คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Kai x Suho(เคะ) x Sehun]:::ลีดเดอร์ตัวเล็ก CH,2
Story : [SF] ลีดเดอร์ตัวเล็ก
Couple: (Kai x Suho(เคะ) x Sehun)
Chapter 2
เซฮุนลุกขึ้นโดยที่ไม่ได้พูดอะไรแล้วก็ลากเพื่อสนิทที่แก่กว่าไปทางห้องของตน
“ผมจะนอนกับจุนมยอนฮยองข้างนอก..แล้วฮยองอ่ะ” เซฮุนลากอีกคนออกมาถาม ส่วนไคที่พอโดนถามมาแบบนี้เลยไม่รู้จะตอบยังไงเพราะถ้าออกมานอนข้างนอกดีโอก็ต้องนอนคนเดียวไม่อยากทิ้งฮยองอีกคน
“แล้วคยองซูฮยองล่ะ” ไคถามอย่างขอความเห็น ทั้งสองคนไม่รู้เลยนั้นว่าซูโฮนั้นแอบมองมาแถมรับฟังและรับรู้ทุกอย่าง เจ้าตัวที่ไม่อยากนอนกับเจ้ามักแนสองคนนั้นเลยรีบวิ่งแจ้นไปหาดีโอที่ห้องทันที
“คยองซูยาาาาา” ร่างบางตะโกนเสียงดังทำให้ดีโอที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จออกมาสะดุ้งแถมหันมามองลีดเดอร์ตัวเล็กกว่าตาปริบๆ
“มีอะไรหรอครับฮยอง” ดีโอถามทันทีส่วนอีกคนก็ยิ้มแบบที่ยิ้มตอนอยู่ห้องพักนักแสดงเปี๊ยบ หรือฮยองกำลังจะข่มขู่เค้า!
“ก็ว่าจะให้ออกไปนอนเป็นเพื่อนฮยองหน่อย…..ได้ป่ะ” ซูโฮเว้นเสียงไว้หน่อยส่วนดีโอก็ที่พอได้รับฟังประโยคข้างหน้ากับดูสีหน้าฮยองแล้ว ตอนนี้ยังไม่ได้ข่มขู่อะไรแค่ขอร้องดีๆแต่ถ้าปฏิเสธก็ไม่แน่อาจจะโดนดี…
“ก็ได้ครับ แต่พรุ่งนี้ฮยองต้องเข้าไปนอนในห้องดีๆนะครับข้างนอกมันหนาวเกินไป” ดีโอบอกแล้วยิ้มแสดงความเป็นห่วงซึ่งผิดกับเจ้าสองตัวนั้นลิบลับในสายตาของลีดเดอร์
“เข้าใจแล้ว โทษทีนะที่ต้องให้นอนเป็นเพื่อนน่ะ” ซูโฮพูดแล้วยิ้มหวานจนอีกคนก็ได้แต่ยิ้มตอบเช่นกัน แล้วแบบนี้จะไม่มีใครรักได้ยังไง ดีโอเดินไปหอบหมอนกับผ้าห่มโดยที่ซูโฮก็รีบเข้าไปช่วยทันทีแล้วทั้งคู่ก็เดินไปที่ห้องนั่งเล่นที่พอออกจากห้องมาก็เจอะกับไคที่เดินกลับห้องมาทันที
“จะเอาไปไหนครับ” ไคถามซูโฮที่เดินนำหน้าโดยที่รักษาระยะห่างไว้อย่างดีถ้าใกล้ไปเดี๋ยวจะมีปฏิกริยา ซูโฮไม่สนใจเชิดหน้าหนีแล้วเดินผ่านจนคนที่เดินตามหลังต้องตอบแทน
“ของชั้นเองแหละ จุนมยอนฮยองเค้าให้ไปนอนเป็นเพื่อนน่ะ”
“นอนเป็นเพื่อน?”
