[EXO] CRAVE - CHANBAEK [RE-WRITE]

ตอนที่ 26 : Chapter 24

-24-

 

                รถยนต์คันหรูเลี้ยวเข้าไปที่ช่องจอดรถของสนาม ชานยอลเดินลงมาจากรถตามด้วยแชริน แขนหนาโอบพาดไว้กับไหล่แคบของพี่สาวก่อนจะดึงให้เดินเข้าไปข้างในด้วยกัน ชายหนุ่มขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์นักเมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาที่จับจ้องแชรินแทบตลอดทาง

เออ....จะบอกว่าหวงพี่สาวก็ไม่ผิดหรอก ยอมรับแบบแมนๆเลย....                  

             พนักงานผายมือเชิญทั้งคู่เข้าไปในห้องห้องหนึ่งซึ่งคิดว่าน่าจะเป็นห้องของเจ้าของที่แข่งรถแห่งนี้ ชานยอลใช้หัวไหล่ดันประตูเข้าไป ภาพตรงหน้าเขาไม่ต่างกับบาร์ในคลับเลย เพียงแต่ไม่มีคนก็เท่านั้น เก้าอี้บาร์เรียงกันหลายตัวในห้องสลัวๆที่มีแสงไฟเล็กน้อย ก่อนจะเป็นภาพของผู้ชายคนหนึ่งที่เดินออกมา

                   ชานยอลรีบดึงตัวแชรินมาหลบหลังของตัวเอง ใช้สายตาดุดันมองไปที่คนตรงหน้า ลีจุนยองยังไม่เปลี่ยนไป   ไม่สิ...มันไม่เคยเปลี่ยนไป  แม้แต่ใบหน้าที่น่าจะโดนส้นรองเท้าของเขาฟาดปากก็ยังกวนส้นตีนไม่เปลี่ยนไป

“โอ๊ะ...มากันสองคนจริงๆด้วยแฮะ” จุนยองทำท่าปรบมือกวนอารมณ์ จริงๆเขาไม่ได้จะหาเรื่องหรอกนะ แต่ไอ้ชานยอลมันน่าหมั่นไส้จริงๆนี่นา

“มีอะไร อย่าพูดให้มันมากนัก” ชานยอลกอดอกมองอีกฝ่ายด้วยสายตาไม่พอใจ จะอะไรกันนักกันหนา ในเมื่อเรื่องมันก็ผ่านมานานมากแล้ว ยังจะมารื้อฟื้นให้เป็นปัญหาทำไม แถมตอนนี้เขากับมันก็แทบจะไม่เคยติดต่อกันด้วยซ้ำ แล้วอะไรคือการที่อยู่ๆมาทำลามปามใส่แชรินล่ะ อะไรคือสาเหตุที่ทำให้ไอ้จุนยองมันกลับมา ?

“กูคงไม่นัดมึงมาแข่งรถหรอก  มันเด็กน้อยเกินไป” จุนยองยักไหล่พลางเลิกคิ้วมองคู่พี่น้องตระกูลดัง แชรินค่อยๆโผล่หน้าออกมา เมื่อเห็นสายตาท้าทายจากฝ่ายตรงข้ามหญิงสาวจึงเดินก้าวออกมามองหน้าจุนยองอย่างหาเรื่อง

“ถ้าไม่นัดมาแข่งรถแล้วจะนัดมาทำอะไร พวกกูไม่ได้ว่างมาเล่นเกมปัญญาอ่อนของมึงนะ” หญิงสาวผลักอกร่างสูงตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง เธอไม่ชอบสีหน้าและท่าทางของหมอนี่ ไม่ชอบ ไม่ชอบ!

“แชรินหยุด!” ชานยอลคว้าเอวพี่สาวไว้ เขาไม่อยากเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ถ้าจะใช้กำลังจริงๆก็ขอให้ชานยอลเป็นคนเปิดเอง อย่าให้แชรินเจ็บตัวก่อนเขา ชานยอลทนไม่ไหวแน่ๆ

“จะให้มาใช้กำลังก็คงดูโง่ไปหน่อย มาเล่นเกมอะไรสนุกๆกันซักเกมไหมล่ะ”

“เพื่ออะไร แลกกับอะไร?”

