หอพักอลเวง

ลำดับตอนที่ #2 : ชน

Chapter 2 : ชน



หลังจากที่จิโน่ออกมาจากหอพักชายแล้ว  เขาก็วิ่งไปเรื่อยๆตามทางผ่านคณะต่างๆหลายคณะ  และเมื่อเห็นว่าคณะพละศึกษานั้นอยู่อีกฝั่ง  เขาก็เลยวิ่งข้ามถนนเพื่อที่จะมาดูบรรยากาศในคณะ และรอบๆคณะของเขา  แต่ด้วยความที่เขาไม่ทันได้มองซ้าย-ขวาให้ดีๆก่อนข้ามถนน เขาจึงโดนรถจักรยานชน แค่หัวเข่าถลอกนิดหน่อย แต่เขาก็ยังโวยวายกับอีกฝ่ายซึ่งเป็นผู้หญิง

        

        “นี่เธอขี่รถภาษาอะไร  ไม่เห็นรึว่าคนเขาจะข้ามถนน”  จิโน่โวย



        “ขอโทษค่ะ  ดิฉันไม่ได้ตั้งใจ”  แอเรียลกล่าวขอโทษ



        “โอ๊ย วันนี้มันวันอะไรของฉันวะเนี่ย  โดนชนทั้งวันเลย เซ็งๆๆ”  จิโน่ยังคงบ่น



        “เดี๋ยวฉันจะพาไปทำแผลแล้วกันนะคะ”  



แอนซึ่งนั่งซ้อนท้ายแอเรียลเอ่ยขึ้น  ในตอนแรกที่โดนชนนั้นจิโน่ไม่ทันได้มองว่ามีคนซ้อนท้ายมาด้วย  แต่เมื่อเขาได้เห็นแอน  เขาก็รู้สึกชอบเธอขึ้นมาทันที  อาจจะเรียกว่า \'รักแรกพบ\' เลยก็ว่าได้ เขาจึงเอ่ยถามชื่อของเธอ



        “ขอโทษนะครับ  ไม่ทราบว่าชื่ออะไรเหรอครับ”



        “ฉันชื่อ หลินอี้เฉิน ค่ะ”  แอเรียลตอบก่อน



        “เอ่อ คือ ผมถามเพื่อนคุณน่ะครับ”  คำพูดของจิโน่ ทำเอาแอเรียลหน้าเสีย เลยไม่พูดอะไรอีก



        “ดิฉัน ชื่อ เจิ้งจื๋อเฉียว ค่ะ เรียก แอน ก็ได้ค่ะ”



        “ผมชื่อ ช่ายซ่างฝู่ หรือ จิโน่ ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คุณแอน”



        “ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ”  



        “จริงๆแล้ว คุณน่าจะมาขี่แทนเพื่อนของคุณนะ  ดูเหมือนเพื่อนคุณเขาจะขี่ไม่ค่อยคล่อง”



        “ให้เพื่อนฉันขี่ดีแล้วค่ะ เพราะฉันน่ะขี่ไม่เป็น”  แอนบอกจิโน่ไปตามความจริง



        “คุณขี่จักรยานไม่เป็นหรือครับ  เดี๋ยววันไหนคุณว่างๆ ก็มาที่ลานกีฬานี่สิครับ  แล้วผมจะสอนให้เอง  รับรองเดี๋ยวเดียวคุณก็ขี่เป็น เชื่อใจผมได้”  



การที่จิโน่เสนอตัวแบบนั้น จุดประสงค์หลักก็เพื่อต้องการอยู่ใกล้ชิดแอน  ส่วนเรื่องสอนขี่จักรยานถือเป็นเรื่องรอง  



        “แล้วถ้าว่างๆฉันจะแวะมานะคะ  ดิฉันขอตัวก่อนล่ะ บายๆ”



        “ครับผม  โชคดีนะครับ”  จิโน่โบกมือลา ก่อนที่จะวิ่งเข้าตึกคณะไป



ส่วนทางด้านแอเรียลนั้น หลังจากที่นิ่งเงียบมานาน จึงได้พูดบ้าง

  

        “ฉันว่า นายจิโน่อะไรนั่นดูเป็นเพลย์บอยนะ  เธออยู่ห่างๆเขาดีกว่า  อีกอย่างเธอก็มีคนดีๆมาจีบเธอตั้งเยอะ  อย่าไปสนใจนายนั่นเลย  ฉันกลัวว่าเธอจะต้องเสียใจภายหลัง”  แอเรียลเตือน