“อืม…ทำไมหรอ”
“ก็เซฮุนกับผมตกลงกันไว้ว่าจะไปนอนกับฮยองเค้าที่ห้องนั่งเล่นเหมือนกัน” ไคบอกทำให้ดีโอก็หัวเราะน้อยๆเพราะคิดไว้อยู่แล้วที่ลีดเดอร์มาชวนเค้านอนเพราะกะจะกันสองคนนี้
“ไม่รู้สินะ ถ้าจะนอนก็ตามมาแล้วกัน ชั้นรับปากฮยองเค้าไว้แล้วด้วย” ดีโอบอกแล้วก็เดินไปที่ห้องนั่งเล่นก่อนเลยส่วนไคก็คงต้องอาบน้ำซะก่อนถึงออกมาข้างนอก ดีโอเดินมาที่ห้องนั่งเล่นก็เห็นลีดเดอร์ตัวเล็กนั่งดูทีวีอยู่ในกองผ้านวมที่มีแต่หัวดำๆโผล่ออกมา
“คยองซูเข้ามาเร็วๆ ข้างนอกมันหนาวนะ” ลีดเดอร์ตัวเล็กรีบเรียกน้องชายทันที โดยที่อีกคนก็อยากจะหัวเราะให้กับความเป็นเด็กบางทีของลีดเดอร์คนนี้ ดีโอแหวกผ้าน่วมผืนเดียวกับซูโฮแล้วก็นั่งลงข้างๆ ห่มผ้าให้มิดเสร็จก็นั่งดูทีวีเป็นเพื่อนกัน
“ฮยองไม่เหนื่อยหรอครับ” นั่งดูทีวีไปได้สักพัก
ดีโอก็ถามลีดเดอร์ที่ตาดูจะแดงมากเพราะนอนน้อย คนข้างๆนั้นเป็นถึงลีดเดอร์เลยต้องทำงานเยอะกว่าพวกเมมเบอร์อย่างเค้าอยู่พอควรแต่อีกคนกลับส่ายหัวปฏิเสธแล้วยิ้มให้ เค้าไม่รู้ว่าลีดเดอร์ทุกคนเป็นแบบนี้รึเปล่า ถ้าเหนื่อยก็ไม่ยอมบอกว่าเหนื่อยชอบเก็บเอาไว้คนเดียวทำให้ทุกคนเป็นห่วงมากกว่าบอกความจริงออกมาว่าเหนื่อยซะอีก “นอนเถอะครับ ไม่เหนื่อยก็ต้องนอน” ดีโอบอกเชิงบังคับแล้วลุกออกจากผ้าห่มปูผ้านวมของตนไว้ที่พื้นเรียงหมอนไว้อย่างดีแล้วก็ดึงให้ฮยองลุกมานั่งบนที่นอนที่ถูกปูไว้
“ออมม่าตัวจริงเลยนะนาย” ซูโฮพูดขำๆแล้วก็ยอมลุกมานอนที่ที่นอนดีๆเพราะไม่อยากให้น้องเป็นห่วง “ขอดูอันนี้ให้จบก่อนนะ” ซูโฮล้มลงนอนห่มผ้าขึ้นมาถึงคอแล้วก็บอกกับน้อง อ้อนเข้าไป แล้วใครจะปฏิเสธลง
“ฮยองยังไม่นอนอีกหรอ” เซฮุนโผล่ออกมาจากห้องนอนแต่ก็ยังเห็นไฟในห้องนั่งเล่นเปิดอยู่เพราะวางแผนไว้ว่าจะออกมานอนตอนอีกคนหลับไปแล้ว
“ยังน่ะ” คนตอบกลับเป็นดีโอที่นั่งห่มผ้าอยู่ข้างๆซูโฮทำให้เซฮุนเลิกคิ้วขึ้นสูงประมาณว่า แล้วฮยองมาอยู่นี่ได้ไง
“ฮยองเค้าให้มานอนเป็นเพื่อนน่ะ” ดีโอที่อ่านสีหน้าของมักแนคนนี้ออกก็เลยบอกไปแก้สงสัยสักหน่อยทำให้อีกคนหน้านิ่งไปเลยและหายเข้าไปในห้องจนดีโอต้องเลิกสนใจ แต่แล้วเสียงเปิดประตูทางห้องเดิมก็ดังขึ้นโดยที่เซฮุนเดินหอบผ้าห่มกับหมอนออกมาตามแบบพวกเค้าเลย เซฮุนเดินอ้อมไปทางซูโฮแล้วก็ปูผ้าเสร็จสับ แล้วนี่เค้าต้องเขยิบให้เจ้าจงอินนอนข้างจุนมยอนฮยองด้วยมั้ยเนี่ย ดีโอส่ายหัวหน่ายๆ
“ทำไมไม่ไปนอนในห้อง เซฮุน” ซูโฮหันมาถามเชิงดุอีกคนที่ตอนนี้ได้ล้มตัวลงนอนข้างกายเรียบร้อยแล้ว
“ก็ผมจะนอนกับฮยอง” มักแนตอบสั้นๆแบบพวกเด็กเอาแต่ใจแล้วก็สวมกอดไปที่ลีดเดอร์ตัวเล็กทันทีโดยที่อีกคนก็เริ่มโวยวาย
“ทำบ้าอะไรเนี่ยเซฮุน!”
