คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 : สอนรัก
ร้านอาหารแห่หนึ่อยู่ใลาเมือ โลธรพาแพรธันวาเินเ้ามาในร้าน
ท่ามลาบรรยาาศเสียเพลอูสิเปิลอเรื่อยๆ ไปามทำนอ โลธรยิ้มให้ับบริรหนุ่มอย่าุ้นเย
่อนะเินนำมานั่ที่มุมหนึ่ึ่มีวามเป็นส่วนัวและมีนผ่านเ้าออน้อย...
โลธรเลือที่นั่ริมระ
มุมหนึ่อร้าน เป็นวามอบส่วนัวที่ทำเอาแพรธันวาลอบยิ้ม้วยเมื่อเห็นว่าหมอสาวมีารเลือล้ายลึัน
่อนที่หมอสาวะเป็นฝ่ายอาสาเลื่อนเ้าอี้ให้แพรธันวานั่
ทำเอานัเียนสาวะัไปเล็น้อย ับารปิบัิูแลที่โลธรมอบให้
“อบุ่ะ...”
แพรธันวาส่ยิ้มละไม แล้วนั่ลอย่าสำรวมริยา
ะที่โลธรเินอ้อมัวไปนั่ฝั่ร้าม
“หมอมาทานที่นี่บ่อยเหรอะ”
แพรธันวาเอ่ยวนุย่อนะเมียมอบรรยาาศารแ่ร้านเรียบ่าย สบายๆ
้วยโทนสีาวรีม ใ้หลอไฟนีออนะเียบู่ามโ๊ะสีนวลสว่าให้พอโรแมนิ ะที่ผนัฝั่ะวันออใ้ระบานให่มีวามยาวั้แ่ิอบเพานนถึพื้น
ิันไปลอวามยาวนสุวามว้าำแพ อาศัยแสาะวันออสาส่อเ้ามาเพื่อลารใ้ไฟพลัานภายในร้าน
ยิ่ยามนี้เป็นอาาศเย็นสบายมีเมหมออยู่รวมัวันเป็น้อน
พร้อมไอวามเย็นเาะัวเป็นฝ้าบาาที่ระใส วนให้แพรธันวาหันไปมอวิวทิวทัศน์และยอึสวยที่ัวาเรียรายเป็นผัเมืออย่าื่นม
“นเป็นหมอ
ส่วนให่ะรู้ัอาหารร้านนี้่ะ เาทำสะอา ปริมาอาหาระมีวามสมุลับน้ำหนััวเรา
เป็นเมนูอาหารานเียวที่วาประทับใ่ะ”
“อย่านั้นเหรอะ”
แพรธันวานึสนใึ้นมา
่อนที่บริรหนุ่มแ่ัวสะอาเรียบร้อยะเินเ้ามาพร้อมับส่ยื่นเมนูให้ับโลธรและแพรธันวา
โลธรหันไปยิ้มับบริรเสิร์ฟเพียรู่
่อนะหันมาทาแพรธันวาที่ำลัูเมนูอยู่อย่าสนใ
“เมนู้านหน้าะเป็นอาหาระวัน
้านหลัะเป็นอาหารไทย ุแพรอยาทานอะไระ”
แพรธันวาเปิเมนููพินิไปเรื่อยๆ
่อนะยึ้นมาาวาบนโ๊ะแนวั้ บบัหน้าเธออยาระาอาย
่อนะยื่นหน้าเ้าไปถามโลธรให้ไ้ยินเพียสอน “นา s m l ือนาอปริมาอาหารเหรอะหมอวา”
สายาที่บ่บอลับมาว่าไม่รู้
ทะลุออมาารอบแว่น ทำเอาโลธรยิ้มำ ่อนพยัหน้าและระิบอบลับไป
“ุแพรทานไส์
เอส็พอ่ะ ไส์เอ็ม เหมาะสำหรับนหนั 60-70 ิโล
ไส์แอลเหมาะสำหรับนหนั 80-100 ิโล”
เพียเท่านั้นแพรธันวา็เผลอทำาโแล้วพยัหน้าับวามแปลใหม่ในารัารอาหารอร้านนี้
