[Fic Reborn]นายน่ะ มันก็แค่สัตว์กินพืชเท่านั้นแหละ!!!

ลำดับตอนที่ #2 : ธะเธอคือ....!!!!

ตึก


เจ้าของขาเรียวยาวลงมาจากเครื่องบิน พร้อมเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า


"ไม่ได้กลับมานานแล้วสินะ...ญี่ปุ่น....."

เธอพูดพร้อมเอามือมาบังแดดที่ส่องเข้าตา


"ท่านครับ รถมาแล้วครับ"

"...."

เธอไม่พูดอะไร แค่เดินไปที่รถอย่างเงียบๆ

"ไปที่ไหนหรอครับท่านคาโต้"

เธอเงียบแปบนึง แล้วกระตุกยิ้ม

"ไปหาท่านพี่กัน  ที่โรงเรียนนามิโมริ"

โรงเรียนนามิโมริ

"เฮ้อ  หมดคาบแรกซักทีเกือบโดนออกไปตอบคำถามหน้าห้องซะแล้ว"

บอสวองโกเล่รุ่นที่สิบเดินออกมาจากห้องเรียนพร้อมกับผู้พิทักษ์อีกสองคน

"ฮะฮะ รอดหวุดหวิดเลยสินะ"

ผู้พิทักษ์พิรุณพูดพร้อมค้ำไหล่ผู้เป็นบอส(เห้ย  ได้ยินมาว่าความสูงมันต่างกันมิใช่รึ==)

"เห้ย ไอ้เจ้าบ้าเบสบอลเอามือออกไปจากกรุ่นที่สิบเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!!"

ผูืพิทักษ์วายุตะโกนพร้อมกับควักระเบิดออกมา(อีกแล้ว)

"เอาน่าๆโกคุเดระคุง  เก็บระเบิดไปเถอะน่า"

"เอ่อ ถ้ารุ่ที่สิบต้องการอย่างนั้นก็ได้ครับ"(เก็บไปอบ่างโดยดี)

"ฮะฮะโกคุเดระเนี่ยเชื่อฟังสึนะจังเลยนะ"

"แน่นอนอยู่แล้ว ก็ฉันเป็นมือขวานี่นา"

โกคุเดระยืดอกอย่างภาคภูมิใจ

'ก็บอกแล้วไงว่าฉันเป็นเห็นนายเป็นเพื่อนคนสำคัญคนนึงน่ะ'<---สึนะ

"โอ้ว่าไงซาวาดะ"

ผู้พิทักษ์อรุณเดินออกมา เพื่อทักทายเพื่อนพ้องของเขา

"สวัสดีครับคุณพี่"

"มีอะไรเจ้าหัวสนามหญ้้า"

"ว่าใครหัวสนามหญ้า หะ!!! เจ้าหัวปลาหมึก"

"ใครหัวปลาหมึกกันฟระ!!!"

โกคุเดระควักระเบิดออกมา(อีกครา)

"แกน่ะแหละไอ้เจ้าหัวปลาหมึก!!!  มาสู้กันสุดหูรูดเลย!!!"

"คุณพี่  โกคุเดระคุง หยุดสู้เถอะคร้าบTT"

"ฮะฮะ พอสองคนนี้ทะเลาะกันทีไรนายต้องคอยห้ามตลอดเลยนะ สึนะ"

'ก็มาช่วยกันห้ามหน่อยสิฟระ-*-'<----สึนะ

"ว่าแต่ว่าคุณพี่มีอะไรถึงมาหาพวกเราหรอครับ ถ้าเป็นเคียวโกัจังเธอไปช่วยงานครูน่ะครับ"

"อ๋อเปล่าๆ ฉันไม่ได้มาหาเคียวโกะ แต่เจ้าหนูให้ฉันมาเรียกพวกนายขึ้นไปบนดาดฟ้าน่ะ"

"แล้วไม่บอกให้เร็วกว่านี้ล่ะ ไอ้เจ้าหัวสนามหญ้า"

"ก็แกมาขัดฉันนี่หวา ไอ้เจ้าหัวปลาหมึก!!!"

