Zefelnia THE MAgic School

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1:เริ่มต้น!

      แสงแดดยามบ่ายสีส้ม สายลมพัดอ่อนๆ ทำให้ใบหญ้่าปลิวไสวไปตามแรงลม ดั่งเช่นผมสีน้ำตาลอ่อนของเด็กหนุ่มที่กำลังนั่งเหม่ออยู่ ในทุ่งหญ้ากว้าง ใบหน้าขาวเกลี้ยงเกลาซึ่งกำลังเหม่ออยู่ ดวงตาสีเขียวอ่อนทอประกายเมื่อต้องกับแสงอาทิตย์กำลังมองไปอย่างไม่มีจุดหมาย ผมยาวถึงท้ายทอยชี้ไปมาอย่างไม่มีระเบียบ ดูรวมๆหน้าตาของเขาก็หล่อเอาการอยู่ ภายใต้เสื้่อยืดสีดำและกางเกงขายาวสีน้ำเงิน บรรยากาศรอบข้างเงียบสงบไร้ซึ่งเสียงต่างๆ จะมีก็เพียงเสียงของนกและแมลงเท่านั้น      แต่ไม่นานความเงียบสงบนั้นก็ถูกทำลายเมื่อมีเสียงๆหนึ่งตะโกนขึ้นมา "นี่เฟเรน...ท่านลอร์ดไกอาร์ให้มาตามนายกลับบ้านน่ะ" เสียงหวานดังขึ้นมาจากข้างหลังห่างไปประมาณ 8-10เมตร แต่เด็กหนุ่มยังคงนั่งเหม่ออยู่ราวกับไม่ได้่ยินเสียงหวานที่เรียกหาตนเมื่อกี้เลย  "นี่นาย ไม่ได้ยินที่ชั้นพูดเลยเหรอ? กลับบ้่านได้แล้วลอร์ดไกอาร์เรียกนายให้กลับบ้านได้แล้ว" เสียงหวานดังขึ้นอีก แต่คราวนี้ดังมาจากข้างหลังของเด็กหนุ่ม แต่อย่างไรเด็กหนุ่มยังคงนั่งเหม่อลอยอยู่เช่นเดิม  ทำให้ความอดทนของเจ้าของเสียงหวานหมดลง "นี่นาย! ชั้นเรียกนายอย่ามาทำหูทวนลมนะ!" เสียงหวานตะคอกใส่หูของเด็กหนุ่ม จนเด็กหนุ่มเจ้าของนาม "เฟเรน" ต้องยกมือขึ้นมาปิดหู แล้วหลับตาปี๋ เมื่อเด็กหนุ่มเอามือลงก็หันไปหาเข้าของเสียงที่ตะคอกใส่เมื่อกี้ "ไรอ่ะ?" เฟเรนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย ส่วนบุคคลที่อยู่ตรงหน้าเจ้าของเสียงหวานคือ ผู้หญิงร่างบางแต่มีหน้าอกถึงจะไม่ใหญ่มากแต่ก็นับว่าหุ่นดี ใบหน้าขาวอมชมพูดูแล้ว ผมสีส้มอ่อนยาวตรงถึงเอว ดวงตาสีฟ้าใสทอประกายโกรธ ขิ้วสวยขมวดเข้าหากัน ความน่ารักไม่ต้องพูดถึงเพราะดูแล้วคะแนนความน่ารักนั้นเต็มแน่นอน!!! เธออยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว กับกระโปรงสีน้ำตาลเข้มสั้นเลยเข่า เพราะต้นเหตุมาจาก เด็กหนุ่มข้างหน้าไม่ยอมฟังเธอพูดเลย "นี่เฟเรน!  ชั้นพูดจนปากจะฉีกอยู่แล้วยังมาถามว่าอะไรอีก!!!  "  เด็กสาวตะโกนใส่เด็กหนุ่มอีกรอบ ทำให้เฟเรนต้องยกมือขึ้นมาปิดหูอีกรอบ แล้วพูดขึ้นว่า "แหง่ะ...