คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [All(?) x Suho]:::เผ่าพันธุ์ CH,3
Story : [SF] เผ่าพันธุ์
Couple: (All(?) x Suho)
Info: ธีมเผ่าพันธุ์ปีศาจ
Chapter 3
“โอเซฮุนนนนน!” เสียงมือที่ตบลงกับโต๊ะทำงานดังปังทำให้เจ้าของห้องต้องละจากงานตรงหน้าอย่างช่วยไม่ได้ เงยหน้ามองญาติของตนที่ไม่รู้อะไรดลใจให้ไปทำผมสีแดงเข้ม
“น้องของคยูฮยอนมาหรอ? ไหนล่ะๆๆ”
“ใจเย็นๆได้มั้ย” เซฮุนพยายามทำให้อีกคนใจร่มๆเพราะดูท่าจะตื่นเต้นเกินไปหน่อย
“ไม่ได้แล้ว! อยากเห็น!” ลู่หาน หรือ ลูกพี่ลูกน้องที่มีสายเลือดจีนแผ่นดินใหญ่ผสมอยู่ และก็ยังเป็นเผ่าพันธุ์วูล์ฟที่มีความสามารถแข็งแกร่งอีกด้วย ถ้าพูดถึงตระกูลลู่แล้วไม่มีใครที่ไม่รู้จัก
“อยู่ห้องคยูฮยอน” เซฮุนตัดปัญหาโดยที่จะส่งอีกคนไปป่วนห้องคยูฮยอนแทนและนั้นก็เป็นไปตามที่ตนคาดเอาไว้ คนผมแดงที่พอได้ยินแบบนั้นเลยรีบหมุนตัวกลับและเตรียมวิ่งไปเปิดประตูเพื่อไปห้องของคยูฮยอนทันที
“โอ๊ยย!”
“อูยยย”
เสียงการกระแทกกันเกิดขึ้นพอลู่หานเปิดประตูออกไปอย่างเร่งรีบ ร่างบางที่ล้มลงไปเพราะชนเข้ากับอกแกร่งของชายหนุ่มผมแดงที่หุนหันออกมา เอกสารในมือไม่กี่ใบปลิวหล่นข้างตัว แต่นั้นไม่ใช่ประเด็น ร่างบางตรงหน้ามีนั่งก้นจมปุกอยู่กับพื้นส่ายหัวทำผมสีน้ำตาลมะฮอกกานีของตนพริ้วไหวไปมาดึงดูดสายตาของลู่หานที่เกือบจะล้ม ไม่กี่วิต่อมาสติของลู่หานก็ถูกฉุดกลับมาเพราะอีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมามองคนชนเลยต้องต้องรีบช่วยพยุ่งอีกคนให้ยืนขึ้น จุนมยอนจับมืออีกฝ่ายที่ส่งมาให้และค่อยๆลุก ลูบจมูกตัวเองน้อยๆเพราะดูเหมือนจะกระแทกเข้ากับอะไรแข็งๆของอีกคน
“ไม่เป็นไรนะ?” ลู่หานถามอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มแห้ง
“ไม่เป็นไรครับ”
คนชนก้มไปหยิบเอกสารไม่กี่แผ่นและยื่นให้คนถูกชนซึ่งร่างบางก็กล่าวขอบคุณพลางโค้งให้และเดินผ่านเข้ามาในห้องที่เจ้าของห้องนั้นก็ดูเหตุการณ์เมื่อกี้ตั้งแต่ต้นจนจบ
“เซฮุนนา พี่คยูบอกว่า เดี๋ยวจะเอามาให้อีกทีหลัง” เสียงหวานเอ่ยคุยกับเจ้าของห้องด้วยความสนิทสนมทำให้ลูกพี่ลูกน้องผมสีแดงเข้มต้องหมุนคอกลับมามองและนึกอิจฉา
อยากสนิทมั่ง!
