ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : แนะนำตัว
"โอ๊ยยย หิวจังกินไรดีอ่ะ"
"พึ่งกินขนมมาหยกๆหิวอีกแล้วหรอเนี่ย"
"นั่นสิฉันก็หิวเหมือนกัน"
"นี่พวกเธอตรงนั้นน่ะ ไปกับพวกฉันป่าวข้างโรงเรียนนี่น่ะ มีร้านอร่อยๆอยู้ด้วย"
"งั้นหรอ เอาสินานๆทีไปกินกับพวกผู้ชายบ้างก็ได้เนอะ"
"อื้มนั่นสินะ"
"ฮ่าๆๆๆๆ"
ตอนนี้ก็เวลาเย็นมากแล้ว นักเรียนบางส่วนก็กลับบ้าน บางส่วนก็ไปเที่ยงเล่นต่อ ฮิบาริมองเด็กๆทุกคนที่สนุกสนานร่าเริงอย่างเลื่อนลอย แม้เขาจะเป็นพวกชอบสันโดด แต่เขาก็ไม่ได้อยากให้น้องสาวเขาสันโดดเหมือนตัวเขา เขาอยากให้คาโต้มีความสุขก็เท่านั้นเอง เพียงแต่ตอนนี้คาโต้หายไปไหนก็ไม่รู้ ทำจิตใจของฮิบาริร้อนรุ่มไปทั่ว
"คุณเคียวครับ นี่ก็เย็นมากแล้วผมว่าคุณเคียวกลับได้แล้วนะครับ" รองหัวหน้ากรรมการคุมกฏ คุซาคาเบะเดินเข้ามาหาฮิบาริ แต่เจ้าตัวไม่คิดจะสนใจ คุซาคาเบะเข้าใจนิสัยของฮิบารินี้ดี จึงปล่อยให้อยู่ลำพังไป ลับหลังคุซาคาเบะไปก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ฮิบาริหันไปมองอย่างสงสัย พบว่าคนที่เข้ามาคือ โคลม โดคุโร่ เด็กผู้หญิงที่เคยอยู่กับศัตรูของเขา มุคุโร่
"เอ่อ คือ คุณมุคุโร่อยากจะคุยกับคุณเมฆาน่ะค่ะ"พูดจบอยู่ๆก็มีกลุ่มควันขนาดใหญ่ลอยไปทั่วห้อง ซึ้่งฮิบาริรู้ดีจึงควักท่อนฟาหมายจะต้อนรับ(?) จนกระทั่งหมอกได้ค่อยๆจางลงพบว่าเป็น มุคุโร่
"คุฟุฟุ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ ฮิบาริ เคียวยะ"มุคุโร่ทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแต่มีเลศนับเหมือนเคย
"ฉันไม่ได้อยากเจอแก เจ้าหัวพืชไร่"ฮิบาริตอบปัดอย่างไร้เยื่อใย
"คุฟุฟุ ผมก็ไม่ได้อยากดจอคุณนักหรอกครับผมแค่จะมาเตือนก็เท่านั้น"ฮิบาริเลิกคิ้วสงสัย
"คนอย่างนายเตือนเป็นด้วยหรอ"
"คุฟุฟุ อย่าดูถูกผมอย่งงั้นสิครับ ผมก็แค่จะมาเตือคุณเรื่องน้องสาวของคุณน่ะครับ เตรียมใจเอาไว้ให้ดีนะครับ คุฟุฟุ"พูดจบหมอกควันก็กลับมาคลุมห้องอีกรอบ ฮิบาริซึ่งสงสัยกับคำเตือนจึงรีบวิ่งเข้าไปกลางหมอกควันเหล่านั้น แต่ทว่าคนที่หมายจะขู่เอาคำตอบกลับกลายเป็นสาวน้อยน่ารักแทน อิบาริชะงักกับการไปมาปุบปับของสองคนนี้
เมื่อโคลมเห็นว่าคุยกัยเสร็จแล้ว จึงขอตัวออกไปทิ้งให้ฮิบาริสับสน งุงงน กระวนกระวายใจ อยู่ในห้องคนเดียว
"คาโต้ น้องจะเป็นยังไงบ้างนะตอนนี้"
เพราะเคยทำผิดพลาดจนเสียคาโต้ไป พอมามาตอนนี้ฮิบาริจึงสาบานว่าจะปกป้องน้องคนนี้ตลอดไป แม้ตออนนี้จะหายไปไหนก็ไม่รู้ก็ตาม...
