คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คราวซวย (ครั้งแรก)
“กรุณาบอกข้อสงสัยถ้าไม่มีในระบบตอบอัตโนมัติทางระบบจะจดจำและให้คำตอบในภายหลังค่ะ”
“ผมขอสอบถามเรื่องเควสหรือภารกิจ “
“ค้นพบเรื่องจะทำการอธิบาย ระบบเควสหรือภารกิจนั้นจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อผู้เล่นมีการติดต่อกับเอไอ ณ ที่ต่างๆแล้วแต่เอไอไปว่าเราจะได้เควสแบบไหนมาทำค่าตอบแทนขึ้นอยู่กับความยากง่ายของเควสนั้นๆ เควสมีทั้งหมด3แบบเควสทั่วไป เควสพิเศษ(จะเกิดขึ้นต่อเมื่อค่ามิตรภาพของเอไอนั้นสูงขึ้น,หรือจากของที่ดรอปจากสัตว์อสูรบางชิ้น) และ เควสลับ(ไม่มีข้อมูลระบุ) และยังเควสจากการจัดกิจกรรมของทางระบบอีกด้วย ส่วนภารกิจนั้นเป็นเหมือนเควสแต่ผู้เล่นด้วยกันสร้างขึ้นมาเองค่าตอบแทนขึ้นอยู่กับผู้สร้างภารกิจกำหนด ”
“อาชีพในเกม” วาซียิงคำถามต่อไป
“ค้นพบเรื่องจะทำการอธิบาย ระบบอาชีพในเกมนี้นั้นไม่มีอาชีพที่ตายตัวไม่มีเควสสำหรับเปลี่ยนอาชีพผู้เล่นทุกคนสามารถใช้อาวุธได้ทุกประเภทไม่จำกัดขึ้นอยู่กับความสามารถของผู้เล่นล้วนๆ ร่วมถึงสกิลต่างๆนั้นเกิดขึ้นได้หลากหลาย ทางโปรแกรมเมอร์ได้ว่างระบบ self creating เป็นระบบที่จะทำการคัดสรรสกิลที่เหมาะสมหรือสร้างใหม่ขึ้นมาเพื่อตัวของแต่ละผู้เล่นโดยเฉพาะอย่างสมดุล จึงไม่ต้องกังวลเรื่องสกิลว่าเกี่ยวโยงที่อาชีพแต่อย่างใดขึ้นอยู่กับระดับการใช้อาวุธและทักษะต่างๆของผู้เล่นเอง ”
“มีข้อสงสัยอะไรอีกไหมค่ะ?”
“ไม่มีแล้ว ปิดระบบช่วยเหลือ”
วาซีสั่งหลังจากที่หมดข้อสงสัยแล้วก่อนจะนั่งกอดเข่าด้วยความหนาวของอากาศยามค่ำคืนในนี้เขาคงต้องนอนข้างนอกเป็นอย่างแน่นอนกลับไปคงไม่ทันอีกอย่างเขาก็ชอบอยู่แบบนี้มากกว่าด้วยอารมณ์ตอนนี้ของเขากำลังล่องลอยไปกับทิวทัศน์ยามค่ำคืนที่มีแสงไฟดวงโตจากดวงจันทร์สาดส่องลงมาเผยให้เห็นทุ้งหญ้าสีเงินที่กระแสลมวูบไหวไปตามกระแสลมหนาวที่พัดผ่านแม้กระทั้งจิตใจของเขาก็สัมผัสถึงความหนาวเย็นที่มากับมันได้เป็นอย่างดี
‘ชั่งหนาวอะไรขนาดนี้นะ’
พร้อมกับยิ้มน้อยๆมองดูความว่างเปล่าเบื้องหน้าต่อไปด้วยจิตใจที่อ่อนล้าเหลือเกินจากความเป็นจริงที่เขาจากมาคำพูดพวกนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในความคิดของเขาเป็นอย่างดียังคงรู้สึกเจ็บปวดจนถึงเวลานี้...
จิ้บๆ แฮ่!!