“ผมแค่กอดเองนะ”
“กอดบ้าอะไร มือนายน่ะอยู่ไม่เฉยเลยนะ”
“ก็แค่กอดเอง”
อีกสามคนในห้องก็ต้องรีบออกมาเพราะคนที่อยู่ในห้องนั่งเล่นดูจะเสียงดังเกินไป
“เกิดไรขึ้น” เสียงทุ้มของชานยอลถามขึ้นแต่ก็ไร้เสียงตอบรับของคนในห้องนั่งเล่น
“คยองซูนายไปอยู่นั้นได้ไง” แบคฮยอนถามบ้างโดยที่ดีโอก็ตอบคำตอบแบบเดิมๆ
“น่าสนุกนะ บยอนแบคเราก็ไปนอนกับพวกเค้ามั่งเหอะ” ชานยอลว่าแล้วก็ลากแบคฮยอนเข้าไปในห้องเพื่อจะเอาของออกมานอนรวมกับสมาชิกคนอื่นบ้างโดยที่ดีโอก็คิดว่าดีเหมือนกันเค้าจะไม่ได้ไม่เป็นเหมือนคนนอก ส่วนไคก็ไม่ได้พูดอะไรเดินไปเอาของตัวเองมาบ้าง และสรุปตอนนี้เมมเบอร์ทั้งหกก็มารวมตัวกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นโดยที่ตอนนี้เป็น ชานยอลที่นอนอยู่ริม ตามด้วยแบคฮยอน ดีโอ ไค ซูโฮ แล้วก็ เซฮุน
“นอนกันได้แล้ว จุนมยอนฮยองจะได้พักผ่อน” ออมม่าประจำวงหันมาบอกคนอื่นโดยที่ชานยอลก็ทำหน้าที่ที่ดีเดินไปปิดไฟส่วนดีโอก็ปิดทีวี ซูโฮที่ต้องย้ายจากที่นอนดีโอมานอนที่นอนเดียวกับเซฮุนแถมต้องห่มผ้าเดียวกันอีกเลยไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่แถมจะเปลี่ยนที่นอนก็โดนไคสกัดไว้อีก แล้วทำไมเค้าต้องมานอนตรงกลางระหว่างเจ้าพวกที่ไม่รักเค้าด้วย!
.
.
.
“ฮ้าวววว” ลีดเดอร์ตัวเล็กเดินหาวปากกว้างเข้าบริษัทโดยที่มีออมม่าอย่างดีโอเดินอยู่ข้างๆพร้อมส่งสายตาเป็นห่วงมากลายๆ
“นอนไม่พอหรอครับ ฮยอง” ดีโอถามแล้วสังเกตุไปที่ตา หน้า ขอบตาแบบละเอียด ตาแดง ขอบตาคล้ำๆแล้วหน้าก็หมอง ยังงี้นอนไม่พอแน่ๆ
“นิดหน่อยน่ะ……เพราะเจ้าพวกนั้นแท้ๆเลย” ร่างบางหันมาตอบน้องแล้วก็บ่นกับตัวเองเบาๆแต่เพราะเดินอยู่ข้างๆกันดีโอเลยได้ยินทุกคำพูด สงสัยเจ้ามักแนสองคนนั้นมันจะกวนจนฮยองไม่ได้หลับ “วันนี้ดีหน่อยเข้าบริษัท” ซูโฮกับดีโอเดินเข้ามาในบริษัทก่อนใครเพื่อนเพราะคนอื่นมัวแต่เดินชมนกชมไม้กันอยู่และพอเข้ามาก็ต้องเจอกับรุ่นพี่อย่างดงบังชินกิยืนหันหลังให้อยู่
“สวัสดีครับ ยุนโฮฮยอง” ซูโฮที่เป็นพี่ชายคนสนิทเลยรีบทักทันทีส่วนดีโอทก็โค้งเก้าสิบองศาตามลีดเดอร์ตัวเล็กไปติดๆ
“โอ๊ะ! ว่าไง จุนมยอน คยองซู” อีกคนทักกลับพร้อมคลี่ยิ้มกว้างอย่างเป็นกันเอง “วันนี้เหมือนวันรวมญาติเลยนะ”
“รวมญาติอะไรหรอครับ?” ดีโอถามด้วยความสงสัย ส่วนอีกคนก็ยังคงยิ้มกว้างแบบเดิม
