[Fic Reborn]นายน่ะ มันก็แค่สัตว์กินพืชเท่านั้นแหละ!!!

ลำดับตอนที่ #4 : อดีต

������������� ท่ามกลางความวุ่นวายกลางนครนิวยอร์กในช่วงกลางคืน แสงไฟและเสียงจากความวุ่นวายที่อยู่ด้านล่างนั้นสะท้อนขึ้นมากระทบกับเด็กสาวที่นอนหลับพริ้มอยู่บนเตียง ส่งผลให้เธอลุกขึ้นมาอย่างหงุดหงิด จากนั้นตัวเองก็ค่อยลุกออกมาจากเตียงก่อนแล้วบิดขี้เกียจก่อนเดินไปที่ตู้เย็นกะว่าจะหาอะไรกินช่วงดึกเธอเปิดตู้เย็นแล้วหยิบนมขึ้นมาหนึ่งขวด ขณะที่กำลังจะยกขึ้นมาดื่มนั้นกลับรู้สึถึงลมหายใจของคนอื่น จึงรีบเอื้อมไปหยิบปืนแล้วหันปากกระบอกบืนไปตามที่เธอรู้สึก
���������������
������������ "อุตส่าห์มาหาทั้งที ต้อนรับกันดีจังนะ"
���������
������������ เสียงนั้นออกมาจากเงามืดเป็นเสียงเล็กแหลมเหมือนเด็กทารก เด็กสาวรู้ทันทีว่าเป็นใครเธอจึงหันกลับมาที่ตู้เก็บของแล้วหยิเอสเปรศโซ่ขึ้นมาชง
�
������������� "บุกเข้าห้องห้องคนอื่นมาผิดกฏหหมายนะ"เด็กสาวพูดก่อนจะหยิบกาแฟที่ชงเสร็จไปให้กับรีบอร์น

� � � � � � �� "แหมๆอย่าพึ่งมาโกรธกันสิ ฉันอุตส่าห์มาหาเชียวนะ" รีบอร์รับกาแฟมาดื่ม ส่วนเด้กสาวก็เดินไปนั่งที่โซฟาโดยหยิบนมขึ้นมาดื่มด้วย

� � � � � � �� "มีอะไร"

� � � � � � � � "อย่าทำเสียงอย่างั้นสิคาโต้จังเดี๋ยวก็แกเร็วหรอก"

� � � � � � �� "ฉันเปล่าทำเสียง แล้วที่มาหาเนี่ยมีเรื่องอะไรคงไม่ใช่เรื่องปัญญาอ่อนหรอกใช่มั้ย ไม่งั้นนายก็ไม่ถ่อมาถึงที่นี่หรอก"

� � � � � � �� คาโต้พูดด้วยน้ำเสียงเหมือนกับว่าไม่สนใจเรื่องที่รีบอร์นจะมาบอก เจ้าตัวที่รู้นิสัยของเธอดีอยูแล้วจึงได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างปลงๆ

�������������� "ฉันมีงานจะให้เธอช่วยหน่อยน่ะ เธอรู้ใช่มั้ยว่าอีกไม่กีวันก็จะถึงวันนั้นน่ะ"

�������������� คาโต้เงีบยไม่ตอบอะไรแต่มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปนิดหน่อย รีบอร์นจึงได้แต่มองแต่ก้ไม่สามารถปลอบอะไรได้
�
�������������� "งานอะไร" คาโตไม่ปล่อยให้มีความเงียบเกิดขึ้นเพราะถ้าเกิดเงียบเธอก็จะนึกถึงเรื่องนั้นอีก

�������������� "ช่วงนี้น่ะฉันยุ่งกว่าเดิมมากเลย รุ่นที่ 9จึงขอให้เธอช่วยดูแลเจ้าสึนะหน่อยน่ะ"

�������������� "ทำไมต้องดูแล?"