ในระหว่างที่วาซีกำลังนั่งพักผ่อนใกล้ที่จะเคลิ้มหลับเต็มทีเสียงของเจ้าลูกเจี๊ยบตัวน้อยและเสียงแฮ่ๆของเจ้าหมาป่าก็ดังขึ้นขัดอารมณ์คนนอนใต้ต้นไม้พอดีเสียงนั้นยังคงดำเนินไปเรื่อยๆวนเวียนอยู่แถวๆตัวของเขาเองที่พยายามจะขมตาลงให้หลับให้ได้โดยไม่สนใจเสียงเหล่านั้น
ปล่อยให้เป็นไปตามกรรมในเกมเถอะเจ้าพวกนี้ วาซีคิดในใจแต่แล้วเสียงเหล่านั้นก็ยังไม่หายไปยังคงวนเวียนอยู่ใกล้ๆเขาเหมือนฟ้าต้องการให้เขาช่วยเจ้าลูกเจี๊ยบนั้นจากเจ้าหมาป่าใจร้ายก็ไม่ป่าน
ในขณะที่วาซีกำลังลังเลว่าจะช่วยเจ้านี้หรือจัดการฆ่าทั้งสองตัวเลยดีนั้นเองเจ้าลูกเจี๊ยบก็พุ่งกระโจนขึ้นมาใส่หน้าเขาเต็มๆ
เจี๊ยบบบบบ “เฮ้ยอย่าเข้ามาซุกในเสื้อฉันนะเฟ้ย ว้ากกก”
วาซีตกใจสุดขีดกับเหตุการณ์ตรงหน้าพร้อมกับที่เจ้าหมาป่าที่วิ่งพุ่งน้ำลายยืดตาแดงจ้องมองมาทางเขาอย่างอาหารอันโอชะก็ไม่ป่านก่อนที่เขาจะกลิ้งหลบออกมาได้ทันถ่วงทีพร้อมกับวิ่งหนีสุดชีวิตจนเจ้าหมาป่านั้นหน้าทิ่มไปกับต้นไม้
“ฟู่เกือบไปแล้วไหมละ แกเจ้าลูกเจี๊ยบออกมานี้เลยน่ะ ไอ้ตัวดีเดียวจับทำไก่ย่างห้าดาวเลยนิ”
วาซีพูดขึ้นหลังจากที่ตัวเองวิ่งหนีออกมาจากต้นไม้นั้นได้อย่างรวดเร็วและมาหลบอยู่หลงโคดหินที่ห่างออกมาพอสมควรพร้อมกับควักเอาเจ้าลูกเจี๊ยบเจ้าปัญหาออกมาจากเสื้อในของตัวเองที่มันเข้าไปซุกอยู่แต่มันก็ไม่ได้มีท่าทีหรืออาจจะเพราะไม่เข้าใจภาษามนุษย์ก็เป็นได้ทำให้มันไม่รู้สึกสะทกสะท้านแต่อย่างใด
จิ้บๆ “ผู้เล่นวาซีได้รับค่าPositive 20 จากการช่วยลูกเจี๊ยบไว้”
มันมองวาซีด้วยสายตาอ้อนๆดวงตาสีดำจุดเล็กมีแววตาวิ้งๆเหมือนรู้สึกขอบคุณในตัวของผู้ที่ช่วยเหลือมันไว้จากการเป็นอาหารมื้อดึกของหมาป่าโดยที่มันไม่รู้เลยว่าคนที่ช่วยมันไว้จะจับมันทำไก่ย่างอยู่แล้วด้วยความที่ทำให้เสียที่นอนไปสะงั้น พร้อมกับได้รับค่าpositiveมาด้วย
“เฮ้อเอาเถอะรอดมาได้ก็พอละเอาละแกไปได้แล้วก่อนที่ฉันจะจับแกทำไก่ย่างแน่นอน”
วาซีพูดอย่างใจอ่อนก่อนจะปล่อยเจ้าลูกเจี๊ยบวางลงข้างๆตัวแต่มันกลับมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอนพร้อมกับร้องเสียงอ้อนๆเอาหัวดุนกับขาของเขาไว้เหมือนมันไร้ที่ไปและนี้ละที่พึ่งที่ดีที่สุดของมันนั้นเอง จนเขาใจอ่อนต้องจับมันขึ้นมานอนบนตักด้วย
แฮ่ แฮ่ บรู้วววว
ยังไม่ที่ชายหนุ่มจะได้พักเลยนั้นเองเสียงของหมาป่าจำนวนมากมายก็ดังระงมไปทั่วบริเวณรอบด้านตัวเขาอย่างถ้าจำแนกเสียงก็คงได้เป็นสิบๆตัวหรือมากกว่านั้นแน่นอนหลายร้อมอยู่รอบๆโขดหินที่เขาใช้เป็นที่กำบังอยู่นั้นเอง
“ซวยจริงวุ้ยเพราะแกนี้ละน้า”
“สัตว์อสูร หมาป่าขาเหล็ก(คลุ่มคลั่ง) ระดับ9 ปรากฏ ! หมาป่าขาเหล็ก....”
