คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 : หัวใจอุ่นๆ
เสียโทรศัพท์ัึ้นิ่อันใน่วบ่ายวันถัมา
ให้แพรธันวาที่ำลับรรเลีย์บอร์ทำานอย่าิลม
ละวามสนใไปที่เบอร์โทรศัพท์ที่โว์หราบนหน้าอ พร้อมลี่ยิ้มบา
เมื่อเห็นว่าเป็นหมายเลโทรศัพท์อหมอโลธร
“สวัสี่ะหมอวา”
“วันนี้ไม่ไ้มาที่โรพยาบาลเหรอะ”
น้ำเสียใสเอ่ยทัึ้นหลัาที่ว่าาภาริ หลบมาเินเล่นที่มุมสวน
้วยวามปลอโปร่ใ แ่็ยัไม่วายิถึใบหน้าใสๆ ื่อๆ อนัเียนสาวแว่นหนา
“เปล่า่ะ
พอีพอะเียน้อมูลไปไ้ระับนึแล้ว” แพรธันวาอบ้วยรอยยิ้ม หลัาที่วบุมหัวใอนเอให้เป็นปิ
และสามารถลับมายิ้มไ้อย่าเป็นธรรมาิ โยที่ไม่หวั่นลัวมิรภาพีๆ
อโลธรอี
“ว้าอย่านี้วา็หมวามหมายแล้วสิะ
ว่าะวนไปานเลี้ยรุ่นะหน่อย เย็นนี้วามีานเลี้ย แ่ไม่มีใรไปเป็นเพื่อนเลย
สสัยะอ”
“อ๊ะ เี๋ยวีะ
หมอวา” โลธรถึับหูผึ่ับสิ่ที่โลธรไ้บอเล่า ถึับละสายาาหน้าอโน้บุมาสนใเรื่อานเลี้ยึ้นมาทันที
“ทำไมเหรอะ
ุแพรื่นเ้นอะไร”
“ือเมื่อรู่นี้แพรลอหา้อมูลในเน็เพิ่มเิม
เยมีรีหิรัหิที่พบรัันในานเลี้ยน่ะ่ะ แพรเลยอยาะไปูบรรยาาศะหน่อย
หาว่าหมอวาะ...” แพรธันวาเริ่มบอ้วยวาม้อารอนเอ
และนั่น็ทำให้นฟัียิ้มว้าสใส
“ุแพรอยาไปริๆ
เหรอะ”
“่ะ “
แพรธันวาบอ ่อนพูุบพร่ออัวเอ “แ่แพรไม่รู้ัใรเลย
อยาให้หมอวาอยู่้าๆ แพรไ้มั้ยะ แพรไม่่อยเป็นัวอัวเอเวลาเอนเยอะๆ
ที่ไม่รู้ัน่ะ่ะ” พูไปนัเียนสาว็ทำเสียอ่อย
ให้โลธรอมยิ้มแ้มปริอย่าเอ็นู
“ไ้่ะ...แุ่แพรไปานับวา็ีใแล้ว่ะ
ถ้าอย่านั้น...วันนี้ห้าโมเย็นเราเอันนะะ เี๋ยววาไปรับ”
ล้อยหลัารนัแนะนเสร็เรียบร้อย แพรธันวา็วาโทรศัพท์ไป
่อนะยิ้มร่าอย่ามีวามหวั ที่ะไ้หัว้อเรื่อมาเียน่อ...
ุรารีสีาว
มพู แ วาเรียรายบนที่นอน พร้อมับิ้วโ่บามวมุ่น
เมื่อัสินใไม่ถูว่าวระเลือโทนสีแบบไหนถึะเหมาะับานรารีที่ะไปับโลธร...
...หาน้อเล็ัวแสบอย่ารวิายอยู่็ะีสินะ...แพรธันวาเม้มปาสนิทอย่าใ้วามิ
เมื่อมอเ็มนาฬิาเห็นว่าบ่ายสี่โมว่าแล้ว
เธอเผลอใ้เวลาที่ผ่านไปเพียั่วอึใ
แ่แล้ว้วยเวลาที่เหลือไม่นาน
นัเียนสาวึรีบัสินใ...เลือเสื้อผ้าใส่โยไว...