พูดดีๆก็ได้นี่ ไอเวเรีย"น้ำเสียงของเฟเรน บ่งบอกได้ชัดว่ารำคานเด็กหญิงสุดๆ  จนเด็กหญิงซึ่งเจ้าของความอดทนต่ำนาย "ไอเวเรีย" ถึงกับเลือดขึ้นหน้าด้วยความโกรธ เธอจึงตะคอกลับใส่เด็กหนุ่ม "นี่ชั้นพูดดีๆกับนายมาหลายครั้งแล้วนะ แล้วนายฟังรึปล่าวล่ะ?" ไอเวเรียโกรธมากที่เด็กหนุ่มย้อนเธอหาว่าไปตะคอกโดยใช่เหตุ "ไม่ได้ฟังอ่ะ...ว่าไงล่ะบอกมาดิ" คำพูดยียวนที่ไม่ได้ตั้งใจพูดให้ฟังแล้วยั่วโมโห ออกมาจากปากของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อน  ทำให้เด็กสาวบัดนี้โกรธสุดขีด!  "กลับบ้านนนนนนนนนนนนนนน!!!" เธอตะโกนเสียงดังจนเด็กหนุ่มหูแทบระเบิด จึงต้องรีบวิ่งหนีโดยทันที"จ้าๆ กลับบ้านแล้วจ้าาาาา" เฟเรนกล่าวบางรีบวิ่งกลับบ้านโดยด่วน ตามมาด้วยเด็กสาวซึ่งกระทืบเท้าด้วยความโกณะตามไป 

 
    ประตูบ้านถูกเปิดออก ร่างของคนสองคนก้าวเข้ามาภายในตัวบ้าน บ้านซึ่งเป็นทรงยุโรป กำแพงบ้านสร้างจากหินซึ่งนำมาวางซ้อนกันอย่างเป็นระเบียบ ภายในบ้านถูกจัดแต่งอย่างสวยงาม มีกรอบรูปใส่รูปไว้มากมาย ซึ่งถ้าเข้ามาก็จะพบห้องรับแขกก่อน ตรงกลางห้องมีโซฟาอยู่สามตัว สองตัวเป็นแบบนั่งคนเดียว ส่วนอีกตัวเป็นแบบใหญ่นั่งได้ 4-5คน โดยนั่งเรียงติดกัน เมื่อทั้งสองเข้ามา ก็พบกับชายแก่คนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาตัวเล็ก ชายแก่ซึ่งบัดนี้สีผมกึ่งน้ำตาลกึ่งขาว บ่งบอกว่าเริ่มก้าวเขาสู่วัยฉรา หนวดสีขาวยาวถึงอกถูกมัดไว้อย่างมีระเบียบ ตาสีเขียวเข้ม ดูแล้วใจดี "ลอร์ดไกอาร์คะ หนูตามตัวเฟเรนมาให้แล้วค่ะ" ไอเวเรียกล่าวด้วยน้ำเสียงเกรงใจ เช่นเดียวกับกิริยาของเธอตอนนี้ ทำให้ดูแล้วเป็นคนละคนกับตอนที่คุยกับเฟเรนที่ทุ่งหญ้าเลย "นั่งก่อนสิ...เฟเรน ไอเวเรีย ชั้นมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยหน่อยแน่ะ" น้ำเสียงใจดีเช่นเดียวกับหน้าตาออกมาจากปากของ ผู้มียศเป็นท่านลอร์ด ก่อนจะผายมือไปทางโซฟาตัวใหญ่ ก่อนทั้งสองจะเดินมานั่ง แต่กว่าไอเวเรียจะนั่งได้ เพราะมัวแต่ทำท่าเกรงอกเกรงใจ จนเฟเรนซึ่งดูอยู่นานจนรำคาน จำต้องดึงแขนจนเธอก้นจ้ำเบ้ากับโซฟา เธอจึงหันมามองเฟเรนอย่างเคือง สามารถเรียกเสียงหัวเราะออกมาจากท่านลอร์ดไกอาร์ได้ ก่อนท่านลอร์ดไกอาร์จะเอ่ยขึ้นมาอย่างใจดีตามเคย "เฟเรน พ่อจะส่งลูกกับไอเวเรียไปอยู่ที่โรงเรียนเวทย์มนต์ เซเฟลเนีย น่ะ" ท่านลอร์ดหยุดพักก่อนจะเอ่ยต่อ"นี่ก็เดือนเมษายนแล้ว โรงเรียนจะเปิดตินเดือนมิถุนายน เตรียมตัวด้วยล่ะ" เมื่อท่านลอร์ดกล่าวจบก็สังเกตเห็นใบหน้าอึ้งๆของเฟเรนซึ่งต่างจากเด็กหญิงน่าตาน่ารักที่อยู่ข้างๆที่รู้อยู่ก่อนแล้ว "ด...