“เข้าใจแล้ว” จุนมยอนยิ้มรับก่อนที่จะเดินไปนั่งอยู่ที่โซฟาตัวเดิม ส่วนอีกคนที่ขี้สงสัยบวกขี้อิจฉาเลยเดินเข้ามาในห้องอีกครั้ง
“ย๊ะ! โอเซฮุน ไม่คิดจะแนะนำกันบ้างรึไง” ลู่หานวีนใส่อีกคนที่เงยหน้ามามองอย่างไม่เข้าใจเพราะถ้าอยากรู้จักเข้าไปทักก็หมดเรื่องแล้ว ทำไมต้องมาลำบากตนด้วยก็ไม่รู้ ส่วนจุนมยอนที่พอได้ยินแบบนั้นเลยมองมาที่คนผมแดงที่ตนชนด้วยเมื่อกี้ และพอดูดีๆแล้วหน้าอีกคนนั้นดูหวานจนผู้หญิงบางคนอายแต่ด้วยหุ่นที่ดูไม่บางเท่ากับโอเซฮุนเลยดูขัดกับหน้ายังไงก็ไม่รู้ แต่ดูรวมๆแล้วก็หน้าตาดีอยู่มาก
“นี่ลู่หาน ลูกพี่ลูกน้องชั้น” เซฮุนบอกแบบไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ อีกคนเลยหันไปแง่งให้และหันกลับมายิ้มให้ร่างบาง นี่จะเรียกว่าสองมาตรฐานได้มั้ยนะ
“คิมจุนมยอนครับ”
“น้องคยูฮยอนสินะ”
“ครับ” ร่างบางระบายยิ้มส่งไปให้อีกคนอย่างเป็นมิตร ส่วนอีกคนก็ยิ้มกลับมาเช่นกันโดยไม่ได้พูดอะไรกันต่อ เซฮุนยิ้มขำเพราะทั้งสองคนนั้นส่งยิ้มกันไปส่งยิ้มกันมาอยู่ได้ ไม่พูดอะไรกันสักที บ๊องทั้งด้วยกันทั้งคู่
“ลู่หานไม่มีอะไรทำรึไง?” เซฮุนที่ทนไม่ไหวต้องร้องทักลูกพี่ลูกน้องที่เอาแต่มองหน้าอีกฝ่ายไปยิ้มไป ไม่มีอะไรทำรึไงนะ
“ก็มีอ่านะ แต่ไว้ก่อน ไม่รีบ” ลู่หานหันมาตอบและก็แอบเนียนไปนั่งข้างจุนมยอนเพื่อตีสนิทซะงั้นจนคนถามต้องส่ายหัวหน่ายๆแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรต่อ
“เอ้อ! เดี๋ยวชานยอลมานะ จะคุยเรื่องงานเลี้ยงอะไรเนี่ย” ลู่หานที่เพิ่งนึกเรื่องที่ลูกน้องของตนมาบอกเมื่อก่อนหน้านี้ไเลยบอกต่อกับลูกพี่ลูกน้องซึ่งอีกคนก็แค่พยักหน้ารับเพราะไม่เห็นต้องทำไรมาก อีกฝ่ายคงมาหาตามปกติเพราะสนิทกันอยู่แล้ว
“คุณลู่หานทานอาหารเช้ารึยังครับ?” จุนมยอนที่เงียบมาสักพักร้องถามคนข้างๆที่คล้ายจะอู้งานเหมือนพี่ชายเค้าก่อนหน้านี้
“คุณลู่หานอะไรกัน”
“คุณลู่หานน่าจะแก่กว่าผมน่ะครับ” ลู่หานถึงกับสะอึกเพราะอีกคนเล่นทักเค้าแบบนี้ทำให้พูดอะไรไม่ออกเลย ไม่รู้เอาอะไรจากหน้าเค้าไปตัดสินว่าเค้าแก่กว่า
“ครับๆ แก่กว่า แต่เรียกคุณดูห่างเหินจัง”
