ตอนที่ 12 : Chapter 11
-11-
ชานยอลขับรถออกมาจากหอของตัวเองด้วยความเร็ว 140 คิ้วเข้มขมวดติดกันแน่นเนื่องจากอาการหงุดหงิด เขาไม่ได้อยากใส่อารมณ์กับแบคฮยอนมากว่านี้เลยเลือกที่จะแยกตัวออกมาก่อน รถยนต์คันสีดำเลี้ยวจอดในที่จอดรถใต้คอนโดของเซฮุน
ร่างสูงก้าวเข้ามาในห้องของเพื่อนสนิท เซฮุนเดินออกมาหาจากในห้องนอนด้วยใบหน้าไม่พอใจเท่าไหร่นัก ตามหลังมาด้วยหญิงสาวคนนึงที่แต่งตัวไม่ค่อยเรียบร้อยรีบก้มหน้าก้มตาเดินออกไปจากห้อง ก็พอจะรู้ว่าทำอะไรกันมาล่ะนะ
“เป็นไร ทำหน้าอย่างกับทะเลาะกับเมีย”
“เออ”
“ห้ะ เอาดีๆ”
“เออ ทะเลาะกัน”
“ไหนเล่า” เซฮุนเดินไปหยิบเบียร์ในตู้เย็นมาสองกระป๋องแล้วแบ่งกับชานยอล มือหนารับกระป๋องเบียร์แล้วเปิดยกกระดกดื่มทันที
“กูงี่เง่าเอง”
“เอ้า มึงบอกอย่างนี้กูจะรู้มั้ย เล่าสาเหตุดิวะ”
“ก็กูไปกินเหล้ากับเพื่อนแบคฮยอน แล้วไปเข้าห้องน้ำ แล้วหยิบโทรศัพท์มาผิด กูหยิบโทรศัพท์ของแบคฮยอนมา คือกูจะไม่โกรธเลยถ้าไม่เห็นข้อความที่มันคุยกับรุ่นพี่ของมันอ่ะ”
“...?”
“คือรุ่นพี่มันไลน์มาจีบแบคฮยอนไง แล้ว...”
“มึงหวง ?”
“เออ แต่กูไม่มีสิทธิ์ทำเหี้ยไรเลยอ่ะ มึงเข้าใจอารมณ์ป่ะว่ากูหึงมันแต่ทำไรไม่ได้อ่ะ ไม่อยากให้มันคุยกับไอ้นั่น”
“แค่นี้ ?”
“ไม่เว้ย ก็ตอนออกมาจากห้องน้ำคือกูก็อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วเลยทำหน้านิ่งๆใส่มันไป พอมาถึงหอกูก็เลยออกไปสูบบุหรี่ให้ตัวเองใจเย็นก่อน แล้วแบคฮยอนแม่ง...”
“มึงจะเว้นทำเหี้ยอะไรนักหนาวะ จะเล่าก็เล่า”
“เออ แบคฮยอนมันเห็นข้อความที่กูคุยกับนานะเหมือนกัน แล้วมันก็เงียบใส่กู เงียบแบบไม่ยุ่งเลยอ่ะ มึงเข้าใจป่ะวะว่ากูอึดอัดอ่ะ กูไม่ได้เห็นมันเป็นแค่ของเล่นหรืออะไรแบบนี้นะเว้ย กูเลยบอกมันไปว่ามันเห็นกูเป็นเพื่อนรึเปล่า”
“อ้าว....”
“เพราะกูไม่อยากให้มันมีปัญหามากไปกว่านี้ กูพยายามย้ำคำว่าเพื่อนกับตัวเอง ย้ำให้ไม่รู้สึกว่าแบคมันเป็นแค่คู่นอน กูอยากจะรักษามันไว้ แต่แบคฮยอนมันไม่เข้าใจที่กูสื่ออ่ะ แม่งเดินไปหนีไปอาบน้ำเฉยเลย กูก็เลยโมโหไง....”
