ฝากรักไว้ที่ปลายฟ้า

ลำดับตอนที่ #8 : ใจตรงกัน

ตอนที่ 7

ใจตรงกัน

ทั้งคู่วิ่งสวนกันไป แล้วก็วิ่งกลับมาพบกัน เนื่องจาก จุงซูบอกว่าลืมคืนผ้าเช็ดหน้าให้ซองจู  ฝ่ายซองจูก็ลืมให้ร่มแก่เธอ แล้วทั้งคู้ก็หัวเราะที่ใจของทั้งสองตรงกัน
 
หลังจากที่ทั้งสองคืนของให้กัน จากนั้นก็แยกย้ายกันไป จุงซูไปหาเตฮวาที่บ้าน แต่ก็ไม่เจอ 

เมื่อกลับบ้านมาเจอรถของซองจูจอดอยู่ เธอก็เลยเปลี่ยนใจไม่กลับ ไปนั่งฆ่าเวลาอยู่ที่สนามเด็กเล่น 

วันนี้ซองจูมีนัดทานข้าวกับคู่หมั้นที่บ้านของจุงซู   เขาไม่อยากมาแต่จำใจ ก็เลยถือโอกาสนั่งรอเวลาที่จุงซูจะกลับบ้าน แต่เธอก็ไม่กลับมาซักที 

ยูริก็ขุดคุ้ยเรื่องที่จุงซูใช้ชีวิตอยู่กับผู้ชายอื่นตั้ง 5 ปี ขึ้นมาพูด  ทำให้ซองจูยิ่งกลุ้มใจดื่มเหล้าอย่างหนัก  จนเมามายและขอตัวกลับบ้านในที่สุด 

คนขับรถของซองจูขับรถผ่านสวนสาธารณะ ก็เลยชี้ให้ดูจุงซูที่นั่งเล่นอยู่  ซองจูหยุดรถแล้วลงไปหาเธอ  เขาลงมาตะโกนเรียกเธอใหญ่  เธอทำท่าจะหนี แต่ก็โดนซองจูรั้งไว้  เขาตัดพ้อเธอว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้ 

จุงซูก็ออกห่างจากซองจู  แต่ซองจูที่เมามายก็ล้มลงและหมดสติไป  เธอจึงหันกลับมาประคองกอดซองจูแล้วร้องให้เรียกชื่อเขา

รุ่งสายจุงซูสวนกับซองจูที่ลิฟท์ เธอชะงักไปชั่วครู่ แต่ซองจูทำเหมือนไม่รู้จักเธอ  เขาทำเป็นไม่สนใจเธออีกต่อไป  ทั้งคู่ต่างก็อึดอัดใจกับสถานการณ์ตอนนี้ ที่ซองจูได้หมั้นหมายอย่างเป็นทางการกับพี่สาวต่างสายเลือดของเธอ เหมือนว่าทุกอย่างจะสายไปแล้ว ทั้งคู่ก็ได้แต่พยายามตัดใจ

ซองจูมอบหมายให้จุงซูทำงานชิ้นหนึ่งให้แก่เขาโดยการไปยังที่ๆหนึ่งที่ต่างเมือง เขาส่งเธอขึ้นรถ  แล้วก็ยืนมองรถที่วิ่งไกลออกไปจนลับสายตา  

เขารู้แก่ใจดีว่า ที่แห่งนั้นที่เธอไปถึง จะมีเตฮวารออยู่ เขาก็พร้อมที่จะส่งเธอไปเพื่อเป็นการตัดใจจากเธอ  (ซองจูก็คิดว่าจุงซูรักเตฮวาด้วยเช่นกัน โดยไม่รู้ว่าทั้งสองเป็นพี่น้องต่างสายเลือดกัน เพราะตั้งแต่เตฮวาหายตัวออกจากบ้านไปเมื่อ 5 ปีก่อน ก็ไม่เคยมีใครเอ่ยถึงเขาอีกเลย)

หลังจากที่ซองจูส่งจุงซูไปแล้ว เขาก็พยายามทำตัวเป็นคู่หมั้นที่ดี  แม้จะหลอกคนอื่นได้  แต่เขาหลอกตัวเองไม่ได้เพราะเขายังคิดถึงจุงซูอยู่ทุกๆวินาที 

