sf 3*8 นิทานก่อนนอน เจ้าชายกบ

เนื้อเรื่อง

 นิทานก่อนนอน “เจ้าชายกบ”

            กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเจ้าชายรูปงามพระองค์หนึ่ง นามว่า “เจ้าชายนภัทร หรือเจ้าชายกัน” เจ้าชายนภัทร เป็นเจ้าชายที่รักสายลม แสงแดด (มิน่าล่ะ ผิวถึงได้...) เจ้าชายนภัทรยังโปรดการเล่นกีฬาเป็นพิเศษ โดยเฉพาะ ฟุตบอล วันหนึ่งในขณะที่เจ้าชายนภัทรกำลังเล่นฟุตบอลอยู่ เจ้าชายนภัทรเผลอเตะบอลแรงไป ทำให้ลูกบอลตกลงไปในน้ำ

“เซ็งอ่ะ แล้วน้องกันจะลงไปเก็บยังไงล่ะเนี่ย” เจ้าชายกันนั่งยองๆ มองสระน้ำที่มีลูกบอลลอยอยู่กลางสระ พลางเอาไม้เขี่ยๆ ให้ลูกบอลลอยเข้ามา

“นี่” เสียงบางอย่างดังขึ้นจากน้ำ เจ้าชายกันตกใจแทบจะตกน้ำ เมื่อมองไปก็เห็นกบน้อยน่ารักตัวหนึ่งอยู่ในน้ำ

“เมื่อกี้นายทักชั้นเหรอ” เจ้าชายกันถาม

“ใช่ ดำแล้วยังจะหูตึงอีกเหรอ” กบน้อยตอบ

“นายเป็นใคร” เจ้าชายกันถาม

“เราเป็นเจ้าชายแต่โดนสาปให้กลายเป็นกบ เราต้องจุมพิตกะคนที่เป็นเนื้อคู่ถึงจะพ้นคำสาป” กบริทตอบ

“น้องกันโตแล้วนะ เรื่องแบบนี้มันมีแต่ในนิทานหลอกเด็ก” (นี่ก็นิทาน แต่เป็นนิทานหลอกผู้ใหญ่)

“งั้นเราจะเก็บลูกบอลให้ แต่มีข้อแม้ต้องเอาเราไปด้วย” กบริทว่า

“นายเป็นเทวดาหรือไง น้องกันไม่ได้ทำขวานตกน้ำนะ” เจ้าชายกันตอบ

กบริทไม่สนใจคำพูดของเจ้าชายตัวดำ กบน้อยกระโดดไปกลางสระแล้วเอาหัวดันๆลูกบอลมาจนถึงฝั่ง

“ขอบใจ” เจ้าชายกันตอบ พร้อมหันหลังกลับวัง

“เดี๋ยว” กบริทเรียกเจ้าชายกันไว้

“อะไร” เจ้าชายกันถาม

“พาเราเข้าไปด้วย” กบริทตอบ เจ้าชายกันทำท่าจะปฏิเสธแต่เมื่อเห็นแววตาของกบน้อยก็เปลี่ยนใจ

’น่ารักดีเหมือนกัน เอาไปด้วยคงไม่เสียหายอะไร’เจ้าชายกันคิด

ว่าแล้วเจ้าชายกันก็อุ้มกบริทเข้าไปในวังด้วย

“เจ้าพี่” เสียงสาวน้อยร้องเรียก

“แกรนด์ มีอะไรคะ” เจ้าชายกันถาม ทำเอากบน้อยกลั้นขำ ทีพูดกะเขาไม่เห็นพูดเพราะแบบนี้บ้าง

“ได้เวลาอาหารเย็นแล้วค่ะเจ้าพี่ เจ้าพี่คะ ตุ๊กตากบน่ารักจังเลย แกรนด์ขอดูได้มั้ยคะ”
เมื่อสาวน้อยพูดจบกันก็ยื่นกบน้อยในมือให้ เจ้าหญิงแกรนด์รับไปแล้วยกขึ้นมาดูใกล้ๆ
ใกล้จน...... เกือบจะชิดริมฝีปากของเจ้าหญิงน้อย แต่ เจ้าชายกันคว้ากบตัวน้อยกลับไปซะก่อน

“ได้เวลาอาหารเย็นแล้วไม่ใช่เหรอคะแกรนด์ เดี๋ยวพี่เอากบนี่ไปเก็บก่อน เดี๋ยวจะตามไป” เจ้าชายกันพูดแล้วจะพากบน้อยกลับห้อง แต่

“พาเราไปด้วย” กบน้อยพูด

“ว่าไงนะ ชั้นต้องให้นายกินข้าวกับฉันด้วยเหรอ” กันถาม

“ใช่” กบน้อยทำหน้าเหวี่ยงใส่ แต่เจ้าชายกันกลับเห็นว่ามันน่ารัก ’เฮ้ย เราชมกบนี่เหรอ’ เจ้าชายกันคิด