เสียรถยน์สปอร์สีแสส้มแล่นมาอเทียบหน้าบ้านอแพรธันวา
พร้อมับแรทัทายให้เ้าอบ้านรีบเินออมาารั้ว แพรธันวาปิประูล็อลอนให้เรียบร้อยเสร็สรรพ
่อนะส่ยิ้มให้ับหมอสาวึ่บันี้แ่ัวแปลาไป้วย ุรารีสีฟ้าอ่อน วามยาวระโปรสั้นเพียเ่า
สวมรอเท้าส้นสูมีเพรเลื่อมประายแวววาวพอสวยสีาวไ่มุ
้าวลมาารถพร้อมับส่ยิ้มหวานให้ับแพรธันวา
“สวัสี่ะุแพร”
โลธรพูแล้วยิ้มว้าอวฟันาวเป็นระเบียบมีเสน่ห์ ให้แพรธันวามอนิ่นึื่นมวามามอหมอสาวอยู่ในใแล้วพูอะไรไม่ออ
ใบหน้าหวาน
ปานิมูหน่อยราวับุ๊าี่ปุ่น ผิวาวอมมพูมีเลือฝาอย่าสุภาพี
ทั้ทรวทรวอเอวไ้สัส่วนยามนี้แ่าย่าไปาเิม้วยเรื่อสำอาแ่แ้มใบหน้าให้สวยมีมิิ
เปรี้ยวอมหวาน ให้แพรธันวาหลนึไปว่าบุลรหน้า ใ้แพทย์สาวหรือว่าาราพริี้ันแน่
“ทำไมมอวาอย่านั้นล่ะะ
ไป่ะึ้นรถัน” โลธรเินเ้าไปหา ่อนะแบมือให้สาวนัเียนับูมาถึประูรถ แล้วแอบลอบสูลมหายใ
เมื่อไ้ลิ่นน้ำหอมหวานเย้ายวนสะุใที่นัเียนสาวีพรม
โลธรแอบเ็บรายละเอียอแพรธันวาเียบๆ
ลอบมอวามามื่อใสที่ยามนี้แ่ัว้วยุรารีเรสสั้นทันสมัยสีมพูอ่อน ผ้าพลิ้วนุ่มแ่พอสวยามเป็นรึ่เาะอ้านไหล่วา
รึ่เสื้อแนุ้านไหล่้าย มีอุหลาบพับเป็นลายเียวับเนื้อผ้าประับพอสวย
เ้าับรอเท้าสีส้นสูสีน้ำาลทันสมัย...
หมอสาวอาสาเปิประูให้ ่อนะอ้อมัวมานั่ฝั่นับ
เร่วามเร็วออไปพร้อมับเสียเพลสาลที่เปิลอเบาๆ
ให้แพรธันวาหันมามอเสี้ยวหน้าหวานแล้วลี่ยิ้ม
“มออะไระุแพร”
โลธรเอ่ยึ้นในะที่ำลัับรถ ให้แพรธันวารีบเบือนหน้าไปทาอื่น
แล้วลั้นยิ้มับัวเอที่โนับไ้
“อบแอบมอนอื่นเ้าัเลย
ไปานเลี้ยรุ่นอวา ะไปแอบมอใรหรือเปล่า็ไม่รู้” โลธรพูแล้วระบายยิ้ม
ะที่แอบำเลือแลสาวหวานอไมุ้เรสสีมพูบ้าเป็นระยะ
“ุนี้ื้อที่ไหนะเนี่ย...”