“อืมม งั้นพี่ลู่หาน ลู่หาน เสี่ยวลู่ อาลู่ เรียกอะไรดีละครับ” จุนมยอนไล่ชื่ออีกคนอย่างนึกสนุกเพราะนี่อาจจะเป็นครั้งแรกๆในชีวิตเลยก็ได้มั้งที่ได้ทำความรู้จักกับคนนอกบ้าน แต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าเค้าจะๆม่รู้จักคนอื่น ไม่รู้ทันคนหรือเหตุการณ์อะไรภายนอกบ้านหรอกนะ เค้ารู้บ้างละเพราะอ่านหนังสือพิมพ์แทบทุกวัน แต่แค่ไม่มีโอกาสบ่อยนักได้ทำความรู้จักกับคนอื่นก็แค่นั้นเอง
“ฮะๆๆ ท่านลอร์ดลู่เลยมั้ย” ลู่หานหัวเราะชอบใจแถมเสียงดังจนคนที่ทำงานอยู่ต้องส่งค้อนมาให้…แต่ก็ไม่ได้มีใครสนใจเลย
“ท่านลอร์ดลู่หานครับช่วยไปทำงานหน่อยเถอะ เสียงดัง” ไม่ทันที่จะได้คุยอะไรกันต่อเซฮุนก็ต้องเรียกร้องความสนใจจากคนทั้งคู่
“ไปก็ได้!!” ลู่หานลุกขึ้นทันทีไม่วายทำท่าจะลากอีกคนออกไปซะด้วย
“นายยังไม่ได้กินอะไรใช่มะ?” จุนมยอนลอบถามเซฮุนขณะที่โดนอีกคนลากผ่านโต๊ะซึ่งเซฮุนก็ส่ายหัว
“งั้นรอก่อนนะ” จุนมยอนระบายยิ้มกว้างให้อีกคนจนเซฮุนถึงกับมองตามจนอีกคนเดินหายไปกับลู่หาน
“นี่เรามาทำอะไรที่คฤหาสน์วูล์ฟน่ะหืม?” ลู่หานถามอีกขณะที่ยังคงแอบจับมืออยู่ซึ่งจากที่ดมกลิ่นและได้ยินเรื่องราวมาจากคยูฮยอนบ้างแล้ว ชายหนุ่มข้างๆนี้เป็นเพียงแค่มนุษย์ธรรมดา มันจะดูอันตรายไปมั้ยถ้าปล่อยให้เดินภายในคฤหาสน์วูล์ฟเพียงคนเดียว
“พี่คยูให้มาช่วยงานเซฮุนน่ะครับ” จุนมยอนตอบซึ่งลู่หานก็แอบสงสัยว่าถ้ามาทำงานวันนี้วันแรกแล้วไปสนิทกันเมื่อไหร่เพราะยิ่งโอเซฮุนด้วยแล้วไม่น่าจะสนิทกับคนอื่นได้ง่ายขนาดนี้
“เราเข้ามาทำงานที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“เมื่อวานครับ” ลู่หานหันควับมาหาอีกคนทันทีเมื่อได้ยินคำตอบ เพราะเมื่อวานน่ะจะไม่มีใครอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้เลย
ไม่ใช่ไม่มีใครอยู่แต่อยู่ไม่ได้แต่ทำไมชายหนุ่มมนุษย์ธรรมดาคนนี้ถึงเข้ามาเจอโอเซฮุนได้
“แล้วไม่เป็นอะไรเลยหรอ?” ลู่หานถามออกไปตามตรงเพราะเป็นคนตรงๆอยู่แล้ว
“เพราะพระจันทร์เต็มดวงน่ะหรอครับ” จุนมยอนถามออกไปเพราะเท่าที่คิดได้สาเหตุก็คงเป็นเพราะวันพระจันทร์เต็มดวงนั้นแหละ
“เพราะตาของโอเซฮุน…”
