ค่ายทหารของชินอ๋อง ซึ่งก็คือแม่ทัพใหญ่ตั้งอยู่บนเนินเขาซึ่งลายล้อมไปด้วยธรรมชาติ เป็นเขตที่ฮ่องเต้ทรงพระราชธารให้เนื่องในวันแต่งตั้งชินอ๋องขึ้นเป็นแม่ทัพใหญ่ซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากเมืองหลวงมากนัก มีถนนที่ถูกถางเป็นทางยาวสำหรับรถม้าวิ่งขึ้นไปบนเนินเขา
ป่าด้านในใกล้เขตทหารมีกับดักมากมายสำหรับฝึกฝนเหล่าทหารกล้าและเพื่อป้องกันผู้บุกรุกซึ่งเดินมาจากทางป่า
เหล่าชาวบ้านต่างรู้กันดีว่าภูเขาลูกนี้เป็นเขตของค่ายทหารจึงไม่มีผู้ใดกล้าเข้ามายุ้มย้าม เนื่องจากกลัวกับดักอย่างเช่นกลุ่มชายฉกรรจ์ที่คิดอยากจะลองดีโอ้อวดตน
สวนเหล่าสัตว์ป่าอยู่อีกฝั่งหนึ่งของค่ายซึ่งมีความอุดมสมบูรณ์ เหมาะแก่การเพาะปลูกและเลี้ยงสัตว์ซึ่งเป็นเขตหาวัตถุดิบของค่าย
.......
ร่างสูงโปร่งของชินอ๋องและเหล่าทหารไม่กี่นาย ควบม้าทะยานไปตามเส้นทางปกติซึ่งเป็นรู้จักดีของผู้คนและเหล่าทหารที่มีหน้าที่เฝ้าประตูทางเข้ามีทั้งหมดสี่นาย โดยทุกนายมีร่างกายกำยำสูงใหญ่คอยเฝ้าระวังอย่างเข้มงวด
พอเห็นแม่ทัพใหญ่ เดินทางมาถึง จึงรีบเร่งเปิดประตูค่ายให้เข้ามาอย่างรวดเร็วและคุ้นเคย
หลังจากเข้ามา ชินอ๋องก็เห็นความวุ่นวายภายในค่าย หมอทหารต่างวิ่งวุ่นดูแลคนเจ็บเต็มไปหมดจนหน้าปวดหัว ร่างสูงโปร่งได้แต่ขมวดคิ้วมองเหตุการณ์วุ่นวายตรงหน้าอย่างเงียบๆ
รองแม่ทัพเจิง เจิงหนานติงซึ่งเห็นร่างสูงโปร่งของแม่ทัพใหญ่จึงรีบสาวเท้าวิ่งเข้ามาคารวะและรายงานสถานการณ์ ให้ทราบ
"คารวะแม่ทัพใหญ่ขอรับ!"พอเห็นแววตานิ่งเฉยและคิ้วที่โผล่พ้นหน้ากากขมวดของแม่ทัพใหญ่จึงรีบกล่าวรายงาน"เหล่าทหารโดนวางยาขอรับ เป็นฝีมือของพ่อครัวในค่ายซึ่งเราจับตัวเพื่อสอบสวนแล้วขอรับ!!"
หลังจากได้ฟังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคิ้วของชินอ๋องก็ขมวดเข้าหากันแน่นขึ้น จนเผลอปล่อยแรงกดดันออกมาโดยไม่รู้ตัวก่อนจะกล่าวเสียงลอดไรฟัน"เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้อย่างไร"
รองแม่ทัพรู้สึกสั่นสะท้านกับแรงกดดันและน้ำเสียงของแม่ทัพใหญ่แต่ก็รีบคุกเข่าสำนึกผิด"เป็นความผิดของข้าเองขอรับ!!เพราะข้ารับคนพวกนั้นเข้ามา"
"หาใช่ความผิดของเจ้าผู้เดียวไม่ ข้าเป็นแม่ทัพใหญ่ของค่ายปล่อยให้เกิดเรื่องเช่นนี้ ย่อมเป็นความผิดของข้าที่ไม่ดูแลให้ดี"เสียงราบเรียบนุ่มนวลหนักแน่นของชินอ๋องกล่าวแฝงไปด้วยความรู้สึกผิด
"ท่านแม่ทัพ"
ชินอ๋องไม่มีเวลาคุยกับรองแม่ทัพเจิงมากนัก เขารีบเดินเข้าไปจัดการกับความวุ่นวายตรงหน้าก่อนจะสั่งให้หมอทหารเอาคนป่วยหนักที่สุดเข้าไปรักษาก่อนแล้วค่อยรักษาตามลำดับ สถานการณ์จึงสงบลงได้
พอเห็นว่าสถานการณ์สงบลงแล้วร่างสูงโปร่งของแม่ทัพใหญ่ก็เปลี่ยนเป้าหมายเป็นห้องขังของค่ายทหารทันที
ทหารทุกคนที่คอยรักษาความวุ่นวายต่างรู้สึกเคารพนับถือแม่ทัพใหญ่เพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว ต่างมองตามด้วยสายตาชื่นชม ทั้งๆที่พวกเขาพยายามทำให้เหล่าคนไข้และหมอทหารสงบลงตั้งนาน แต่แม่ทัพใหญ่กลับเดินมาพูดนิดเดียวสถานการณ์กลับพลิกฝ่ามืออย่างง่ายดาย น่านับถือยิ่งนัก!
