sf 3*8 นิทานก่อนนอน ระพันเซล

เนื้อเรื่อง

 กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ยังมีครอบครัวที่แสนจะอบอุ่นครอบครัวหนึ่ง ประกอบด้วยคุณพ่อและคุณแม่
คุณแม่กำลังตั้งครรภ์อ่อนๆ และแพ้อยากกินดอกระพันเซล
คุณพ่อจึงมีหน้าที่ไปเก็บดอกระพันเซลจากสวนของพ่อมดข้างบ้าน

คุณพ่อไปเก็บดอกระพันเซลทุกวันๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง พ่อมดวัยรุ่นใจร้อนข้างบ้านจับได้ จึงจะฆ่าเขา

“เจ้าพวกหัวขโมย บังอาจมาขโมยอกระพันเซลของพ่อมดผู้เรืองฤทธิ์อย่างข้าเรอะ” พ่อมดขู่กรรโชก

“ขออภัยเถิดท่าน ภรรยาข้าแพ้ท้องอยากกินดอกระพันเซลมาก” คุณพ่อตอบ

“ข้าจะต้องลงโทษเจ้า โทษฐานขโมยของๆข้า เจ้า ต้องตาย” พ่อมดสำทับคำขู่เข้าไปอีกครั้ง

“ท่านขอรับ ข้าต้องดูแลครอบครัวของข้า ถ้าข้าตายไป ครอบครัวของข้าจะอยู่อย่างไรล่ะขอรับ” คุณพ่อต่อรอง

“เอาแบบนี้ ถ้าลูกเจ้าคลอดเมื่อไหร่ ก็ยกให้ข้าละกัน” พ่อมดตอบแล้วก็เดินผ่านไป

เวลาผ่านไป คุณพ่อและคุณแม่ก็ได้ต้อนรับสมาชิกใหม่ ทั้งสองตั้งชื่อลูกว่า “ระพันเซน”

ระพันเซนเป็นเด็กน้อยผิวขาว ดวงตาเรียวเล็ก คุณพ่อคุณแม่รักประดุจแก้วตาดวงใจ
ทั้งคู่เฝ้าทะนุถนอมระพันเซนดั่งเจ้าหญิงองค์น้อยๆ จนกระทั่งลืมคำที่ให้กับพ่อมดไป

จนกระทั่งวันหนึ่งพ่อมดก็ได้มาทวงถามถึงสัญญาและพาระพันเซนออกไปจากบ้าน

18 ปีผ่านไป ระพันเซนเติบโตกลายเป็นสาวสวย ผมยาว ขาว สูง (กว่าพ่อมดที่เอามาเลี้ยง)

พ่อมดให้ระพันเซนอยู่บนหอคอยสูง 38 เมตร เวลาที่พ่อมดมาหาก็จะบอกให้ระพันเซนโยนผมที่ยาวกว่า 38 เมตรลงมาจากหอคอย แล้วพ่อมดจะปีนขึ้นไป

วันหนึ่ง มีเจ้าชายหนุ่มรูปงามเดินทางผ่านมาแถวๆหอคอย มองเห็นพ่อมดมาที่หอคอย จึงหยุดยืนมองห่างๆ

“ระพันเซน ส่งผมลงมาหน่อย” พ่อมดตะโกนเรียกเช่นเคย เมื่อระพันเซนโยนผมลงมา พ่อมดก็ปีนขึ้นไป

เจ้าชายแอบมองอยู่จนกระทั่งพ่อมดกลับลงมา เขาจึงกลับไป

วันต่อมา เจ้าชายก็มาที่หอคอยอีก คราวนี้เขาลองเรียกดูบ้าง

แล้วระพันเซนก็ส่งผมลงมาให้เจ้าชายปีนขึ้นไป

เมื่อเจ้าชายปีนขึ้นไปถึง ระพันเซนก็ตกใจว่าไม่ใช่พ่อมด จึงเอ่ยถามขึ้น

“เอ่อ คือ ท่านเป็นใครกันคะ” ระพันเซนถามเสียงหวาน

“เราชื่อกัน เธออยู่ที่นี่คนเดียวเหรอ” เจ้าชายกันถาม

“ใช่ค่ะ ฉันอยู่คนเดียว มีพ่อมดที่จับฉันมาทำงานชดใช้ที่พ่อแม่ฉันไปขโมยดอกระพันเซลมา”

“เธออยากออกไปจากที่นี่ไหม ฉันจะช่วยเธอเอง” แต่เมื่อพูดจบ พ่อมดก็ตะโกนเรียกระพันเซน ทำให้เจ้าชายกันต้องไปซ่อนใต้เตียง 

และฟังทั้งคู่สนทนากัน

“ทำไมช้านัก ระพันเซน” แล้วพ่อมดก็บ่นไปเรื่อยๆ และก็รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ และเริ่มค้นหา

เมื่อระพันเซนเห็นดังนั้นจึงเอ่ยกับพ่อมดว่า “ไม่มีอะไรค่ะ หนูไม่ได้ซ่อนใครไว้จริงๆนะคะ”

แต่พ่อมดไม่เชื่อ ลงมือค้นหาจนกระทั่งถึงใต้เตียง

เจ้าขายกันพุ่งออกมาจากใต้เตียงแล้วล็อคพ่อมดไว้และบอกให้ระพันเซนหนีไป

ระพันเซนได้โอกาส จึงตัดผมตัวเองมัดไว้ในขณะที่พ่อมดเรืองฤทธิ์ กับเจ้าชายกันตะลุมบอนกันอยู่

ทั้งคู่กระโดดเข้าชาร์จ ตะลุมบอน กลิ้งไปกลิ้งมากันอยู่บนหอคอย

ฝ่ายเจ้าชายนั้นได้เปรียบเพราะตัวสูงกว่า ทั้งคู่หน้าห่างกันแค่คืบ

กันจึงได้โอกาสพิจารณาหน้าตาพ่อมดนั้นใกล้ๆ หน้าขาวๆ ริมฝีปากแดงๆ ไม่มีทีท่าว่าจะโหดเหี้ยมอำมหิต

พอเขามองหน้าก็จ้องตาขวาง พ่อมดตัวเล็กนี่จะมีเวทมนต์มั้ยนะ

เจ้าชายจ้องไปใกล้ๆเห็นดวงตาหวานๆ กลิ่นกายหอมๆ ทำให้เจ้าชายเริ่มเคลิ้ม

เจ้าชายก้มหน้าลงไปหาพ่อมดเรื่อยๆและทำการ “ปิดปาก” ด้วยปาก ทันที

“เฮ้ย ทำอะไร” พ่อมดโวยวายเมื่อเจ้าชายถอนริมฝีปากไป

“ข้าชอบระพันเซน แต่ว่าเจ้ามาขวาง เจ้าต้องชดใช้”

แล้วเจ้าชายก็ก้มหน้าลงไปคิด “ค่าเสียหาย” จากพ่อมดทันที

แถมๆ

ระพันเซนที่ลงมาถึงพืนดินเรียบร้อยแล้วก็รอเจ้าชายอยู่นานหลายชั่วโมง ก็ไม่เห็นเจ้าชายกลับลงมา

เธอเห็นแค่เพียง ยอดหอคอยที่สั่นไหว และมีเสียงโครมครามดังมาจากยอดหอคอยนั้น

สุขสันต์วันเด็กค่ะทุกคน วันที่ (3+8+3) พอดีเลย มีความสุขในวันเด็ก และของขวัญวันเด็กด้วยนะคะ