ที่ปราสาทวองโกเล่เมื่อ 400 ปีก่อน คาโต้และสึนะจำต้อพักอยู่ที่ปราสาทวองโกเล่ เพื่อรอมาเรีย มาส่งข่าววิธีการช่วยแหวนวองโกเล่ คาโต้นอนแยกกับสึนะเพราะความต้องการที่จะไม่สุสิงใครเลย จึงได้ตามประสงค์ ส่วนสึนะไปนอนห้องข้างๆคาโต้เพราะกลัวพวกปู่ตนเอง...ประมาณว่าไม่รู้จะทำตัวยังไงอ่ะนะ
เวลาตอนนี้ก็พลบค่ำแล้วมาเรียบอกว่าจะออกเดินทางพรุ่งนี้เช้า เมื่อจีได้ยินดังนั้นจึงแอบไปวิ่งดลดดีใจอยู่คนเดียว จิอ๊อตโต้เห็นว่าควรที่จะทำความรู้จักกับสองคนนั้นมากขึ้น จึงวานให้สึนะไปตามคาโต้ลงมากินข้าวด้วยกัน ทุกคนคงจะรู้สินะว่าถ้าสึนะถูกมอบหมายงานแบบนี้ เจ้าตัวจะทำหน้ายังไง
"ช่วยหน่อยนะเดซิโม่ เอ่อเอาเป็นว่าข้าขอเรียกว่า สึนะโยชิจัได้มั้ย"
"อะ เอ่อ ครับ ฮือ"
สึนะเดินไปเคาะประตูห้องคาโต้อย่างกล้าๆกลัวๆ สึนะเดาว่าถ้าเกิดคาโต้นิสัยเหมือนฮิบาริแบบเปีะๆคงจะโดนตอบมาว่า
"ฉันจะไปหรือไม่ไปก็เรื่องของฉัน อย่ามายุ่งได้ไหมเจ้าสัตว์กินพืช"แล้วคงจะปิดประตูใส่แน่นอน ว๊ากกกกไม่น้าาา สึนะกุมขมับส่ายหัวไปมาอย่างกังวล+กลัวจัด
"นายมาทำอะไรหน้าห้องฉัน"
จู่ๆคาโต้ก็เดินสวนเขาพอดี สึนะได้แต่กล้าๆกลัวๆที่จะพุดชวนออกไปแต่ก็พยายามรวบรวมความกล้าอย่างสุดความสามารถ
"อะ เอ่อ คาโต้ คือว่า รุ่นที่1เขาอยากให้ไปกินข้าวด้วยน่ะ"
"ฉันจะไปหรือไม่ไปก็เรื่องของฉัน ไม่ต้องมายุ่งเจ้าสัตว์กินพืช" ตรูว่าแล้วไง!!
"แต่ถึงยังไงซะถ้าเป็นเรื่องของมารยาท ฉันเป็นแค่คยมาขออาศัยจะตามใจตัวเองก็ไม่ได้"พูดจบคสโต้ก็เดินผ่านสึนะไป สึนะมองตามคาโต้ไปอย่างงุนงงก่อนจะแอบหลุดขำมานิดหน่อย ถึงคาโต้จะนิสัยเหมือนฮิบาริแค่ไหน แต่เธอก็ถูกรีบอร์นฝึกสอนมาเลยอาจจะมีแตกต่างจากพี่ชายอยู่บ้างก็ได้
"อ้าวเจ้ามาแล้วหรอ เห็นสึนะโยชินิสัยเหมือนผู้พิทักษ์เมฆาของเรา เลยคิดว่าจะไม่มาแน่ะ"คาโต้คิ้วกระตุกนิดๆกับประโยคของบอสวองโกเล่พรีโม่ที่เหมือนจะแอบแซวเล่น
"ขอโทษนะคะ ที่ข้านิสัยไม่เหมือนกับผู้พิทักษ์เมฆาของท่าน"คาโต้เอ่ยอย่างหงุดหงิด
"แหมๆ ข้าขอโทษน้า เอ่อจะว่าไปข้าขอแนะนำเพื่อนพ้องของข้าให้นะ คนแรกนี่คือ จี เป็นผู้พิทักษ์วายุ"จิอ๊อตโต้ผายมือไปทางจีที่เดินเข้ามาในห้องอาหารหลังจากแอบไปดลดแล่นดีใจที่อื่น แล้วกลับเก๊กหน้าขรึมเหมือนเดิม
"เราเจอกันแล้วเมื่อเช้า"
