[EXO] CRAVE - CHANBAEK [RE-WRITE]

ตอนที่ 18 : OS : LATE - CHANBAEK [SPECIAL]

อยากให้ฟังเพลงนี้ตอนเปิดอ่านนะคะ

ที่รักของฉันคนเดียว

เนื้อเรื่องไม่เกี่ยวกับฟิคเสี้ยนน้าที่รัก  :)

"ชานยอลสัญญาไหมว่าจะอยู่กับเราตลอดชีวิตเลย ~ "

"อืม สัญญา..."

     ...........................

     อากาศตอนสองทุ่มที่ฝนตกหนักอาจจะหนาวสำหรับคนหลายๆคน แต่สำหรับแบคฮยอนนั้นมันกลับร้อน ร้อนทั้งใจและน้ำใสๆในดวงตา...

ทั้งหัวใจของแบคฮยอนมันแหลกไปหมดแล้ว

     ภาพของผู้ชายร่างสูงที่กำลังเดินควงหญิงสาวหน้าตาสวยอย่างมีความสุข อาจจะเป็นภาพที่น่าอิจฉา แต่ไม่เลย สำหรับแบคฮยอนนั้นมันเจ็บปวด....เจ็บปวดเหมือนจะตาย...

ปาร์คชานยอลคนเดิมไปไหน คนเมื่อสองปีก่อนหายไปไหนแล้ว...

     ชานยอลเดินหายไปในสถานที่หนึ่งที่คิดว่าน่าจะเป็นคอนโดของผู้หญิงคนนั้น คงไม่ต้องบอกหรอกว่าไปทำอะไรกัน

     แบคฮยอนจมอยู่กับความคิดของตัวเอง ขาเล็กก้าวเข้าไปในคอนโดที่อยู่ละเเวกเดียวกัน เดินเข้าห้องของตัวเอง เขาไม่เคยร้องไห้ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าตลอดเวลาที่ชานยอลบอกว่าจะไปเรียน หรือไปทำงานกับเพื่อนนั้นชายหนุ่มไม่เคยพูดความจริงสักครั้ง

ชานยอลไปกับคนอื่น....คนอื่นที่มีสถานะเป็นคู่นอน

     ถึงแม้แบคฮยอนจะรู้ตัวว่าตัวเองจะเป็นที่ 1 สำหรับชานยอล แต่เขาไม่ต้องการ แบคฮยอนไม่ต้องการตำแหน่งที่ 2, 3 หรือ 4

     แบคฮยอนไม่ได้อยากเป็นคนที่ 1 แต่แบคฮยอนอยากเป็นคนเดียวของชานยอล....

แกร๊ก

     เสียงประตูเปิดออกตอนสามทุ่มครึ่งพร้อมกับร่างของปาร์คชานยอลที่กำลังเดินเข้าห้องมาด้วยสภาพที่ไม่ค่อยเรียบร้อยนัก เสื้อนิสิตปล่อยชายเสื้อออกจากกางเกง ใบหน้าหล่อเปียกชุ่มน้ำฝน

"กลับมาแล้วหรอ...." แบคฮยอนเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบและเสียงฝนตก คนตัวเล็กพยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่น

"ทำไมไม่หันมามองหน้ากัน" ชานยอลขมวดคิ้วมองหน้าคนรักด้วยความขัดใจ แบคฮยอนน่าเบื่อ น่าเบื่อจนชานยอลอยากจะขอเลิกเลยด้วยซ้ำ....

"ไปอาบน้ำเถอะ" คนตัวเล็กไม่ตอบ เพียงแค่พูดแล้วชี้ไปที่ห้องน้ำ แบคฮยอนลุกหนีบรรยากาศอึดอัดนี้ไปที่ห้องนอน ปล่อยให้ชานยอลมองตามอย่างไม่พอใจ

     ชานยอลคบกับแบคฮยอนมาสองปีแล้ว ตั้งแต่อยู่ปีสอง จนตอนนี้ปีสี่ ชานยอลเรียนคนละคณะกับแฟนของตัวเอง และเวลาก็เริ่มไม่ตรงกัน จนกระทั่งแบคฮยอนย้ายมาอยู่ที่คอนโดของชานยอล แน่นอนว่ามันต้องมีความสัมพันธ์ที่เกินเลยกว่าที่แฟนจะทำกันแน่ๆ

     แต่หลังจากขึ้นปีสี่ระหว่างเราก็เปลี่ยนไป ชานยอลไม่ค่อยมีเวลาให้แบคฮยอน แต่กลับมีเวลาให้คนอื่น คนอื่นที่ไม่ใช่แบคฮยอน.....