“มึงโมโหเรื่องอะไรวะ ตกลง ?”
“โมโหที่มันไม่ฟังกูให้รู้เรื่องก่อน กูยืนรอมันอาบน้ำเกือบชั่วโมง จนทนไม่ไหวเลยมาหามึงนี่แหละ”
“คือ..มึงสื่อกันไม่เข้าใจงี้หรอวะ”
“ไม่รู้อ่ะ แต่กูอึดอัด”
ประโยคสั้นๆจบลงพร้อมกับแจ้งเตือนบนหน้าจอ ไลน์ในเครื่องของแบคฮยอนดังขึ้นอีกครั้ง เนื่องจากมัวแต่ทะเลาะกันเลยไม่ได้คืนโทรศัพท์ ชานยอลยอมโดนด่าว่าเสียมารยาทถ้าหากว่าต้องเปิดอ่านข้อความที่ถูกส่งมาโดยไอ้รุ่นพี่หน้าม่อนั่น
YSUNG : เห็นเราโพสต์ดิสดำลงในเฟสบุค มีปัญหาอะไรหรือเปล่า ถ้าไม่รบกวนเกินไป ให้พี่ไปหาเราที่ห้องนะ
ชานยอลกำโทรศัพท์ราคาแพงแน่น กดส่งสติกเกอร์คำหยาบส่งไปให้แล้วลุกออกจากห้องของเซฮุนทันที แบคฮยอนมันประชดเขาหรอ หรือว่าอะไร ทำไมต้องให้ไอ้บ้านี่มาหาถึงห้องด้วย นี่เขาเริ่มจะโมโหมากขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ
แบคฮยอนกดปิดแมคบุคของตัวเอง คนตัวเล็กหลับตาแล้วปล่อยให้หัวสมองได้พักผ่อน การที่ต้องมาร้องไห้ในเวลาเกือบตีสามอย่างนี้ไม่ใช่เรื่องตลกเลยซักนิด พุงพุงก็หนีหลับไปแล้ว ปล่อยให้เขานั่งฟุ้งซ่านอยู่คนเดียว
แกร๊ก
“รุ่นพี่ของมึงจะมาหาที่ห้อง มันส่งไลน์มา ขอโทษที่กูเสียมารยาทเปิดอ่าน”
ชานยอลเดินเข้าห้องมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย มือหนายื่นโทรศัพท์เครื่องหรูให้คนที่นั่งมองตัวเองอยู่ แบคฮยอนยื่นมือไปรับ คนตัวเล็กเลื่อนมือเลยโทรศัพท์ไปถึงข้อมือแกร่ง แบคฮยอนรั้งมือชานยอลไว้ทั้งที่ยังมองหน้ากันอยู่
“ขอโทษที่เปิดโทรศัพท์มึงเหมือนกัน แต่นานะจะกลับมาหามึง....ดีใจด้วยนะ”
เสียงใสสั่นเครือเล็กน้อยเมื่อต้องพูดอะไรแบบนี้ แบคฮยอนปล่อยมือของชานยอลพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ของร่างสูงส่งให้เจ้าของทั้งที่ยังไม่ได้เอาโทรศัพท์ของตัวเองคืน ในหัวตื้อไปหมด แบคฮยอนไม่ใช่นางเอกโลกสวยที่ต้องร้องไห้บ้าบอแล้วหนีเพื่อให้พระเอกตามหา
แต่ที่เขาร้องไห้น่ะ...มันมาจากความรู้สึกจริงๆ ความรู้สึกของการเป็นคนแพ้ แพ้ทุกอย่าง แพ้ราบคาบ แพ้ใจตัวเอง... แพ้ตั้งแต่คิดแล้วล่ะ
ไม่จำเป็นที่ชานยอลจะต้องมาง้อเพราะแบคฮยอนเป็นคนคิดเกินเลยเอง ไม่จำเป็นที่จะต้องให้ชานยอลมาขอโทษ เพราะชานยอลไม่ผิด ผิดที่ใจแบคฮยอนเอง
น้ำตาหยดแรกไหลออกมาหลังจากหายไปเพียงหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น แบคฮยอนหันหน้าหนีชานยอลที่กำลังมองตัวเองอยู่ ยิ่งเห็นก็ยิ่งเจ็บ ยิ่งเจ็บก็ยิ่งชอบทรมานตัวเอง ทำไมเขาถึงต้องดูอ่อนแอขนาดนี้นะ
แบคฮยอนหลับตาลง เขายังไม่ง่วงหรอกถึงแม้นี่จะเป็นเวลาของการพักผ่อนก็ตาม ในหัวพยายามเลิกฟุ้งซ่าน พยายามเรียกสติตัวเองให้เลิกบ้าได้แล้ว ความรู้สึกว่าพื้นที่ข้างๆยุบลงไปเป็นสัญญาณว่าชานยอลได้นอนข้างๆเขาแล้ว
หลับสิแบคฮยอน หลับได้แล้ว.....