“ตาสีน้ำเงินของเซฮุนทำไมหรอครับ?” เมื่อจุนมยอนถามกลับมาแบบนี้ทำไมลู่หานถึงกับเงิบเพราะอีกคนเล่นบอกสีตาอีกโอเซฮุนมาได้แบบนี้แสดงว่าเห็นแล้วแต่กลับไม่เป็นอะไรเลยแถมดูท่าว่าจะไม่รู้เรื่องอะไรซะด้วย สงสัยจะไปถามคยูฮยอนซะหน่อยแล้วเพราะคยูฮยอนรู้เรื่องตาของเซฮุนดีแต่ไม่น่าจะส่งให้น้องชายเข้ามาทำงานแบบนี้ เรื่องนี้มันต้องมีเบื้องหลังอะไรแน่ๆ
“ช่างเถอะ” ลู่ห่านเงียบไปทำให้จุนมยอนนึกสงสัยอยู่เหมือนกันแต่ก็ไม่อยากเซ้าซี้เรื่องแบบนี้คงหาข้อมูลเองได้ล่ะมั้ง
ลู่หานมาเป็นลูกมือจุนมยอนภายในห้องครัวแถมเป็นคนบอกแม่บ้านอีกว่าไม่ต้องทำให้โอเซฮุนแล้วจุนมยอนคนนี้จะมาทำแทนเองซึ่งแม่บ้านก็ตองฟังคำสั่งคนที่เป็นใหญ่รองจากหัวหน้าตระกูลอย่างโอเซฮุนอยู่แล้ว
“ถาดนี้ของพี่คยู อันนี้ของพี่ลู่หาน ส่วนอันนี้ของชั้นกับเซฮุน” จุนมยอนลอบยิ้มกับผลงานของตัวเอง ซึ่งของลู่หานกับคยูฮยอนถูกแยกไว้คนละถาด แต่ของตัวเองกับเซฮุนถูกจัดไว้ถาดเดียวกันทำให้ลู่หานรู้เลยว่าชายหนุ่มนั้นจะไปกินพร้อมกับเซฮุน
“งั้นให้คนเอาไปให้คยูฮยอน ส่วนเราก็ถือของเราไปให้เซฮุน” ลู่หานพูดจบก็ให้คนแถวๆนั้นถือของตนกับคยูฮยอนไป ซึ่งของตนก็เอาไปไว้ในห้องทำงานของตนส่วนของคยูฮยอนก็เอาไปให้คยูฮยอนที่ห้อง
“ทานให้อร่อยนะครับ” จุนมยอนบอกกับลู่หานที่ต้องแยกไปอีกทางส่วนจุนมยอนที่เดินถือถาดอาหารมาทางห้องเซฮุนก็ได้แต่เดินกลับมาอย่างกลัวๆเพราะต้องเดินผ่านวูล์ฟหลายคนทีเดียว และพอเดินมาถึงห้องร่างบางก็ถึงกับปวดหัวเพราะไม่รู้จะเปิดประตูห้องยังไง แต่สุดท้ายแล้วก็ต้องวางถาดอาหารไว้ตรงโต๊ะหน้าประตูห้องก่อน เคาะประตูสองสามทีและเดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหาร
“เซฮุนอ่า…” ไม่ทันที่จะพูดอะไรต่อสายตาก็ไปสบเข้ากับแขกร่างสูงภายในห้องที่มองมา
“ขอโทษครับ” จุนมยอนกล่าวเบาๆและก็ไปวางถาดอาหารไว้ที่โต๊ะข้างประตูตัวเดิมและเดินคล้ายจะออกจากห้องไปแต่ก็ต้องหยุดเพราะเซฮุนรั้งไว้ซะก่อน
“ไม่เป็นไร ไม่ได้คุยธุระอะไร นายมานั่งที่โซฟาก็ได้” เซฮุนบอก อีกคนเลยต้องเดินไปปิดประตูและกลับมานั่งที่โซฟาถึงจะอึดอัดก็ตาม
“หวัดดีครับ ผมพัคชานยอล” เสียงทักทายจากชายร่างสูงทำให้จุนมยอนต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง ชายหนุ่มที่ดูสูงกว่าโอเซฮุนพร้อมกับผมสีดำสนิท จุนมยอนระบายยิ้มตอบอีกคนที่แนะตัว
“คิมจุนมยอนครับ”
“น้องคยูฮยอน?”
