ะ แต่นั่นใช่พี่มยองซูเหรอ?


ผู้ชายผมสีน้ำตาลเข้ม ตัดหน้าม้าได้ทรงพร้อมกับลักยิ้มที่ทำให้หลายคนละลายกันได้(ยกเว้นผม) เดินออกมาหน้าเวทีพร้อมกับถือกีต้าร์ตัวเก่งมานั่งบนเก้าอี้ที่งานเตรียมไว้ให้


นั่นไม่ใช่พี่มยองซู!!!!


ผมหยิบที่คาดผมออกจากหัวแล้วเขวี้ยงลงพื้นจนคนข้างๆมองแล้วซุบซิบอะไรกันสักอย่าง


"อ้ายยย ยอลลี่น่ารักมากเลยอ่ะแกร รีบถ่ายรูปรัวๆเลยนะ" สาวน้อยด้านหน้าพูดกับเพื่อนของเธอ


"คยองซูนั่นใครน่้ะ" ผมถามคยองซูหน้านิ่งพร้อมกับชี้ไปบนเวที


"ไม่รู้อ่ะแกสงสัยเด็กใหม่ แต่หล่อมากอ่ะ >< "


"แล้วพีมยองซูฉันล่ะ!!" 


"จะไปรู้เหรอออ อ้ายยยยย" คยองซูหันมาพูดกับผมนิดหน่อยๆแล้วไปวี้ดว้ายกับหน้าเวที


สังเกตตอนที่ผมมาคนก็ไม่ค่อยจะเยอะนะแต่หลังจากที่ไอ้บ้านั่นขึ้นเวทีคนก็แน่นเต็มเลยแหละ


หึ! จะดังแค่ไหนเชียว :(


ผมจึงต้องจำใจยืนดูการแสดงของไอ้บ้านั่นน่ะดิ


"อะแฮ่ม! สวัสดีทุกคนนะครับ ผมปาร์ค ชานยอลคร้าบบบบ"


"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด "

"คนอะไรไม่รู้เสียงก็น่ากลั๊ว น่ากลัว แบร่!"  ผมยื่นเบ้ปากออกมาแล้วบ่นพึมพำคนเดียว


"วันนี้ผมก็จะมาเล่นกีต้าร์พร้อมกับร้องเพลงไปพร้อมๆกันนะครับ ผมซ้อมมาเพื่อวันนี้เลยนะเนี่ย 55555 เอาล่ะครับ งั้นมารับชมรับฟังกันได้เลยย"


"กรี้ดดดดดดดดดดดด น่ารักอ้าาา" เสียงกะเทยจากขอบเวทีอีกด้านพูดเสียงดังจนได้ยินกันทั้งงานพูดขึ้น


แหวะ....



서로 함께일 때면 눈빛만 봐도 알아 알아 알아 (UhUh)
ซอโร ฮัมเกอิล เต มยอน นุนบิชมัน บวาโด อารา อารา อารา (UhUh)

집으로 돌아오면 뭐라고 할지 몰라 몰라 몰라
จีพือโร โทราโอ มยอน มวอราโก ฮัลจี มลรา มลรา มลรา


 I'm sending 143 글자론 아직 전달이 안 돼 Woah Oh Oh
I'm sending 143 คึลจาโร นาจิก จอนทารี อัน ดเว Woah Oh Oh

Sending 143 단순한 숫자놀이가 아냐 Woah Oh Oh
Sending 143 ทันซุนฮัน ซุดจาโนรีกา อา นยา Woah Oh Oh

I love you 143 너는 486
I love you 143 นอนึน 486

Sending 143 너무 다르지
Sending 143 นอมู ทารือจี

Sending 143 아직 어렵지
Sending 143 อาจี กอ รยอบ จี

단순한 숫자놀이가 아냐 143
ทันซุนฮัน ซุดจาโนรีกา อา นยา 143

Song : 1-4-3 
Singer : henry 

Thai Lyrics : @lovehae1004






เพลงจบตามด้วยเสียงกรี๊ดของบรรดาแฟนคลับมากมายแล้วก็ตามด้วยพิธีกรแทมินเดินออกมาปรบมือพร้อมกับยิ้มหน้าบาน



"จบไปแล้วนะครับกับการแสดงที่ยอดเยี่ยมมาก โดยคุณชานยอลหนุ่มน้อยน่ารักนะครับ ขอสัมภาษณ์หน่อยครับ รู้สึกยังไงบ้างครับวันนี้" พิธีกรแทมินยื่นไมค์ให้ชานยอล



"แหะๆก็รู็สึกดีสิครับ มีคนมาให้กำลังใจเยอะขนาดนี้จริงมั้ย? "



"กรี้ดดดดดดดดดดดดดดด"


โอ้ย กรี๊ดกันอยู่ได้ พี่มยองซูหล่อกว่าเยอะ -3-


"แหม ดูท่าทางชานยอลป็อปมากเลยนะเนี่ย แล้วมีอะไรจะฝากถึงคุณผู้ชมอีกมั้ยครับ"


"คยองซูฉันออกไปรอข้างนอกนะ" ผมบอกคยองซูเนื่องจากรู้สึกเบื่อเต็มที 


โิอ้ยย ทำไมคนมันเบียดกันจังเลยนะ!


ผมหันหลังเตรียมแหวกทางออกจากฝูงประชาชนมากมาย แต่ไม่ทันที่จะได้ก้าวขาก็..


"ขอเชิญผู้ชายคนนั้นขึ้นมาบนเวทีด้วยครับ " เสียงไอ้บ้าชานยอลพู็ดขึ้นมา คงจะไม่ใช่ผมหรอกผมจึงขอทางจากหลายๆคนแต่ก็ไม่มีใครจะขยับแม่แต้น้อย หน้าทุกคนตอนนี้ทำไมเหมือนจะมองมาที่ผมนะ .....


"คนที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีดำกับกระเป๋าสะพายสีน้ำเงินอ่ะ ขึ้นมาด้วยนะครับ" 


คุ้นๆว่ะ...


ผมก้มลงสำรวจตัวเองแล้วกลืนน้ำลายเอื๊อก นับ 1-5 แล้วหันหลังไปอย่างช้าๆ



"....." ผมเอามือชี้มาที่ตัวเองแบบงงๆ



"นายนั่นแหละ :) "

ฝอยกับไรท์:
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เป็นไงบ้างคะรีดเดอร์ 555555 ไรท์มาอัพให้ครบแล้วนะ แถมให้ยี่สิบเปอร์ด้วย อิอิ ก็คือบับส์สอบเสร็จแล้วงายย 5555 จะรีบมาต่อนะจ้ารีดเดอร์ที่น่ารักทุกคน จุ๊บๆ 

 

--------เม้นต์ให้เค้าด้วยนะพลีสสสส -------------