"ฝีมือธนูของท่านสุดยอดมากค่ะ แต่ก็สู้ฝีมือของข้าไม่ได้หรอกค่ะ"คาโต้เอ่ยอย่างเหยียดๆ ทำเอาจีหันขวับมาทำตาเขียวใส่คาโต้ ซึ่งแน่นอนเจ้าตัวไม่สนใจ
"คนที่นั่งอยู่ข้างๆข้านี่ก็คืออาซาริ อุเกทซึ ผู้พิทักษ์พิรุณ"
"ยินดีที่ได้รู้จักขอรับ"อุเกทซึลุกขึ้นมาโค้งอย้่งนอบน้อมตามนิสัยเจ้าตัว คาโต้จึงดค้งตอบอย่างเป็นมารยาท
"นักบวชคนนี้คือ นัคเคิล ผู้พิทักษ์อรุณ"
"ยินดีที่ได้รู้จักสุดขีด"นัคเคิลยิ้มอย่างเป็นมิตร คาโต้ยิ้ใให้น้อยๆ นึกถึงผู้พิทักษ์อรุณของสึนะที่ร้อนแรงเหลือหลาย สองคนนี้แทบไม่ต่างกันเลย
"ส่วนคนที่ยืนพิงประตูอยู่ตรงนั้นคือ อเลาดี้ ผู้พิทักษ์เมฆา"อเลาดี้หันมามองคาโต้แปบนึงก่อนสะบัดหน้าไปทางอื่น คาโต้มองอเลาดี้ทำให้เธอนึกถึงพี่ชายของตนเอง เพราะสองคนนี้หน้าตาเหมือนกันมากๆแถมยังเหมือนกับฟงของอัลโกบาเลโน่อีกต่างหาก
"ส่วนตัวเราคือบอสแห่งวองโกเล่ เรียกเราว่า จิอ๊อตโต้ละกันนะ"
"ค่ะ ท่านจิอ๊ออตโต้"
"ไม่ต้องเรียกท่านก็ได้พพวกเรารุ่นราวคราวเดียวกันอยู่แล้ว"รุ่นเดียวกันงั้นหรอ คาโต้เลิกคิ้วอย่างแปลกใจ ก่อนเธอจะนึกขึ้นมาได้
"แล้วผู้พิทักษ์สายหมอกล่ะคะ"
"อ๋อ เดม่อน สเปด น่ะหรอ คงออกไปเที่ยวกับเอลีน่าล่ะมั้ง"จีตอบ
"อเลาดี้นี่เจ้าไม่หวงน้องสาวตัวเองหน่อยเหรอไง"(เอ่อไรท์ขอคั่นนิดนึงนะ คือเราแต่งให้เอลีน่าเป็นน้องสาวของอเลาดี้นะ เพราะสองคนนี้ชื่อเหมือนกันอ่ะ ขออณุญาตยืมตัวหนอยนะ)
"หึเดี๋ยวพอเจ้านั่นกลับมาค่อยขย้ำให้ตาย"อเลาดี้แผ่รังสิอำมหิตออกมาจนนัคเคิลต้องวิ่งไปตบไหล่ให้ใจเย็นลง
คาโต้หันไปมองรอบๆก่อนจะนึกขึ้นมาได้(อีก)ว่า
"แล้วสึนะโยชิล่ะ"โดนตัดบทโดยจิอ๊อตโต้ คาโต้หันไปมองจิกๆที่บังอาจมาชิงตัดบท เอ้ย คิดแบบเดียวกัน
"ช่วยด้วยคร้าบบบบบบ"จู่ๆก็มีเสียงเล็กๆดังขึ้น ทำให้ทุกคนหันไปมองพบว่า สึนะทำหน้าเหมือนวิ่งหนีอะไรมาสักอย่างแล้วรีบแอบไปหลบหลัง เอ่อ จิอ๊อตโต้ ไมสิ หลังเก้าอี้จิอ๊อตโต้
"เกิดอะไรขึ้นหรอสึนะโยชิ"จิอ๊ออตโต้หันไปถาม แต่สึนะไมม่ตอบยังตัวสั่นหงึกอยู่อย่างงั้น จีเห็นดังนั้นจึงเดาได้ทันทีเลยว่า
"ยัยนั่นมันโรคจิตจริงๆ"
"เอ๋?"จิอ๊อตโต้และทุกคนในห้องสงสัย เว้นแต่คาโต้และอเลาดี้รู้เช่นกัน(ลำเอียงปะเนี่ย:ไรท์)
"สึจางงงง ใส่ชุดนี้สิจ้าาาา น่ารักจะตายไปปปป ไม่ต้องกลัวพี่น้าาา ออกมาเถอะ" ว่าแล้วไง จีคิดในใจพร้อมกับส่ายหน้าอย่างเอือมระอา เมื่อเห็นว่ามาเรียเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับชุดหูแมว เจ๊แกคิดไรเนี่ย!!!(แกแหละคนคิด:รีด)
