[Fic Reborn]นายน่ะ มันก็แค่สัตว์กินพืชเท่านั้นแหละ!!!

ลำดับตอนที่ #3 : คำทำนาย

 สายลมอ่อนๆที่พัดผ่านทางหน้าต่างเข้ามากระทบกับคนๆนึง จนเค้าต้องมองออกนอกหน้าต่างและพึมพํากับตัวเองว่า

"ไอ้เจ้านั่นหวังว่าจะยังไม่อู้งานหรอกนะ"

ผู้พิทักษ์วายุแห่งวองโกเล่....พรีโม่นาม'จี'ถอนหายใจอย่างเหนื่อยพร้อมกับเดินไปยังห้องของบอสแห่งวองโกเล่

"บอส"

เงียบ

"บอส"

เงียบ

"เห้!!จิอ็อตโต้!!"

จีเริ่มหงุดหงิดที่ไม่มีเสียงตอบรับจากห้องที่ตนเองยืนอยู่ในขณะนี้จึงตะโกนเรียกชื่อจริงของบอสตัวเองอย่างไม่แคร์สายตาใครว่าทำตัวสนิทสนมเกินเหตุ

"ข้าเข้าไปนะ"

จีเอ่ยพลางผลักประตูเข้าไปในห้อง ซึ่งเป็นไปตามที่เขาคิด บุรุษนภาผู้นำของมาเฟียวองโกเล่พรีโม่ เจ้าของเรือนผมฟูฟ่องสีทองนัยน์ตาสีฟ้า...........หลับกลางกองเอกสารที่สูงจนท่วมหัว

"ชิ อู้งานตลอดมาหลับตลอด"(แต่ก็น่ารักใช่ม้าแว้ก:หลบกระสุน)

จีหยิบกระบอกปืนขึ้นมาใส่กระสุน เล็งเป้าหมาย พร้อมเตรียม...ยิง!!!

ปังปังปัง

กระสุนนับสิบพุ่งตรงมายังที่นั่งของจิอ็อตโต้ แต่อย่ามาดูถูลางสังหรณ์วองโกล่

"เหวออออ หยู้ดดดด ข้าตื่นแล้วๆๆ"

จิอ็อตโต้สัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่พุ่งออกมาจากจีจนเจ้าตัวต้องสะดุ้งโหยง

"เห้อ ตื่นซะที"

"ยังมาทำหน้าระรื่นอีกเร้อ!!!!!!"

"ก็เจ้าไม่ยอมตื่นเองนี่นาช่วยไม่ได้"

"แต่ถ้าเจ้่ยังปลุกข้าแบบนี้อีก มีหวังข้าก็ไม่ตื่นจริงหรอกเฟ้ยยยย"

จิอ็อตโต้หงุดหงิดกับใบหน้านิ่งเฉยที่พึ่งยิงคนมาหมาดๆแถมยังพูดจากวนประสาทของจีอีก

"แหมคึกคัก กันจังนะขอรับ"

อยู่ก็มีใครบางคนเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่อารมถ์ดีอยู่ตลอดเวลา

"มีอะไรอุเกทซึ"

'อาซาริ อุเกทซึ'ผู้พิทักษ์พิรุณแห่งวองโกเล่พรีโม่ ซึ่งมีนิสัยอารมถ์ดีอยู่ตลอดวลา(เหยๆ) เดินเข้ามาหาเพื่อนพ้องทั้งสอง

"ขออภัยนะขอรับที่เข้ามาขัดจังหวะ(สวีท:โดนตื๊บ)คุยอย่างสนุกสนาน(?)ของพวกท่านทั้งสองน่ะขอรับ"

"แล้วเจ้ามีอะไรถึงมากาพวกเราหรอ"

"เผอิญมีแขกมาหาพวกท่านน่ะขอรับ เขาบอกว่าเขาชื่อ'มาเรีย'น่ะขอรับ"

"!!!!!!"

จิิีอตโต้และจีเมื่อได้ยินชื่อของผู้มาเยือนก็ถึงกับหน้าถอดสี และวิ่งไปหาที่หลบ

"บกเขาไปว่าพวกเราไม่อยู่นะ"

จิอ็อตโต้ซึ่งหลบอยู่หลังโต๊ะพูดขึ้นมา โดยมีจีมานั่งหลบข้างๆ

"เอ๋"

"อะไรกันยะเด็กพวกนี้ พอรู้ว่าเป็นฉันก็พากันหลบหลังโต๊ะเลยเหรอยะ

เสียงผู้หญิงดังขึ้นมาจากข้างหลังของอุเกทซึ ถึงเสียงนั้นจะเป็นเสียงที่หวานไพเราะขนาดไหนแต่สำหรับจิอ็อตโต้และจีนั้น มันคือเสียงของ ซาตาน!!!

"พ่อหนุ่มน้อยฉันขอยืมดาบนั่นแปบนึงนะจ๊ะ"

เธอหยิบดาบของอุเกทซึขึ้นมาพ้อมโปรยรอยยิ้มให้ จนอุเกทซึถึงกับชะงัก

ฉับฉับฉับ

พริบตาดียวโต๊ะที่ทั้งสองคนหลบอยู่ก็ถูกฟันออกมาสองสองท่อน เผยให้เห็นใบหน้ารูปหล่อของชายสองคนที่หลบอยู่หลังแถมกำลังอยู่ในอารมถ์ป่ะมาณว่า'ซวยแล้วไง!!!'

