ฝากรักไว้ที่ปลายฟ้า

ลำดับตอนที่ #6 : ความหมายของสร้อยคู่

ตอนที่ 5 

ความหมายของสร้อยคู่

 
ที่ม้าหมุน  ซองจูก้าวเข้ามาหาจุงซูอย่างช้าๆ เมื่อมาหยุดตรงหน้าของเธอ เขาก็พูดว่า เขาเข้าใจเธอ และเขาก็ทำใจได้แล้วกับที่จุงซู คนรักของเขาได้ตายไปแล้ว

เธอไม่จำเป็นต้องเป็นจุงซู เขาก็ชอบเธออยู่ดี ซองจูพูดว่า บางทีมันถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องปล่อย จุงซุไป  เขารู้สึกผิดต่อจุงซู  ที่มาหลงรักผู้หญิงอีกคน ก็คือ จีซู (จุงซูตอนความจำเสื่อม) 

ซึ่งเมื่อจุงซูได้ยินก็อึ้ง  คำสารภาพที่เธอเตรียมไว้ก็ละลายหายไป เธอเก็บความในใจไว้ต่อ พร้อมกับความเศร้าที่ไม่อาจเอ่ยได้

จุงซูกลับมาที่บ้านมาเจอเตฮวา เธอถามเตฮวาว่า ทำไมถึงทำกับเธออย่างนี้  ที่เธอไม่มีที่ไป  ที่เธอต้องสูญเสียทุกอย่าง ก็เพราะพี่เตฮวาคนเดียว ด้านเตฮวาก็บอกว่าทำไปเพราะรักที่มีต่อจุงซู เขาไม่อยากเสียเธอไป

หลังจากทะเลาะกันเตฮวาก็ตัดใจไล่ให้จุงซู กลับไปยังบ้านของเธอ ที่ที่เธอควรอยู่ตั้งแต่ต้น 

จุงซู กลับเข้ามาที่ที่ทำงาน พวกพนักงานคนอื่นๆกำลังอ่านข่าวซุบซิบในบริษัท เกียวกับความสัมพันธ์ของเธอกับซองจู ต่างพากันมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ 


แม่ของซองจู (ประธานบริษัท) ก็เลยเรียกให้จุงซูไปพบเพื่อซักเกี่ยวกับข่าวลือต่างๆ ก็เลยให้เธอลาออกไปจากบริษัท จุงซูก็เลยมายื่นใบลาออกกับซองจู เขาก็ปล่อยเธอไป

แต่แล้วพอเธอเดินออกจากบริษัท ไปขึ้นรถเมล์ เขาก็ขับรถตามจนมาถึงบ้าน (จุงซูอาศัยอยู่กับเตฮวา)  เขารู้สึกแปลกใจที่จุงซูเดินเข้าไปพักที่โรงแรม ที่อยู่แถวๆนั้น แทนที่เธอจะกลับบ้าน

ด้านเตฮวาที่เศร้าเสียใจ จึงตัดใจที่จะไปอยู่ที่อื่น เขานั่งเขียนจดหมายถึงจุงซู แต่แล้วอยู่ดีๆก็มีอันธพาลบุกเข้ามา พร้อมกับจับพ่อเขามาด้วย และรุมซ้อมเขาอย่างหนัก จนมือขวาที่วาดภาพได้รับบาดเจ็บ  (นังแม่เท มิราจ้างมาค่ะ >_<) 

เตฮวาสลบไป  พ่อเขาจึงโทรหาจุงซูให้ เธอมาช่วย ซึ่งจุงซูที่ยังโกรธอยู่ แต่สุดท้ายเธอก็มา และก็เตฮวาที่สลบอยู่ พร้อมกับจดหมายลา...  

พอตกกลางคืน จุงซูก็มาพักที่โรงแรม สักพักซองจูก็มาหาที่ห้อง เธอแปลกใจมาก เขาชวนเธอไปเดินทานข้าวข้างนอก  ซองจูและจุงซูเลือกร้านกันด้วยความสนุกสนาน 


และจากนั้นก็ไปต่อกันที่ร้านเหล้า  จุงซูดื่มเหล้าจนเมาแล้วก็เผลอเรียกชื่อซองจูแบบที่เรียกตอนเด็กๆ (ซองจูอุปป้า) ซองจูก็เลยเงียบไป

จุงซูร้องให้ไปด้วยแล้วก็บอกเขาว่า "ฉัน คือ ฮันจุงซู …… ฉันคือฮัน จุงซูจริงๆ….." เธอเมามากจนหลับ