เมื่อถึงโต๊ะเสวยเจ้าชายกันก็วางกบริทไว้บนโต๊ะ แล้วตักข้าวกับกับข้าวเล็กน้อยมาวางไว้หน้ากบน้อย

“เจ้าพี่ นี่กบจริงๆเหรอคะตอนแรก แกรนด์นึกว่าตุ๊กตาซะอีก” เจ้าหญิงแกรนด์ถาม

“ใช่จ้ะ” เจ้าชายกันตอบ ในใจหงุดหงิด

“เจ้าพี่ กบน่ารักจัง เกรซขอดูใกล้ๆมั้ยคะ” เจ้าหญิงเกรซ พระขนิษฐาอีกองค์ของเจ้าชายกันเอ่ยขึ้น แล้วอุ้มเจ้ากบน้อยมาใกล้ๆ

เจ้าชายกันเห็นเจ้าหญิงเกรซเอากบน้อยไปใกล้ๆหน้า จึงคว้าเอากบน้อยมาไว้ในมือ

“พี่อิ่มแล้ว ราตรีสวัสดิ์จ้า แกรนด์ เกรซ” แล้วเดินลิ่วๆออกไปทางห้องบรรทม ทิ้งให้สองสาวงุนงงกับอาการของเจ้าพี่

“นี่นาย นายทำฉันพลาดตั้งสองครั้ง” ริทน้อยโวยวาย

“อะไร สองคนนั้นน้องสาวฉันนะ ฉันไม่ยอมให้น้องสาวฉันจูบกับกบแน่” เจ้าชายกันว่า

“นายมันแย่ ทั้งๆที่ฉันจะได้เป็นคนอยู่แล้วเชียว” กบริทบ่น

“นี่ ถ้านายไม่ได้เป็นเจ้าชายต้องคำสาปจริง น้องสาวฉันก็ต้องจูบกับกบฟรีๆน่ะสิ” เจ้าชายกันเถียง

“ฉันเป็นเจ้าชายจริงๆนะ”

เจ้าชายกันเถียงกับกบริทจนหน้าดำ (กัน : ดำอยู่แล้วเฟ้ย) จนถึงห้องบรรทม แล้วเจ้าชายกันก็สะดุดกับของบนพื้น  (ที่ไรเตอร์เอาของไปวางไว้เองแหละ) แล้วล้มลงบนเตียง ริมฝีปากเจ้าชายประกบกับกบน้อยพอดิบพอดี

ด้วยความตกใจ เจ้าชายรีบถอนริมฝีปากออกทันที แล้วกบน้อยก็กลายร่างเป็นชายหนุ่มร่างบาง ผิวขาว ตาโต

“เห็นมั้ย เชื่อยังว่าฉันเป็นเจ้าชายถูกสาปจริงๆ” กบริทที่กลายร่างแล้วเอ่ยขึ้น

“กันไม่เชื่อครับ” เจ้าชายกันยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“นายจูบฉันไปแล้วนะ นายต้องเชื่อสิ” ริทน้อยโวยวาย

“นั่นไม่เรียกว่าจูบครับ” เจ้าชายกันว่ายิ้มๆ

“แต่ฉันเป็นเจ้าชายถูกสาปจริงๆนะ ลุกได้แล้ว จะไปแล้ว” ริทพูด

“แน่ใจเหรอครับว่าจะลุก ริทไม่ได้ใส่อะไรเลยนะ” เจ้าชายกันพูด แววตาเป็นประกายระยับ

“เฮ้ย ” ริทอุทานด้วยความตกใจ

“แต่ยังไง กันก็ไม่เชื่อ เมื่อกี้กันไม่ได้จูบริท จูบของจริงต้องแบบนี้”

เจ้าชายร่างสูงประกบริมฝีปากเข้ากับร่างบางอีกครั้ง เรียวลิ้นไล้เลียริมฝีปากบางราวกับขออนุญาต
เมื่อร่างบางเปิดปากเจ้าชายหนุ่มจึงส่งลิ้นร้อนๆเข้าไปหลอกเย้ากับลิ้นของร่างบางอยู่พักใหญ่ แล้วถอนจูบออกอย่างเสียดาย

“เชื่อรึยัง” ริทถามเสียงเบาหวิว

“เชื่อแล้วครับ แต่ริทมีความผิด ฐานบุกรุก สระน้ำนั้นเป็นเขตพระราชฐาน ยังไงริทก็ต้องถูกทำโทษ”

แล้วเจ้าชายหนุ่มก็ซุกหน้าลงไปบนซอกคอ สูดกลิ่นหอมของนักโทษร่างบาง ร่างบางดิ้น และพยายามจะสู้

“อ๊ะ กัน ไม่ได้นะตรงนั้นน่ะ” แล้วสรรพเสียงทั้งหมดก็เงียบหายไป

เหลือไว้เพียงแค่เสียงหอบหายใจใต้ผ้าห่มที่เจ้าชายเอาคลุมร่างทั้งสองไว้      

Talk

อ่านเพื่อความสนุกสนานอย่างเดียวนะคะ อย่าหาสาระอะไรกับฟิคเรื่องนี้เลย