"ว่าไงนะ!!!!"


"ฮะฮะ เอาน่าๆอย่าทะเลาะกันเลยพวกนาย"

"นั่นสิครับ ผมว่าขึ้นไปหารีบอร์นก่อนดีกว่า"(เดี๋ยวไปช้าได้ระเบิดลงแน่)

"นั่นสินะ รีบไปกันสุดหูรูดดดดด!!!"

"หยุดตะโกนซักทีเจ้าหัวสนามหญ้า!!!"

"ไปกันเถอะสึนะ"

"อื้ม"


บนดาดฟ้า


"อยากเห็นจังเลยนะ พวกวองโกเล่เดซิโมน่ะ"

"เดี๋ยวก็ได้เห็นแล้วล่ะน้า"

"โดยเฉพาะลูกศิษย์ของนายน่ะ"

"หึ"

แอ๊ด หลังจากประตูเปิดออกบุคคลปริศนาที่คุยกับรีบอร์นก็หายไปแล้ว

"รีบอร์น!!!!"(ดูดีใจจังเลยนะคะทูน่า แอ็บ:โดนถีบ)

"โย่วหวัดดีเจ้าหนู"

"ดีจ้า"

"เรียกพวกเรามีอะไรรึเปลล่าครับ คุณรีบอร์น"

"ก่อนอื่นเจ้านั้่นมารึยังน่ะ"

"ใครกันหรอรีบอร์น"

"มีอะไรเจ้าหนู"

"คะ  คุณ(สามี :หลบท่อนฟา) ฮิบาริ!!!"

ผู้พิทักษ์เมฆาเดินออกมาจากประตู แบบมีรังสีมาคุออกมาเป็นเพื่อน

"บอกไว้ก่อนนะว่าฉันไม่ชอบอยู่กับสัตว์กินพืช"

"เอาน่าๆ  แค่แปบเดียวเอง ที่ฉันเรียกพวกนายมาก็เพื่อแนะนำให้รู้จักกับคู่หูของฉันน่ะ ที่สำคัญน่ะนายรู้จักดีด้วยล่ะฮิบาริ"

"!?"

"ใครกันหรอเจ้าหนู"

ปัง  ปัง ปัง

"เหวอกระสุนปืน!!!"

จู่ๆก็มีกระสุนโปรยมาจากท้องฟ้า อย่างกับฝน หลบกันระเนระนาดเลยทีเดียว(ยกเว้นรีบอร์น)

"ใครกันน่ะ!!!ออกมานะ!!!"

โกคุเดระพูกพร้อมควักระเบิดออกมา  ส่่วนคนอื่นๆก็ชักอาวุธออกมาเช่นกัน ยกเว้นสึนะวิ่งไปหลบอยู่หลังประตู

"ความรู้สึกช้าไปนะ"

เจ้าของเสียงทำให้ทุกคนหังหลังไปหา พบว่าต้นเสียงเป็นผู้หญิงที่กำลังยืนอยู่บนรั้วเหล็ก(โคตรหวาดเสียว"

"ทักทายน่ากลัวไปหน่อยมั้งเธอ"

"แค่อยากจะทดสอบเจ้าพวกนี้หน่อยนะ  โดยเฉพาะลูกศิษย์ของนายกับท่านพี่น่ะ"

"ท่านพี่????"<-----ประสานเสียงยกเว้นฮิบาริ

เธอคนนั้นไม่พูดอะไรแต่กระโดดลงมา โผเข้ากอดฮิบาริ

"ไม่ได้เจอกันนานนะคะ  ท่านพี่เคียวยะ"

"ธะ  เธอคือ...!!!"