ซองจูจึงแบกเธอกลับไปที่โรงแรม และนั่งเฝ้าจนหลับไป

พอจุงซูตื่นขึ้นมาก็นั่งมองหน้าซองจู พร้อมกับคิดตัดใจจากเขา  (เพราะเขาเองก็หมั้นกับ ยูริ อยู่ ส่วนตัวเธอเองก็คบกับเตฮวาเป็นแฟนมาตั้ง 5 ปี)  เธอแอบหอมแก้มซองจูแล้วก็เขียนข้อความบอกลา ซองจูวิ่งออกมาเห็นจุงซูไปกับเตฮวาก็เลยคิดว่าเธอเลือกที่จะลืมเขาไปแล้ว

หลังจากที่ออกมาจากโรงแรม จุงซูวิ่งมาพบเตฮวา กำลังจะหนีไปพอดี  เธอก็ขอไปด้วย ถึงแม้เขาจะทำผิดต่อเธอ แต่อย่างน้อยเธอก็เหลือแค่เขาที่คอยดูแลมาตลอด 

เธอไม่มีที่ไปจริงๆ  บ้านก็ไม่มี  บ้านจริงๆนั้นก็กลับไม่ได้เพราะไม่มีใครเชื่อเธอเลย 


ระหว่างทางจุงซูไม่สบายหนัก  เตฮวาก็ตัดสินใจโทรไปหาซองจูและเล่าความจริงที่จุงซูความจำเสื่อมและเขาลักพาตัวไปให้ฟัง

ซองจูทิ้งทุกอย่างรีบขับรถมาหาจุงซู  เตฮวาขับรถพาจุงซูมาที่บ้านริมทะเล แล้วเขาก็จากไป  จุงซูนอนอยู่บนรถ  เมื่อตื่นมาไม่เห็นใคร เธอก็เลยเดินลงไป  

และแล้ว เธอก็คนเงาของคนที่เดินมาหาเธอ  แม้ไม่อยากเชื่อสายตา  แต่เขาคือ ซองจูจริงๆ   ซองจูพูดว่า " คนที่รักกันจริงๆ"  จุงซูก็ตอบว่า "ต้องกลับมาพบกันในที่สุด" (เป็นคำพูดที่ซองจูเคยพูดให้ฟังตั้งแต่ตอนเด็กๆค่ะ ) 

จากนั้นก็ถอดสร้อยของทั้งคู่ออกมา  จี้ของสร้อยทั้งสองเส้นสามารถนำมารวมกันเป็นหนึ่งเดียวได้  ซองจูดีใจมาก กอดจุงซูพร้อมกับร้องไห้  ทั้งสองวิ่งเล่นกัน และก็เข้าไปในบ้านริมทะเล ซองจูพาจุงซูมาดูรูปเก่าของทั้งสองที่เคยถ่ายร่วมกันไว้ ในที่สุดเขาก็บอกว่า ถึงเวลาที่เธอควรกลับไปบ้านที่แท้จริงของเธอแล้ว

เมื่อซองจูขับรถมาส่งจุงซูที่บ้านของเธอ เขาบีบมือให้กำลังใจเธอก่อนลงจากรถ และเดินพร้อมกันเข้าไปในบ้าน

เธอเดินเข้าไปพบคนในบ้านที่กำลังตกใจอยู่ ซองจูช่วยยืนยันว่าเธอคือจุงซู พ่อของเธอก็เชื่อ

แต่ยูริแกล้งเล่นละครกับแม่เลี้ยง เรียกร้องความสงสารว่าเธอจะออกไปอยู่ที่อื่น เพราะถ้าจุงซูกลับมาแล้ว เธอที่เป็นตัวแทนก็คงไม่มีประโยชน์ ไม่มีใครสนใจ เดี๋ยวซองจูก็คงจะทิ้งเธอกลับไปหาจุงซูอยู่ดี

แม่ของซองจูก็พยายามไกล่เกลี่ย จนในที่สุด ซองจูก็ยุติเรื่องทุกอย่างโดยการพูดว่า  "ไม่ต้องห่วงครับ  ผมจะหมั้น" 

จุงซูรู้สึกตกใจที่ซองจูพูดเช่นนั้น เพราะหมายความว่าเขาจะหมั้นกับยูริต่อไปหรือ ??? 

พอซองจูกลับไป พ่อของจุงซูพาเธอไปยังห้องเก่าของเธอ แม่เลี้ยงก็แกล้งทำดี  พอลับหลังก็เอาหมอนปาใส่ และไล่จุงซูว่า กลับมาทำไม  คนที่ไม่มีใครต้องการ

เธอเหลือบไปเห็นรูปภาพที่เตฮวาเคยวาดไว้ ก็เลยนึกถึงพี่เตฮวาว่า เขาจะเป็นอย่างไรบ้างนะ.... 

To Be Continue....