"อะ อ้าวว่าไงจ๊ะทุกคน สึจังอยู่มั๊ยเอ่ย"หลังจากที่พาสึนะกับคาโต้เข้าปราสาทและเตรียมที่พักไว้ให้แล้ว เหล่าวองโกเล่คนอื่นก็มาพอดี จิอ๊อตโต้จึงถือโอกาสนี้แนะนำมาเรียให้ทุกคนทันที ทำให้ทุคนรู้จักมาเรียรวมถึงความโรคจิจของเธอคนนี้ด้วย
ด้วยความร่วมมือของทุกคนในวองโกเล่โดยไม่ได้นัดหมายจึงได้ส่ายหน้าเพื่อบ่งบอกว่าไม่เห็น เพราะความสงสารสึนะจับใจเมื่อได้ดห็นชุดที่คาโต้เอามา
"แหมน่าเสียดายจังเลยแหะ กะว่าจะจับเด็กคนนั้นมาแต่งตัวให้ได้เห็นก่อนไปปวดหัวกับเจ้าหงอก เอ้ย เพื่อนเก่าซะหน่อย"มาเรียทำหน้าเสียดายอย่างสุดซึ้ง แต่คนอื่นทำหน้าสงสารอย่างสุดชีวิต
"น้อยๆหน่อยเถอะมาเรีย เจ้าจะทำใหเดซิโม่กลัวเอานะ"จีกลอกตาใส่มาเรีย ทำเอาเจ้าตัวทำหน้ามุ่ย
"อย่ามาบ่นเหมือนคนแก่ได้มั้ยยะ เด็กคนนั้นน่ารักจริงๆนี่นา ดูอย่างจิอ๊ออตโต้สิไม่บ่นสักคำ" สมัยเด็กร้องไห้เลยล่ะ จีเหลียวตามองเพื่อนสนิทของตนเองเพราะสมัยก่อนก็โดนทำมาเรียอะไรแปลกๆอยู่เรื่อย
"ข้าขอคุยกับท่านหน่อยได้มั้ย ท่านมาเรีย"คาโต้หันไปคุยกับมาเรีย มาเรียจึงทำหน้าไม่ชอบใจเพราะเป็นคนไม่ชอบเด็กผู้หญิง ทำไมน่ะหรอก็เจ๊แกชอบเด็กผู้ชายมากกว่าไงล่ะเพราะงี้สึนะเลยโดนแกล้งไงล่ะ เข้าใจถึงความโรคจิตหรือยัง
"เจ้ามีอะไรล่ะ"
"ท่านอย่าทำอะไรโรคจิตใส่วองโกเล่จะได้มั้ยคะ เห็นแล้วรู้สึกคลื่นไส้" พระเจ้าลูกสาวฉันยอดมาก!! มาเรียทำหน้าอึ้งไปกับประโยคของคาโตเลยทันที จีกลั้นขำจนตัวงอ จิอ๊ออตโต้อึ้งกับความกล้าที่พุดออกไป ส่วนคนอื่นๆก็อึ้งเป็นสองเท่าของจิอ๊อตโต้ เว้นแต่อเลาดี้ที่ออกไปนานแล้ว เพราะว่าทนกับความติ๊งต๊องของพวกนี้ไม่ได้ เลยขอบาย
"นะ นี่เธอ"มาเรียยังไม่หายอึ้ง คาโต้ก็ขอตัวออกไปก่อนที่มาเรียจะระเบิด แน่นอนเป็ไปตามคาด เจ๊แกปรี็ดแตกตะโกนลั่นปราสาท
'เห้อ ที่นี่มีแต่คนบ้าๆรึไงกัน ชักอยากจะกลับแล้วสิเนี่ย
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
เป็นไงบ้าง รู้สึกชอบคาโต้ขึ้นมารึยังเอ่ย หรือจะชอบมาเรียก็ได้นะ (ฮา) ตอนนี้เราอยากจะถามความเห็นทุกคนหน่อยนะว่า จะหาคนมาเล่นคู่กับฮิบาริมั๊ยฝั่งนู้น(ชี้)จะได้มีบท ถ้ามีความเห็อะไรก็เขียนกันเข้ามาเลยนะคะ ความเห็นจากทุกคนคือชีวิตของข้าพเจ้า(บีบน้ำตา//โดนตบ)
แล้วเจอกันตอนหน้าน้า บาย
"พึ่งกินขนมมาหยกๆหิวอีกแล้วหรอเนี่ย"
