คนในความลับ (รักลับๆ)

ลำดับตอนที่ #3 : 03 >>>100%

[แทน]

          ผมที่ตื่นมาได้สักพักแล้วยังคงนอนพิจารณาใบหน้าของผู้หญิงตรงหน้า ให้ตายเหอะ ทำไมเธอถึงได้สวยขนาดนี้นะ พี่แพทเป็นผู้หญิงที่มักจะมานั่งอยู่ที่บาร์คนเดียวบ่อยๆ เธอมานั่งดื่มเงียบๆ และผมก็คอยมองเธอตลอดทุกครั้งที่เธอมา เธอดูโดดเด่น จนผมละสายตาจากเธอไม่ได้เลย แต่ผมก็ยังคงสงสัย ทำไมกัน ทำไมคนอย่างพี่แพทถึงชวนผมมาและจบกันที่เตียง ทำไมยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ แล้วทำไมกัน สามีของเธอถึงได้โง่ปล่อยผู้หญิงที่สวยอย่างนี้มาบาร์คนเดียวเกือบทุกวันได้ ถ้าเป็นผมน่ะหรอ พี่แพทไม่ได้ไปไหนแน่นอน 

           'เธอเรียนอยู่หรอ' เสียงเบาแต่เต็มไปด้วยอำนาจเอ่ยถามทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ 

           'ใช่ครับ อยู่ปีสุดท้ายแล้วล่ะ' 

           'นี่กี่โมงแล้ว' ไม่ได้สนใจคำตอบผมเลย ไม่พอนะตายังคงปิดสนิท ทำไมเย็นชาขนาดนี้เนี่ย นี่ผมงอนได้ไหม???

           '8 โมงแล้วครั...' ยังพูดไม่ทันจบก็ต้องตกใจเพราะจู่ๆ ดวงตาสีดำสนิทก็เปิดออกมาอย่างรวดเร็ว โอ้ยย ทำไมถึงได้น่าหลงใหลขนาดนี้ และเหมือนคนตรงหน้าจะรู้ว่าผมคิดอะไร เธอเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ และจบลงที่การประกบริมฝีปากลงไปบนตำแหน่งเดียวกันอย่างเชื่องช้า ให้ตายสิ ทำไมถึงได้ยั่วกันขนาดนี้ พอผมเริ่มเคลิ้ม เธอก็หยุดพร้อมกับบอกบางอย่าง

            'ฉันต้องเข้าบริษัท' แค่นั้นแหละ บอกแค่นั้น แล้วเธอก็ลุกพรวดไปโดยไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้น ยั่ว ยั่วอีกแล้ว ทำไมถึงยั่วได้แม้กระทั่งหน้านิ่งอย่างนั้นนะ'วันนี้มีเรียนมั้ย'

           'ไม่ครับ'

            'รอฉันอยู่นี่ เราต้องคุยกันหลายเรื่อง เรื่องที่เธอสงสัยไงล่ะ' ทำไงได้ล่ะ ก็ต้องรอสิ รอ รอ รอ 

           หลังจากพี่แพทอาบน้ำเสร็จ และกำลังแต่งตัวอยู่ในขณะนี้ ผมตัดสินใจเดินเข้าไปหาเธอโดยผมสวมใส่เพียงแค่กางเกงขายาวตัวเดียว และสวมกอดเธอจากด้านหลัง ทำไมเธอถึงดึงดูดผมขนาดนี้นะ 

            'พี่ทำผมหลงแล้วนะ รับผิดชอบด้วย' ผมอ้อนพี่เขาพร้อมกับซุกหน้าลงไปที่คอของพี่แพท ทำไมหอมจัง อ่า หลงจริงๆ ผมซุกขนาดนี้แล้ว ไม่สนใจสักนิดเลยหรอ ผู้หญิงอะไรเย็นชาสุดๆ'พี่ครับบบ' ยังอีกกก ผมจึงเงยหน้าออกจากลำคอมองเข้าไปในกระจก (พี่แพทยืนหันหน้าเข้ากระจก) สิ่งที่เห็นคือพี่แพทยิ้มมุมปาก สวย คำเดียวเลย หัวใจผมจะวาย

           'เดี๋ยวกลับมา ไปเซ็นต์เอกสารนิดเดียว รออยู่นี่ ปล่อย' แขนผมแนบข้างลำตัวอัตโนมัติ คนทเี่ห็นแบบนั้น ยิ้มมุมปากอีกแล้ว'เป็นเด็กดี' พี่เขาหันมาพร้อมกับพูดประโยคที่ผมยิ้มแย้มแทบแตกกก 

           'ถ้าเป็นเด็กดีจะมีรางวัลใช่ไหมอ่า' 

           'ไปล่ะ' พูดแค่นั้นแล้วถือกระเป๋าเดินออกไปเลย ปล่อยให้ผมยืนยิ้มอยู่คนเดียว 

           แล้วทำอะไรดีล่ะเนี่ย เดินวนไป ผมเดินสำรวจห้องนี้อย่างกับเป็นเจ้าของ นี่มันคอนโดอะไรโคตรจะใหญ่เลย มีชั้นบนด้วย ถ้าไม่เป็นเจ้าของคอนโดเองก็คงจะรวยสุดๆเลยหล่ะ หิวแล้วอ่า ไหนดูสิตู้เย็นมีอะไรกินบ้าง ผมเปิดตู้เย็นชั้นล่างออก ให้ตายสิ แชมเปญ เต็มเลย โอ้โหว แต่ล่ะขวดไม่ต้องพูดถึงราคา ผมหันไปเปิดช่องแช่แข็งแทน อ่า ยังมีอาหารแช่แข็งอยู่บ้าง กินนี่แหละ ผมจัดการเอาเข้าเวฟและกินมันจนหมด ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพี่แพท สวยและรวยมากก หลังจากที่กินเสร็จผมว่างเลยเดินไปจัดที่นอนและอาบน้ำโดยใส่แค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เบื่อจัง และด้วยความเพลียจากเมื่อคืน ตอนแรกก็แค่จะนอนเล่นแต่เปลือกตาผมก็ค่อยๆปิดลงและทุกอยู่มืดสนิท

.