“แลกกับคลิปของพี่สาวมึง ตอนลองใช้โคเคนที่อเมริกาไง : )” จุนยองชูเมมโมรีการ์ดที่มีคลิปของแชรินตอนลองเล่นยาช่วงที่อยู่ไฮสคูลใหม่ๆ

“ไอ้เหี้ย!” แชรินแทบจะพุ่งตัวไปล่อหน้าจุนยองแต่ติดอยู่ที่เอวถูกชานยอลล็อกตัวไว้ ที่ต้องเดือดร้อนขนาดนี้เพราะว่าแชรินกำลังจะสมัครงาน เธอเคยโดนญาติฝ่ายแม่ที่ค่อนข้างจะติดลุคคุณหนูสบประมาทว่าไม่มีทางหาเลี้ยงตัวเองและครอบครัวได้ แชรินถึงได้ลงทุนบินไปอเมริกาตั้งแต่ขึ้นมัธยม เพื่อลบคำครหาเหล่านั้น

แต่มันกำลังจะมาเสียเพราะคลิปโง่ๆในมือไอ้เวรนั่น !

“อะไรนะ...โคเคนงั้นหรอ...” ชานยอลดูอึ้งไปนิดนึงเมื่อเห็นภาพที่ฉายอยู่บนจอโปรเจกเตอร์ เดี๋ยวนะ....ทำไมจุนยองถึงได้มาเล่นทางแชรินทั้งที่มันกับแชรินไม่เคยรู้จักกัน แต่จะให้มาก่อกวนแบคฮยอนก็คงไม่ใช่เหมือนกัน เพราะในบทสนทนาไม่ได้พาดพิงไปถึงคนตัวเล็กของเขาเลย แต่แชรินกลับโดนเล่นงานเต็มๆ

                ยิ่งพ่อเป็นคนที่มีหน้ามีตาทางสังคมด้วยแล้ว ไหนจะงานที่แชรินจะไปสมัครอีก มันใช้ตรรกะที่บอกว่าบ้านรวยแล้วไม่ต้องทำงานก็ได้ มันไม่ใช่แบบนั้น ถ้าจะลงทุนเรียนเพื่อกลับมานอนอยู่ที่บ้านแล้วแชรินจะทำทำไมล่ะ

“ทำไม...เกี่ยวอะไรกับพี่สาวของกู....?”

“หึ ทำไมน่ะเหรอ....” จุนยองหยิบรูปใบเล็กขึ้นมาจากกระเป๋าแล้วปาใส่หน้าชานยอล ชายหนุ่มเพ่งตามองชัดๆก็เห็นว่าในรูปนั้นมีรูปผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งกอดกับผู้ชายฝรั่ง

แล้ว....เกี่ยวอะไรกับแชริน?

“ก็พี่ของมึงมันทำชีวิตน้องสาวกูพังไงล่ะ แถมเพื่อนมึงยังทำน้องชายกูเจ็บตัวอีก !”จุนยองตวาดลั่นห้อง แชรินที่ยืนอยู่ข้างกันก็ทำตาโตเมื่อเห็นว่าคนในรูปเป็นใคร....

เจนี่ ลี....

“จินรี ออกมาได้แล้ว ออกมา! ” จุนยองตะโกนอีกครั้งก่อนที่จะมีผู้หญิงรูปร่างสูงโปร่ง ผมสีบลอนด์ทอง และเอกลักษณ์ของเธอ สร้อยเส้นนั้น..สร้อยที่แฟนเก่าของแชรินเคยให้ไว้ และตอนนี้มันกลายเป็นของยัยนี่!

“เจนี่...ยูเป็นน้องไอ้นี่หรอ”

“.......”