"นั่นสิฉันก็หิวเหมือนกัน"
"นี่พวกเธอตรงนั้นน่ะ ไปกับพวกฉันป่าวข้างโรงเรียนนี่น่ะ มีร้านอร่อยๆอยู้ด้วย"
"งั้นหรอ เอาสินานๆทีไปกินกับพวกผู้ชายบ้างก็ได้เนอะ"
"อื้มนั่นสินะ"
"ฮ่าๆๆๆๆ"
ตอนนี้ก็เวลาเย็นมากแล้ว นักเรียนบางส่วนก็กลับบ้าน บางส่วนก็ไปเที่ยงเล่นต่อ ฮิบาริมองเด็กๆทุกคนที่สนุกสนานร่าเริงอย่างเลื่อนลอย แม้เขาจะเป็นพวกชอบสันโดด แต่เขาก็ไม่ได้อยากให้น้องสาวเขาสันโดดเหมือนตัวเขา เขาอยากให้คาโต้มีความสุขก็เท่านั้นเอง เพียงแต่ตอนนี้คาโต้หายไปไหนก็ไม่รู้ ทำจิตใจของฮิบาริร้อนรุ่มไปทั่ว
"คุณเคียวครับ นี่ก็เย็นมากแล้วผมว่าคุณเคียวกลับได้แล้วนะครับ" รองหัวหน้ากรรมการคุมกฏ คุซาคาเบะเดินเข้ามาหาฮิบาริ แต่เจ้าตัวไม่คิดจะสนใจ คุซาคาเบะเข้าใจนิสัยของฮิบารินี้ดี จึงปล่อยให้อยู่ลำพังไป ลับหลังคุซาคาเบะไปก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ฮิบาริหันไปมองอย่างสงสัย พบว่าคนที่เข้ามาคือ โคลม โดคุโร่ เด็กผู้หญิงที่เคยอยู่กับศัตรูของเขา มุคุโร่
"เอ่อ คือ คุณมุคุโร่อยากจะคุยกับคุณเมฆาน่ะค่ะ"พูดจบอยู่ๆก็มีกลุ่มควันขนาดใหญ่ลอยไปทั่วห้อง ซึ้่งฮิบาริรู้ดีจึงควักท่อนฟาหมายจะต้อนรับ(?) จนกระทั่งหมอกได้ค่อยๆจางลงพบว่าเป็น มุคุโร่
"คุฟุฟุ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ ฮิบาริ เคียวยะ"มุคุโร่ทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแต่มีเลศนับเหมือนเคย
"ฉันไม่ได้อยากเจอแก เจ้าหัวพืชไร่"ฮิบาริตอบปัดอย่างไร้เยื่อใย
"คุฟุฟุ ผมก็ไม่ได้อยากดจอคุณนักหรอกครับผมแค่จะมาเตือนก็เท่านั้น"ฮิบาริเลิกคิ้วสงสัย
"คนอย่างนายเตือนเป็นด้วยหรอ"
"คุฟุฟุ อย่าดูถูกผมอย่งงั้นสิครับ ผมก็แค่จะมาเตือคุณเรื่องน้องสาวของคุณน่ะครับ เตรียมใจเอาไว้ให้ดีนะครับ คุฟุฟุ"พูดจบหมอกควันก็กลับมาคลุมห้องอีกรอบ ฮิบาริซึ่งสงสัยกับคำเตือนจึงรีบวิ่งเข้าไปกลางหมอกควันเหล่านั้น แต่ทว่าคนที่หมายจะขู่เอาคำตอบกลับกลายเป็นสาวน้อยน่ารักแทน อิบาริชะงักกับการไปมาปุบปับของสองคนนี้
เมื่อโคลมเห็นว่าคุยกัยเสร็จแล้ว จึงขอตัวออกไปทิ้งให้ฮิบาริสับสน งุงงน กระวนกระวายใจ อยู่ในห้องคนเดียว
"คาโต้ น้องจะเป็นยังไงบ้างนะตอนนี้"
เพราะเคยทำผิดพลาดจนเสียคาโต้ไป พอมามาตอนนี้ฮิบาริจึงสาบานว่าจะปกป้องน้องคนนี้ตลอดไป แม้ตออนนี้จะหายไปไหนก็ไม่รู้ก็ตาม...