        “แต่ฉันรู้สึกว่า ลึกๆแล้ว จิโน่ เขาก็ดูเป็นคนดีนะ  ถึงแม้จะไม่ดีพร้อมเหมือนนายเซียวของเธอก็ตาม”  แอนยังมิวายแซวเพื่อน



        “เธอนี่  แซวฉันอยู่เรื่อยเรื่องเขาเนี่ย  ไม่รู้ว่าฉันจะมีโอกาสได้เจอเขาอีกไหมเนี่ย”  แอเรียลบ่นด้วยความคิดถึง



        “มีสิ  ก็ในฝันไง  เธอบอกฉันเองไม่ใช่หรือว่า  เขาเป็นชายในฝันของเธอ”



        “อืม... เอาล่ะๆ  พักเรื่องนี้ไว้ก่อนเถอะ  ถึงหน้าคณะของเธอแล้ว  เดี๋ยวฉันไปก่อนนะ  แล้วตอนสัก สี่โมงเย็น ฉันจะมารับเธอหน้าคณะ จะได้ไปหาอะไรกิน แล้วกลับหอพร้อมกัน”  



แอเรียลบอกก่อนที่จะขี่จักรยานเพื่อไปยังคณะของตัวเองบ้าง  ซึ่งเมื่อเธอโดนแซวเช่นนั้น  เรื่องราวในอดีตครั้งนั้น ก็ผุดขึ้นจากความทรงจำของเธออีกครั้ง...



วันนั้น เป็นวันสอบเอนทรานซ์ ซึ่งก็มีนักเรียนจากหลายๆโรงเรียนเดินทางมาสอบที่โรงเรียนเลี่ยนจื่อ ซึ่งเป็นสนามสอบอีกแห่งหนึ่ง  และที่นี่เองที่ทำให้เธอได้พบกับชายในฝันของเธอ  เขาคนนั้นได้ที่นั่งติดกันกับเธอ  เขาดูเป็นลูกคนรวยซึ่งเธอสังเกตได้จากกระเป๋านักเรียนยี่ห้อของนอก  แม้แต่ปากกาก็ดูดีมีระดับ แบบที่ผู้บริหารเขาใช้กัน  และที่สำคัญคือเครื่องแบบนักเรียนนั้น เป็นตัวบ่งบอกที่สำคัญเลย เพราะเขาเรียนโรงเรียนคริสต์และเป็นโรงเรียนเอกชนที่มีชื่อเสียงที่สุดของไต้หวัน ค่าเทอมเทอมนึงก็หลายหมื่น



        ‘โห นายนี่ นอกจะรวยแล้ว ยังหน้าตาดีอีกด้วย  อยากรู้จังว่าชื่ออะไร’



แอเรียลคิดเช่นนั้นในใจ  แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าโต๊ะสอบแต่ละโต๊ะ จะมีชื่อของผู้สอบติดไว้ทางด้านขวามุมบนของโต๊ะ  เธอจึงเอียงตัวเพื่อดูชื่อของเขาคนนั้น



        ‘เซียวๆๆ อะไรนะ  เอาแขนมาบังทำไมเนี่ย’



เธอยังคงคิดในใจ แต่เนื่องจากเขาเอาแขนวางไว้ซึ่งตรงกับตำแหน่งชื่อของเขาพอดี  จึงทำให้แอเรียล มองไม่เห็น 2 คำหลังที่เป็นชื่อของเขา แล้วเนื่องจากเธอเอียงตัวมากไป  จึงทำให้เธอตกจากเก้าอี้



        “โอ๊ย”  



แอเรียลร้องเสียงหลง  แต่เมื่อเธอลืมตาขึ้น ก็กลับพบว่าตัวเองอยู่บนเตียงที่ห้องพยาบาล



        “อาจารย์คะ  หนูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ”  แอเรียลถามอาจารย์ประจำห้องพยาบาล



        “ผู้ชายที่อุ้มหนูมาส่งน่ะ  เขาบอกว่า เขาเห็นหนูขี่จักรยานเหมือนคนใจลอย  จนเผลอชนกับต้นไม้  แล้วก็สลบไม่ได้สติ  เขาก็เลยอุ้มมาส่งที่ห้องพยาบาล”