“ำไม่ไ้แล้วล่ะ่ะ”
แพรธันวาหันมาอบ่อนะแลบลิ้นน้อยๆ อย่าัเิน “มันนานมาแล้ว”
“อ่อ
เหรอะ...สวยั” โลธรหันมายิ้มหวานเอ่ยม ให้นฟัถึับนิ่ไป พร้อมับวามรู้สึร้อนผะผ่าวบนใบหน้า
ให้เธอเป็นฝ่าย้มหน้าุพยายาม่อนยิ้ม้วยอาารัเิน
“หมอวาสวยว่าอี”
แพรธันวาพูอุบอิบเบาๆ แ่นั่น็ัพอให้โลธรหัวเราะเสียใส
“สวย
แ่ยัไม่เป็นที่สนใใระที”
“ไม่ริหรอ่ะ...แพรว่ามีแ่หมอไม่เลือมาว่า”
แพรธันวาออวามเห็น นั่น็ทำให้โลธรยิ้มอบให้เพียเล็น้อย
่อนะหันไปมีสมาธิับารับรถ่อ
“เพื่อนๆ
านเลี้ยรุ่นนี่...เพื่อนสมัยโรเรียนเหรอะ” นัเียนสาวหันมาเอ่ยถาม
“ใ่่ะ
แ่ส่วนให่ที่มา็ะเป็นผู้หินะ โรเรียนหิล้วน”
โลธรอบโยที่ยัไม่ละสายาาถนน
“นึว่าเพื่อนสมัยมหา’ลัยะอี”
“อ้อ
ลุ่มแ๊นั้นวาไม่่อยสนิทเท่า่ะ สู้เพื่อนมัธยมไม่ไ้” โลธรบอ
่อนะหัเลี้ยวรถเ้าอยเมื่อใล้ถึเป้าหมาย ให้แพรธันวาหันมามออย่าุน
“ถึแล้วเหรอะเนี่ย...”
“่ะ...ไปัน”
โลธรพยัหน้าหลัาอรถเ้าเทียบถนนนเสร็เรียบร้อย ่อนะปลสายเ็มันิรภัย
และรีบลารถไปเปิประูให้ับแพรธันวา
สาวอไม้รารีสีมพูถึับยิ้มให้อย่าอบุและเหนียมอายในราเียวัน
่อนะมอโลธร้วยวามื่นมในารเทแร์เอาใใส่เธอั้แ่วันแรที่พบันนถึวันนี้
“หมอวาทำอย่านี้ับทุนรึเปล่าะ”
“ส่วนให่่ะ ะเป็นแบบนั้น...”
“แพรไม่่อยินเลย...อันที่ริไม่้อ็ไ้นะะ”
แพรธันวาบอพลายับแว่น้วยประหม่า ให้โลธรหัวเราะเบาๆ ่อนส่มือยื่นออไป
“ุแพรอยู่ับวาบ่อยๆ
เี๋ยว็ินไปเอล่ะ่ะ...ไปเราเ้าานัน” โลธรและแพรธันวา่าับูมือันเ้าไปในโรแรมแห่หนึ่ย่านใลาเมือ
อันเป็นสถานที่ัานเลี้ยรุ่นสมัยมัธยมที่มีเสียเพลเปิ้อนรับอย่าึั...
บรรยาาศ้าใน่ามีผู้นเินผ่านไปผ่านมาันอย่าวัไว่
มีบริรเสิร์ฟนมออเิร์ฟให้ับสาวๆ ในะที่โลธรและแพรธันวา่าพาันเ้ามาในาน
พร้อมับลิ่นอายอเสียเพลในโรเรียน
ลูโป่หลาสีและอไม้ประับในานอย่าสวยสระารา
“ุแพรรับน้ำอะไรีะ”
โลธร้มลมาถาม้วยรอยยิ้ม เมื่อเสียเพลและเสียุยอผู้นยามนี้ัสนั่นน้อปรับเสียพูให้ัึ้นมาอีหน่อย
“เอาเป็นน้ำส้มแล้วัน่ะ”
“น้ำนาเอั...”