“ถึงว่าล่ะ ความเหี้ยนี่มันสืบต่อกันเป็นรุ่นๆนี่เอง” แชรินยักไหล่โดยไม่สนใจว่าตอนนี้จุนยองจะโมโหขนาดไหน เธอก็ไม่ได้ทำอะไรน้องสาวหมอนี่มากซะหน่อย ก็แค่..ประจานนิดๆหน่อยๆเอง

“เดี๋ยวนะ แชริน มึงรู้จักกับ....คนนี้” ชานยอลชี้หน้าจินรีสลับกับแชรินไปมา ดูแล้วคู่นี้คงมีภูมิหลังกันไม่มากก็น้อย แต่ที่แน่ๆคงไม่ใช่เรื่องที่ดีหรอก...

“คนนี้ไง ที่กูสไกป์มาเล่าให้ฟัง”

“.........”

“ที่ไปอ่อยแฟนกูจนได้กันแล้วตัวเองก็ท้องเรียนต่อไม่ได้น่ะ นี่คงดรอปเรียนกลับมาเกาหลีเพื่อหนีหน้าคนในคลาสสินะ น่าเสียดายจัง จะจบอยู่แล้วเชียว”

“หยุด ซีแอล หยุด!” จินรีกรีดร้องเสียงดังหวังให้หญิงสาวหยุดพูดเรื่องนี้

“เธอไม่น่าจะปล่อยให้ความร่านชนะความตั้งใจเรียนของเธอเลยนะเจนี่ หึ”

เพี๊ยะ!

                มือหนาหยาบกร้านของจุนยองฟาดลงที่ใบหน้าของแชริน ไวเท่าความคิด ชานยอลหยิบแก้วไวน์ที่วางบนบาร์ปาใส่พื้นที่ใกล้จินรีสุดแรงจนบาดขาเรียวสวยของหญิงสาว

                ชานยอลไม่ทำอะไรจุนยองหรอก ทำน้องสาวของมันน่ะ สนุกกว่าเยอะ.....

“ปล่อยพี่กูซะจุนยอง มึงไม่มีสิทธิ์แตะตัวแชริน” ชานยอลมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง เลือดที่ไหลมาจากหน้าแข้งสวยของจินรีนองพื้น เป็นจังหวะที่แชรินใช้ทีเผลอดึงมีดเล่มเล็กที่เหน็บแจ็กเก็ตหนังสีดำไว้แล้วปาใส่เท้าของจุนยองจนมันปักไปที่หลังเท้า ชายหนุ่มเหลือกตาด้วยความตกใจปนเจ็บจนเผลอผลักแชรินออกมาที่เดิม หญิงสาวหันไปโบกมือให้ทั้งที่ยังเจ็บแผลอยู่ก่อนจะควงแขนชานยอลเตรียมออกจากห้อง

ปักแน่นเหมือนตอนที่แชรินปามีดลงกับสนามหญ้าเลยล่ะ สะใจชะมัด

“พวกมึง..พวกมึง!” จุนยองค่อยๆลดตัวไปดึงมีดออก และปาไปทางประตูทางเข้าที่ชานยอลยืนอยู่ ด้วยความตกใจแชรินจึงรีบถอดเสื้อแจ็กเก็ตของตัวเองและม้วนฟาดปัดกับทิศทางที่มีดมาทางน้องชายจนมันเปลี่ยนเป็นทางอื่น ขนาดเสื้อหนังยังขาด และถ้ามันโดนชานยอลเต็มๆล่ะก็....แชรินจะฆ่าไอ้จุนยองแบบไม่มีสิทธิ์ให้ได้ร้องขอชีวิตเลยด้วยซ้ำ