"ไม่ไดเจอกันตั้ง5ปีโตขึ้นเยอะเลยนะ ไอ้พวกเด็กแสบแบบนี้ต้องทักทายกันหน่อยแล้ว"

เธอเอื้อมมือออกไปจับคอเสื้อของทั้งสองแล้ว

"เหวออออออออ"

โยนลงหน้าต่างไป...(ไว้อาลัย3วิ)

"ท่านจี!!!ท่านจิอ็อตโต้!!!"

อุเกทซึพยายามจะวิ่งตามลงไปช่วยแต่ก็ถูกมือหนึ่งรั้งเอาไว้

"ไม่่ต้องกังวลไปหรอก เจ้าพวกนั้นน่ะชินแล้วอีกสักแปบก็ขึ้นมาแล้วล่ะ อ่ะขอบใจที่ให้ยืมดาบนะ"

เธอส่งดาบให้อุเกมซึโดยไม่ลืมโปรยรอยยิ้มไปให้ และหันไปมองประตูสลับกับมองนาฬิกาของตนเอง

"5 4 3 2 1.."

"ยัยมาเรีย!!!!!!!"

จู่ๆก็มีเสียงโพล่งขึ้นมาจากหลังประตู เจ้าของเสียงง้างหมัดขึ้นขึ้นแล้วเหวี่ยงออกไปที่หน้าของหญิงสาว โดยที่เธอสามาีถหยุดมันไว้ได้ด้วยมือเดียว โดยมองแต่นาฬิกาของเธอ

"อือหึเร็วกว่าเดิมอีกนัเนี่ยจี ปกติพอฉันนับถึงศูนย์นายถึงจะมาชกหน้าฉัน"

"นั่นมันไม่ใช่ประเด็น!!!เธอมาถึงก็เหวี่ยงพวกฉันลงหน้าต่างเลยเนี่ยนะ!!!"

"ก็อยากมาเสียไม่เคารพครูบาอาจารย์อย่างฉันเองนี่นา ก็ต้องมีการสั่งสอนซะหน่อย อีกอย่างก็ถือเป็นการทักทายน่ะนะ"เธอตอบด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉยลล

"แต่ไม่ใช่เหวี่ยงลงหน้าต่าง!!!"

"เอาน่าจี ปกติมาเรียก็เป็นอย่างนี้ไม่ใช่หรอ"

จิอ็อตโต้ที่วิ่งตามมาทันพยายามปลอบสหายของตนเอง

"แต่ข้าไม่ชอบ!!!"

"เอ่อคือ.."

อุเกทซึที่ยังยืนงงเป็นไกตาแตกพูดขึ้นมา

"เธอผู้นี้ดป็นใครกันหรอขอรับ"

อุเกทซึตั้งคำถามที่ทำเอาจีและจิอ็อตโต้หันไปค้อนใส่ด้วยสายตาแบบว่า

'อย่าพึ่งถามตอนนี้จะได้ไหม!!!!
"หึ"

หญิงสาวที่ถูกตั้งคำถามแสยะยิ้มและเดินไปยื่นหน้าใกล้อุเกทซึจนเจ้าตัวต้องชะงัก

"ข้าชื่อมาเรีย เป็นอาจารย์สาวสุดสวยของสองคนนี้"

"เอ๋!?!?"

"ว่าแต่เจ้ามีธุระอะไรถึงมาหาพวกข้าถึงที่นี่"

จิอ็อตโต้ถามแทรกขึ้นมาเพร่ะรู้ว่าอุเกทซึอาจจะมีคำถามมากมายที่ถล่มลงมา

"ก็นะ ไม่นานมานี้ข้าเดินทางไปยังหมู่บ้านแห่งหนึ่งแล้วบังเอิญข้าก็ไปเจอกับนักพยากณ์ที่โด่งดังมากๆในแถบนั้น"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกข้า แอ๊ก!!"

จีถูกมาเรียใช้ศอกกระทุ้งใส่ที่ท้อง จนเจ้าตัวลงไปนอนเต้นอยู่ที่พื้น

"ฟังให้จบก่อนสิยะ คืองี้นะเจ้าก็รู้ใช่มั้ยว่าข้ามีนิสัยชอบแส่เรื่องคนอื่นไปทั่ว"

จิอ็อตโต้พยักหน้านิ่งๆพร้อมมองอย่างสงสารไปที่จี

"ข้าลองถามเค้าเกี่ยวกับอนาคตของเจ้า และก็นะ หึ หึ"

"ทะ ทำไม?"

มาเรียเดินไปหาจิอ็อตโต้จนเจ้าตัวต้องผงะถอยหลังหนี แต่มาเรียเร็วกว่า เธอเอาศอกไปค้ำไหล่จิอ็อตโต้แล้วยื่นหน้าไปกระซิบที่หู

"เขาบอกกับข้าว่าเจ้าจะมีคนรักเป็นของตนเองในไม่ช้านี่แล้ว"

....................................................................................................................................................................


วู้วจบไปแล้วกับตอนที่นะคะ^^"(ปาดเหงื่อ)ขอบคุกับทุกคอมเมนต์นะคะซาบซึ้งจริงๆค่ะ

ตอนหน้าจะมาอับให้เร็วๆนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะบายคะ\^[]^/