“ก็วันนี้มี ชั้น ชางมิน แล้วก็ ซุปเปอร์จูเนียร์ ชายนี่ แถมพวกนายอีกยังไงล่ะ แล้วจะไม่เรียกรวมญาติได้ยังไง” ยุนโฮบอกกับรุ่นน้องแถมนั้นก็เป็นจังหวะเดียวที่พวก EXO-K ที่เหลือเดินเข้ามาพอดี ดีโอ แบคฮยอน แล้วก็ ชานยอลหันมามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย ส่วนมักแนอีกสองคนก็เริ่มตกอยู่ภวังค์ของตัวเอง และคนส่วนลีดเดอร์ตัวเล็กนั้นก็ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเค้าเลย…
“วันนี้เจอศึกหนักแน่”
“ไม่ได้มีแค่คนเดียวด้วยดิ”
“ชั้นอยากลากลับหอจัง”
ชานยอล แบคฮยอน แล้วก็ดีโอหันมาคร่ำครวญกันเอง พวก EXO-K ย้ายตัวเองมาที่ห้องซ้อมโดยที่ยังมีเวลาอีกเกือบชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาที่นัดกันเอาไว้ตอนนี้ทุกคนเลยดูจะฟรี
“ทำไมบรรยากาศมันน่ากลัวแบบนี้ล่ะเนี่ย” เสียงทุ้มต่ำของชานยอลพูดขึ้นพลางมองไปยังตัวต้นเหตุทั้งสองคนที่ตอนนี้ปล่อยออร่าสีดำออกมาทั่วห้อง
“ชั้นทนไม่ไหวแล้ว” คนร่าเริงอย่างบยอนแบคฮยอนรีบลุกขึ้นและก็เดินไปหาลีดเดอร์ที่ตอนนี้ยืนอยู่กับดีโอสองคนโดยที่เจ้ามักแนสองคนก็อยู่แถวๆนั้นด้วย
“จุนมยอนฮยองครับ”
“ว่าไงแบคฮยอน”
“ฮยองมากับผมแปปนึงสิ” ร่างบางเดินตามเสียงเรียกของคนแก่กว่ารองจากเค้าไปอย่างว่าง่าย
“ฮยองช่วยไปคุยกับสองคนนั้นหน่อยสิ ดูท่าจะเครียดเรื่องอะไรก็ไม่รู้” แบคฮยอนเริ่มสรรหาข้ออ้างต่างๆนานามาจัดการกับบรรยากาศมาคุที่เจ้ามักแนสองคนนั้นสร้างขึ้นมา ร่างบางก็หันไปมองตามที่แบคฮยอนพูดก็เจอกับหน้าตาเครียดของสองมักแนที่มองมาเช่นกัน แต่เค้ายังไม่อยากคุยกับเจ้าสองคนนั้นเพราะเรื่องเมื่อคืน!
“ฮยองครับ?” แบคฮยอนเรียกสติของอีกคน ซูโฮถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้เพราะเหตุผลส่วนตัวคงต้องเก็บไว้ก่อนตอนนี้อาการของน้องๆในวงต้องมาก่อน
“เข้าใจแล้ว” ซูโฮบอกแล้วก็เดินเข้าไปหาเจ้ามักแนทั้งสองคนทันที แบคฮยอน ชานยอล แล้วก็ดีโอก็มารวมตัวกันอีกครั้งและก็เริ่มปฏิการทำตัวเป็นผู้สังเกตุการณ์อีกครั้ง
“จงอินอา เซฮุนอา” ซูโฮเรียกมักแนทั้งสองคนที่เริ่มปรับสีหน้าให้เป็นปกติเพราะลีดเดอร์ตัวเล็กเข้ามาพูดกับทั้งคู่ก่อน และที่จริงแล้วทั้งสองคนคิดว่าลีดเดอร์ตัวเล็กคนนี้อาจจะโกรธเรื่องเมื่อคืนอยู่
“มีอะไรหรอครับ?” เป็นเซฮุนที่ถามขึ้นก่อนโดยที่ไคก็แค่รอรับฟังตามประสาคนพูดไม่ค่อยเก่ง
“พวกนายสองคนไม่เป็นไรนะ” ซูโฮถามขึ้นอย่างเป็นห่วงจริงๆโดยที่มักแนสองคนก็หันมามองหน้ากันงงๆ แล้วเราไปเป็นอะไรตั้งแต่เมื่อไหร่?