“กูจะเลิกแล้วนะจุนยอง...” ชานยอลเค้นเสียงด้วยความโกรธสุดเลเวล มือหนากำแน่นจนขึ้นเส้นเลือด หางตาเหลือบไปเห็นจินรีกำลังพยายามดันตัวลุกขึ้นมา มือเรียวกำลังปัดป่ายหาอะไรซักอย่างอยู่ แต่เพราะความโกรธที่อัดแน่นในใจจนต้องหาที่ระบายเดี๋ยวนั้น ชายหนุ่มจึงไม่ลังเลเลยที่จะวิ่งไปตวัดปลายเท้าใส่หน้าไอ้งั่งที่อวดเก่งอยู่กับพื้น

“ไอจะไม่ถามนะเจนี่ ว่ายูเรียกไอมาทำไม”แชรินค่อยๆย่างก้าวมาที่จินรี เธอเหลือบตามองด้วยสายตาเกลียดชังสุดชีวิต ซึ่งนั่นก็ทำให้แชรินรู้สึกชนะแบบแปลกๆ

                เล็บยาวสีดำสนิทสอดเข้ากับกลุ่มผมของจินรีก่อนจะออกแรงกระชากให้เงยหน้าขึ้นมาหากัน แชรินยิ้มมุมปากแล้วจับเส้นผมของจินรีแน่นฝ่ามือ ส่วนมืออีกข้างก็หยิบกรรไกรที่จุนยองเผลอวางไว้บนโต๊ะขึ้นมาตัดเส้นผมสลวยสีทองของหญิงสาวจนสั้นกว่าเดิม

“กรี๊ดดดด อีแชริน มึง มึง!!!” จินรีดิ้นไปมา แต่ก็เพราะว่าเจ็บขาและสติแตกเพราะโดนตัดผมแบบไร้ความปราณี แชรินหัวเราะอีกครั้งก่อนจะหยิบกลุ่มผมมาปาใส่หน้าของจินรี

“แต่ไอจะบอกอะไรให้นะ ว่าไอ้ผู้ชายเฮงซวยที่ยูแย่งไอไปแล้วภูมิใจว่าไอยังไม่เคยมีอะไรกับมันเพราะยูชิงยั่วมันน่ะ”

“.........”

“มันเพิ่งบอกกับฉันว่าเป็นโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์”

“มะ....ไม่จริง” จินรีตวาดเสียงกร้าว มือเรียวกุมท้องตัวเองไว้อย่างกังวล

“เอาผลตรวจไปดูไหมล่ะแม่คนเก่ง” แชรินย่อตัวลง บีบปลายคางของจินรีจนเล็บยาวจิกเข้ากับเนื้อเนียน

“ไม่ ไม่!”

“You’re very stupid”

“........”

“เธอนี่มันโคตรโง่เลยจริงๆ : )”

                ชานยอลฟาดปลายเท้าเป็นครั้งสุดท้ายใส่หน้าของจุนยอง เขากระทืบจนไอ้นั่นจมกองเลือด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าชานยอลไม่ได้แผล ชานยอลก็เจ็บตัวมาจากคมมีดที่จุนยองตวัดมาโดนเหมือนกัน แต่ช่างมันเถอะ

                ทั้งคู่เดินออกมาจากห้องนั้น เขาไม่สนหรอกนะว่านี่ถิ่นใคร ก็ในเมื่อไอ้หัวหน้ามันหมอบเป็นหมาแบบนั้น จะมานับประสาอะไรกับพวกเห็บหมัดนี่กันล่ะ จริงมั้ย ?

                หญิงสาวหลายคนทอดสะพานให้ร่างสูงที่กำลังนั่งแวะดื่มอะไรเล็กน้อยอยู่กับพี่สาว การที่มากระทืบเจ้าของสนามแข่งรถแล้วมานั่งกินเหล้าสบายๆในที่ของมันนี่โคตรสะใจชะมัด ในขณะที่เขาสองคนเป็นแค่คนนอกแต่ไอ้จุนยองกลับเป็นหมาที่ได้แต่นอนสลบเหมือดอยู่ในห้องโง่ๆนั่น