“กูรู้ว่ามึงยังไม่หลับ” ชานยอลพูดขึ้นมาดื้อๆพร้อมทั้งรั้งไหล่เล็กให้เขยิบมาใกล้ตัว แบคฮยอนเผลอหายใจแรงเพราะความตกใจที่ถูกดึงไปตั้งแต่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว
“........”
“แบคฮยอน ลืมตามาคุยกับกู”
น้ำเสียงของชานยอลมันช่างน่ากลัวเหลือเกินในความรู้สึกของคนตัวเล็ก แบคฮยอนกลัวว่าริมฝีปากนั้นจะพูดอะไรทำร้ายจิตใจเขาหรือเปล่า กลัวว่าจะบอกลาเขา...
“แบคฮยอน...”
แพขนตาที่ปิดดวงตากลมใสอยู่เริ่มขยับยุกยิก แบคฮยอนกลั้นใจลืมตาขึ้นมามองคนข้างกายตัวเองตรงๆ ฟันคมขบกับริมฝีปากของตัวเองแน่น พยายามกดน้ำตาที่เกิดมาจากความกดดันในตอนนี้
“อะไร”
“มึงเป็นอะไร”
“ป่าว กูปกติดี...” คนตัวเล็กพยายามจะชิงหลับไปอีกรอบแต่เพราะความเจ็บที่โดนบีบตรงข้อมือทำให้แบคฮยอนไม่สามารถหลีกเลี่ยงสถานการณ์นี้ไปได้
“กูไม่รู้นะว่ามึงเป็นอะไร แต่กูไม่ชอบที่เราเป็นแบบนี้”
“หึ...” แบคฮยอนหัวเราะในลำคอแล้วนั่งมองหน้าของชานยอลนิ่งๆ เอาล่ะ...ในเมื่อมันอยากรู้เขาก็จะบอกให้มัน ถ้าจะขาดกันก็ขาดซะตั้งแต่ตอนนี้ ดีกว่ากลายเป็นแผลเรื้อรังไปเรื่อยๆ
“แบค กู....”
“กูไม่รู้หรอกนะว่ามึงไปโกรธใครมา แต่การที่มึงมาใส่อารมณ์แบบนี้กูไม่โอเค” ริมฝีปากบางเม้มแน่นพยายามยกยิ้มให้ ทั้งที่นัยน์ตามีน้ำตาคลออยู่
“กูไม่รู้หรอกนะว่ามึงเป็นอะไร แต่กูไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์ของมึง ไม่ใช่คู่นอนมึง...”
“......”
“กูคือบยอนแบคฮยอน ไม่ใช่นานะ....กูไม่มีค่าขนาดนั้น”
“มึงอย่าพูดแบบนี้ อย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบนานะ” ชานยอลพูดพลางขมวดคิ้ว มันไม่ควรเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับนานะ
แบคฮยอนมีค่ามากกว่าจะลดตัวไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงคนนั้น.....
