คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : แก้แค้น
หลังจากที่มาเรียประกาศว่าจะอยู่ที่ปราสาทวองโกเล่ต่อ เพื่อดูแลเด็กสาวอ่อนแอ(??)เปราะบาง(????)ไร้เดียงสา(???????) ทำเอาจีประสาทจะกิน ทั้งที่ตัวเขาเองอุตส่าห์คิดว่าจะหลุดพ้นจากอาจารย์สาวโรคจิต ที่สำคัญยังมีแถมพิเศษมาเรียป่าวประกาศไปทัั่วว่าจิอ๊อตโต้เป็นพวกโรคจิต!!! ททำให้บอสหนุ่มไฟแรงของวองโกเล่ตกที่นั่งลำบากพอดู
"เจ้าทำอะไรลงไปรู้มั๊ยหา!!!!!"
"ก็ข้าบอกไปแล้วไงว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด"
"ถ้าบอกไปแล้วทำไมยัยนั่นถึงไม่เชื่อเล่า!!!!"
"ก็ยัยนั่นไม่เชื่อ ให้ข้าทำไงเล่า"
"ทำยังไงก็ได้!! บ้าเอ้ยยยชีวิตอันปราศจากคนโรคจิตของข้าาา"จีร้องโหยหวนอยู่ในห้องบอสวองโกเล่ จิอ๊อตโต้จึงพยายามจะรั้งเพื่อนไว้ไม่ให้ กระโดดออกจานอกหน้าต่างตายได้อยู่แล้ว(ได้ข่าวมาว่าโดนเหวี่ยงไปยังไม่เป็นอะไรเลยไม่ใช่หรอ)
"โถ่จี ก็ข้าบอกไปแล้วไงว่าเข้าใจผิดแล้วยัยนั่นไม่เชื่อจริงๆ ที่สำคัญคนที่ผิดจริงๆก็คือ..."
"จิอ๊อตโต้!!!"ขณะที่จิอ๊อตโต้กำลัังอธิบายอยู่นั้น ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น นัคเคิลวิ่งเข้ามาในห้องตามมาด้วยอุเกทซึและแรมโพ
"อ้าวแรมโพเจ้ากลับมาจากเที่ยวแล้วหรอ"
"อย่ามาเปลี่ยนเรื่องจิอ๊อตโต้!!! เรื่องที่เจ้าเป็นพวกโรคจิตมันจริงๆหรอ!!"ประโยคของนักบวชหนุ่มเลือดร้อน ทำเอาบอสวองโกเล่ตกเก้าอี้
"มะ ไม่ใช่อย่างั้น..."
"บอสนี่เรื่องงจริงหรอเนี่ย ข้าไม่อยากจะเชื่อเลย"แรมโพพูดอย่างตื่นตระหนก แต่จิอ๊อตโต้รู้ดีว่ากำลังกลั้นขำอย่างสุดชีวิต
"ท่านจิอ๊อตโต้ เรื่องมันยังไงกันแน่ขอรับ"อุเกทซึถามขึ้น
"คือ...จริงๆแล้วเรื่องมันเป็นอย่างนี้นะ..."จิอ๊อตโต้เริ่มเล่าเรื่องเมื่อคืนทุกอย่างให้ทุกคนฟัง โดยเว้นเรื่องความรู้สึกของตนเอง เมื่อเล่าจบทุกคนมีสีหน้าโล่งใจกว่าเดิมหลายเท่า เว้นแต่จียังทำหน้าเป็นยักษ์ขมูขี(?)
"เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้แหละ ทีนี้พวกเจ้าเข้าใจยัง"จิอ๊อตโต้ถามขึ้น
"อย่างนี้นี่เอง แต่ข้าว่านะเด็กที่ชื่อคาโต้น่ะเก่งสุดขีดไปเลย"อ่าวเห้ย!!นัคเคิล
"นั่นน่ะสิ ข้าเริ่มนับถือในตัวนางแล้วล่ะ" แรมโพก็ด้วย!!!
"ข้าก็ว่าอย่างั้นแหละขอรับ เราน่าจะไปทำความรู้จักกับนางให้มากขึ้นนะขอรับ" หมดกัน!!อุเกทซึก็ด้วย!!