�������������� "ก็นะช่วงนี้เจ้าสึนะชอบมาโวยกับฉันตลอดเวลาว่าแหวนมันผิดปกติน่ะ"

�������������� "จัดการกันเอาเองไม่ได้เลยสินะ"

�������������� "บางทีเธออาจจะต้องไปเจอกับเจ้าฮิบาริก็ได้นะ"

�������������� คาโต้ถึงกับชะงัก แล้วภาพในหัวในอดีตเหมือนกับถูกฉายซ้ำก็พุ่งออกมาโดยที่เธอเองก็ไม่รู้ตัวเลย รีบอร์นมองคาโต้อย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องแต่ก่อนจะเดินออกมาจากห้องนั้นเขาก็พูดกับคาโต้ก่อนว่า
�
�������������� "เรื่องมันผ่นไปแล้วก็ให้มันผ่านไป อย่าไปแคร์กับมันให้มากนักล่ะ"แต่คาโต้ก็ไม่ตอบรีบอร์จึงได้แต่ถอนหายใจอีกรอยแล้วเดินออกจากห้องไปทิ้งให้คาโต้รำลึกความหลังเหมือนกับมันพึ่งเกิดเมื่อไม่นานมานี้เอง

ณ คฤหาสน์แห่งหนึ่ง
�������������� เด็กสาวใส่ชุดกินิมาโนสีชมพูอ่อนลายดอกซากุระ บนหัวก็ทัดดอกกล้วยไม้(?)วิ่งมาพร้อมกบเรียกเด็กชายที่กำลังนั่งอ่านหนังสือที่สวน ลมเย็นพัดอย่างแรงส่งผลให้ผมของเด็กชายพัดเข้าตา เด็กชายจึงพยายามที่จะปัดผมออกแต่ก็มีมือเล็กมือนึงมาช่วยปักให้เด้ชายจึงหันไปมองพบว่าเป็นน้องสาวของตนเองในชุดกินิมาโนยิ้มกว้างใก้กับเขา เด็กชายยิ้มบางๆ
�
�������������� "มีอะไรหรอคาโต้"

�������������� เด็กชายพูดอย่างอ่อนโยนก่อนจะมาลูบหัวคาโต้

������������� "ท่านพี่ฮิบาริทำอะไรอยู่หรอ"

������������� "อ่านนิทานน่ะ"
�
�������������� "เรื่องอาไยหยอ เล่าให้ฟังหน่อยจิ"

������������� เด็กชายยิ้มน้อยๆพลางลูบหัว

� � � � � � �� "นิทานพื้นเมืองน่ะ น้องไม่รู้จักหรอกว่าแต่แต่งอะไรมา(อีก)เนี่ย"

� � � � � � �� เด็กสาวทำแก้มป่องแกมงอน

� � � � � � �� "ท่านพี่อ่ะ ก็หนูชอบชุดนี้นิ"

� � � � � � �� เห็นชอบทุกชุด<----ฮิบาริ

� � � � � � �� "คร้าบๆ แล้วเอาดอกอะไรมาทัดบนหัวน่ะ"

� � � � � � �� "อ๋อ ดอกกล้วยไม้น่ะ สวยปะ"

� � � � � � � "ก็สวยดีนิ แต่เฉพาะดอกไม่นะ"

� � � � � � � "ท่านพีอ่ะ!!!!"

� � � � � � �� "ฮ่าๆๆ"

� � � � � � �� คาโต้ทำแก้มป่องแล้วไม่หันมามองฮิบาริ เจ้าตัวจึงได้แต่ถอนหายใจแล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะยื่นมือแล้วโค้งตัวให้กับคาโต้

� � � � � � � "ขออภัยนะพะยพค่ะ องค์หญิงน้อย"

� � � � � � �� คาโต้แอบเหล่มองฮิบารินิดนึงพบว่าเขากำลังเอื้อมนิ้วก้อยมาให้ คาโต้แอบเสหน้าไปทางอื่นนิดนึงก่อนจะใจอ่อนแล้วหันมาเกี่ยวนิ้วก้อยกับฮิบาริแล้วยิ้มกว้าง

� � � � � � � "ค้าา"

� � � � � � � "คิก"

� � � � � � � ฮิบาริแอบหลุดขำในท่าทางของน้องสาวของตนเอง จากนั้นทั้งคู่ก็จูงมือกันเดินไปรอบๆคฤหาสน์

� � � � � � � "ท่านพี่คะ"

� � � � � � � "หืม"

� � � � � � � "โตขึ้นท่านพีอยากจะเป็นอะไรหรอคะ"

� � � � � � � "อืม เป็นอะไรดีนะ งั้นพี่ขอเป็น..."