                ชานยอลกับแชรินมาถึงบ้านในเวลาเที่ยงคืนกว่า เป็นไปตามคาด  แบคฮยอนยังไม่หลับ ทันทีที่รถมาจอดอยู่หน้าบ้านคนตัวเล็กก็วิ่งแจ้นออกมารับทันที แต่แชรินลงมาคนเดียวเพราะชานยอลต้องวนเอารถไปเก็บอีก คนตัวเล็กเลยหนีขึ้นห้องไปก่อน

                ร่างสูงก้าวเข้าห้องด้วยความเงียบเพราะคิดว่าแบคฮยอนคงจะสบายใจที่เขากับแชรินถึงบ้านแล้วเลยชิงหลับไปก่อน แต่ไม่ใช่ แบคฮยอนยังไม่หลับ คนตัวเล็กนั่งรอเขาอยู่บนเตียงทั้งที่จะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ แบคฮยอนนั่งโงนเงนแต่ก็พยายามถ่างตาตี่ๆของมันเพื่อให้เขารู้ว่าตัวเองยังไม่หลับ

“กลับมาแล้ว” ทันทีที่จบประโยค แรงโถมจากคนที่พุ่งมาทำเอาชานยอลเซไปนิดหน่อย แบคฮยอนก้มหน้าอยู่เลยทำให้เห็นแค่กลุ่มผมนิ่มๆเหมือนขนหมาของมัน

                แบคฮยอนร้องไห้ไม่หยุด ความรู้สึกที่ตีวนกันมันผสมปนเปมั่วไปหมด ช่วงที่ชานยอลไม่อยู่เขารู้สึกเคว้งคว้างแบบบอกไม่ถูก ตอนแรกคือรู้สึกแปลกๆที่ชานยอลพูดแบบนี้ก่นจะเริ่มกลายเป็นระแวง จากระแวงกลายเป็นเป็นห่วง ความเป็นห่วงที่มีมากขึ้นเรื่อยๆมันเริ่มตีตื้นขึ้นมาทำให้แบคฮยอนอึดอัด รู้สึกเหมือนอกจะแตกตายถ้าไม่เห็นชานยอลในเวลานี้

และปาร์คชานยอลก็โผล่มาตอนที่แบคฮยอนกำลังจะเป็นบ้าพอดี...

                ที่วิ่งหนีชานยอลขึ้นมาก่อนเพราะไม่อยากให้อีกคนเห็นสภาพของตัวเองในตอนนี้ แต่ใจก็เอาแต่ย้อนกับตัวเองอยู่นั่นล่ะ ช่วงสับสนชานยอลก็เข้ามาในห้องพอดี แบคฮยอนไม่รู้ว่าตัวเองโดนผีเข้ารึเปล่า แต่ที่แน่ๆคือตอนนี้เขาอยากสัมผัส อยากรู้ว่าตอนนี้ชานยอลไม่ได้ไปไหน ชานยอลยังอยู่ตรงนี้ ทั้งที่เราห่างกันไม่ถึงห้าชั่วโมงด้วยซ้ำ

                แบคฮยอนก็พอจะรู้หรอกว่าชานยอลไม่ได้ไปกินเหล้ากับเทาแน่ๆ แต่ที่ทำให้กังวลคือมุมปากพี่แชรินมีรอยเลือดอยู่ นั่นทำให้แบคฮยอนจิตตก เขากลัวว่าชานยอลจะเป็นอะไรไปกลัวจนต้องร้องไห้ออกมา...

และน้ำตาตอนนี้เป็นน้ำตาแห่งความดีใจ และเสียใจไปพร้อมๆกัน...

“กูโคตรเสียความรู้สึก” แบคฮยอนพูดออกมาตามใจคิด เขาเสียใจมากจริงๆที่ชานยอลมีอะไรไม่เคยบอกกัน หรือเรื่องนั้นมันสำคัญมากจนแบคฮยอนไม่ควรรู้.....