โลธรยัิ้วล้อ ให้แพรธันวาทำปาบึนไปเล็น้อย อวริมฝีปาบาอมมพูระเรื่อเลือบลิปสิเสีเียวัน
ราวับเป็นเ็สาวให้โลธรหัวเราะเบาๆ แอบื่นมนัเียนสาว ที่ยามนี้รวบผมยาวมวปมไว้้านหลั
เผยให้เห็นเนื้อนวลาวอลำอระห และเปิเผยใบหน้าสวยอ่อนหวานให้โลธรยิ้มริ่ม
แม้เ้าัวะใส่แว่นหนารอบสีมพูปปิวาลมโที่โลธรมอว่ามันมีเสน่ห์็าม
แ่ลัษะโยภาพรวมอสาวนัเียนที่ไม่่อยเ้าสัม
็ทำให้เธอแอบยิ้มับบุลิบทบาททีู่เินอายไปเล็น้อยราวับเ็สาวี้อายนหนึ่
โลธรหยิบน้ำส่ยื่นให้แพรธันวาไ้ื่ม
่อนะหยิบน้ำระเี๊ยบแอนเอยิบเบาๆ
“อ้าว นี่วาป่ะ”
เสียหนึ่เอ่ยทัให้โลธรหันไปมอ่อนลี่ยิ้มให้เพื่อนเ่า ที่วแนมาับสุที่รั
“ิ๊ฟท์ วิว
นี่ยับันอยู่เหรอเนี่ย” โลธรหันไปียิ้มว้าับลุ่มเพื่อนสนิท
สมัยเรียนที่บันแ่็ยัรัใร่ลมเลียวันอยู่
“ปาเสีย
ันออะรัันใ่มั้ยะวิว” ันิมาหันไปยิ้มหวานให้ับวันนารสอย่าหวานเยิ้ม
ให้สาวเท่อมยิ้มำ
“แล้วแอ่ะมาับใรวา...”
ันิมาหันมาถาม ให้โลธรอมยิ้ม
่อนะึัวแพรธันวาที่ยืนทำัวไม่ถูอยู่้านหลัให้เ้ามาใล้
“นีุ่แพรธันวา
เป็นนัเียนอลัมนิส์...เป็นเพื่อนัน”
“ไม่ม้า...ริแน่เหรอ?”
วันนารสเอ่ยแว ให้นประหม่าอย่าแพรธันวาไ้แ่ยิ้มเินอายเพราะไม่ินับนหมู่มาที่ไม่รู้ัันมา่อน
และนั่น็ทำให้โลธรรีบโบมือปิเสธ
“ไม่หรอ
อย่าพูอย่านั้นไป ันแ่พาุแพรมาเปิหูเปิา ุแพรเป็นนัเียนอลัมน์นิส์หน้าใหม่
หิรัหิในนิยสารรัเียวนะ”
“หา!!!”
ทั้ันิมาและวันนารสร้ออุทานึ้นพร้อมัน ให้โลธรลอบยิ้มำ
ะที่แพรธันวาเยหน้าแปลใ
“ทำไมเหรอะ
มีอะไรอย่านั้นเหรอ”
“อ้อไม่หรอ่ะ
ือพวเราเป็นแฟนอลัมน์นี้ัน ถ้าอย่านั้นที่ผ่านมาุ็เป็นนเียนใ่มั้ยะ”
ันิมาถามอย่าื่นเ้น ให้แพรธันวาส่ายหน้าปิเสธแล้วยิ้มแหย
“ที่ผ่านมาอนเ่า
เ้าออไปแล้วน่ะ่ะ”
“อ้าวอย่านั้นหรอเหรอ
ถ้าอย่าหาที่นัุ่ยันีว่า่ะ” ันิมารีบออปาเิวนให้ทั้โลธรและแพรธันวามานั่ร่วมโ๊ะ้วยัน
ในะที่บริรเริ่มยอาหารมาเสิร์ฟ
และบทสนทนาเรื่อราววามรัอันิมาและวันนารสไ้ถ่ายทอออมาเป็นเรื่อเล่าแสนหวานึ้
ให้ับแพรธันวาไ้รับรู้ ประมวนพร้อมับารผสมผสานเรื่อราวที่ไ้าอินเอร์เน็ และำบอเล่าอโลธร
ไว้เป็นลั้อมูล พร้อมับ็อโน้ไว้ในสมุบ้าเป็นหัว้อ่าๆ
“นี่ๆ พอแล้วๆ
ินันบ้า มัวแ่เม้า นี่ันเพื่อนแนะิฟท์
ไหแถึไปุยับุแพรสนิทนานั้นล่ะ” โลธรหันมาบ่น ให้แพรธันวาหันยิ้มแ้ับโลธรที่นั่้าัน
เมื่อไ้เห็นสีหน้าน้อยใอหมอสาวที่เธอไม่เยพบมา่อน
“แหม นานๆ ันะเอนัเียนะที
แ็” ันิมาหันมาพูับโลธรแล้วย่นมูอย่าหมั่นไส้
“เลยลืมเพื่อน...”
