รักร้ายคุณชายต้วน

ลำดับตอนที่ #2 : รักร้ายคุณชายต้วน 1

-0-!!
ผมยืนค้างอยู่นานเมื่อได้ยินสิ่งที่มาร์คพูดมา....
  "นายก็นอนข้างนอกนะ"
ใช่ครับเขาพูดแค่นั้นแล้วก็เดินขึ้นห้องไป นอนข้างนอกคือไร โซฟา หน้าห้อง อ๊ากน้องแบมไม่ยอมน้องแบมจะร้องไห้ TT โซฟาเนี่ยนะปวดหลังตายจริงๆ แต่คนอย่างผมนี่นะจะยอมใครผมต้องได้นอนที่เตียงดิ แบมไม่ยอมวันนี้ต้องลุย!
ผมไม่รอช้าวิ่งตามคนตัวสูงไปติดๆ เพื่อจะคุยให้รู้เรื่อง ผมวิ่งตามมาร์คแล้วตะโกนเสียงดัง
  "เดี๊ยวผมไม่นอนข้างนอก ผมต้องนอนห้องนี้!"
  "ผู้อาศํย ก็นอนข้างนอกถูกแล้ว --" มาร์คทำหน้ากวนส้นเท้าใส่ผม (แต่หล่อมาก)
  "ไม่มีวันเว้ย! ก็แบ่งกันดิวะ" ผมเถียงอย่างไม่ลดละ
  "ข้างนอก"
  "ไม่!" เอาดิวะใครจะชนะรู้จักไอ้แบมน้อยไปแล้ว
  " -- ดื้อด้านชะมัด"
  "ยอมยัง" ผมถาม
  "เออๆ"มาร์คตอบผมก้วยสีหน้ารำคาญแล้วเดินตึงตังเข้าห้องน้ำไป
  "^^ หึ" ผมยิ้มอย่างผู้ชนะ บอกแล้วว่าแบมไม่ยอมใคร ฮ่าๆ (หัวเราะคนเดียวเหมือนคนบ้า)  แล้วผมก็เดินเข้าห้องนอนของมาร์คแปลกแฮะในห้องกับดูสะอาดตามากต่างจากข้างห้องในห้องตกแต่งอย่าเรียบหรู เอ๊ะนั่นเตียงเห็นแล้วง่วงชะมัดเตียงสีขาวนุ่มสบายผมทิ้งตัวลงนอน ขอนอก่อนนะเหนื่อยมามากแล้ว --
MARK SAY:
  ผมเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่อาบน้ำเสร็จ แล้วเห็นคนตัวเล็กนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง น่ารักดีครับแบมแบมดูเปลี่ยนไปมาจากเมื่อก่อนเด็กอ้วนๆ กลายมาเป็นเจ้าตัวเล็ก ไม่ต้องตกใจผมจำได้ผมจำน้องได้ผมจำจากแววตาอะนะเราสองคนรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กเพราะน้องเคยมาเรียนที่นี่น้องมักโดนผมแกล้งไว้เยอะแต่ที่แกล้งนี่ผมไม่ได้เกลียดน้องนะกลับเอ็นดูซะมากกว่า  แต่วันนั้นผมดันแกล้งน้องแรงไปหน่อยแล้วน้องก็ร้องไห้วิ่งกลับบ้านผ่านไปแค่สองวันผมก็ไม่เจอน้องอีกเลยพอจะไปหาน้องก็มักจะหลบหน้าผม ผมโดนเกลียดแล้วแหงๆ หลังจากวันนั้นแม่ก็มาบอกผมว่าน้องย้ายกลับไทยแล้ว รู้สึกแย่มากนะครับที่ไม่ได้ขอโทษน้อง แต่ตอนนี้น้องอยู่ต่อหน้าผมแล้วผมจะดูแลน้องให้ดีแล้วกัน
  ตอนนี้ผมแต่งตัวเสร็จแล้วผมกำลังทำอาหารครับ ผมไม่เคยทำอาหารสำหรับหลายคนหรอกนะมันไม่ชินนิดหน่อยน่ะแหละอยู่คนเดียวมาแสนนานเอาเถอะมันไม่ยากหรอก--
  "-- มีอะไรกินมั่ง" ผมหันไปมองต้นเสียง ที่เดินงัวเงียลงมาจากบันใดและมายืนข้างๆผม เวลาน้องพึ่งตื่นนี่น่ารักดีนะครับ
  "หิวแล้ว" ผมถาม
  "อือ" ตอบไม่คิดเลยครับ
  "ไปนั่งไป" ผมบอกให้น้องไปนั่งรอประมาณ 3 นาทีทุกอย่างก็เสร็จผมเดินมาที่โต๊ะพร้อมจานข้าวผัดสองจานแล้ววางให้คนตรงหน้า น้องกินไม่ยั้งจนผมต้องปราม
  "กินช้าๆเดี๊ยวก็ติดคอ"
  "ก็มันหิวนี่"
  "--" ผมเอือมระอาเลยกินข้าวของตัวเองไปเรื่อยๆจนหมดน้องก็หมดผมเลยเอาจานไปล้างแล้วเดินขึ้นห้อง ส่วนน้องน่ะเหรอนั่งสบายที่หน้า ทีวี น่ะแหละ --
BAMBAM SAY:
  "อ๊า~ อิ่มชะมัด" ผมพูดกับตัวเองเบาๆ ผมเหลือบมองไปที่ครัว อ้าวมาร์คหายไปแล้วสงสัยขึ้นห้องไปแล้วทำอะไรดีนะเดินรอบๆดีกว่า ผมปิดทีวีแล้วลุกเดินไปดูเรื่อยๆและเห็นรูปเด็กผู้ชายยืนยิ้มให้กล้องอย่างสดสัยข้างหลังเป็นวิวที่ไม่คุ้นตา รูปมาร์คครับมาร์คไม่ใชคนเกาหลีหรอกนะมาร์คเป็นคนอเมริกาเท่าที่ผมรู้มานะ ส่วนที่เรารู้จักกันน่ะเพราะผมเคยเรียนที่นี่ตอนประถมรวมมาร์คด้วยแล้วผมก้กลับมาเรียนที่ไทย ส่วนมาร์คผมไม่รู้ ขี้เกียจนึกถึงความหลังขึ้นไปอาบน้ำดีกว่า
MARK SAY:
  "หาวง่วงชะมัด -0-" ผมหาวแล้วทิ้งตัวลงนอนที่เตียงสักพักข้างๆผมก้มีบางสิงคลืบคลานมา ไม่ใช่อะไรครับก้ไอ้ตัวเล็กแหละ น้องทิ้งตัวลงนอนข้างๆผม
  "ฝันดี" น้องพูดออกมา
  "อืม" ผมตอบแค่นั้นแล้วหลับตาลง เฮ้อนอนไม่หลับแฮะไม่ชินเลยมีคนมานอนด้วยแถม น่ารักอีก มาร์คจะไม่ทน! โอ๊ะ~ นอนไปสักแขนของน้องก็มาพาดที่ตัวผมเอ่อใครจะหลับลงวะ ใจเย็นมาร์คนั่นน้องพึ่งเจอกันไม่ถึงวัน ผมพยายามข่มตานอนในค่ำคืนนี้เป็นค่ำคืนที่ทรมานใจมากของ มาร์ค ต้วน


#เย้! ฝาด้วยนะคะเป็นกำลังใจให้หน่อยเนอะอาจจะไม่ดี แต่ก้ตั้งใจนะ เรื่องแรกเลยมือใหม่ คิคิ
ถ้ามีคำผิดก้ขอโทษด้วยนะคะ --"



B B