[Fic Reborn]นายน่ะ มันก็แค่สัตว์กินพืชเท่านั้นแหละ!!!

ลำดับตอนที่ #8 : พูดคุย(?)

        หลังจากที่คาโต้กวนปราสาทมาเรียเสร็จแล้ว ก็ออกมาเดินรับลมของอิตาลีที่ตนคุ้นเคยตั้งแต่สมัยเด็กๆ แต่เพียงแค่แตกต่างที่ยุคสมัย คาโต้เดินไปตามสนามหญ้าที่มีเพียงแค่แสงจันทร์ส่องลงมาพอให้เป็นที่มองเห็น

        "สมัยก่อนนี่สว่างกว่าอนาคตอีกนะเนี่ย"คาโต้พึมพำออกมา จู่ๆก็มีเสียงเดินของใครบางคนเดินมาข้างหลัง คาโต้หันไปมองพบว่าคนๆนั้นคือ จิอ๊อตโต้

        "เจ้าใจกล้ามากนะที่กวนปราสาทมาเรียได้ขนาดนั้นน่ะ ฮ่าๆ" จิอ๊อตโต้หัวเราะร่าจนคาโต้ขมวดคิ้วใส่

        "แล้วจะทำไม"คาโต้หันกลับไปมองพระจันทร์อีกครั้ง เพราะรู้สึกรำคาญกับใบหน้ายิ้มแย้มของคนตรงหน้า จิอ๊อตโต้ที่เห็นท่าทีของคาโต้ทำให้ตัวเองพยายามกลั้นขำ แต่ก็ไม่หุบยิ้ม จู่ๆมือใหญ่ก็จับแขนของคสโต้แล้วลากไป

        "เจ้า!!"

        "เอาน่า ตามข้ามาทางนี้หน่อยข้ามีอะไรจะให้ดู"ร่างบางขมวดคิ้วด้วยความงุนงงสงสัยของคนพูด จิอ๊อตโต้(ลาก)คาโต้ไปยังศาลาแห่งหนึ่ง ศาลาสีขาวของที่นี่ถูกห้อมล้อมด้วยพืชต้นไม้ดอกไม้พรรณหายาก กลิ่นหอมหวนของดอกไม้อบอวนไปทั่วศาลา แสงจันทร์ที่ทอดลงมากระทบกับศาลา ทำให้ที่นี่เหมือนปราสาทในเทพนิยาย

        คาโต้มองศาลาอย่างตะลึง มันสวยจนคาโต้ที่แทบไม่เคยคิดจะสนใจเรื่องของความสวยความงามยังตกตะลึง จิอ๊อตโต้มองท่าทางของคาโต้อย่างพอใจ ขระที่เจ้าตัวกำลังตะลึงอยู่นั้นจิอ๊อตโต้ก็เอื้อมแขนไปจับข้อมือของคาโต้ พาไปยังใจกลางศาลา

        "สวยมั๊ย"

        "..."คาโต้ไม่พูดอะไร ได้แต่เงียบอยู่อย่างงั้นเพราะเป็นคนไม่ชอบพูดชมอะไรต่างๆ 

        "ก็...งั้นๆ"

        "ฮ่าๆๆ เหมือนที่สึนะโยชิบอกเลย"

        "เจ้านั่นพูดอะไร"คาโต้หันขวับไปมองจิอ๊อตโต้ จนเจ้าตัวยกมือทำถ้ายอมแพ้

        "ฮ่าๆอย่าโกรธไปเลยน้า สึนะโยชิบอกกับข้าว่าเจ้ามีนิสัยเหมือนกับอเลาดี้เป๊ะเลย"จิอ๊อตโต้ยังยิ้มไม่หุบ ทำเอาคาโต้อารมถ์เสียกับท่าทางของหนุ่มตรงหน้า
 
        "ขำอะไรยะ"

        "ขำเจ้าน่ะสิ ปากไม่ตรงกับใจล่ะสิท่า"จิอีอตโต้เอื้อมมือไปเย่าหัวของคาโต้ ทำเอาคาโต้หงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิม ร่างบางฟาดแขนไปบนไหล่ของร่างสูงเต็มแรง จนร่างสูงจัับแขนด้วยความเจ็บปวด

         "พูดอะไรหัดคิดซะบ้างนะยะ"