ที่ปราสาทวองโกเล่เมื่อ 400 ปีก่อน คาโต้และสึนะจำต้อพักอยู่ที่ปราสาทวองโกเล่ เพื่อรอมาเรีย มาส่งข่าววิธีการช่วยแหวนวองโกเล่ คาโต้นอนแยกกับสึนะเพราะความต้องการที่จะไม่สุสิงใครเลย จึงได้ตามประสงค์ ส่วนสึนะไปนอนห้องข้างๆคาโต้เพราะกลัวพวกปู่ตนเอง...ประมาณว่าไม่รู้จะทำตัวยังไงอ่ะนะ
เวลาตอนนี้ก็พลบค่ำแล้วมาเรียบอกว่าจะออกเดินทางพรุ่งนี้เช้า เมื่อจีได้ยินดังนั้นจึงแอบไปวิ่งดลดดีใจอยู่คนเดียว จิอ๊อตโต้เห็นว่าควรที่จะทำความรู้จักกับสองคนนั้นมากขึ้น จึงวานให้สึนะไปตามคาโต้ลงมากินข้าวด้วยกัน ทุกคนคงจะรู้สินะว่าถ้าสึนะถูกมอบหมายงานแบบนี้ เจ้าตัวจะทำหน้ายังไง
"ช่วยหน่อยนะเดซิโม่ เอ่อเอาเป็นว่าข้าขอเรียกว่า สึนะโยชิจัได้มั้ย"
"อะ เอ่อ ครับ ฮือ"
สึนะเดินไปเคาะประตูห้องคาโต้อย่างกล้าๆกลัวๆ สึนะเดาว่าถ้าเกิดคาโต้นิสัยเหมือนฮิบาริแบบเปีะๆคงจะโดนตอบมาว่า
"ฉันจะไปหรือไม่ไปก็เรื่องของฉัน อย่ามายุ่งได้ไหมเจ้าสัตว์กินพืช"แล้วคงจะปิดประตูใส่แน่นอน ว๊ากกกกไม่น้าาา สึนะกุมขมับส่ายหัวไปมาอย่างกังวล+กลัวจัด
"นายมาทำอะไรหน้าห้องฉัน"
จู่ๆคาโต้ก็เดินสวนเขาพอดี สึนะได้แต่กล้าๆกลัวๆที่จะพุดชวนออกไปแต่ก็พยายามรวบรวมความกล้าอย่างสุดความสามารถ
"อะ เอ่อ คาโต้ คือว่า รุ่นที่1เขาอยากให้ไปกินข้าวด้วยน่ะ"
"ฉันจะไปหรือไม่ไปก็เรื่องของฉัน ไม่ต้องมายุ่งเจ้าสัตว์กินพืช" ตรูว่าแล้วไง!!
"แต่ถึงยังไงซะถ้าเป็นเรื่องของมารยาท ฉันเป็นแค่คยมาขออาศัยจะตามใจตัวเองก็ไม่ได้"พูดจบคสโต้ก็เดินผ่านสึนะไป สึนะมองตามคาโต้ไปอย่างงุนงงก่อนจะแอบหลุดขำมานิดหน่อย ถึงคาโต้จะนิสัยเหมือนฮิบาริแค่ไหน แต่เธอก็ถูกรีบอร์นฝึกสอนมาเลยอาจจะมีแตกต่างจากพี่ชายอยู่บ้างก็ได้
"อ้าวเจ้ามาแล้วหรอ เห็นสึนะโยชินิสัยเหมือนผู้พิทักษ์เมฆาของเรา เลยคิดว่าจะไม่มาแน่ะ"คาโต้คิ้วกระตุกนิดๆกับประโยคของบอสวองโกเล่พรีโม่ที่เหมือนจะแอบแซวเล่น
"ขอโทษนะคะ ที่ข้านิสัยไม่เหมือนกับผู้พิทักษ์เมฆาของท่าน"คาโต้เอ่ยอย่างหงุดหงิด
"แหมๆ ข้าขอโทษน้า เอ่อจะว่าไปข้าขอแนะนำเพื่อนพ้องของข้าให้นะ คนแรกนี่คือ จี เป็นผู้พิทักษ์วายุ"จิอ๊อตโต้ผายมือไปทางจีที่เดินเข้ามาในห้องอาหารหลังจากแอบไปดลดแล่นดีใจที่อื่น แล้วกลับเก๊กหน้าขรึมเหมือนเดิม
"เราเจอกันแล้วเมื่อเช้า"
"ฝีมือธนูของท่านสุดยอดมากค่ะ แต่ก็สู้ฝีมือของข้าไม่ได้หรอกค่ะ"คาโต้เอ่ยอย่างเหยียดๆ ทำเอาจีหันขวับมาทำตาเขียวใส่คาโต้ ซึ่งแน่นอนเจ้าตัวไม่สนใจ