“เออ กูมันก็แค่ใครก็ไม่รู้ แค่คนที่ไม่ได้สำคัญเท่านานะของมึง ” แบคฮยอนตัดพ้อเสียงดัง น้ำตาไหลหยดลงจนเปื้อนผ้าห่มสีครีม เขามันก็แค่คนแปลกหน้าสำหรับชานยอลจริงๆ...
“ไม่ใช่แบค กูไม่ได้หมายความว่ามึง...”
“มึงไม่ต้องพูดอะไรแล้ว แค่นี้กูก็เจ็บจะตายแล้ว !!” คนตัวเล็กเอ่ยออกมาอย่างหมดความอดทน เขาไม่อยากจะพูดเรื่องนี้อีกต่อไปแล้ว พอแล้ว หยุดซักที... เพราะว่าอัดอั้นมานาน เมื่อได้โอกาสก็ระบายออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้นและน้ำตา ตอนนี้แบคฮยอนคิดแค่ว่าเขาไม่มีค่าสำหรับชานยอลเลยซักนิด ไม่เลย...
“อย่าคิดไปเองได้มั้ยวะแบคฮยอน ฟังกูก่อน”
“กูไม่ฟัง กูเหนื่อยที่จะต้องมาคอยเดาอารมณ์มึง ไปเลย ไปหาผู้หญิงของมึงสิ”
“มึงตีโพยตีพายไปใหญ่แล้วนะ ”
“แม่ง..บางทีกูก็เหนื่อยว่ะ บางทีกูก็อยากเป็นคนที่ไม่ควรรู้จักกับมึงตั้งแต่แรก.....”
“อย่าพูดคำนี้ให้กูได้ยิน..แบคฮยอน”
“จะคิดอะไรมากมายวะ กูก็แค่เพื่อนมึงคนนึงเท่านั้นแหละ”
CUT
แบคฮยอนพยายามนั่งตั้งสติหลังจากตื่นมาในตอนสาย เขาไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้ ไม่ชอบกับการตื่นมาแล้วไม่เจอใคร แต่ถ้าให้เลือกตอนนี้ ขอตื่นมาแล้วไม่เจอชานยอลดีกว่า...
ปัง
คนตัวเล็กสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงคนผลักประตูเข้ามา ชานยอลเดินมาด้วยสีหน้าเหมือนจะไปฆ่าใครซักคน ร่างสูงไม่แม้แต่จะมองแบคฮยอน กลับเดินตรงไปที่ซอกหัวเตียงที่ หยิบวัตถุสีเงินขนาดเล็กที่มีเลเซอร์สีแดงกระพริบอยู่ ดวงตากลมโตจ้องเขม็งไปที่สิ่งนั้นก่อนจะขว้างลงพื้นด้วยแรงทั้งหมดจนมันแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
“เห้ย !!” แบคฮยอนชะเง้อมองซากอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์บางอย่างที่เละอยู่กับพื้นด้วยฝีมือชานยอล มันคืออะไร แล้วทำไมชานยอลจะต้องดูโกรธขนาดนั้น
“แบค...”
“.....” เจ้าของชื่อมองตามเสียงเรียกแล้วเงียบ แบคฮยอนมองหน้าชานยอลนิ่งๆอีกครั้ง ตอนแรกที่เห็นก็เจ็บอ่ะ แต่ตอนนี้มัน....มันไม่รู้จะอธิบายยังไงให้เข้าใจ...แบคฮยอนก็แค่อยากได้ยินคำพูดจากคนข้างหน้าของตัวเอง..