"เป็นอะไรของนายเนี่ย" เสียงทุ้มพูดหลังจากออกมาจากห้องน้ำ ชานยอลยังคงทำหน้านิ่งเหมือนตอนเข้ามา แต่แบคฮยอนเลือกที่จะเมินคำถามนั้น เขาไม่อยากให้มันเกิดปัญหาไปมากกว่านี้

"แบคฮยอน ถามให้ตอบไม่ใช่หันหนี" ชานยอลเริ่มขึ้นเสียงเมื่อเห็นว่าแฟนตัวเล็กยังคงเลือกที่จะหันหน้าหนีตัวเอง แบคฮยอนงี่เง่าใส่เขาอีกแล้วนะ

"ไม่ได้เป็นอะไร" แบคฮยอนพูดแล้วลุกหนีไปอาบน้ำทันที เบื่อการที่จะต้องมารองรับอารมณ์ขึ้นๆลงๆของชานยอลเต็มทีแล้ว

     ชานยอลถอนหายใจเสียงดังด้วยความหงุดหงิด ร่างสูงเดินไปหยิบโทรศัพท์ของแบคฮยอนมาเปิดดู แจ้งเตือนไลน์ดังขึ้นพร้อมกับชื่อของคนๆหนึ่งที่เขาไม่ค่อยชอบหน้านัก

โอเซฮุน.....

     ไอ้หมอนี่เคยเป็นแฟนเก่าของแบคฮยอน แต่ไม่ได้ล่วงเกินแบคฮยอนซักครั้ง ซึ่งค่อนข้างต่างกับชานยอล แล้วไงอ่ะ...ก็ผู้ชายเหมือนกัน ไม่จำเป็นต้องระวังหรอก ถึงแม้จะยังเรียนไม่จบก็เถอะ

         แบคฮยอนอาบน้ำด้วยความรู้สึกเรียบเฉยและว่างเปล่า ตอนเห็นอ่างอาบน้ำก็คิดนะว่าเขาควรจะปล่อยให้ร่างกายให้จมไปกับมันโดยไม่ต้องตื่นมาเจอชานยอลอีกดีหรือเปล่า แบคฮยอนเหนื่อยกับการที่จะต้องมาคอยอดทนเรื่องนี้แล้ว.....

     สายน้ำในห้องน้ำไหลรวมกับน้ำตาของร่างเล็ก แบคฮยอนควรจะชินได้แล้ว และแบคฮยอนก็รู้ว่าตัวเองน่าเบื่อ....

ใช่ แบคฮยอนคนน่าเบื่อ น่ารำคาญ...

          ตอนหลับตาภาพความทรงจำระหว่างที่คบกันก็ปรากฎขึ้นมา ทั้งตอนจูบกันครั้งแรก ไปเดทกันครั้งแรก แบคฮยอนยอมให้ชานยอลเป็นเจ้าของร่างกายของตัวเองวันครบรอบปีแรก และเป็นคนแรก....

     มันคงจะมีความสุขดีถ้าหลายวันจากนั้นชานยอลไม่ไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วเมากลับมาพร้อมทั้งหอบผู้หญิงไปนอนด้วย เมื่อมีครั้งแรกก็มีครั้งที่สองและสามตามมาเรื่อยๆ

แบคฮยอนรู้...รู้ทุกอย่าง...แต่ไม่พูด

     จนกระทั่งเมื่ออาทิตย์ก่อนที่คนตัวเล็กติดทำรายงานที่บ้านเพื่อนจึงไม่ได้กลับมาที่คอนโด แต่แบคฮยอนดันลืมโทรศัพท์ไว้ที่ห้องเลยต้องกลับมาเอา

     เสียงครางของผู้หญิงและผู้ชายดังมาจากในห้องของเขา ห้องที่เคยเป็นแค่ของแบคฮยอนและชานยอล แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่ มันกลายเป็นห้องของชานยอลกับใครก็ไม่รู้....