เสียงรายงานดังขึ้นเป็นสิบๆรอบก่อนที่วาซีจะเริ่มมองเห็นแล้วว่ารอบตัวของเขานั้นมีดวงตาสีแดงวาวโรจน์นับสิบคู่จ้องมองมาที่คู่อย่างกระหายและจิตสังหารที่มากมายที่แผ่ซ่านมาจากเจ้าพวกนี้ที่หิวกระหายนักเกมนี้จัดได้ว่าทำสัตว์ออกมาได้สมจริงยิ่งนักในลำดับต้นๆของเกมออนไลน์กันเลยที่เดียว
“เออ...เยอะไปไหม อ้ากกกก อย่าเข้ามาพร้อมกันเซ่ “
ยังไม่ทันที่วาซีจะได้ปลงตกกับสภาพอันน่าอเนจอนาถของตัวเองเสร็จดีนั้นเจ้าหมาป่าขาเหล็กทั้งหลายที่หิวโหยตามที่ระบบเกมได้เซ็ตเอาไว้นั้นก็ไม่รอช้ากระโจนเข้าใส่อาหารของพวกมันทันทีอย่างไม่รีรอให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว
จังหวะที่พวกหมาป่าขาเหล็กกระโจนเข้าใส่วาซีนั้นเองได้เปิดช่องโหว่ไว้อย่างมากเขาพุ่งตัวทะยานไปข้างหน้าก่อนจะไสลต์ตัวติดพื้นหญ้าแบบนักบอลสกัดลูกออกไปได้ทันอย่างหวุดหวิดก่อนจะโกยอ้าวทันทีที่ตั้งตัวทัน
‘ บ้าเอ้ยสลัดไม่หลุดเลยให้ตายเถอะ ‘ วาซีคิดหลังจากวิ่งหนีมานานเขาก็พบว่าที่นี้เป็นที่โล่งไม่มีที่ให้ซ่อนหรือปีนไปหลบบนต้นไม้ได้เลยเมื่อเขาเปิดแผนที่ดูก็พบว่าเขามาอยู่ตรงใจกลางของทุ่งหญ้าซะแล้วกว่าจะเขาเขตอีกอันเขาคงโดนมันฉีกเป็นชิ้นๆแบ่งกันกินอร่อยไปแล้วแน่นอน
ในที่สุดชายหนุ่มก็โดนล้อมจนได้ด้วยความเร็วของคนนั้นคงไม่มีทางสู้สัตว์ที่หิวโซได้เป็นแน่นอนอยู่แล้วต่อให้ในนี้เป็นเกมก็อาจจะเพราะเขายังเป็นแค่พวกห่างแถวระดับยังน้อยนิดของยังไม่มีอะไรเลยแม้แต่ชิ้นเดียวด้วยละมั่ง วาซีเริ่มจิตตกเหงื่อเริ่มไหล่ซึมไปตามร่างกายมากขึ้นสมองของเขาที่มีเริ่มทำงานเพื่อหาทางรอดต่อไป
“สัตว์อสูรแม่ไก่ (คลุ่มคลั่ง)ระดับ20 ปรากฏ “
เจี๊ยบบบบบ แม่จ้า เจี๊ยบๆ ไปหาแม่ๆ แม่จ้า~
“แกพูดได้แล้วเรอะ นึกว่าพูดไม่เป็นซะอีก”
“แล้วพี่ชายถามหนูป่ะละ”
“....ขอโทษ”
ในระหว่างที่สถานการณ์กำลังตึงเครียดนั้นเองเจ้าลูกเจี๊ยบที่ซุกหลบอยู่ในอกก็โผล่หน้าออกมาเมื่อมันสัมผัสได้ถึงกลิ่นไอของพ่อแม่มันพร้อมกับร้องเรียกอย่างดีอกดีใจอย่างออกนอกหน้าโดยไม่ได้รู้สถานการณ์เลยว่าตัวเองกำลังอาจจะได้เป็นอาหารว่างของพวกหมาป่าผู้หิวโซก็เป็นได้
วาซีที่เห็นแม่ของเจ้าลูกเจี๊ยบก็ถึงกับตาโตเจ้าไก่สีขาวตัวสูงร่วมสามเมตรตัวใหญ่พอๆกับตึกสองชั้นสองตัวโดยตัวแม่มีกรีดอายไลเนอร์อยู่ใต้ตาที่ตอนนี้เลอะเป็นทางจนดูหลอนตราตรึงไปถึงจิตใจของชายหนุ่มจนชวญขนหัวลุกกันเลย