"งั้นพวกเราลงไปหากัยนเถอะ ไปทำความรู้จักแบบสุดขีด!!!"
"นั่นน่ะสิขอรับ"
"อ๊ะ รอข้าด้วย!!"แล้วประตูก็ปิดลง โดยที่จิอ๊อตโต้แทบอยากจะเขย่าคอตัวเองตาย แทนทีี่ทุกคนจะเห็นใจเขาแล้วโทษคาโต้อกลับตรงข้ามซะงั้น ยัยนั่นมันมีเสน่ห์ตรงไหรฟระ!! จีมองจิอ๊อตโต้ด้วยสงสารครึ่ง สมเพชครึ่ง แต่ก็น่าสงสารจริงนั่นแหละ จีจึงถอนหายใจแล้วเดินเข้าไปกระซิบแผนการชั่วร้ายบางอย่าง จิอ๊อตโต้เมื่อได้ฟังแผนของจิอ๊อตโต้ดังนั้น จึงแสยะยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว
ที่ห้องสมุดของวองโกเล่ คโาโต้นอนอ่านหนังสืออยู่ในห้องคนเดียว เผื่อว่าในหนังสือพวกนี้อาจจะมีวิธีพาเธอกลับไปก็ได้ ระหว่างที่กำลังอ่านหนังสืออยู่นั้นก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น คาโต้เหลียวตาไปมองแวบนึงก่อนกลับมาอ่านหนังสือต่อ
"มาเรียไม่อยู่หรอ"จิอ๊อตโต้ถามขึ้น
"วิ่งตามวองโกเล่ไป"คาโต้ตอบนิ่งๆโดยไม่ละสายตาจากหนังสือ แล้วพลิกตัวหงายหน้าขึ้นมาแทน จิอ๊อตโต้เห้นดังนั้นจึงเลิกคิ้วสูงก่อนแสยะยิ้ม ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้แล้วกระชากหนังสือออก คาโต้ลุกขึ้นนั่งมามองหหน้าอย่างหงุดหงิด
"เจ้ามีอะไร"คาโต้ข่มเสียงให้เยือกเย็น แต่ก็ไม่กระทบจิอ๊อตโต้เลยสักนิด คาโต้เห็นท่าไม่ดีจึงลุกออกจาเก้าอี้และถอยหลังหนีจิอ๊อตโต้ ร่างสูงเดินตามร่างบางไปเรื่อยๆ จนกระทั่งร่างบางติดผนัง ร่างสูงใช้แขนทั้งสองข้างกั้นร่างบางเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน แล้วโน้มหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“นะ นายจะทำอะไรน่ะ”คาโต้หน้าเริ่มขึ้นสี เมื่อจิอ๊อตโต้ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนสัมผัสถึงลมหายใจ คาโต้รีบใช้มือดันหน้าจิอ๊อตโต้แล้วหันหน้าไปทางอื่น
“เจ้าต้องการอะไรก็พูดมา ข้าขนลุกกับกระทำของเจ้า”จิอ๊อตโต้ได้ยินดังนั้นจึงอมยิ้มน้อยๆ แล้ว ก้าวถอยออกมาเพื่อดูผลงานตนเอง แต่คาโต้หันหน้าไปทางอื่น(แต่มันลามไปถึงหัว)ทำเอาจิอ๊อตโต้หลุดขำออกมา
“เจ้าขำอะไรไม่ทราบ”
“ขำเจ้าน่ะสิ จะปิดหน้าก็ปิดไม่มิด ฮ่าๆ”จิอ๊อตโต้ระเบิดขำออกมา คาโต้ขมวดคิ้วมุ่น
“เหอะ นึกว่าจะทำอะไร ที่แท้ก็วิธีทั่วไปของพวกสัตว์กินพืชนี่เอง”จิอ๊อตโต้หยุดขำ แต่มองหน้าคาโต้ที่ยิ้มเชิดๆ
“เจ้าหมายความว่าไง”