วันนั้นเขาร้องไห้แทบเป็นบ้า พยายามอดทนจนมาถึงวันนี้ จนมันระเบิดแล้วจริงๆ

แบคฮยอนจะไปบอกเลิกกับชานยอล...วันนี้...และตอนนี้

     แบคฮยอนใส่เสื้อคอกลมแขนยาวของชานยอลกับกางเกงขาสั้นที่โดนชายเสื้อตัวโคร่งปิดต้นขาขาวไว้เหมือนครั้งแรกที่ชานยอลได้เป็นเจ้าของของแบคฮยอนเต็มตัว.....

     คนตัวเล็กออกมาจากห้องน้ำ เห็นชานยอลกำลังนั่งมองตัวเองอยู่ด้วยแววตาวาวโรจน์ โทรศัพท์ของแบคฮยอนที่อยู่ในมือหนาถูกกำแน่น

"ออกมาได้แล้วหรอ มัวแต่ทำอะไรอยู่ล่ะ"

"ชานยอล เรามีอะไรจะบอก" แบคฮยอนพยายามควบคุมอารมณ์ให้นิ่งที่สุด เขาจะต้องไม่อ่อนแอให้ชานยอลเห็นเด็ดขาด....

"......."

"จะพูดอะไรก็รีบพูด อย่าลีลาให้มันมากนักได้มั้ย ฉันก็มีเรื่องจะบอกนายเหมือนกัน"

"ชานยอลบอกก่อนเลย เราไม่รีบ..."

"ก็ดี ฉันเห็นที่นายคุยกับไอ้เซฮุนในไลน์แล้ว โครตน่าเกลีด ทุเรศสิ้นดี เหอะ"

"เลิกกันมั้ยล่ะ" คนตัวเล็กตะโกนอย่างสุดจะทน นี่หรอปาร์คชานยอลที่เขารัก นี่หรอปาร์คชานยอลคนที่ได้ทั้งหัวใจและร่างกายของเขาไป

"อะไรนะ...."

"เลิกกันไปเลยมั้ยจะได้จบๆไปซักทีไอ้ความรักเหี้ยๆแบบนี้อ่ะ เลิกกันเลยมั้ย !!"

" ทำไมล่ะ มีฉันคนเดียวมันไม่พอรึไง ร่าน !"

"เออ ก็ร่านตามนายนั่นแหละ ถามตัวเองก่อนมั้ย ถามตัวเองดูมั้ยว่าไอ้ที่ด่าเราสารพัดอย่างเนี่ยได้ย้อนดูตัวเองมั้ย"

"แบคฮยอน...." ชานยอลกัดฟันแน่น ดวงตาจ้องมาที่ใบหน้าหวานอย่างไม่ลดละ

"เห็นเราเงียบอย่าคิดว่าเราโง่ เรารู้ทุกอย่าง เรารู้ทุกการกระทำที่ส่อให้เห็นสันดานหมาๆของชานยอลทุกอย่าง อย่าสำคัญตัวผิด ! "

"อย่าอวดเก่งให้มันมากนักบยอนแบคฮยอน"

"ที่เราอยากเลิกก็เพราะตัวของชานยอลเองทั้งนั้น อย่ามาโทษเซฮุน"

"นายปกป้องมัน"

"ใช่ เราไม่น่าโง่มาคบกับคนอย่างชานยอลเลย เทียบเซฮุนไม่ได้สักอย่าง ตั้งแต่นิสัยถึงการกระทำ" เสียงหวานตวาดสู้ ต่อให้เสียใจแค่ไหนแบคฮยอนก็ต้องตัดชีวิตชานยอลออกจากตัวเองให้ได้

"......."

"ต่ำ ต่ำที่สุด !"

เพี๊ยะ !

     ใบหน้าหวานหันไปตามแรงกระทบจากฝ่ามือหนา แบคฮยอนรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งหน้า กลิ่นคาวเลือดคลุ้งเต็มปากจนไหลออกมาที่มุมปาก น้ำสีแดงสดหยดลงกับเสื้อยืดคอกลมของชานยอลเป็นวง

     "หึ..." คนตัวเล็กสะบัดหน้าแรงๆ ช้อนตามองชานยอลอย่างเสียใจจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ เสียใจเพราะตัวเองดันไปรักคนอย่างชานยอล....

