sf 3*8 นิทานก่อนนอน กันดิล็อคหนูน้อยผมเป๊ะ กับหมีสามตัว

เนื้อเรื่อง

นิทานก่อนนอน กันดิล็อค เด็กชายผมเป๊ะ กับหมีสามตัว

                กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กชายคนหนึ่งนามว่า “กันดิล็อค”

กันดิล็อคเป็นเด็กชายที่หวงผมมาก ทรงผมของเขาต้องเป๊ะอยู่ตลอดเวลา ไม่มีใครที่สามารถจะแตะผมของเขาได้ 

วันหนึ่งเด็กชายกันดิล็อคหนีออกจากบ้านไปเที่ยวป่า

เขาเดินเที่ยวจนเหนื่อย จนมาพบกับบ้านหลังหนึ่ง

บ้านหลังนี้เป็นบ้านของหมีสามตัว พ่อแม่ลูก คือ พ่อหมีเก่ง แม่หมีเซน และลูกหมีริท

วันนี้แม่หมีเซนทำข้าวเหนียวหมูปิ้ง แต่ข้าวเหนียวกับหมูปิ้งยังร้อนเกินไป
 
พ่อหมีเก่งจึงชวนแม่หมีเซน และลูกหมีริท ไปเดินเล่นในป่า และปิดประตูล็อคบ้านไว้

เด็กชายกันดิล็อคเดินมาถึงบ้านของครอบครัวหมี

เด็กชายกันดิล็อคมีนิสัยอยากรู้อยากเห็น จึงพยายามส่องเข้าไปทางหน้าต่าง แต่แค่หน้าต่างนั้นไม่พอ

ด้วยความที่กันดิล็อคเป็นเด็กดี กันดิล็อคจึงเดินไปที่ประตูแล้วเคาะ
 
“ก๊อกๆๆ ขอกันดิล็อคเข้าไปหน่อยนะครับ” แต่ไม่มีเสียงตอบรับ

กันดิล็อคเด็กดีจึงลงมือ 'สะเดาะกุญแจ'

ทันทีที่สะเดาะกุญแจสำเร็จกันดิล็อค จึงเดินเข้าไปในบ้าน

'น้องกันขอแล้วนะ' กันดิล็อคคิด

กันดิล็อคเดินไปเดินมาเริ่มเมื่อย

กันดิล็อคจึงเดินไปนั่งเก้าอี้ ของพ่อหมีเก่ง

'สูงไป' กันดิล็อคคิด แล้วก็เดินไปที่เก้าอี้อีกตัวหนึ่งที่เป็นของแม่หมีเซน

'อันนี้ก็นุ่มไป'  แล้วหนูน้อยผมเป๊ะก็เดินไปที่เก้าอี้ตัวสุดท้ายที่เป็นของลูกหมีริท

'อันนี้เตี้ยไปหน่อย แต่นั่งสบาย'

กันดิล็อคนั่งอยู่ซักพัก นั่งไปนั่งมา เก้าอี้เริ่มรับน้ำหนักตัวไม่ไหว หักลงมา

เด็กชายตัวดำก้นจ้ำเบ้ากับพื้น กันดิล็อคหันไปค้อนใส่เก้าอี้

เมื่อตกเก้าอี้แล้วกันดิล็อคก็เริ่มหิว จึงเดินเข้าครัว เห็นข้าวเหนียวหมูปิ้งกลิ่นหอมฉุยวางอยู่ จึงเดินเข้าไปหยิบจานแรกของพ่อหมีเก่ง

'หมูปิ้งไหม้ไปหน่อย' กันดิล็อคกินไปได้นิดหนึ่ง ก็วางเพราะเดี๋ยวความเกรียมจากหมูจะตกใส่ตัวเขา (ไม่ทันละ) ก่อนเดินไปหยิบจานที่สอง

'อันนี้หมูดิบไป กันดิล็อคไม่ใช่ปอบ จะได้ชอบของดิบ'