� � � � � � �� ทันในั้นฮิบาริก็อุ้มคาโต้ขึ้นมาแล้วหมุนไปรอบๆ

� � � � � � � "ฮ่าๆๆๆ"

� � � � � �� "ฮ่าๆๆๆ"

� � � � � � � จากนั้นฮิบาริก็วางคาโต้ลงแล้วกอดเธอไว้แน่น

� � � � � �� "เป็นอะไรก็ได้ทีได้อยู่ปกป้องและคอยดูแลน้องอยู่ตลอดเวลาไงล่ะ"

� � � � � �� "งั้นท่านพี่สัญญากับหนูนะว่าจะ อยู่กับหนูตลอดไปน่ะ"

� � � � � �� "อื้มพี่สัญญา"

� � � � � � ขณะที่ทั้งสองกำลังเกี่ยวก้อยให้คำสัญญากันอยู่นั้น จู่ๆก็มีเสียงระเบิดพุ่งออกมาจาทางด้านหลัง ตามมาด้วยกลุ่มชายฉกรรจ์ที่วิ่งออกมาเข้นฆ่าคนในบ้านอย่างไร้ความปราณี

� � � � ��� "วะฮ่าๆๆพวกเรามันมีกันแค่ไหนก็ฆ่าเกลี้ยงอย่าให้เหลือส่วนทรัพย์สินก็ขนไปให้หมด อุวะฮ่าๆๆ"� � ���
������ ������������
����������� ชายฉกรรจ์ที่ดูเหมือนว่าจะเป็นหัวหน้าเดินออกมาจากกลุ่มควันไฟเหล่านั้น แต่ดูเหมือนว่าจะโชคร้ายอย่างหนักเพราะเจ้าหมอนี้ดันเหลือบมาเห็นพี่น้องคู่นี้พอดี มันจึงได้แต่แสยะยิ้มก่อนพุ่งเข้ามาควักดาบหมายจะฟาดฟันให้เด็ดกสองคนนี้ขาดกระจุย แต่เพราะฮิบาริเคยไปเรียนการต่อสู้อยู่นิกหน่อยจึงหลบทันแล้วฉุดคาโต้ออกมาด้วย ก่อนที่ทั้งสองจะวิ่งหนีอย่างสุดความสามารถ
������
���������� "ท่านพี!!!นั่นใครกันคะ"

���������� คาโต้ที่ออกวิ่งมาอย่างงๆแต่ก็ยังวิ่งตามส่วนฮิบาริไม่หันไปตอบได้แค่วิ่งให้คาโต้ตามมาด้วย

���������� "พวกแกหนีไม่รอดหรอกโว้ยยย"