“เครียดเรื่องอะไรกันอยู่หรอ?” ลีดเดอร์ตัวเล็กถามเสียงหวานทำให้ทักแนสองคนแทบอยากจะลากกลับบ้านตอนนี้ให้รู้แล้วรู้รอดแถมวันนี้ดูเหมือนคนที่คิดว่าเป็นศัตรูก็อยู่กันเต็มบริษัทแบบยิ่งต้องตามประกบลีดเดอร์กันให้ถึงที่สุด!
“พวกผมรู้สึกไม่ค่อยดีน่ะครับ แต่ถ้าฮยองคอยดูแลก็คงไม่เป็นอะไร” เซฮุนบอกแล้วยิ้มน้อยๆ ใครเชื่อแกก็โง่แล้ว ทั้งสามผู้สังเกตุการณ์ตะโกนอยู่ในใจแต่ก็ดันลืมคิดไปถึงลีดเดอร์ตัวเล็กคนนี้ไปซะสนิท
“พวกนายไม่สบายหรอ?” ร่างบางถามแล้วเข้าไปจับตามหน้าผาก อิงแก้ม แถมสำรวจร่างกายของทั้งคู่ ผู้สังเกตุการณ์ทั้งสามหน้าแทบทิ่มพื้นเพราะลีดเดอร์ดันเชื่ออีก! ส่วนเจ้ามักแนสองคนนี้ตอนนี้ก็มีความสุขซะเต็มปลี่เพราะร่างบางเล่นใกล้ชิดแบบไม่หวงเนื้อหวงตัวเอาซะเลย
“พอเถอะครับฮยอง” ไคบอกให้อีกคนหยุดเพราะอีกคนเริ่มจะถกเสื้อดูด้วยแล้ว ร่างบางที่ยังเป็นห่วงอยู่แต่พอบอกให้หยุดก็ทำหน้ายู่ทันที
“คนเค้าอุตส่าห์เป็นห่วง รู้งี้ไม่น่าเป็นห่วงซะก็ดี ฮึ่ม!” ลีดเดอร์ตัวเล็กเอ่ยตัดพ้อแล้วก็เดินหนีไปหาพวกอีกสี่คนทันที พอร่างบางเดินจากไปเซฮุนก็แทบจะหันมางับหูของเพื่อนสนิทที่แก่กว่าเพราะแผนดันล่มหมด
“ฮยองก็ชอบไปทำให้จุนมยอนฮยองเค้าโกรธ” เซฮุนบอกแล้วถอนหายใจ รู้ทั้งรู้ว่าคนข้างๆก็พูดไปเพราะไม่อยากให้เข้ามาใกล้เกินเพราะความอดทนก็มีขีดจำกัดแต่ก็อดที่จะบ่นออกมาไม่ได้
“นายก็รู้…” ไคพูดเบาๆและนั้นคงหมายถึงความอดทนที่มีขีดจำกัดนั้นแหละ
“ไปง้อฮยองเค้าก่อนเถอะ” เซฮุนรีบไล่คนข้างๆไปทันทีเพราะรีบง้ออีกคนก็จะได้รีบหายงอลเหมือนกัน ไคพยักหน้าแล้วก็เดินไปหาลีดเดอร์ตัวเล็กที่ตอนนี้หัวเราะอยู่กับเมมเบอร์คนอื่น
“จุนมยอนฮยอง” ร่างสูงเรียกลีดเดอร์ที่ตอนนี้หันหลังให้เค้าอยู่ ผู้สังเกตุการณ์ทั้งสามก็เหมือนรู้งานก็รีบสลายโต๋กันทันที
“ไปเข้าห้องน้ำก่อนซ้อมกันๆ”
“นั้นดิๆ ชั้นหิวน้ำเหมือนกัน”
“….” แบคฮยอน ชานยอลและดีโอก็หายไปกับสายลมโดยไม่ลืมที่จะลากเซฮุนออกไปด้วย ทำให้ตอนนี้ก็เหลือแต่ มักแนคนรองกับลีดเดอร์สองคน เจ้าพวกนั้นเล่นทิ้งกันงี้เลยเรอะ!