     ร่างสูงชะงักทันทีที่เห็นรอยมือบนแก้มขาวที่ตัวเองเคยฟัด เลือดที่ไหลออกมาจากมุมปากที่ตัวเองเคยจูบ และน้ำตาจากคนที่ตัวเองรัก

ชานยอลรักแบคฮยอน...

แต่คงเทียบไม่ติดกับความรักของแบคฮยอนที่มีให้ชานยอลเลยซักนิด.....

"ขอโทษ..." มือหนาเอื้อมไปลูบแก้มคนตัวเล็กเบาๆ กลัวว่าแบคฮยอนจะเจ็บไปมากกว่านี้

"อย่ามาแตะต้องตัวเรา เราไม่รู้จักชานยอลคนนี้"

"แบคฮยอนฉันขอโทษ...." ชานยอลรู้สึกเหมือนโดนต่อยหนักๆเพียงแค่เห็นแบคฮยอนขยับหนีพร้อมกับน้ำตา

"เอาชานยอลคนเดิมกลับมา เอาชานยอลคนเดิมที่รักเรากลับมา ฮึก เอาชานยอลคนนั้นกลับมา เอาชานยอลใจร้ายคนนี้ออกไปได้แล้ว !! " แบคฮยอนถอยกรูดติดผนัง ปัดป่ายมือของชานยอลที่แตะต้องตัวเองเป็นพัลวัน

          คนตัวเล็กวิ่งหนีออกมาจากห้องของชานยอล รีบกดลิฟต์ลงไปชั้นล่างทันที ปล่อยให้ชานยอลวิ่งตามลงมาจากบันได

          แบคฮยอนถึงชั้นล่างก่อนชานยอลเพียงแค่สองนาที ยังไม่ทันก้าวขาไปไหนร่างสูงก็วิ่งตามลงมาทันแล้ว

          คนตัวเล็กร้องไห้จนม่านตาพร่าเลือนเพราะน้ำตาบังการมองเห็น วิ่งออกมาจากคอนโดจนมาถึงถนนใหญ่ เหลียวหลังไปก็เห็นว่าชานยอลกำลังวิ่งตามมา เสียงทุ้มตะโกนเรียกชื่อแบคฮยอนไม่หยุด

"แบคฮยอน หยุด หยุด !!!" ยิ่งเสียงของชานยอลใกล้เข้ามาเท่าไหร่แบคฮยอนก็ยิ่งวิ่งหนี แบคฮยอนไม่เอาแล้ว แบคฮยอนไม่อยากทนอยู่กับชานยอลแล้ว....

          คนตัวเล็กวิ่งไปจนถึงทางข้าม ขาเล็กก้าวลงถนนอย่างไม่ได้ตริตรองอะไร ในหัวมีแต่คำว่าต้องหนีชานยอล ต้องหนีชานยอลให้ได้

ปัง !!!!!!!

          แสงสีส้มจากพาหนะสี่ล้อและเสียงแตรดังลั่น ร่างเล็กลอยขึ้นเพราะแรงกระแทกอย่างแรง ก่อนจะตกลงมากระแทกพื้นคอนกรีตอีกรอบ

แบคฮยอนถูกรถชน...

     ความเจ็บแล่นขึ้นมาตั้งแต่ช่วงหลังจนถึงศีรษะ เจ็บจนพูดไม่ออก รู้สึกเหมือนร่างจะแตกสลาย....

"แบคฮยอน !!!!!!!!" ชานยอลยืนตะโกนอยู่อีกฟากเหมือนคนบ้า ร่างสูงวิ่งข้ามถนนมาแทรกคนที่ยืนมุงดูเหตุการณ์ ก้อนเนื้อในอกสั่นระรัว

          ร่างที่เขาเคยกอดตอนนี้กลับชุ่มไปด้วยเลือด  แก้มที่ชานยอลเคยหอมเป็นรอยถลอกจากการขูดกับพื้นปูน มือเล็กที่เขาเคยจับตอนนี้แทบจะขยับไม่ได้ อกบางกระเพื่อมหอบหายใจรวยริน ริมฝีปากเล็กค่อยๆขยับ

"ชะ...ชานยอล..."