และหนูน้อยผมเป๊ะก็เดินมาหยิบจานที่สาม

'อันนี้พอดี อร่อยจัง' แล้วกันดิล็อคก็กินจนหมด

เป็นธรรมดาสำหรับเด็กกำลังโตอย่างกันดิล็อค

เมื่อกินอิ่มก็ต้องนอนเป็นธรรมดา เด็กชายตัวดำกันดิล็อค จึงเดินไปที่ห้องนอน แล้วล้มตัวลงนอนที่เตียงพ่อหมีเก่ง

'เตียงใหญ่ไปแฮะ' กันดิล็อคบ่นในใจแล้วเดินไปเตียงที่สองของแม่หมีเซน

'อันนี้ก็แข็งไป' แล้วก็นดิล็อคก็เดินไปที่เตียงที่สามของลูกหมีริท

'อันนี้สั้นไปหน่อย แต่นุ่มสบายดี'

ว่าแล้วกันดิล็อคก็กอดหมอนข้างนอนหลับไป

ฝ่ายครอบครัวหมีที่กลับมาจากป่าก็พบว่าประตูไม่ได้ล็อคก็ตกใจ

“มีคนเข้ามาในบ้านเรา” พ่อหมีเก่งคำราม

“มีคนมานั่งเก้าอี้ของแม่ด้วย” แม่หมีเซนว่า

“มีคนมานั่งเก้าอี้ผมพัง” ลูกหมีริทพูดเหวี่ยงๆ

“มีคนเข้ามากินหมูปิ้งของพ่อ”

“ของแม่ด้วย”

“แล้วของผมล่ะ กินหมดเลยอ่า แง” ลูกหมีริทร้องไห้เสียงดัง

แล้วทั้งหมด ก็เดินเข้าไปในห้องนอน

“มีคนมานอนเตียงของพ่อ” พ่อหมีเก่งคำราม

“มีคนมานอนเตียงของแม่เหมือนกัน ดูสิผ้าปูยับเลย” แม่หมีเซนบ่น

“มีคนนอนเตียงของผมอยู่” ลูกหมีริทเอ่ย พร้อมกับเดินไปตบหัวก้อนดำๆที่นอนบนเตียง

ฝ่ายกันดิล็อคที่โดนตบหัว ก็สะดุ้งตื่นเพราะผมเสียทรง เมื่อเห็นครอบครัวหมีก็ตกใจร้องถาม

“พวกนายเป็นใครกันเนี่ย” (อยู่บ้านคนอื่นไม่ใช่เรอะ)

“แล้วไอ้หมีแคระ นายตบหัวน้องกันทำไม ผมน้องกันยุ่งเลยเห็นมั้ย” แล้วกันดิล็อคก็เอากระจกที่ตัวเองพกติดตัวมาส่องและจัดทรงผม

“ออกไปจากบ้านเรานะ” ลูกหมีริทไล่

“ไม่ไปครับ น้องกันชอบที่นี่”  (กากละ)

“ออกไป” ลูกหมีริทดึงแขนหนูน้อยผมเป๊ะ

แต่กันดิล็อคขืนตัวเองไว้ทำให้ลูกหมีล้มลงมาบนตัวกันดิล็อค

“”ปล่อยนะ  ลูกหมีเอ่ยขึ้นทำตาจิก หน้าเหวี่ยง แต่ไม่เป็นผลเมื่อกันดิล็อคพลิกตัวขึ้นคร่อม แล้วจัดการคลุมโปงทันที

ร่างสองร่างในผ้าห่มดิ้นไปมาอยู่ซักพัก ก่อนจะมีเสียงลอดออกมา

“ไอ้ดำ ปล่อยนะ จะทำอะไรน่ะ เฮ้ย เอามืออกไปจากตรงนั้นน่ะ ม่ายยยยย”

พ่อหมีเก่งกับแม่หมีเซนเห็นดังนั้นก็ตกใจ ปิดประตูวิ่งหนีออกจากบ้านทันที

หลังจากนั้นก็ไม่มีใครเห็นลูกหมีริท กับกันดิล็อคออกมาจากบ้านอีกเลย