โลธร่อำ ่อนะ้มหน้า้มาินเป็ปัิ่หอมุยที่ยมาเสิร์ฟ ให้ทั้สอสาวหยุารสนทนาันเพียรู่
่อนะินอาหารั้นเลิศที่ยมาวาามมาิๆ ไปพร้อมับเสียเปิานเลี้ยรุ่นอานโรเรียนสรีสายสมร
ผู้นที่มาานเลี้ย่าเ้ามาทัทายันและันอย่าอบอุ่น
รวมถีโลธรที่มีนเ้ามาทัทายมามาย ให้เธอยิ้มหวานแใร่อใรมานับไม่ถ้วน...
และ็เป็นหนึ่วันที่แพรธันวาไ้รับรู้ว่าโลธรมีสัมมามายเหลือเินในสมัยมัธยม
วามเป็นันเอและไม่ถือัวนั้นทำให้เธอรู้ว่า เพราะอย่านี้นี่เอึทำให้หมอสาวมีเสน่ห์มามายแ่ผู้พบเห็นนั
“ุแพรรู้มั้ยะ
สมัยมัธยมนะ วาน้ำน่ะอ้วนมา แ้มนี่เป็นาลาเปา ัวลมเลย่ะ” วันนารสไ้ทีแอบแเรื่อราวสมัยวัยแรรุ่นให้แพรธันวาไ้หัวเราะำ
รู้สึผ่อนลายไม่เร็เหมือนอนแร
“พูอะไรน่ะวิว
เี๋ยวะโน” โลธรี้นิ้วไปที่เพื่อนึ่นั่ฝั่ร้ามอย่าาโทษ
ให้วันนารสหัวเราะ ่อนะแอบพูเสียเบาให้แพรธันวาไ้ยินเพียสอน
“วิวยัเ็บรูปวาน้ำอยู่เลยนะะ
น่ารัน่าูเหมือนหมีาวอ้วนลม”
พูบวันนารส็รูปถ่ายสมัยมัธยมส่ยื่นให้แพรธันวาู ่อนะพยายามหลบมืออโลธรที่พยายามเอื้อมมายื้อแย้
“ไม่เอาน่าวิว
อย่าทำร้ายเพื่อน” โลธรพยายามะยื้อแย้
แ่็ไม่ทันเพราะแพรธันวาเห็นแล้ว็หัวเราะำเป็นเรื่อลโปฮาันในลุ่มโยปริยาย
วบนระทั่โลธรทำหน้ายู่
แพรธันวาึหันมาอมยิ้มพร้อมับับมือโลธรบีบระับเบาๆ
“น่ารัีออ่ะ
อย่าโรธเพื่อนไปเลย”
“แล้วทำไมถึผอมไ้ล่ะะ”
แพรธันวาหันมาถามวันนารส่อ้วยวามใร่รู้ ให้วันนารสยิ้มริ่ม ่อนอบว่า...