        "แน่ะ เมื่อตะกี้ยังพูดจานอบน้อมกับข้าอยู่เลย เปลี่ยนเร็วจังเลยนะฮ่าๆ"

        "หึ ตอนแรกก็น่านับถืออยู่หรอก แต่ตอนนี้พอรู้นิสัยจริงของเจ้าแล้วไม่น่านับถือเอาซะเลย"คาโต้เบี้ยวหน้าไปทางอื่น จิอ๊อตโต้หลุดขำมาอีกรอบ จนคาโต้รู้สึกรำคาญ หันไปใช้ศอกกระทุ้งท้องของจิอ๊อตโต้แล้วจากไปอย่าสงบ แต่จู่ๆก็ชะงักก่่อนเดินไป

        "คราวหน้าคราวหลัง ถ้าอยากจะเป็นบอสวองโกเล่ที่ดี กรุณาแก้นิสัยแปลกๆของตัวเองก่อนนะคะ คุณบอเสล่อ"

        "เจ้า!!ใครเสล่อกันหา!"

        "หึ"คาโต้ทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินจากไป แต่ทว่าเดินจากไปไม่ได้อย่างที่คิด

        "จะหนีไปไหน มาคุยให้รู้เรื่องก่อน"จิอ๊อตโต้จับแขนของคาโต้ให้หันมาเผชิญหน้า เจ้าตัวแอบตกใจเล็กน้อยๆกับการที่ถูกจับตัวโดยที่เจ้าตัวยังไม่ได้อณุญาต และด้วยสัณชาตญาณของผู้หญิง คาโต้หันไปชกจิอ็อตโต้ แต่จิอ๊อตโต้หลบทัน เขาคว้าแขนของคาโต้ทั้งสองรวบไว้ข้างหน้า คาโต้เห็นดังนั้นจึงยกขาจะฟาดใส่จิอ๊อตโต้แต่เสียหลักลื่นล้มซะก่อน เพราะพื้นลื่น(==)

        จิอ๊อตโต้ที่ยังจับแขนของคาโต้อยู่นั้นก็ล้มลงไปทับคาดต้เช่นกัน คาโต้เบิกตากว้างเพราะตอนนี้จิอ๊อตโต้นอนคร่อมตนเองอยู่ จิอ๊อตโต้เองก็ตกใจเหมือนกัน ใบหน้าของคาโต้ร้อนผ่าวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

       "ออกไปนะ!"คาโต้ผลักหน้าอกของจิอ๊อตโต้ จนเจ้าตัวที่โดนผลักล้มลงไปข้างๆ 'ผู้หญิงอะไรแรงเยอะชะมัด' จิอ๊อตโต้คิดในใจ คาโต้ลุกขึ้นมาปัดเสื้อผ้าของตนเอง แล้วเหลือบไปเห็นใครบางคนยืนอึ้งอยู่ข้างๆสนาม มาเรียนั่นเอง  จากท่าทางอึ้งของมาเรียคงจะเห็นทุกอย่าง จิอ๊อตโต้ที่ลุกขึ้นมาเห็นคาโต้มองไปข้างสนามจึงหันไปมองบ้าง ทำเอาเจ้าตัวอ้าปากค้างแล้วรีบวิ่งไปหามาเรีย

       "จิอ๊อตโต้...นี่...เจ้า"มาเรียตะกุกตะกักเพราะคาดไม่ถึงว่าลูกศิษย์แสนเงียบขรึมของตนเองจะไปทำอะไรใครที่ไหน 

       "เห้ยๆ ไม่ใช่ๆ นี่มันเรื่อเข้าใจผิด"ฃจิอ๊อตโต้แก้ตัวสุดฤทธิ์ ทั้งที่ใบหน้าหล่อๆขึ้นสีอย่างห้ามไม่อยู่

       "อย่ามาหลอกกันซะให้ยาก เมื่อตะกี้นี้ข้าเห็นทุกอย่างย่ะ โถๆตอนแรกจะมาว่ากล่างสั่สอนเด็กคนนี้ซะหน่อย ตอนนี้เป็นสงสารแทนแล้วเจ้าไม่เป็นไรใช่มั๊ยจ๊ะ ถ้าเจ้าศิษย์คนนี้ทำอะไรเจ้าอีกบอกข้าได้เลยนะ ส่วนเจ้า จิอ๊อตโต้ เจ้ากลายเป็นคนแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ยะต้องสั่งสอนซะบ้างแล้ว"