���������� ฮิบาริพาคาโต้เข้าไปหลบอยู่ใต้ถุนบ้านบอกให้อยู่ตรงนั้นห้ามไปไหน ส่วนตัวเขาเองจะรีบไปหาพ่อกับแม่ แต่ขณะที่จะวิ่งออกจาตรงนั้นชายฉกรรจ์ที่ตามมาแต่แรกก็เจอกับเขาพอดี ฮิบาริพยายามหาที่ซ่อนแต่ไม่ทันเสียแล้วชายคนนั้นเดินตรงดิ่งเข้ามาล็อกคอฮิาริไว้แน่น เจ้าตัวจึงได้แต่ดิ้นทุรนทุรายปานจะขาดใจตาย
������������ ในเวลาเดียวกันนั่นเองคาโต้ที่แอบอยู่ใต้ถุนนั้นกำลังมองคนในบ้านของตนเอง ถูกไฟคลอก ถูกฟันขาดเป็นท่อนๆจนเลือดอาบได้แต่ร้องโหยหวยอย่างเจ็บปวด บางคนถูกแรงระเบิดส่งผลให้รางกายขาดกระเด็นเป็นชิ้นๆ ทุกๆคนที่คาโต้เห็นนั้นล้วนเป็นคนที่เคยเล่นและดูแลเธอทั้งนั้น ในตอนนั้นเองเธอก็เหลือบไปเห็นว่าฮิบาริกำลังโดนล็อกคออยู่ ด้วยความตกใจและเป็นห่วงจึงพุ่งออกจากที่ตนเองอยู่นั้นไปหาฮิบาริ
������������
��������� "คาโต้!!!อย่าเข้ามา!!!อั๊ก"
�
��������� "เงียบไปเลยไอ้หนู! !! เฮ้ยจับตัวนังเด็กนี่ไว้!!! "
���������
����������� จากนั้นชายกลุ่มหนึ่งก็พุ่งเข้ามาจะจับคาโต้แต่เจ้าตัวหลบทันแล้ววิ่งไปชนชายฉกรรจ์ที่จับฮิบาริเอาไว้ ตอนที่ไว้ไปชนนั้นคาโต้เหยียบเท้าของชายคนนั้นส่งผลให้เจ้าตัวปล่อยฮิบาริลง เมื่อคาโต้เห็นดังนั้จึงกอดขาชายคนนั้นไว้ไม่ยอมปล่อย

� � � �� "ท่านพี่คะ!!!หนีไปค่ะ"

� � � �� "คาโต้!!!"
�
� � � � � "โอ๊ยยัยเด้กบ้า ปล่อยนะเฟ้ย"

� � � �� ทันใดนั้นก็มีระเบิดพุ่งมาที่ชายฉกรรจ์กับ..คาโต้.. ฮิบาริจึงพยายามจะวิ่งเข้าไปหาเพื่อช่วยคาโต้แต่ไม่ทันเสียแล้ว
� � � ��
��������� ตูม!!!
� � � � � � � �
��������� เศษเนื้อกระจัดกระจาย กลิ่นเลือดและกลิ่นเนื้อไหม้คละคลุ้งไปทั่ว ฮิบาริช๊อกกับภาพตรงหน้า น้องสาวที่รักที่สุด น้องสาวที่สัญญาว่าจะคอยดูแลปกป้องดูแลกันตลอดไป บัดนี้เหลือเพียงแค่...ไม่สิ...แถบจะไม่เหลือเศษซากของชีวิตเลยก็ได้ ฮิบาริร้องลั่นจะกระโจนเข้าไปในกองไฟนั้นแต่ถูกพ่อบ้านที่ยังมีชีวิตเหลือรอดดึงเอาไว้และยื้อสุดชีวิต ฮิบารินึกขึ้นมาได้ว่าพ่อแม่ของตนเองอยู้แต่พอหันไปถามคำตอบที่ได้มาก็คือ
�
��������� "คุณหนูขอรับ...ท่านทั้งสองไปดีแล้วขอรับ"

�������� เหมือนโดนฟ้าผ่าลงกลางหน้าอก ครอบคัวที่อบอุ่นของเขาไม่เหลือเลยสักคนเดียวเพราะเจ้าพวกโจรที่ไม่อยู่ตามกฎหมาย เพราะเจ้าพวกนั้นมันพรากทุกสิ่งไปจากเขา!!ฮิบาริแค้นแสนและเศร้าแสนเศร้า น้ำใสๆหยดลงมาอย่างไม่รู้ว่าเพราะความแค้นหรือความเศร้ากันแน่ สุดท้ายเขาก็ถูกพาออกไปจากบ้านหลังนี้ในที่สุด

� � � �� ในเวลาเดียวกันนั่นเองชายหนุ่มคนหนึ่งได้อุ้มเด็กสาวตัวน้อยออกมาจากทางคฤหาสน์ที่ตอนนี้ถูกเรียกว่ากองไฟดีๆนั่นเอง เขาค่อยๆวางเด็กสาวลงอย่างเบามือแล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ออกมา