“มึงจะโกรธกูเรื่องอะไรนี่ไม่รู้ แต่ตอนนี้..กูขอล่ะ อย่าเพิ่งออกไปไหนได้มั้ย”
“ทำไมกูต้องฟังมึง ?” แบคฮยอนเอ่ยสวนไปทันที ในใจเขาก็เชื่อมันนั่นแหละ แต่แค่ต้องการจะก่อสงครามประสาทด้วยเฉยๆ
“กูมีเหตุผล แต่บอกมึงไม่ได้”
“อืม..แล้วแต่” คนตัวเล็กยักไหล่พร้อมพลิกตัวหนี แบคฮยอนนอนคว่ำซบหน้าลงกับหมอน แต่เพราะว่าการขยับเลยทำให้ผ้าห่มเลื่อนไปกองปิดอยู่ที่บั้นท้ายของคนตัวเล็ก เผยแผ่นหลังขาวที่เต็มไปด้วยรอยคิสมาร์กเมื่อคืน
วันนี้ชานยอลกับแบคฮยอนไม่คุยกันเลย เพียงแค่เดินสวนกันเท่านั้น ต่างคนต่างมองอีกฝ่ายเป็นอากาศ ไม่สิ..แบคฮยอนคนเดียวต่างหาก เพราะคนตัวเล็กถูกจับตามองจากชานยอลอยู่ตลอดเวลาเพียงแค่ไม่รู้ตัวเท่านั้น แบคฮยอนเอาแต่นั่งเล่นกับพุงพุงและนึกขำตัวเอง นี่เมื่อคืนเขาร้องไห้อะไรตั้งสองสามชั่วโมง ไม่ใช่บยอนแบคฮยอนเลยซักนิด ตลกจริงๆ
แบคฮยอนไม่รู้ว่าตัวเองเป็นบ้าหรือเปล่าที่เปลี่ยนอารมณ์ง่ายขนาดนี้ แต่เขาคิดว่าสาเหตุการร้องไห้ของเมื่อคืนน่ะ เพราะเขาคงคิดอะไรไม่ออกแล้วนอกจากร้องไห้ มันไม่ใช่เรื่องโกหก เมื่อคืนเขาเสียใจจริงๆ
และเขาก็รักชานยอลจริงๆอย่างที่บอกไว้นั่นแหละ...
ชานยอลนั่งมองแบคฮยอนอยู่บนโซฟา ใจนึงก็อยากจะลากมันมาเคลียร์อีกครั้งให้รู้เรื่อง แต่อีกใจนึงก็ยังเคืองเรื่องกล้องไม่หาย...ใช่...ชานยอลเพิ่งรู้ว่ามีคนแอบถ่ายพวกเขาสองคน และไม่ใช่ใครที่ไหน
จินฮวานเป็นคนโทรมาบอกเองและเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง ชานยอลไม่ใช่คนโลกสวยที่จะบอกว่าไม่โกรธ แหงดิ..นี่มันคลิปที่ไม่ควรเผยแพร่ให้ใครเห็นเลยนะ แต่ก็เพราะว่าจินฮวานถูกบังคับ และเด็กนั่นก็แสดงความบริสุทธิ์ใจโดยการให้เขาทำให้กล้องนั่นให้พังไปซะ พร้อมกับบอกว่ามีแผนใหม่ที่จะทำให้ตัวเองตอกหน้ามินอาได้ และไม่เสียหายถึงคนอื่น
ชานยอลไม่ได้เชื่อร้อยเปอร์เซ็น จึงทำการเก็บเมมโมรี่ไว้ เผื่อว่าจะโดนซ้อนแผน แถมเขายังให้เพื่อนที่เรียนวิศวะคอมฯ ดักสัญญาณให้ด้วย อาจจะอุ่นใจนิดหน่อยเพราะยังไงซะคลิปของเขากับแบคฮยอนยังอยู่กับตัว และคงไม่มีวันถูกปล่อยออกมาแน่ๆ
โอเค...และตอนนี้ชานยอลก็อยากจะคุยกับแบคฮยอนให้รู้เรื่องอีกครั้ง คราวนี้ต่อให้มันจะปากหมาหรือท้าทายใส่เขาก็ต้องใจเย็น แต่ถ้ามันร้องไห้ใส่อีกครั้งล่ะก็...ชานยอลได้อกแตกตายแน่ๆ
เพราะน้ำตาของแบคฮยอนไม่ใช่เรื่องตลกสำหรับชานยอลซักนิดเดียว...