       มาเรียวิ่งเข้าไปหาคาโต้แล้วกอดเอาไว้อย่างสงสารจับใจ คาโต้ตกใจกับท่าทีปุบปับของมาเรียแต่พอเห็นสีหน้าจิอ๊อตโต้ที่พยายามจะแกล้งความเข้าใจผิด ตนเองก้นึกแผนเด็ดๆออก

       "ฮือๆๆ คุณมาเรียคะ ฮือๆหนูกลัวจังเลยค่ะ ท่านจิอ๊อตโต้เขาต้องการจะล่วงละเมิดหนูค่ะฮือๆ"คาโต้กอดมาเรียพร้อมกับบีบน้ำตาเหมือนตัวร้ายในละคร แน่นอนโคตรจะเหมือนจริง!!

       "โถๆไม่เป็นอะไรแล้วนะ นี่!จิอ๊อโต้ข้าไม่นึกเลยว่าเจ้าจะทำแบบนี้ เอางี้ดีกว่าข้าจะส่งจดหมายไปบอกเพื่อนข้าให้มาอธิบายที่นี่ ข้าจะได้ดูแลคาโต้อย่างใกล้ชิด"มาเรียลูบหัวพลางปลอบใจคาโต้ที่ยังซุกหน้าร้องไห้อยู่

       "เห้ๆเดี๋ยวสิ! อย่าเพิ่งไปเชื่อยัยนั่นสิ ข้าบอกแล้วว่าเข้าใจผิด! อีกอย่างเจ้าชอบผู้ชายไม่ใช่หรือไง ไหงมาทำท่าจะปกป้องยัยนี่กันเล่า"จิอ๊อตโต้เริ่มหงุดหงิดกับท่าทีของคาโต้ และกลัวว่าจีจะมายำเขาเละที่ทำให้มาเรียจะอยู่ต่อที่นี่

       "เดี๋ยวเถอะ! พูดงี้หมายความว่าเจ้าเห็นข้าเป็นคนโรคจิตรึไงหึ!"(รีดเดอร์คิดว่าไงคะ!!)

       "อีกอย่างพึ่งจะได้ทำความรู้จักกันมาเรียกเด็กคนนี้ว่า'ยัย'แล้วเหรอไงยะ!! โถๆไม่ต้องร้องไห้นะจ๊ะ ข้าจะปกป้องเจ้าเองจ๊ะปะๆไปอาบน้ำอาบท่าก่อนเถอะ"มาเรียทำตาเขียวปัดใส่จิอ๊อตโต้ ก่อนพาคาโต้ที่น้ำตาเปรอะหน้าเข้าปราสาทไป

       ก่อนที่คาโต้จะเดินหายลับไปจากระยะสายตาของจิอ๊อตโต้ คาโต้แอบหันมามองจิอ๊อตโต้แล้วแสยะยิมอย่างสะใจ ประมาณว่า 'หึๆเป็นไงความสามารถของฉัน อย่างนายทำอะไรฉันไม่ได้หรอก เจ้าบอสเสล่อ'

      จิอ๊อตโต้กำหมัดแน่นเพราะอารมถ์โกรธที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ(หุ่นนางแบบชวนอิจฉา) สามารถแก้แค้นเขาอย่างเจ็ยแสบสุดซึ้ง แต่ดูเหมือนคาโต้จะลืมอะไรไปบางอย่าง คนๆนี้คือ จิอ๊อตโต้ บอสวองโกเล่พรีโม่ อีเรื่องแค่นี้น่ะ คนอย่างเขาไม่ครณามือหรอก หึๆ

      "ได้เห็นดีกันแน่ ฮิบาริ คาโต้"

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

          โย่วจบไปอีกแล้ว เราอยากจะขอความเห็นจากรีดเดอร์ทุคนหน่อยนะว่า เราคววรจะแต่งยาวกว่านี้ดีมั๊ยอ่าTT คือแบบมันสั้นมากกกก จริงๆในหัวของเรามันต่อไปได้เรื่อยๆแต่กลัวว่ามันจะไม่เข้ากับชื่อตอนอ่ะ ถ้าเริ่มนอกเหนือจากชื่อตอนจะเป็นอะไรมั๊ยอ่า ต้องขอความเห็นจากทุกคนด้วยนะคะ 

             โอเคงั้นเจอกันตอนหน้านะคะ บาย(โค้ง)