� � � �� "ครับรุ่นที่ 9"

� � � �� 'อิเอมิสึ พวกฮิบาริคุงเป็นยังไงกันบ้าง'

� � � � น้ำเสียงห่วงใยของชายชราที่ดังออกมาจากโทรสัพท์ทำให้อิเอมิสึหน้าสลดก่อนเหลือบไปมองเด็กสาวที่ตนเองช่วยมา

� � � � "ขออภัยครับ ตอนนี้ท่านฮิบารและภริยาได้เสียชีวิตลงแล้วครับ"

� � � � '...แล้วเด็กๆล่ะ'

������� "คุณหนูเคียยวยะรอดแล้วครับ ส่วนคุรหนูคาโต้ตอนนี้อยู่กับผมแต่เธอได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก เกรงว่าถ้าใจให้ทั้งสองคนมาเจอกันอาจจะต้องเจออันตรายตามมาอีกก็ได้ครับ"

�������� 'อืมๆ เรื่องนี้ฉันเข้าใจดี ฉันเคยรับปากกับฮิบาริคุงไว้แล้วล่ะว่าจะคอยดูแลเด็กสองคนนี้น่ะ ยังไงซะก็ขอฝากคาโต้หน่อยละกันนะ'

������� "ครับรุ่นที่ 9"

������� ปิ๊ด

������� "แล้วนายจะทำยังไงต่อละ"

������� จู่ๆก็มีเสียงทุ้มใหญ่ดังขึ้นมาจากด้านหลังของอิเอมิสึ เจ้าตัวไม่หันไปมองแต่ลองมาปฐมพยาบาลขั้นต้นให้กับคาโต้

������� "นายเป็นครุสอนพิเศษชั้นแนวหน้านิ ฝากด้วยละกัน"

������� "อ่าวเห้ย!!!"

������� "หรือนายอยากให้รุ้นที่ 9ผิดหวังกันล่ะ"

������ "....เห้อนายนี่มัน"

������� ชายหนุ่มเกาหัวอย่างเหนื่อยใจกับนิสัยของเพื่อยนตนเอง

������� "แต่ต้องกลับไปอิตาลีเดี๋ยวนี้เลยนะ"

������� "รู้แล้วน่า"

������� อิเอมิสึอุ้มคาโต้ขึ้นรถที่มจอดรอพอดีเตรียมออกเดินทางต่อ

������� "แล้วพอเด็กตื่นขึ้นมานายจะอธิบายต่อยังไงล่ะ"

������� ชายหนุ่มถามขึ้นหลังจากอิเอมิสึขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อย

������ "เด็กคนนี้น่ะคือ ฮิบาริ คาโต้ เชียวนาต้องเขาใจแน่นอนแม้...อาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อย"

������ อิเอมิสึหันไปยิ้มให้ชายหนุ่มแลวรถก็ได้เคลื่อนออกไป...

....................................................................................................................................
�
��� ว๊ากกกกเสร็จแล้วโว้ยยยยยยยย(เฮียหลามเข้าสิง) ถ้างงๆก็ขอโทษด้วยละกันน้า TOT เราพยายามเต็มที่แล้วอ่า ถ้าอยากจะวิจารณ์อะไรก็เอาเลยนะเราพร้อมรับฟัง(ยืดอก)ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่มาติดตามน้า ต่อไปเราจะมาดูกันว่าคาโต้ที่เข้าโรงเรียนมาแล้วจะทำยังไงต่อเอ่ย และก็แหวนผิดปกติยังไงกันแน่ และเราจะได้ไปเจอกับปู่ตอนไหนเพราะฉะนั้นถ้าอยากรู้อย่าลืมเม้นท์!!!เอ้ยอย่าลืมติดตามกันะค้าาา บายยยยย(โบกมือ)

��� ป.ล.เอ่อ อย่าลืมเม้นท์นะไม่งั้นเราคิดตอนต่อไปไม่ออกเพราะไม่มีกำลังใจอ่าT^T