“ครับ”
“เซฮุนเอาเป็นว่า คืนนี้มาให้ได้ละกัน” ชานยอลหันไปคุยกับเพื่อนสนิทต่อหลังจากที่แนะนำตัวกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ชวนเธอด้วยนะครับ จุนมยอน” ชานยอลหันมาบอกชายหนุ่มที่ตอนนี้ได้แต่มองหน้าอีกฝ่ายงงๆแต่เมื่อไม่ได้คำตอบเลยหันไปมองหน้าเซฮุนแทน แถมสรรพนายที่อีกคนใช้เรียกเค้าอีกล่ะ ‘เธอ’ นี่มันสำหรับผู้หญิงชัดๆ
“เอาไว้ถามคยูฮยอน” เซฮุนตัดปัญหาเพราะไม่อยากตัดสินใจเรื่องที่ชายหนุ่มน่าจะไปงานเลี้ยงคืนนี้ที่คฤหาสน์ของเพื่อนสนิทอย่างชานยอลที่ถ่อมาชวนถึงที่ขนาดเป็นถึงหัวหน้าตระกูลฟินิกส์ที่เป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่
“เข้าใจแล้ว” จุนมยอนพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะตัดสินใจอ่านหนังสือเล่มเดิมต่อเพราะไม่อยากจะรบกวนทั้งสองคนไปมากกว่านี้ซึ่งชานยอลก็ดูจะคุยอะไรกันนิดหน่อยก่อนที่จะขอตัวกลับเพราะมีงานเช่นกัน
“เจอกันคืนนี้” ชานยอลบอกกับเพื่อนสนิทซึ่งจุนมยอนพอได้ยินว่าอีกคนกำลังจะไปเลยปิดหนังสือและลุกขึ้นทันที
“ไว้เจอกันนะ” ชานยอลไม่วายจะบอกลาอีกฝ่ายซึ่งจุนมยอนก็ค่อมหัวให้เป็นมารยาท
จุนมยอนนั่งลงเพื่ออ่านหนังสือเล่มเดิมต่อไปและคราวนี้เค้าต้องรู้เรื่องตาสีน้ำเงินของเซฮุนให้ได้เพราะเหมือนมันจะมีความลับอะไรอยู่หรือว่าตัวเองที่ไม่รู้อะไรเลยกันแน่นะ
“เซฮุนชั้นเอาเอกสารมาให้!!” คยูฮยอนเปิดประตูเข้ามาทำให้คนทั้งสองคนในห้องผละความสนใจจากกิจกรรมที่ทำกันอยู่ไปมองคนมาใหม่ที่เสียงดังมาแต่ไกล
“เฮ้อ” เซฮุนถอนหายใจและก็รับเอกสารที่อีกคนยื่นมาให้ด้วยหน้าตายิ้มแย้ม
“พี่คยู คืนนี้ไปงานด้วยได้มั้ยครับ คุณชานยอลเค้าชวนไปด้วย” จุนมยอนถามพี่ชายของตน
“ไม่ได้!!” ส่วนคนเป็นพี่ก็หันควับมาทันทีและก็ตอบแบบไม่คิดเลยด้วย
“ทำไม?” คยูฮยอนที่เล่นตอบกลับออกมาทันทีทำให้ร่างบางต้องถามถึงเหตุผล
“มันอันตรายแถมยัง….…ช่างเถอะ ถ้าจุนมยอนอยากไปจะไปก็ได้” คยูฮยอนที่มองสีหน้าน้องชายที่แสดงออกมาว่าอยากจะไปเต็มที่เพราะไม่เคยได้ไปงานจำพวกนี้มาก่อนเลยต้องใจอ่อนและอีกเหตุผลนึงก็คงเป็นเพราะคราวนี้ไม่ได้มีแค่เค้าคนเดียวที่ไปงาน ยังมีเพื่อนสนิทของเค้าอีกล่ะ น่าจะไว้ใจได้
“ขอบคุณครับ!”
คยูฮยอนกับจุนมยอนตัดสินใจกลับบ้านมาก่อนเพื่อที่จะแต่งตัวและก็นัดเจอกับพวกเซฮุนที่งานเลี้ยงภายในบ้านของเพื่อนสนิทอย่างชานยอลเลย