.

.

.

.

[แพท]

          ทันทีที่ฉันก้าวเข้ามาในบริษัท เสียงทุกอย่างเงียบกริบ พร้อมกับพนักงานทุกคนหันมามองที่ฉันแล้วเมื่อฉะนเดินผ่านไปที่ตรงไหนพนักงานจะโค้งศีรษะให้ ฉันเหมือนมาเฟียเข้าไปทุกวันทั้งๆที่ไม่ชอบเลย แต่จะทำยังไงได้คุณพ่อฉันเป็นพวกเนี้ยบสุดๆ ทำอะไรต้องมีฟอร์ม ดังนั้นนิสัยของฉันจึงมาจากพ่อทั้งหมดเลยล่ะ 

          'เอ่อ ท่านประธานคะ คุณ 'นนท์' มารออยู่ในห้องตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ' คิ้วฉันหมวดขึ้นมาทันที ทำไมต้องมาพบฉันด้วย 'นนท์' คือสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของฉันนั่นเอง เพราะว่าฉันไม่สามารถขัดใจผู้เป็นพ่อได้ไงล่ะ 

           'ขอบใจนะ เอ่อ คุณนภา เอาเอกสารที่ฉันต้องเซนต์ทั้งหมดไปไว้ในห้องด้วย ช่วงบ่ายฉันไม่ว่าง' ฉันสั่งเลขารวดเดียวแล้วเดินเข้าห้องทำงานไปอย่างเร่งรีบ ให้ตายสิ คิดว่าวันนี้จะอารมณ์ดีซะแล้ว 

          ฉันเปิดประตูห้องอย่างรวดเร็ว เห็นคนที่นั่งอยู่ที่โซฟา โดยหันหลังให้กับประตู แต่มีหรือคนๆนั้นจะไม่รู้มาฉันมาแล้ว

          'วันนี้คุณเข้าบริษัทสายนะ เมื่อคืนไปทำอะไรมาหรอ' ถึงนนท์จะทำเสียงยียวนกวนประสาทฉันเท่าไหร่ แต่เขาไม่เคยทำให้ฉันปี๊ดแตกได้เลยสักครั้ง เพราะฉันรู้เขาต้องการให้ฉันหลุด เพราะฉะนั้นทุกครั้งที่คุยกับเขาฉันจะนิ่งเป็นพิเศษ 

           'แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ ถ้าจะมาแค่กวนประสาท เชิญกลับค่ะ' ฉันตอบเสียงนิ่งพร้อมเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง อย่างไม่แคร์คนตรงหน้าเลยสักนิด ให้ตายสิ ทั้งๆที่ฉันไม่เคยจะไปยุ่งเรื่องของเขาเลย ถึงเราจะแต่งงานกันแต่เขาไม่ได้รักฉันเลย ทั้งหมดมันเป็นเพราะผู้ใหญ่ของเราทั้งสองคนที่ตกลงกันไว้ 

          'ผมคิดถึงคุณนะ ไม่กลับไปบ้านเราหน่อยหรอ' 

          'บ้านงั้นหรอ บ้านคุณต่างหาก นี่ต่างคนต่างอยู่เถอะนะ คุณไม่รักฉัน แล้วคุณจะทรมานฉันทำไม' ฉันเงยหน้าขึ้นมานนท์ตรงๆ ใช่ฉันเคยรักเขา แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลย เพราะว่าเขาชอบพาผู้หญิงเขามาในบ้านทั้งๆที่ฉันยังอยู่ในบ้าน แต่ตอนนี้น่ะหร อ ฉันว่าเขาเรื่องนั้นไม่ได้แล้วด้วยสิ เพราะฉันกำลังทำแบบนั้นอยู่ 

          'ไม่กลับก็ไม่กลับ ที่ผมมาที่นี่ผมจะมาบอกคุณว่า พ่อผมอยากอุ้มหลานน่ะ หลานที่มาจากคุณ' 

          'ไม่ ฉันยังไม่พร้อม' เขาพูดพร้อมหน้าตาที่จริงจังนั่น ถึงเขาจะเป็นคนเจ้าชู้แต่เขาไม่เคยโกหก 

          'พร้อมเร็วๆหน่อยก็ดีนะ พ่อผมรีบ ไม่มีไรล่ะ ผมไปนะ' เขาลุกขึ้นแล้วออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ทั้งๆที่ไม่รักกัน แต่ก็หย่ากันไม่ได้ ต้องอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตเลยสินะ เราสองคนน่ะ 

.

.

.

.

.

.

สนุกมั้ยอ่า ถ้าใครหลงเข้ามา มีคำติชม บอกได้เต็มที่น้าาา 

100% แล้วน้าาา

พี่แพทคนสวยย