“็...อหัน่ะสิ
รอมใะั้น” พูไปวันนารส็หัวเราะเอิ้อ๊าเสียั ให้ันิมาถึับีไหล่บาทันที
เมื่อเห็นว่าโลธรทำหน้านิ่ไป ะที่แพรธันวาถึับเียบพูอะไรไม่ออ...
่อนที่เพลนรีแนววอล์
ฟัสบายๆ ะัึ้น ันิมาึรีบสะิวันนารสให้ออไปเ้นรำ้วยัน
ทิ้ให้แพรธันวานั่ับโลธรเพียลำพั...
“หมอวาะ...เป็นอะไรรึเปล่า”
แพรธันวาหันมาับเนื้อับัวหมอสาวเบาๆ หลัาเห็นว่าโลธรนั่นิ่เียบไปนานสอนาน
โลธรหันมายิ้มให้แพรธันวาบาๆ
่อนะเอ่ยวน “ุแพรอยาเ้นรำับวามั้ยะ...”
“ไปีะ...”
แพรธันวาพยัหน้าให้ ไม่อยาเห็นสีหน้านิ่เศร้าอโลธร นัเียนสาวึลุึ้น
พร้อมับส่มือยื่นออไปอย่าที่โลธรเยทำ “เรามาเ้นรำัน...”
เสียเพลบรรเลเบาสบายัหวะ้าโรแมนิ
พร้อมับไฟหรี่ลพอสลัวๆ
เื้อเิให้หลายนที่วู่ันมาในานเลี้ยลุึ้นไปเ้นบนฟลอร์้วยันอย่าอ่อนหวาน
สวยาม...
แพรธันวามอบรรยาาศโยรอบที่เธอไม่ิว่าะมีวามผิปิใอี่อไปแล้ว
เมื่อเธอเห็นทั้สาวเท่ สาวหวาน ่าพาันเ้นรำัน้วยวามสุรอยยิ้มอิ่มเอม
รวมถึเธอที่เพิ่ลอเ้นรำรั้แรับผู้หิ
ือหมอสาวแสนสวยอย่าโลธรเป็นรั้แร...
สาวอไมุ้เรสมพูและสีฟ้าอ่อนพาันับมือโอบสะเอวัน
โยย้ายไปามัหวะเพล แพรธันวาส่ยิ้มให้น้อยๆ
เมื่อเห็นใบหน้าสวยามไร้ที่ิอโลธรระยะใล้
วาำนิลราวับนัยน์าวา้อใบหน้าอเธออบรับลับมาพร้อมรอยยิ้มหวานน้อยๆ
อันเป็นเอลัษ์ราวับมีมน์เสน่ห์ให้แพรธันวา้อมออยู่อย่านั้น
แม้ะมีวามสูห่าันไม่มานั
แ่บุลิใเย็นและมีแ่รอยยิ้มในส่วนให่ที่เธอไ้พบเห็น็ ทำให้แพรธันวาลี่ยิ้มออมาอย่าื่นม
ในวามเป็นหมอที่่าวาัวสมบูร์แบบเหลือเิน...
“ุมอหน้าวา
แุ่ไม่พูอะไรอีแล้วนะะ ุแพร”
น้ำเสียหวานเอ่ยึ้นะที่ยัมีรอยยิ้มประปรายอยู่บนใบหน้าให้แพรธันวายิ้มาม
“แพรำลัิว่าแพรอยาเป็นเหมือนุั”
“ทำไมล่ะะ...”
“ุสามารถยิ้มไ้ับทุเรื่อ...ุเ้มแ็”
“ไม่ริหรอ่ะ...”