        

        “แล้วเขาชื่ออะไร อาจารย์ทราบไหมคะ”



        “ครูก็ลืมถามชื่อเขา  ขอโทษทีนะ”



        “ไม่เป็นไรหรอกค่ะอาจารย์  ถ้าอาจารย์เจอเขาก็ฝากขอบคุณเขาด้วยนะคะที่ช่วยเหลือหนู แล้วฝากอาจารย์ถามชื่อเขาด้วยนะคะ  ขอบคุณมากค่ะอาจารย์  เดี๋ยวหนูขอตัวก่อนนะคะ”



        “เดี๋ยวให้ลูกชายของครูเขาขี่ไปส่งแล้วกัน  ไมค์ๆ ขี่จักรยานไปส่งน้องเขาที่หอหญิงหน่อย” อาจารย์ออกปากสั่งลูกชายซึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับการแพทย์อยู่

        

        “ได้ครับแม่”  



เฮ่อจวินเสียง หรือ ไมค์ซึ่งเป็นนักศึกษาคณะแพทย์ศาสตร์ชั้นปีที่ 3 ตอบรับคำของมารดา  แล้วก็ขี่จักรยานพาแอเรียลไปส่งถึงหอพัก



        “ขอบคุณนะคะพี่ไมค์”  แอเรียลกล่าวขอบคุณ



        “ไม่เป็นไรครับน้อง แล้วพรุ่งนี้อย่าลืมมาทำแผลด้วยล่ะ งั้นเดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนนะ บายๆ”  ไมค์โบกมือลา แล้วก็เดินกลับไปยังห้องพยาบาล



หลังจากที่ไมค์กลับไปแล้ว  แอเรียลก็โดนต่อว่าชุดใหญ่จากไล่หย่าเหยียน หรือ เมแกน ซึ่งเป็นรองหัวหน้าหอหญิง  



        “เธอนี่ มาวันแรกก็เอาเชียว  แผลแค่นี้ทำสำออย  ต้องให้ไมค์มาส่งด้วย  เธอรู้ไหม ว่าไมค์น่ะเป็นแฟนของฉัน” ไล่หย่าเหยียนต่อว่าด้วยความหึง



        “อาจารย์ที่ห้องพยาบาลเขาเป็นคนสั่งให้พี่ไมค์มาส่งหนูค่ะ  แล้วอีกอย่างหนูก็ไม่ได้คิดอะไรกับพี่เขาเกินเลยไปกว่าคำว่า ‘พี่’ เลย นะคะ”  แอเรียลบอก



        “ถ้าคิดได้อย่างงั้นก็ดี แต่ถ้าฉันรู้ว่าเธอแอบมีใจให้ไมค์ล่ะก็ เธอเสร็จฉันแน่”  เมแกนพูดขู่ไว้ ก่อนที่จะให้แอเรียลขึ้นไปพักผ่อนข้างบน



ส่วนอีกด้านนึงที่ลานกีฬา นีโอก็เพิ่งวิ่งมาถึงพร้อมกับกล่าวขอโทษเพื่อนที่มาช้า



        “นายไปไหนมาเนี่ย ช้าจังเลย”  จิโน่ถามเพราะเลยเวลานัดมาเกือบครึ่งชั่วโมง

  

        “พอดีฉันพาผู้หญิงคนนึงที่เขาขี่จักรยานชนต้นไม้ไปห้องพยาบาลน่ะ ก็เลยมาช้า ขอโทษทีนะเพื่อน”  นีโอกล่าวขอโทษ



        “ฉันเองก็โดนจักรยานชนมาเหมือนกัน ไม่รู้จะใช่คันเดียวกับที่นายเจอรึเปล่านะ  แต่ช่างเหอะ  ไปเล่นบาสฯกันดีกว่า”



        “นี่นายยังจะเล่นบาสฯอีกเหรอ เดี๋ยวแผลมันอักเสบหรอก”  นีโอเตือนด้วยความเป็นห่วง



        “เอ่อน่า แผลถลอกเลือดออกแค่นิดหน่อยแค่เนี้ยะ มันไม่ถึงตายหรอก”  จิโน่ยังคงยืนยันที่จะเล่นบาสฯต่อ



@@@@@@@@@@@