"จำได้รึเปล่าฮิบาริ"

รีบอร์นพูดโดยมองฮิบาริที่เหมือนกับกำลังคิดบวกกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง

"คะ...คาโต้"

"ค่ะ ท่านพี่"

ฮิบาริมองแบบไม่เชื่อสายตาตัวจริงๆ  เพราะคิดว่าเธอคนนี้.....ตายไปแล้ว

"เอ๋คุณฮิบาริมีน้องสาวด้วยหรอ"(แหม เกือบหึงล่ะสิทูน่าคุง:หลยเดือดทะลุจุดศูนย์)


"ขอแนะนำนะ  นี่ก็คือ ฮิบาริ  คาโต้ นักฆ่าอันดับสองของโลก และคู่หูของฉันเอง"

"ยินดีที่ได้รู้จัก"

"หา???"

"คาโต้ จริงๆหรอ" 

ถึงอย่างั้นฮิบาริก็ยังไม่เชื่อ ค่อยยื่นมืออกไปแตะแก้มน้องสาว

"ค่ะ ท่านพี่ เหตุการณ์ครั้งนั้น รีบอร์นช่วยหนูออกมาน่ะค่ะ"

"เกิดอะไรขึ้นหรอรีบอร์น"

สึนะถามด้วยความสงสัย

"สงสัยสุดขั้ว!!!!!"

"น้องสาวหรอ???"

"เหตุการณ์ครั้งนั้นหรอ????"

"เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังแต่ก่อนอื่นต้องให้คาโต้ไปสมัครเข้าโรงเรียนนี้ก่อน"

"หา???เข้าโรงเรีนนี้หรอ"

"อื้อ  ฝากดูแลด้วยนะสึนะ อ๋อใช่นี่ถือว่าเป็นการฝึกลางสังหรณ์สุดยอดของนายด้วยนะสึนะ"

คาโต้ผละออกมาจากอ้อมกอดของฮิบาริ พร้อมมองมาแบบหิมะชวนตก

'ให้ดูแลคนที่จะฆ่าฉันตลอด 24 ชม.เนี่ยนะรีบอร์น=[]="<----สึนะ

"หึ  กลัวหรอคะเดซิโม"

"ปะ  เปล่าครับTTToTTT"

"นี่พี่งงไปหมดแล้วนะ ยังไงกันแน่"

"ได้เล่าแน่นอนค่ะแต่ก่อนอื่นหนูขอไปทำธุระก่อนนะคะ"

พอพูดจบคาโต้ก็โดดลงไปจากตึก  ทำเอาทุกคนยืนงง

"ไปเรียนก่อนเถอะ  เดี๋ยวได้รู้เรื่องแน่"

"อื้ม"

จากนั้นทุกคนก็เดินแยกย้ายกันไป ยกเว้นฮิบาริที่ยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน

"เดี๋ยวนายก็ได้เข้าใจน่า ฮิบาริ"

รีบอร์นไดเอ่ยขึ้นพร้อมเดินออกไป  ปล่อยให้ฮิบาริยืนช็อคอยู่คนเดียว

'คาโต้  ยังมีชีวิตอยู่ '

ฮิบาริคิดพร้อมปล่อยรอยยิ้มที่เรียกได้ว่า ใครมาเห็นเป็นใจละลาย ด่้วยความสุขอันล้นปี่  ต่อให้ตนเองยังงงอยู่แต่ตยเองก็ดีใจที่ได้เจอกับน้องสาวที่ตนเองรักที่สุด....อีกครั้ง....


----------------------------------------------------------------------------------------------------------

เย้  ตอนแรกจบไปแล้ววววว(ปาดเหงื่อ)  หวังว่าจะสนุกนะคะ อะอะ แต่บางคนยังงงกันอยู่สินะคะ ว่าเกิดอะไรขึ้น  เดี๋ยวคาโต้จัง จะมาอะธิบายในตอนหน้านะคะ 
ตอนนี้ขอตัวไปเตรียมตัวไปเรียนพรุ่งนี้ก่อนนะคะ  บายบุยยยย