โลธรับัวแพรธันวาหมุนไปามัหวะเพล ่อนะโอบรอบสะเอวบาอีรั้
“หัวใอเรามันอ่อนนุ่มนั แ่ถ้าเราอ่อนนุ่มามหัวใ เรา็ะเป็นนอ่อนแอ
วาไม่อยาเป็นนแบบนั้น...วาเลยพยายามยิ้ม่าหา ยิ่อาีพหมอเรา็้อเ้มแ็อยู่เป็นำลัใให้นที่เาอ่อนแอว่าให้ไ้”
“นั่นล่ะ่ะที่แพรอบ”
แพรธันวายิ้มื่นม วาเป็นประายเิายทะลุออมาารอบแว่นหนา
ให้โลธรยิ้มาม
หาแ่ยามนี้เป็นยิ้มที่เธอำลัรู้สึหัวใระุ่มระวยที่ไ้รับรอยยิ้มสวยอนัเียนสาวเพียน้อยนิ
และมัน็ึูหัวใราวับผีเสื้อำลับินอยู่ในท้อนับพัน...
“แพรอบหมอวา
ที่รู้ัเ้มแ็ในเรื่อวามรัที่เราเสียไป...แ่สำหรับแพรน่ะมันยาเหลือเินว่าะรับมัน”
“เราะฝาอะไรับนๆ
เียวล่ะะ ในเมื่อโลนี้มีอะไรให้น่ามออีั้หลายอย่า” โลธรออวามเห็น
่อนโอบรอบสะเอวบาอนัเียนสาวเ้ามาใล้อี
ในะที่แพรธันวาพยายามเบี่ยัวออห่า
“ใล้ันไปแล้วมั้ะ”
“ไฟมืสลัวแบบนี้...มีแ่นสอนเท่านั้นล่ะ
ที่ะเห็นหน้าันัเนที่สุ...เหมือนที่วาเห็นุ...ุแพร” โลธร้มลระิบ้าใบหูอนัเียนสาวเสียหวาน
่อนอมยิ้มสวยหยาเหยิ้ม
ให้แพรธันวารู้สึเหมือนับว่าำลัะละลายไปับวาาแสนหวาน
และลิ่นน้ำหอมที่แสนเย้ายวนใ ยามที่อยู่ใล้ิันเพียเอื้อมเหลือเิน...
“หมออย่ามอหน้าแพรแบบนั้นสิะ
หมอวระใ้สายาแบบนี้ ับนที่เ้าวร...” แพรธันวา้มหน้าล
รู้สึประหม่าและเสียหัวใเ้นแรอีรั้
ทั้ที่่อนหน้าเธอพยายามวบุมให้เป็นปิแล้ว แ่เมื่อมาเอารเทแร์
สายาและท่าทาอโลธรที่มอเธอไม่่าาารเี้ยวอยู่น้อยๆ
มันทำให้เธอที่ไม่เยมีประสบาร์ สัม้านนี้ หัวใสั่นไหวไปไลแสนไล
...และแปลนัที่มีปิิริยาับหมอวาน้ำ...เพียนเียว...ที่ำลัทำให้หัวใอเธออบอุ่นเินบรรยาย...
“ุหลบหน้าวาทำไมันะ...หืมม์...”
โลธร้มลมาใล้ เยามนึ้นมาสบา
่อนะเห็นว่าแ้มนวลาวอแพรธันวาแระเรื่ออยู่น้อยๆ ท่ามล่าไฟสลัวสีส้มอ่อน
“ุะพูอะไร วารอฟัอยู่นะะ”
สิ้นประโยำถามอหมอสาว วามอทนอลั้นอแพรธันวา็าผึ
เธอเปลี่ยนาารประสานมือเ้นรำไปาัหวะเพลับโลธรมาเป็นสอมือโอบท้ายทอยนร่าสูว่า
รั้โน้มใบหน้าลมา่อนะฝาฝัุมพิแสนอ่อนหวาน ให้โลธรอึ้ะลึัน
่อนะอบรับ้วยัหวะทำนอเียวัน...
เนิ่นนานเหลือเินว่าที่นัเียนสาวะถอนูบออ้วยสภาพวามมึน
พอๆ ับแสไฟในานที่เิ้าอีรั้ ให้พร้อมับสิที่าหายลับมาเ็มเปี่ยม
้วยารมอหน้าโลธรอย่าอึ้ะลึัน...
...เธอูบผู้หิไ้อย่าไร...!!!....
ความคิดเห็น