“อธิบายไปเจ้าก็คงไม่เข้าใจหรอก สัตว์กินพืชอ่อนแออย่างเจ้าน่ะชอบใช้วิธีแปลกๆในการทำให้อีกฝ่ายตกใจกลัว ทั้งที่เป็นแค่การขู่แต่ไม่ได้ทำร้ายจริง หึ สรุปก็คือเจ้าแค่ขู่ให้กลัวไม่ได้ตั้งใจจะทำอะไร จริงมั๊ย”คาโต้พูดออกมาทำให้จิอ๊อตโต้มองคาโต้นิ่งๆ แล้วหันหลังกลับเดินออกจากห้องไป
เมื่อคาโต้เห็นจิอ๊อตโต้ออกไปจากห้องแล้ว คาโต้ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนเข่าอ่อนจนเธอลงไปนั่งอยู่ที่พื้นอย่างหมดแรง การที่คาโต้พูดไปอย่างนั้นเพื่อให้จิอ๊อตโต้ออกไปจากห้องจะได้ไม่ต้องมาเห็นตอนที่เธอหน้าแดงแป๊รด อันที่จริงในช่วงเมื่อกี้หัวใจของคาโต้เต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอกุมหน้าอกของตัวเองเผื่อมันจะหยุดเต็นลงได้แต่ก็ไม่เลย
“นี่เราเป็นอะไรไปเนี่ย”คาโต้พึมพำออกมาเบาๆ
“ถึงจะเป็นวิธีของสัตว์อ่อนแอ แต่มันก็ทำให้อีกฝ่ายกลัวได้นี่นา” จู่ๆก็มีเสียงของจิอ๊อตโต้ดังขึ้น คาโต้เงยหน้าขึ้นไปมองพบว่าจิอ๊อตโต้ยืนพิงที่ประตูอยู่ คาโต้รีบลุกขึ้นมากอดอกทำหน้าเชิด
“เจ้าต้องการอะไร”
“หึ เจ้าถามแบบนี้มาหลายรอบแล้วนะ”
“ต้องการ...อะไร”คาโต้เริ่มแผ่รังสีอำมหิตออกมา จิอ๊อตโต้มองยิ้มๆแล้วพุดออกมาว่า
“แก้แค้น”
“หืม อ๋อเรื่องที่เจ้าเป็นคนโรคจิตน่ะหรอ”
“เจ้ากล้ามากนะที่ทำให้ข้ากลายเป็นคนพวกนั้นเพียงแค่ชั่วข้ามคืนน่ะ”จิอ๊อตโต้กระยิ้มที่มุมปาก คาโต้เห็นแล้วจึงฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิม
“ขอบใจนะที่ชม”
“ไม่ได้ชมเฟ้ย!!”
“เอ้า ก็ข้านึกว่าเจ้าอยากเป็นคนดังนี่นา”
“ในทางที่ไม่ดีเนี่ยนะ!!!”จิอ๊อตโต้อารมถ์ขึ้นกว่าเดิม เดินไปกระชากแขนคาโต้ให้มาชิดใกล้
“จะโกรธอะไรนักหนา”
“...”
“...โอเคๆ ข้ายอมแล้วข้าขอโทษ”
“ขอโทษแล้วจะได้อะไรขึ้นมา”
“งั้นจะให้ข้าทำยังไงล่ะ”คาโต้ขมวดคิ้ว จิอ๊อตโต้หันไปมองที่ประตูแวบนึงก่อนหันกลับมาประจันหน้ากับคาโต้
“เจ้าจะต้องทำตามที่ข้าบอกหนึ่งอย่าง”
“??”
“ไปเที่ยวกับข้าหนึ่งวันเต็ม”
“หา!?!?”
..............................................................................................................
จบไปแล้วคร้าบบบบ งงปะอ่ะฮือTT เราจะพยายามอัพบ่อยๆอย่าลืมเราอ่านฟิค+คอมเมนต์เรานะ ตอนนี้เราต้อการกำลังใจสูงเลยอ่ะเพราะแต่งไม่ออกอ่ะT[]T แต่เราจะพยายามให้ดีที่สุดละกันนะ บายย
ความคิดเห็น