"คนที่นั่งอยู่ข้างๆข้านี่ก็คืออาซาริ อุเกทซึ ผู้พิทักษ์พิรุณ"
"ยินดีที่ได้รู้จักขอรับ"อุเกทซึลุกขึ้นมาโค้งอย้่งนอบน้อมตามนิสัยเจ้าตัว คาโต้จึงดค้งตอบอย่างเป็นมารยาท
"นักบวชคนนี้คือ นัคเคิล ผู้พิทักษ์อรุณ"
"ยินดีที่ได้รู้จักสุดขีด"นัคเคิลยิ้มอย่างเป็นมิตร คาโต้ยิ้ใให้น้อยๆ นึกถึงผู้พิทักษ์อรุณของสึนะที่ร้อนแรงเหลือหลาย สองคนนี้แทบไม่ต่างกันเลย
"ส่วนคนที่ยืนพิงประตูอยู่ตรงนั้นคือ อเลาดี้ ผู้พิทักษ์เมฆา"อเลาดี้หันมามองคาโต้แปบนึงก่อนสะบัดหน้าไปทางอื่น คาโต้มองอเลาดี้ทำให้เธอนึกถึงพี่ชายของตนเอง เพราะสองคนนี้หน้าตาเหมือนกันมากๆแถมยังเหมือนกับฟงของอัลโกบาเลโน่อีกต่างหาก
"ส่วนตัวเราคือบอสแห่งวองโกเล่ เรียกเราว่า จิอ๊อตโต้ละกันนะ"
"ค่ะ ท่านจิอ๊ออตโต้"
"ไม่ต้องเรียกท่านก็ได้พพวกเรารุ่นราวคราวเดียวกันอยู่แล้ว"รุ่นเดียวกันงั้นหรอ คาโต้เลิกคิ้วอย่างแปลกใจ ก่อนเธอจะนึกขึ้นมาได้
"แล้วผู้พิทักษ์สายหมอกล่ะคะ"
"อ๋อ เดม่อน สเปด น่ะหรอ คงออกไปเที่ยวกับเอลีน่าล่ะมั้ง"จีตอบ
"อเลาดี้นี่เจ้าไม่หวงน้องสาวตัวเองหน่อยเหรอไง"(เอ่อไรท์ขอคั่นนิดนึงนะ คือเราแต่งให้เอลีน่าเป็นน้องสาวของอเลาดี้นะ เพราะสองคนนี้ชื่อเหมือนกันอ่ะ ขออณุญาตยืมตัวหนอยนะ)
"หึเดี๋ยวพอเจ้านั่นกลับมาค่อยขย้ำให้ตาย"อเลาดี้แผ่รังสิอำมหิตออกมาจนนัคเคิลต้องวิ่งไปตบไหล่ให้ใจเย็นลง
คาโต้หันไปมองรอบๆก่อนจะนึกขึ้นมาได้(อีก)ว่า
"แล้วสึนะโยชิล่ะ"โดนตัดบทโดยจิอ๊อตโต้ คาโต้หันไปมองจิกๆที่บังอาจมาชิงตัดบท เอ้ย คิดแบบเดียวกัน
"ช่วยด้วยคร้าบบบบบบ"จู่ๆก็มีเสียงเล็กๆดังขึ้น ทำให้ทุกคนหันไปมองพบว่า สึนะทำหน้าเหมือนวิ่งหนีอะไรมาสักอย่างแล้วรีบแอบไปหลบหลัง เอ่อ จิอ๊อตโต้ ไมสิ หลังเก้าอี้จิอ๊อตโต้
"เกิดอะไรขึ้นหรอสึนะโยชิ"จิอ๊ออตโต้หันไปถาม แต่สึนะไมม่ตอบยังตัวสั่นหงึกอยู่อย่างงั้น จีเห็นดังนั้นจึงเดาได้ทันทีเลยว่า
"ยัยนั่นมันโรคจิตจริงๆ"
"เอ๋?"จิอ๊อตโต้และทุกคนในห้องสงสัย เว้นแต่คาโต้และอเลาดี้รู้เช่นกัน(ลำเอียงปะเนี่ย:ไรท์)
"สึจางงงง ใส่ชุดนี้สิจ้าาาา น่ารักจะตายไปปปป ไม่ต้องกลัวพี่น้าาา ออกมาเถอะ" ว่าแล้วไง จีคิดในใจพร้อมกับส่ายหน้าอย่างเอือมระอา เมื่อเห็นว่ามาเรียเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับชุดหูแมว เจ๊แกคิดไรเนี่ย!!!(แกแหละคนคิด:รีด)