“พวกแกนี้รอกันไม่เป็นใช้ไหม คนยิ่งกำลังใช้ความคิดอยู่นะ ทรานซิส! ศรกระจายดาว! “
ในระหว่างที่กำลงคิดหาทางออกไปจากวงล้อมของพวกมันวาซีก็ตัดสินใจใช้ทักษะแรกของเขาที่ได้มาทันทีศรเข็มแหล่มเล็กกระจายตัวออกไปทุกทิศทางอย่างที่ตัวเขาไม่ได้กำหนดทิศทางให้กับพวกมันเลยแม้แต่น้อยแต่ทุกเล่มกลับไปสูบเปล่าเจ้าหมาป่าขาเหล็กทั้งหลายต่างสะดุดการเคลื่อนไหวที่กำลังจะเข้ามาโจมตีเข้าทันทีเปิดโอกาสให้กับวาซีพุ่งตัวออกไปได้ทันอย่างหวุดหวิดพร้อมกับตรงไปทางแม่ไก่อายไลเนอร์ทันที
แม่จ๋า หนูกลับมาแย้ววว
กรู้! กรู้ ลูกแม่อยู่ไหน กรู้
เจ้าลูกเจี๊ยบส่งเสียงเรียกแม่ของมันหวานหยดย้อยจนเจ้าหนุ่มแทบอยากจะอ้วกแตกและอดขำไปไม่ได้ใครเป็นคนคิดระบบนี้ขึ้นมานะ แต่ดูเหมือนแม่ของมันที่หั่นมามองจะไม่ได้เห็นตัวมันดวงตาที่แดงกำจากการร้องไห้นั้นค่อยๆกลายเป็นสีแดงแป้ดเข้มสดขึ้นเมื่อมันนึกว่าลูกของมันถูกเจ้าหนุ่มนี้กินเข้าไปแล้วนั้นเอง
“ว้ากเกิดอะไรขึ้นเนี่ย นี้เจ้าลูกเจี๊ยบบอกแม่แกสิว่า แกอยู่นี้นะ “
“แง แม่ไม่ฟังหนูเลยอ่ะ สงสัยคลุ่มคลั่งแบ้ว รีบเผ่นดีกว่า“
วาซีหน้าถอดสีเมื่อเห็นตีไก่ขนาดใหญ่กว่าตัวเขากำลังไล่บดขยี้เขาอย่างเอาเป็นเอาตายจากเจ้าแม่ไก่ที่กำลังคลุ่มคลั่งเพราะหาลูกตัวเองไม่เจออยู่นั้นเองดันคิดว่าเขาเป็นคนฆ่าเจ้าลูกเจี๊ยบเจ้าปัญหาที่ตอนนี้เอาแต่ร้องให้เผ่นๆไม่หยุดจะงอยปากสีเหลืองคล้ายเคลือบทองก็ค่อยชกจิกเข้าอย่างบ้าคลั่งจนวาซีหลบแทบไม่ทันเสื้อผ้าขาดวิ้นเป็นจุดๆไป
“ว้ากกกก เลิกตามสักทีเซ่ฉันอุตาสาห์ช่วยลูกแกไว้นะเฮ้ย นี้ไม่คิดจะช่วยกันเลยรึไงเจ้าลูกเจี๊ยบ”
วาซีหยิบเจ้าลูกเจี๊ยบขึ้นมาพร้อมกับถามมันด้วยความเหลืออดเต็มทนทีพาเขาต้องมาเจอกับเรื่องซวยซ้ำซวยซ้อนอะไรขนาดนี้กันเขาแค่นอนอยู่เฉยๆแท้ๆเชียว
“แงงง หนูไม่รู้นิน่า งั้นๆ ไปที่รังของแม่หนูก่อนก็ได้ไปซ่อนตัวในนั้นแม่หาไม่เจอหรอก “
“ฮ่ะ แกรู้ทางไปแล้วไมไม่บอกฉันละฟร่ะจะได้พาไปส่ง “
“ก็แล้วคุณถามหนูป่ะละ”
“....ขอโทษ ว้ากกกก ตามมาหลอกหล่อนจริงๆน่ะเจ้าพวกหมาป่าขาพิการบ้า “
----------อิอิ วันนี้คึกอยากลงอีกตอนอ่ะ >__0 เลยลงเลย ขอบคุณที่ติดตามฮ่ะติชมกันด้วยก็ดีน้า ------------
ความคิดเห็น