“แบค...”
“หือ ?” แบคฮยอนครางรับในลำคอพร้อมกับลูบหัวพุงพุงไปด้วย เพราะตอนนี้เขาเองก็เริ่มใจเย็นและคิดว่าตัวเองควรจะทำตัวปกติกับชานยอลได้แล้ว
“กูขอพูดอะไรอย่างนึงในฐานะเพื่อน..และผัว โอเคมึงอาจจะไม่ชอบแต่กูชอบ เพราะงั้นตอนนี้กูเป็นผัวมึง ระหว่างเราเมื่อคืน..เพราะกูเป็นคนงี่เง่าใส่มึง กูเลยจะมาอธิบายให้ฟัง”
“......”
“ที่กูโมโหเพราะว่ามีคนมันคุยกันว่าจะมาจีบมึง บวกกับโทรศัพท์ของมึงที่เด้งไลน์ผู้ชายขึ้นมาเกือบสิบคนในเวลาสามนาที...”
“แต่กูไม่ได้อ่อยพวกนั้นนี่ !!”
“เออมึงไม่อ่อยแต่เสื้อผ้ามึงมันอ่อยไงเข้าใจป่ะ จบนะ แล้วมึงล่ะเป็นอะไร อยู่ๆมาดราม่าใส่กู”
“กะ..ก็มึงโมโหกูเลยโมโหบ้างอ่ะ ละพอกลับมาหอเมียเก่ามึงก็มารังควาญอยู่นั่นแหละ แล้วกูก็ไปเห็นที่มึงคุยกับนานะ อืม..มันไม่ใช่เรื่องของกูหรอกแต่กูไม่ค่อยชอบนางซักเท่าไหร่”
“.........”
“แล้วกูก็กลับมานั่งคิดนะว่าที่เราเป็นนี่คืออะไรหรอ”
“......”
“เซ็กเฟรนด์ คู่นอน หรืออะไรเทือกๆนั้น”
“.........”
“มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบความสัมพันธ์ไร้สถานะแบบนี้ และกูยังหนักแน่นกับมึงเหมือนเดิม เหมือนเมื่อก่อน”
“มึงยังไม่ลืมเรื่องนั้นอีกหรอแบค....”
“มึงอาจจะคิดว่ามันนานมาแล้วและกูก็มีแฟนใหม่เรื่อยๆ แต่จริงๆมันไม่ใช่เลย...”
“.......”
“กูไม่เคยลืม...ว่าความรู้สึกเมื่อสี่ปีที่แล้วเป็นยังไง ยังไม่เคยลืมแบคฮยอนเด็กม.ปลายห้อง B ที่แอบรักลูกเพื่อนสนิทตัวเองที่ชื่อปาร์คชานยอลห้อง F ที่ถึงแม้ว่ามึงจะรู้...”
“..........”
“แต่กลับเมินความรู้สึกของกู แล้วไปคบกับใครต่อใคร ทั้งที่กูก็ยังยืนอยู่ในสถานะเดิม...”
“........”
“เพื่อนสนิทของมึงไง....”
Comment & Hashtag
#ฟิคเสี้ยนชบ
TALK
ดราม่ามั้ยยยย ไม่หรอก เรารู้ว่าพวกเธอมันสายแข็ง แค่นี้ทำอะไรไม่ได้ใช่มะ 55555
ปล2. เราเปลี่ยนชื่อแอคทวิตเตอร์นะคะ เพราะรีดหลายคนบอกยาวละหายาก เราเลยตัดออก ถ้าหาแอคเก่าไม่เจอก็ไม่ต้องตกใจนะ อยู่นี่ @hqwax_
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
มันมีอะไรที่จะ พีคกว่านี้อีกไหมว้าาาาาา
พีค
????????????????????????????????
ไม่เป็นไรนะคนดี เด๋วแม่จะเอาเลือดหัวอิชานออกให้เอง
รุ้ว่าเขารัก แต่มาทำเมินเร๊าะ หนอยยยยยยยยยย