จนในที่สุดใจของซองจูสั่งให้เขาขับรถมายังบ้านที่เขาส่งจุงซูมา ซองจูแอบดูอยู่นอกบ้าน ไม่ได้เข้าไป เขาเห็นจุงซูนอนอยู่ที่โซฟา โดยมีเตฮวานั่งอยู่ไกล้ๆ 

ภายในบ้าน จุงซูซึ่งนอนสลึมสลือไม่รู้ตัว  เอาแต่เพ้อเรียกชื่อ

      “พี่ซองจู  พี่..ซองจู” อยู่ไม่ขาดปาก 

เธอไม่สบายมาก เตฮวาก็คอยดูแลเธอ จนเขาไม่รู้จะทำอย่างไร จึงวิ่งออกไปซื้อยาในเมือง 

เมื่อไปถึงปรากฏว่าร้านปิดหมดแล้ว กลับมายังบ้านจุงซูก็ไม่ดีขึ้น เตฮวาเลยตัดสินใจโทรไปหาซองจู (ที่ยืนแอบอยู่นอกบ้าน) บอกว่า
      “จุงซูไม่สบายมาก เอาแต่เรียกชื่อคุณ ให้มาหาเธอด้วย ….. ผมจะไปแล้ว ถึงคุณมาหรือไม่มา ผมก็จะไป”

จากนั้นก็วางสาย แล้วก็คุกเข่าดูจุงซูชั่วครู่ ก่อนจะตัดใจเก็บข้าวของวิ่งออกไป    พอซองจูเห็นเตฮวาวิ่งออกไป ก็ยืนลังเลนิดหน่อย ก่อนจะตัดสินใจวิ่งเข้าไปดูจุงซู 

เขาพาเธอไปหาหมอ และจับมือนั่งเฝ้าเธอไว้พร้อมกับสัญญาว่า ชาตินี้เขาจะไม่มีวันปล่อยเธอไปอีกแล้ว

ซองจูเฝ้าจนหลับไป  รุ่งเช้า จุงซูฟื้นขึ้นมาก่อน พบซองจูนอนจับมือเธอไว้ก็รู้สึกตื้นตัน แต่เธอก็รู้ดีว่า มันเป็นไปไม่ได้ เธอก็เลยหนีไปที่สถานีรถไฟ และตามหาเตฮวา จนขึ้นรถไฟไปด้วยกัน

ด้านซองจูที่พอฟื้นขึ้นมาก็ไม่เจอจุงซู ก็รีบวิ่งมาหาที่สถานีรถไฟ  รถไฟเริ่มออกขบวน  เขาวิ่งหาตรงหน้าต่างตามตู้ต่างๆ จนในที่สุดก็พบเธอ 

เขาวิ่งตามขบวนรถไฟที่เคลื่อนออกไปด้วยความเร็วพร้อมกับเรียกชื่อจุงซู 

เมื่อไม่ทันซองจูก็วิ่งกลับไปที่รถ  แล้วออกตัวรถขับคู่กับรถไฟไปยังสถานีหน้า   จุงซูที่ยังไม่หายจากไข้ดีก็หลับไปบนรถไฟ เมื่อถึงสถานีถัดไป เตฮวาจึงลงจากขบวนทิ้งจุงซูไว้บนรถ  แต่เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาก่อน มองไม่เห็นใครก็เลยวิ่งลงมาที่สถานี 

ระหว่างนั้นซองจูก็วิ่งหาจุงซูเหมือนกัน  ทั้งสองเห็นกันในระยะไกล  ในที่สุดทั้งคู่ก็วิ่งมมาหากันและกอดกันไว้

ซองจูตัดสินใจแล้วว่า เขาไม่แคร์ใครทั้งสิ้น ขอให้มีเพียงจุงซูคนเดียว  เราก็พร้อมจะทำทุกอย่าง  ด้านจุงซูก็ตัดสินใจแล้วว่า ไม่ว่าซองจูจะตัดสินใจอย่างไร เธอก็ยินดีทำตามทุกอย่าง

To Be Continue....