"ตื่น แบคฮยอนตื่นสิ ! ไม่เอา ไม่เล่นแบบนี้ !! " เสียงทุ้มสั่นสะท้าน เห็นสภาพของคนในอ้อมกอดแล้วชานยอลรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังจะแตกสลายเพียงเพราะวินาทีสั้นๆ

"จำ...ฮะ...ฮึก...ได้มั้ย...ทะ...ที่เรา....สัญญากัน"

"แบคฮยอนเข้มแข็ง รถพยาบาลจะมาแล้ว !!!" ชานยอลสั่นไปหมด ไม่รู้จะทำยังไงดี

"ระ...เรา...สัญญากันว่าจะ..อึก...อยู่ด้วยกัน..ตะ..ตลอด..ชีวิต..." เสียงหวานสั่นเครือ แบคฮยอนแทบจะหมดแรงอยู่รอมร่อ ร่างกายเริ่มทนความเจ็บปวดไม่ไหวแต่ยังฝืนถึงแม้จะเจ็บแค่ไหน

"แบคฮยอน ฉันขอโทษ มาอยู่กับฉันก่อนนะ อย่าไปไหน รถกำลังจะมาแล้ว "

พระเจ้า...ได้โปรดให้ชานยอลได้มีโอกาสบอกแบคฮยอนสักครั้ง

"ชานยอล...ยะ..อยู่กับเรา....อึก...ตลอด...ชีวิต...ละ...แล้วนะ" สิ้นคำพูด มือเรียวที่จับแก้มของชานยอลไว้ก็ไหลลงมาตามแรงโน้มถ่วงของโลก เปลือกตาสีมุกปิดสนิท ลมหายใจระรินได้หมดไปแล้ว โลกทั้งใบของชานยอลกำลังจะแหลกสลายไปต่อหน้าต่อตา

"แบค....อย่าเล่นแบบนี้ มันไม่ตลกเลยสักนิด ตื่นมาฟังคำขอโทษจากผู้ชายเลวๆคนนี้เถอะนะ แบคฮยอน..ขอร้อง..." ชานยอลเขย่าตัวแบคฮยอนเหมือนคนบ้า เรียกให้ตื่นมาหากันเหมือนเดิม

"ที่รัก...กลับมา...ฮึก...กลับมาหาฉัน...ได้โปรด...."

          น้ำตาหยดแรกในชีวิตของชายหนุ่มไหลลงกระทบกับใบหน้าหวานที่แม้จะเปื้อนเลือดก็ยังคงดูดีที่สุดสำหรับชานยอล ชายหนุ่มตะโกนเสียงดังลั่นแต่ก็ไม่ช่วยอะไร

แบคฮยอนตายไปแล้ว....

แบคฮยอนไม่อยู่ฟังคำขอโทษจากชานยอลแล้ว....

"ชานยอลสัญญาไหมว่าจะอยู่กับเราตลอดชีวิตเลย ~ "

"อืม ฉันสัญญา..."

อย่างน้อยชานยอลก็ยังทำตามสัญญา...สัญญาที่บอกว่าจะอยู่กับแบคฮยอนตลอดชีวิต......

ขอบคุณทุกห้วงเวลา ที่เคยผ่านมา จนถึงวันจากลา

ขอบคุณสายตาที่เคยอ่อนหวานละมุนละไม

ขอบคุณทุกช่วงดีดี ที่มีให้กัน และฉันจะทนให้ไหว

จากวันนี้ถึงร่างกายสลาย ให้จำเอาไว้เธอคือที่รัก ของฉันคนเดียว.........

บยอนแบคฮยอน....ที่รักของปาร์คชานยอลคนเดียวและตลอดไป......

END

TALK

เปลี่ยนแนวมั้ย ยังไง 555555555555 อันนี้เป็นฟิคลั่นแบบไม่ได้ตั้งใจค่ะ ลั่นแรงมากจริงๆ คืออยู่ๆก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแต่งเลยทั้งที่อยู่ที่โรงเรียน คือแบบเห้ยยยยยยยยยือันนี้เป็นดราม่าแบบหนัักๆเรื่องแรกเลย อาจจะไม่อินเท่าไหร่นะคะ ก็บอกแล้วว่าฟิคมันลั่น ถ้าหากใครอยากจะสกรีมก็มากรีดร้องกันได้ที่ #lateCB นะคะ

 

T
B