“ทำไมหืม?” ก้านนิ้วยาวที่ลูบหัวอยู่ไม่ได้ทำให้แบคฮยอนอุ่นใจเลยซักนิด ใจเขาสั่นระรัวแปลกๆ กลัว..กลัวว่าชานยอลจะไม่ได้อยู่แบบนี้จริงๆ

“ทำไม..ไปไหนไม่บอก...”

“กู....”

“กูไม่รู้นะว่าเรื่องที่มึงไปทำมันใหญ่แค่ไหน แต่กูรับรู้ไม่ได้เลยหรอ กูดูเด็กมากจนช่วยมึงแก้ปัญหาไม่ได้หรอชานยอล...”

“แบคฮยอน อย่าชวนทะเลาะ”

“กูไม่ได้ชวนทะเลาะ แต่กูแค่อยากรู้ว่าทำไมถึงต้องโกหกกู....ทำไมต้องแอบไป ทำไมถึงไม่บอกกู ?”

“เฮ้อ...แบคฮยอนคือมึงกำลัง...”

“กูไม่ได้กำลังงี่เง่า มึงไม่คิดบ้างหรอว่าตอนที่กูรอมึงกูเป็นห่วงมึงมากแค่ไหน มึงคิดว่าการรอคนที่ไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาเมื่อไหร่มันสนุกหรอ คนรอมันไม่ตลกด้วยนะเว้ย”

                ชานยอลกำลังงง ทำไมแบคฮยอนต้องพูดแบบนี้ สรุปแม่งเป็นห่วงหรืออะไรกันแน่ เป็นห่วง...หรือไม่ไว้ใจ?

“แต่ช่างแม่งเหอะ”

                โอเค....ชานยอลยอมแล้ว....ชานยอลยอมแพ้แล้ว

“กูขอโทษ กูไม่อยากให้มึงเป็นห่วง”

“แล้วทำไมต้องพูดแปลกๆแบบนั้นด้วย กูคิดมากนะ...”

“เพราะกูไม่รู้ไงว่ากูจะได้กลับมาอยู่กับมึงแบบนี้รึเปล่า ไม่รู้ว่ากูจะได้เห็นมึงแบบนี้อีกไหม”

“ไอ้สัดชานยอล มึงแม่ง..ฮึก”  เสียงที่ขาดห้วงกับสัมผัสชื้นแฉะที่หน้าอกทำเอาชานยอลใจหล่นวูบ แบคฮยอนกอดเอวเขาแน่นมาก กอดเหมือนว่าจะไม่ได้เจอกันอีก

                น้ำตาของคนตัวเล็กไหลเปื้อนจากอกไปถึงไหล่ข้างซ้าย ร่างสูงกัดฟันหลับตาแน่นเพราะเริ่มแสบแผลที่ถูกคมมีดบาดตรงต้นแขน ยิ่งน้ำตาของแบคฮยอนมารดใส่แบบนี้ยิ่งเจ็บกว่าเดิมเพราะแผลมันแห้งหลังจากโต้แอร์บนรถมา

“ทำไมมึงทำแบบนี้ ทำไมมึงถึง..ฮึก...ไอ้เหี้ยชานยอล !” แบคฮยอนโวยวายทั้งน้ำตา ความรู้สึกหมุนวนจนอธิบายไม่ถูก ทั้งเป็นห่วง ทั้งคิดถึง กลัวอะไรที่มันยังไม่เกิดขึ้น

“เพราะกูไม่รู้ว่าคำว่ารักของกูมันจะช่วยให้มึงเชื่อใจกูหรือเปล่า กูไม่อยากให้มันสายเกินไป วันไหนที่กูตื่นมาแล้วไม่มีมึงกูจะได้รู้ไว้ว่าก่อนที่กูจะหลับกูได้บอกรักมึงแล้ว กูได้บอกรักคนที่กูรักที่สุดแล้วจริงๆ”

CR.SHL

Comment & Hashtag

#ฟิคเสี้ยนชบ

TALK

อะไร ดราม่าอะไร ไม่มี 55555555555555555555555555

 

T
B