“กลับหอไปพวกนายได้ไม่ตายดีแน่” ร่างบางคาดโทษเบาๆแล้วหันมามองหน้านักแมคนรองคล้ายจะเอาเรื่อง “มีอะไรก็พูดมา” อารมณ์งอลเมื่อกี้หายหมดกลายเป็นอารมณ์หงุดหงิดแทน
“ฮยองอย่าโกรธสิครับ” ไคบอกยิ้มๆ แต่อีกคนก็ยังคงหน้าบูดเอาไว้แถมยังไม่พอยืนกอดอกอีกต่างหาก
“….”
“ไม่โกรธนะครับ”
“….”
“ฮยอง…”
“นายชอบผลักไสไล่ส่งชั้น” ร่างบางโพล่งขึ้นมาก่อนที่อีกคนจะพูดจบซะอีก แต่ไอ้ประโยคข้างหน้านี่ก็แสดงได้ถึงความน้อยใจที่มีอยู่ ไคยิ้มบางอีกครั้ง
“ไม่ได้ผลักไสครับ แต่ผมก็มีขีดจำกัดเหมือนกัน” ไคเลือกที่จะบอกตรงๆเพราะอีกคนอาจจะสะกิดหรืออยากรู้อยากเห็นแบบนี้กับคนอื่นเค้าบ้าง
“ขีดจำกัดอะไร” อีกคนถามด้วยความสงสังเพราะไม่เข้าใจถึงคำตอบของมักแนคนรอง
“คิดว่าไม่ดีครับถ้าจะอธิบาย” ไคบอกด้วยสีหน้าที่ดูซีเรียสขึ้นมานิดนึง แต่ไอ่ความอยากรู้อยากเห็นของซูโฮมันก็ดันมากกว่ามาคิดถึงเรื่องซีเรียสซะด้วยสิ
“จะบอกป่ะ ไม่งั้นคืนนี้นายได้ไปนอนกับเซฮุนมันแน่ๆ” ร่างบางเริ่มการข่มขู่ของถนัดทันทีซึ่งก็ไม่ได้เข้ากับหน้าน่ารักๆนั่นเลย
“ถ้าผมบอก ฮยองห้ามด่าห้ามไล่ผม แล้วก็ผมก็จะไม่ผลักไสฮยองเหมือนกัน” ไคตัดสินใจโดยที่อีกคนก็พยักหน้ารับทันที “งั้นหลับตา…”
“ทำไมต้องหลับตาอ่ะ?” ร่างบางถามด้วยความสงสัยทันที แค่อธิบายทำไมเค้าต้องหลับตาด้วย ลืมตาแล้วอธิบายไม่ได้หรือไง?
“ถ้าไม่หลับก็ไม่เป็นไรครับ” ไคทำท่าจะไม่อธิบายซูโฮเลยต้องรีบพูดดักไว้ก่อน
“หลับก็ได้ๆ”
ไคเริ่มขยับเข้าไปใกล้ๆพอลีดเดอร์ตัวเล็กหลับตาลง มือแกร่งทั้งสองข้างจับไหล่บางเอาไว้ แล้วในวินาทีต่อมาสัมผัสเบาบนริมฝีปากที่ซูโฮรู้สึกได้นั้นก็ทำให้ต้องลืมตาแทบจะทันที
“จะ…จงอิน” ซูโฮเรียกอีกคนเสียงตะกุกตะกัก
“นี่คือขีดจำกัดของผมครับ” ไคบอกแล้วยิ้มตามสไตล์ส่วนอีกก็หน้าขึ้นสีแถมทำอะไรไม่ถูก
แล้วต่อไปนี้ผมก็จะรุกมั่งแล้ว….
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
๑ เม้นต์ ๑ กำลังใจนะค่ะ!!
ความคิดเห็น