"อะ อ้าวว่าไงจ๊ะทุกคน สึจังอยู่มั๊ยเอ่ย"หลังจากที่พาสึนะกับคาโต้เข้าปราสาทและเตรียมที่พักไว้ให้แล้ว เหล่าวองโกเล่คนอื่นก็มาพอดี จิอ๊อตโต้จึงถือโอกาสนี้แนะนำมาเรียให้ทุกคนทันที ทำให้ทุคนรู้จักมาเรียรวมถึงความโรคจิจของเธอคนนี้ด้วย
ด้วยความร่วมมือของทุกคนในวองโกเล่โดยไม่ได้นัดหมายจึงได้ส่ายหน้าเพื่อบ่งบอกว่าไม่เห็น เพราะความสงสารสึนะจับใจเมื่อได้ดห็นชุดที่คาโต้เอามา
"แหมน่าเสียดายจังเลยแหะ กะว่าจะจับเด็กคนนั้นมาแต่งตัวให้ได้เห็นก่อนไปปวดหัวกับเจ้าหงอก เอ้ย เพื่อนเก่าซะหน่อย"มาเรียทำหน้าเสียดายอย่างสุดซึ้ง แต่คนอื่นทำหน้าสงสารอย่างสุดชีวิต
"น้อยๆหน่อยเถอะมาเรีย เจ้าจะทำใหเดซิโม่กลัวเอานะ"จีกลอกตาใส่มาเรีย ทำเอาเจ้าตัวทำหน้ามุ่ย
"อย่ามาบ่นเหมือนคนแก่ได้มั้ยยะ เด็กคนนั้นน่ารักจริงๆนี่นา ดูอย่างจิอ๊ออตโต้สิไม่บ่นสักคำ" สมัยเด็กร้องไห้เลยล่ะ จีเหลียวตามองเพื่อนสนิทของตนเองเพราะสมัยก่อนก็โดนทำมาเรียอะไรแปลกๆอยู่เรื่อย
"ข้าขอคุยกับท่านหน่อยได้มั้ย ท่านมาเรีย"คาโต้หันไปคุยกับมาเรีย มาเรียจึงทำหน้าไม่ชอบใจเพราะเป็นคนไม่ชอบเด็กผู้หญิง ทำไมน่ะหรอก็เจ๊แกชอบเด็กผู้ชายมากกว่าไงล่ะเพราะงี้สึนะเลยโดนแกล้งไงล่ะ เข้าใจถึงความโรคจิตหรือยัง
"เจ้ามีอะไรล่ะ"
"ท่านอย่าทำอะไรโรคจิตใส่วองโกเล่จะได้มั้ยคะ เห็นแล้วรู้สึกคลื่นไส้" พระเจ้าลูกสาวฉันยอดมาก!! มาเรียทำหน้าอึ้งไปกับประโยคของคาโตเลยทันที จีกลั้นขำจนตัวงอ จิอ๊ออตโต้อึ้งกับความกล้าที่พุดออกไป ส่วนคนอื่นๆก็อึ้งเป็นสองเท่าของจิอ๊อตโต้ เว้นแต่อเลาดี้ที่ออกไปนานแล้ว เพราะว่าทนกับความติ๊งต๊องของพวกนี้ไม่ได้ เลยขอบาย
"นะ นี่เธอ"มาเรียยังไม่หายอึ้ง คาโต้ก็ขอตัวออกไปก่อนที่มาเรียจะระเบิด แน่นอนเป็ไปตามคาด เจ๊แกปรี็ดแตกตะโกนลั่นปราสาท
'เห้อ ที่นี่มีแต่คนบ้าๆรึไงกัน ชักอยากจะกลับแล้วสิเนี่ย
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
เป็นไงบ้าง รู้สึกชอบคาโต้ขึ้นมารึยังเอ่ย หรือจะชอบมาเรียก็ได้นะ (ฮา) ตอนนี้เราอยากจะถามความเห็นทุกคนหน่อยนะว่า จะหาคนมาเล่นคู่กับฮิบาริมั๊ยฝั่งนู้น(ชี้)จะได้มีบท ถ้ามีความเห็อะไรก็เขียนกันเข้ามาเลยนะคะ ความเห็นจากทุกคนคือชีวิตของข้าพเจ้า(บีบน้ำตา//โดนตบ)
แล้วเจอกันตอนหน้าน้า บาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น