เดี๋ยวๆๆ ไอ้เรื่องเข้าโรงเรียนอ่ัะไม่มีปัญหาหรอกครับ แต่" เฟเรนหยุดพักก่อนจะพูดประโยคสะกิดใจคนฟังออกมา "ทำไมผมต้องไปกับยัยนี่อ่ะ?" เฟเรนทำหน้าเบ้ แต่หารู้ไม่คนที่อยู่ข้างๆนั้นแทบจะฆ่าเขาอยู่รอมร่อ หากไม่ติดว่ามีลอร์ดไกอาร์อยู่คงซัดปางตายไปแล้ว ท่านลอร์ดเลิกขิ้วขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับพููดต่อ "ลูกกับไอเวเรียเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กๆ แถมพ่อกับลอร์ดเรเวอร์ ก็เป็นเพื่อนกันไปด้วยกันนั่นแหละจะได้มีเพื่อน เ้อ้อแล้วก็ ลูกจะถูกส่งไปในถานะ นักดาบแห่งเซนเทียออส และไอเวเรียถูกส่งไปในถานะ จอมเวทย์แห่งเซนเทียออส เพราะงั้น" ท่านลอร์ดทำหน้าจริงจัง "อย่าทำให้เสียชื่อล่ะ" ท่านลอร์ดพูดเสียงเข้ม ทำให้ไอ้เด็กหนุ่มแย้งไม่ขึ้น แถมทำให้เขาน้ำลายหนืดอีกต่างหากเพราะกลัวจนไม่กล้าเถียง "ค...ครับ" เฟเรนตอบเสียงเบา ก่อนจะก้มหน้าอย่างเซงๆ แล้วบ่นอุบอิบๆ    "งั้นหนูไปก่อนนะคะ ...เอ่อฝากสวัสดีคุณนาย เฟลเบียสด้วยนะคะ" ไอเวเรียพูดอย่างสุภาพก่อนจะโค้งคำนับ แล้วหันไำปแขวะกับไอ้หนุ่มที่ตอนนี้ยังทำหน้าเซงๆอยู่ แล้วจึงออกไปจากบ้าน         คืนนั้น...เฟเรนนอนไม่หลับ เพราะมัวแต่คิดว่าโรงเรียนเวทย์มนต์จะเป็นอย่างไร เพราะพอเขาถามลอร์ดไกอาร์แล้ว ก็ได้คำตอบซ้ำๆว่า "เดี๋ยวพอไปถึงก็รู้เองแหละ" ถึงแม้ตอนนี้เขาเองก็พอใช้เวทย์เป็นบ้าง แต่ก็ยังไม่รู้ว่าโรงเรียนเวทย์มนต์เป็นแบบใด     ไม่นานเฟเรนก็เผลอหลับไป แต่ตอนนั้นก็ตีสี่เข้าไปแล้ว



        เวลาสองเดือนผ่านไปไวอย่างกับโกหก เหลือเวลาอีกแค่ แปดวันก็จะเปิดเรียน แต่เฟเรนกับไอเวเรียต้องออกเดินทางต้องแต่วันนี้ เพราะระยะทางจากเมืองเซนเทียออสไปโรงเรียนเซเฟลเนียนั้นไกลอยู่เอาการ เฟเรนและไอเวเรียขึ้นรถม้าแล้วจึงออกจากเมืองตั้งแต่ตีห้า หลังเดินทางมาได้ประมาณ สามชั่วโมง ก็มีเสียงโวยวายดังมาจากในรถม้า "นี่! นายยยยยย"เสียงหวานตวาดใส่เด็กหนุ่มซึ่งได้ทำอะไรบางอย่าง ให้เจ้าของเสียงหวานไม่พอใจ "นายกินข้าวเช้าชั้นหมดเลยยยยยยยย!!!" เจ้าของเีสียงหวานหน้าขึ้นสีด้วยความโมโห เพราะเจ้าเด็กหนุ่มซึ่งบัดนี้ทำหน้าว่าไม่รู้เรื่องกำลังกินข้าวเช้าของเด็กสาว อย่างเอร็ดอร่อย "อ้าวววว...