คยูฮยอนภายในชุดสูทสีดำเข้ารูปทั้งตัวพร้อมกับโชว์เนคไทสีดำ เดินเคียงข้างน้องชายที่ใส่ชุดคล้ายกันแต่ต่างก็ตรงที่เปลี่ยนจากเสื้อเชิ๊ตเป็นสีดำและไม่มีเนคไท กระดุมถูกกลัดเอาไว้ทุกเม็ดทำให้ดูเรียบร้อยไปอีกแบบและปิดท้ายด้วยผมสีน้ำตาลมะฮอกกานีถูกเซ็ตให้รับเข้ากับใบหน้าหวาน
สองพี่น้องเดินหยอกล้อกันเรียกสายตาของคนรอบข้างได้นับสิบ คยูฮยอนอาจจะไม่ห่วงอะไรเท่าไหร่เพราะวันนี้ทุกคนต่างฉีดน้ำหอมแต่งนู่นแต่งนี้แถมกลิ่นของแต่ละเผ่าพันธุ์ดูจะผสมมั่วกันไปหมดจนแยกกันไม่ออกว่าแต่ละคนมาจากเผาพันธุ์ไหน ยังไงน้องชายเค้าก็ปลอดภัยเพราะยังไงวันนี้ยังมีเซฮุนกับลู่หานอยู่ด้วยคยูฮยอนเลยยิ่งสบายใจ
“อย่าเดินไปกับคนแปลกหน้าเข้าใจมั้ย?” คยูฮยอนหันมากำชับกับน้องชายคนเก่งที่ตอนนี้ฉีกยิ้มกว้างมาให้
“พี่คยู ผมไม่ใช่เด็กนะ”
“ก็พี่เป็นห่วง” คยูฮยอนวางแปะลงไปบนหัวน้องชายที่สูงน้อยกว่าหน่อย
“ครับๆ” ทั้งคู่เดินเข้ามาภายในงานจนมาถึงกลางห้องโถงขนาดใหญ่
“เซฮุน พี่ลู่หาน” คยูฮยอนเดินนำน้องชายเข้ามาหาคนสนิททั้งสองคนที่ตอนนี้ยืนคุยกันอยู่ เซฮุนกับลู่หานหันมาตามเสียงเรียกก็พบกับสองพี่น้องที่เดินควงแขนกันมา จุนมยอนผงกหัวทักทายทั้งสองคนที่ดูดีไม่น้อยไปกว่าพี่ชายของตนแม้แต่น้อย
“น่ารักจังเลย!” ลู่หานเดินเข้ามาหาจุนมยอนที่ตอนนี้ก็ได้แต่กล่าวขอบคุณอย่างเขินอายและก็ชมอีกฝ่ายกลับ
“พี่ลู่หานก็หล่อเหมือนกันครับ”
“ไม่เห็นจะบอกว่าพี่ชายคนนี้หล่อมั่งเลย” คยูฮยอนที่ทำเสียงน้อยใจเพราะตั้งแต่เดินมาด้วยกันเนี่ยยังไม่ได้คำชมออกจากปากน้องชายเลยไหงกลับไปชมคนอื่นๆง่ายๆขนาดนั้น
“พี่คยูน่ารักครับ”
“เซฮุนละ?”
“เซฮุนก็หล่อเหมือนกัน” พอชมพี่ชายเสร็จลู่หานก็ถามถึงญาติผู้น้องคนตนทันทีซึ่งจุนมยอนก็ตอบยิ้มๆ
ผ่านไปสักพักหลังจากที่ประธานการจัดงานครั้งนี้อย่างพัคชานยอลกล่าวเปิดพิธีจบ ทุกคนต่างกรูกันเข้าไปหาโดยเฉพาะสาวๆ และดูเหมือนมันจะเป็นแบบเดียวกันกับชายหนุ่มทั้งสามคนที่เป็นเพื่อนสนิทเป็นประธานจัดการ คนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็ทยอยกันเข้ามาคุยกับคนทั้งสามคน แรกๆจากเกาะกลุ่มดีอยู่หรอก ตอนนี้เหมือนจะหายไปทีละคนสองคน และเหมือนคยูฮยอนก็ต้องไปคุยกับแขกคนอื่นบ้าง จุนมยอนเลยบอกให้ไปเพราะเค้าดูแลตัวเองได้ จุนมยอนที่เดินขึ้นมาที่ชั้นสองเพราะพี่ชายบอกให้มาเพราะคนมันน้อยกว่า เค้าไม่อยากให้น้องชายลงไปเจอผู้คนมากมาย มันอันตราย
จุนมยอนเดินขึ้นมาที่ชั้นสองและก็เดินออกไปที่นอกระเบียงที่ดูจะสงบเงียบกว่าเยอะ นั่งลงบนเก้าอี้ตัวยาวลายสวย หันหน้าออกทางนอกระเบียงเพื่อที่จะชมสวนยามค่ำคืนที่มีไฟประดับอยู่