ด้านในห้องคุมขังของค่ายทหารมีทั้งกลิ่นคาวเลือดและกลิ่นสาปสางลอยปะปนกันไปในอาการจนแทบจะอาเจียน ทหารตัวใหญ่สี่นาย ที่เห็นแม่ทัพต่างทำความเคารพในรูปแบบทหาร
"คารวะท่านแม่ทัพ!!"
"เป็นอย่างไรบ้าง" ชินอ๋องไป่หลี่หมิงกวาดสายตาดูสถานการณ์ในห้องขังแล้วถาม
ทหารรู้สึกกดดันเมื่อพวกเขาต้องเผชิญหน้ากับแม่ทัพใหญ่"พวกมันไม่สาระภาพเลยขอรับ"
ชินอ๋องปลายตามองพวกที่อยู่ในห้องขังอย่างเย็นชาก่อนกล่าว"เช่นนั้นหรือ"
หลังจากที่ได้ยินน้ำเสียงเย็นเยียบของแม่ทัพใหญ่เหล่าทหารจึงเผลอกลืนน้ำลายอย่างยากรำบาก อยู่ไปก็รู้สึกเห็นใจพวกที่ถูกขังอยู่ด้านในขึ้นมาประหลาด
"พวกเจ้าออกไปก่อน"เสียงเรียบนิ่งสั่งการ
"แต่ว่า"มีทหารหนึ่งในนั้นกล้าโต้แย้งแต่ก็ต้องกลืนลงไปเมื่อสบกับสายตานิ่งเรียบของแม่ทัพใหญ่แล้วจึงเดินออกไป
หลังจากเหล่าทหารออกไปแล้วชินอ๋องก็ปลดโซ่เดินเข้าไปในกงขังด้วยสีหน้านิ่งเฉย ก่อนจะปลายตามองเหล่าชายฉกรรจ์ที่เป็นอดีตคนครัวซึ่งในยามนี้ถูกมัดห้อยลงกับเพดานด้วยสีหน้าสงบ
พลางคิดว่า ตนพึ่งมาเมื่อวานเองแท้ๆเหตุใดถึงมีเรื่องเยอะแยะเช่นนี้เล่า
เขาเอาเม็ดยาชนิดหนึ่งซึ่งได้มาจากนักพรตท่านหนึ่ง มันเป็นมีคุณสมบัติคล้ายไปกับเครื่องจับโกหกที่ในยุคปัจจุบันบันเขาใช้กัน แต่ยาเม็ดนี้เมื่อกินเข้าไปแล้วถามอะไรต้องตอบตามความเป็นจริงเท่านั้นถ้าโกหกแม้แต่น้อย ก็จะรู้สึกคล้ายโดนมีดเฉียนเนื้อออกทีล่ะนิด แต่ไม่มีวันตาย
แน่นอนว่าคุณสมบัติของยาเม็ดนี้น่ากลัวมาก ซึ่งไม่มีในโลกใบนี้อย่างแน่นอน
หลังจากชินอ๋องยัดยาใส่ปากแล้วบังคับให้กลืนลงไปจนพวกมันไอโครกเสียงดัง แต่เขาไม่สน หลังจากพวกมันเลิกไอแล้วเขาจึงถาม"พวกเจ้าเป็นใคร"
"......"
คำถามแรกผ่านไปพวกมันนิ่งเงียบไม่ตอบ จนกระทั่งคนที่ชินอ๋องยัดยาใส่ปากให้มันกินร้องออกมาอย่างเจ็บปวด "ถ้าพวกเจ้ามิตอบหรือโกหกข้ายามันจะออกฤทธิ์ทำให้เจ็บปวด เอาล่ะข้าถามใหม่"
"พวกเจ้าถูกผู้ใดส่งมา!"ชินอ๋องถามคำถามใหม่ด้วยความสงบและใจเย็น
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกก!!!"พวกมันคิดจะไม่ตอบอีกก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดราวกับถูกตัดชิ้นเนื้อทั้งๆที่ไม่มีบาดแผล การทรมานเช่นนี้น่ากลัวมากพวกมันจึงรีบสารภาพออกไปหลังจากผ่านไปสักพักความเจ็บปวดยิ่งเพิ่มเท่าทวีคูณ เมื่อพวกมันโกหก
คำสารภาพของพวกมันทำให้ชินอ๋องแปลกใจอยู่ลึกๆ โดยเฉพาะเมื่อได้ยินชื่อนางเอกของเรื่องเขาจึงคิดว่า เนื้อเรื่องหลังคงเริ่มนานแล้วสินะ
✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️
ฝากติดตามมมมม
ความคิดเห็น