หรอ" เด็กหนุ่มกล่าวพรางหยิบน่องไก่เข้าปากอย่างกับว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิด ทำให้ความโกรธของไอเวเรียถึงขีดสุด "นี่นาย ยังไม่สำนึกอีก!" เด็กสาวตวาดใส่เด็กหนุ่มเสียงดัง "ก็ชั้นนึกว่าของชั้นนี่นา แล้วเธอไม่รีบบอกอ่ะ?" เด็กหนุ่มพูดด้วยสีน่าเบื่อหน่ายตามแบบฉบับของเขา "ก็เมื่อกี้ชั้นหลับอยู่นี่นา จะไปรู้ได้ไงล่ะ"เด็กสาวโวยวายออกมา ทำให้คนขับรถม้ายังต้องหัวเราะออกมาแบบแอบๆเพราะเกรงว่าคนข้างในรถม้าจะได้ยิน "ไม่รู้ล่ะนายต้องเอาข้าวกลางวันของนายมาให้ชั้นกิน" เด็กสาวเรียกร้องค่าเสียหายอย่างหัวเสีย "ชั้นกินไปแล้วล่ะ" เด็กหนุ่มพูดพลางหลับตาลงเตรียมจะนอน แต่ความตั้งใจนั้นต้องหยุดลงเพราะเสียงร้องของไอเวเรียนั้น ทำให้เฟเรนต้องสะดุ้งตื่นขึ้น "ห๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!" เด็กสาวไม่เชื่อกับคุพูดที่ออกมากจากปากของชายหนุ่ม เพราะนี่เพิ่งจะ แปดโมงเช้่า แต่เจ้าเด็กหนุ่มจอมเพิกเฉย ซึ่งตอนนี้ได้ฟาดเรียบทั้ง ข้าวเช้า(สองกล่อง) และข้าวกลางวัน "แล้วชั้นจะเอาข้าวที่ไหนกินข้าวเช้าล่ะเนี่ย?" เด็กสาวพูดออกมาอย่างเคืองๆ พร้อมหันไปค้อน ไอ้คนที่ทำให้เธอต้องมาอดข้าวเยี่ยงนี้ "ไม่รู้ล่ะ นายต้องชดใช้นะเฟเรน" เด็กสาวหันไปขอค่าเสียหายจากเด็กหนุ่มซึ่งบัดนี้้...ได้นอนหลับไปนานแล้ว จนเธอต้องตะโกนกรอกหูเขาเสียงดัง "เฟเรนบ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!"ทำให้เฟเรนต้องสดุ้งตื่นอีกรอบ พร้อมหันมามองเด็กสาวอย่างเคืองๆ ข้อหาทำให้ตนตื่นแถมแก้มหูแทบฉีก แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือ...ดง
ตาที่หันมามอง อย่างกับว่าจะฆ่าเขา กับจิตสังหารที่ล้นออกมาอย่างน่ากลัว! ทำให้เฟเรนถึงกับสะดุ้งแล้วก้มหน้ารับผิดอย่างเชื่องๆ "อ...เอ่อ งั้นเดี๋ยวเราแวะหาอะไรกินกันก็ได้นะ" เด็กหนุ่มกล่าวเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง เด็กสาวหน้าสวยอย่างช้าๆ ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกอย่างสบายใจ เพราะบัดนี้เด็กสาวได้หันไปทางอื่นอย่างงอนๆ แต่เข้ารู้ว่าในใจเธอนั้นยกโทษให้เขาแล้ว เพราะนานๆทีเฟเรนจะ เอ่ยรับผิด เฟเรนจึงชะโงกหน้าออกไปบอกคนขับรถ พร้อมตะโกนบอกว่า"ถึงเมองแล้วจอดหน่อยนะครับ หรือเจอร้านอาหารก็ได้" คนขับรถพยักหน้ารับ เด็กหนุ่มหน้าหล่อจึงหลับได้อย่างสบายใจต่อ