“มานั่งทำอะไรคนเดียว?” จุนมยอนหันไปตามเสียงซึ่งก็พบกับเจ้าของงานที่ตอนนี้ยืนส่งยิ้มมาให้ จุนมยอนแปลกใจว่าอีกฝ่ายมาคนเดียวรึเปล่าเลยชะโงกหน้าไปดูทางด้านหลังซึ่งชานยอลก็สงสัยเลยหันหลังกลับไปดูแต่ก็ไม่พบใคร
“มาคนเดียวหรอครับ?” จุนมยอนถามอย่างนึกสงสัย
“มาคนเดียวครับ ทำไมหรอ?” ชานยอลถามอีกฝ่ายที่ทำหน้ามึนงง
“ก็เห็นเมื่อกี้มีแต่สาวๆเดินตาม ก็เลยแปลกใจน่ะครับ” จุนมยอนยิ้มบางและก็ตอบไปตรงๆ
“ชั้นไม่สนใจผู้หญิงพวกนั้นหรอก” ชานยอลเอ่ยซึ่งคนฟังก็แอบจับสังเกตุได้ถึงโทนเสียงที่ดูจะติดเย็นชาแลไม่เข้ากับใบหน้ายิ้มแย้มนั้น
“ทุกคนจ้องจะเอาแต่เงินและชื่อเสียง” จุนมยอนพยักหน้าเข้าใจเพราะมันก็ฟังขึ้นละนะถ้าอีกคนจะขยาดผู้หญิงซะขนาดนี้ แต่ก็นะ…
“จุนมยอนไม่คิดที่จะชอบชั้นมั่งหรอ?” ชานยอลเดินเข้ามาใกล้ร่างบางมากขึ้น แถมยังก้มหน้าลงมาซะจมูกแทบชนกัน จนอีกคนต้องผงะหัวออกอย่างตกใจ
“เอ่อ…” จุนมยอนไม่รู้ว่าจะตอบอีกฝ่ายยังไงเลยได้แต่อ้ำๆอึ้งเพราะถ้าปฏิเสธตรงๆก็กลัวอีกคนจะเสียหน้าแต่ถ้าไม่ปฏิเสธอีกฝ่ายก็จะคิดไปว่าเค้าชอบเหมือนกัน
“ชั้นจะโยนผู้หญิงพวกนั้นทิ้งให้หมด และมีแต่จุนมยอนคนเดียวนะ”
“อย่าพูดเหมือนผู้หญิงไม่มีค่าสิครับ!” พอชานยอลพูดจบ จุนมยอนถึงกับอารมณ์ขึ้นทันทีเพราะที่พูดมาน่ะมันคล้ายจะดูถูกผู้หญิงกลายๆซึ่งเค้าไม่ชอบ ไม่ว่าจะดูถูกใครเพศอะไรเค้าก็ไม่ชอบทั้งนั้นแหละ
“ก็พวกนั้นทำตัวไม่มีค่าเองนี่” ชานยอลไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ จนจุนมยอนทนไม่ไหวยืนขึ้นด้วยความไม่สบอารมณ์
“ถึงคนอื่นเค้าจะทำตัวแบบนั้น แต่คุณก็ไม่มีสิทธิไปว่าเค้านะครับ” จุนมยอนยืนประจันกับชายหนุ่มร่างสูงที่ตอนนี้ไม่ยิ้มเหมือนอย่างเคย
“งั้นหรอ เอาตังค์ชั้นไปใช้ เอาตัวมาถวาย ยังงะ…”
เพี๊ยะ!!
จุนมยอนตบเข้าแก้มซ้ายของอีกคนเต็มแรงและก็ไม่เกรงใจด้วยถึงจะเพิ่งเจอกันวันเดียวก็เถอะ แต่เค้าทนไม่ได้
“คนอย่างคุณน่ะ อยู่ตัวคนเดียวไปตลอดชาติเถอะครับ”
_______________________________________________
อั้ยยยะะ!!! รู้ยังเอ่ยยตัวละครใหม่ทั้งสองคนนนนน
เดี๋ยวก็มีโผล่มาอีกจ้า
ชานยอลแบบเพลย์บอยเลยค่ะเรื่องนี้ อาลู่ก็อารมณ์แบบพี่ชาย เซฮุนแลดูออกน้อย และจะน้อบกว่านี้อีก
กร๊ากกกกกกกกกก
แบ่งกันเด่นค่า
วันนี้พิเศษนิ๊ด อัพแบบยาว(สำหรับรต.) ให้เลยยย
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์เลยนะค่ะ ชื่นใจมาก!
อันนี้ก็ชิมๆกันไปก่อนเนอะ สามตอนที่สัญญากันไว้แล้ว
รต.ดูโหดร้ายยยยย ติดตามกันแล้วกันเนอะ
*ส่งจูบ*
ความคิดเห็น