นัเียนสาวยับัวนั่ลรอีรั้
่อนะหันไปสั่เมนูที่วนเปรี้ยวปา แบเว่อร์ ับบริรหนุ่ม
“อเป็น้าวผัน้ำพริลเรือ
เพิ่มุปหมูมะระ ไส์เอส่ะ ส่วนน้ำอเป็นน้ำแโมปั่น”
“อเป็นพอร์อฟ
พริไทยำ เพิ่มสลัผัรวม อน้ำสัปปะรปั่น่ะ”
โลธรหันไปสั่เมนูอาหารับบริรบ้าให้ายหนุ่มีย์ออเอร์เพียรู่ ่อนะเินออไป
และนั่น็ทำให้ทั้สอสาวมอหน้าัน
่อนะเผลอหลุหัวเราะออมาทัู้่
“มาทั้ทีสั่อาหารไทยะอย่านั้นนะุแพร” โลธรอมยิ้มบาอย่ายั่วล้อ
“็ุไม่บอ่อนนี่ะ
ว่าะทานอาหาระวันน่ะ” แพรธันวาย้อนลับ ่อนะอมยิ้มริ่ม
นึถึน้อสาวัวเล็ที่อบทานสเ็เป็นีวิิใ “หมอวาอบทานสเ็เหรอะ”
“่ะ...่อน้าให้พลัานสู อิ่มนานี่ะ ุแพรเื่อมั้ยว่าถ้าเราินอาหาร่อน
9 โมหนัๆ สามารถอิ่มไ้ไปถึบ่ายสอบ่ายสามเลยนะะ”
โลธรเริ่มวนสนทนาสอแทรเรื่อารูแลสุภาพให้แพรธันวาพยัหน้าื่นม
“แพรไม่ทราบมา่อนเลย นี่ถ้าพาน้อสาวนเล็มา้วย
สสัยะุยับุไ้่าย ยัยรวิน่ะอบสเ็เหมือนุเลย่ะ”
“อ้อ
ุแพรมีน้อสาว้วยเหรอะ ี่นะเนี่ย” โลธรถามอย่าสนใ
“มีสอน่ะ รวมแพรอีหนึ่เป็นสาม
แพรเป็นนโ”
“อ้อ ีั” โลธรอมยิ้ม
่อนะหยุสนทนาไว้เพียรู่ เมื่อบริรยอาหารมาเสิร์ฟให้บนโ๊ะอาหาร
ส่ลิ่นหอมุยรลบอบอวล ยั่วเสียประท้วในะเพราะึ้นมาเบาๆ
นระทั่บริรเินออไป
โลธรึส่อมยิ้มหวานให้นัเียนสาวอีรั้
“เอา่ะ
ทานเลยแล้วัน...ุแพรอยาทานสเ็หน่อยมั้ยะ เนื้อเ้าหมัีนะ”
ไม่พูเปล่าหาแ่โลธรยััารเือนเนื้อหมู่ที่ำลัอุ่นร้อน
ย่ามาไ้ระับพอเหมาะ มีวามมันนุ่มอิมันน้อยๆ เธอใ้ส้อมิ้มับอสพริไทยำที่รามาอุ่นๆ
บนเนื้อ ่อนส่ยื่นให้แพรธันวาไ้ลอทาน “นี่่ะ ลอู
ารทานสเ็ที่ี้อไม่ปรุอะไรนะ”
หมอสาวส่ยิ้มหวานอวฟันเรียัวสวยเป็นระเบียบ
ให้แพรธันวาที่ำลัั้ท่าะปิเสธ
อ้าปารับลอิมอาหารั้นเลิศอย่าที่โลธรพร่ำพรรนา
วามหวานมัน
เ็มลมล่อมอย่าลัวิปลายลิ้น นุ่มนิ่มให้แพรธันวาพยัหน้าน้อยๆ อย่าพอใ “เป็นไะ อร่อยใ่มั้ย”
“อร่อย่ะ...”
แพรธันวาอบ ่อนะหยิบทิู่ันเปื้อนที่วาลุมไว้บนัึ้นมาับปาเบาๆ
และเริ่มัารั้าวสวยผัน้ำพริลเรือเรียมเ้าปา
“โธ่...ะไม่ให้วาิมบ้าเหรอะ”
โลธรพูััหวะให้นัเียนสาวะัปลาย้อนที่ำลัเ้าปาอยู่รอมร่อ
่อนะัสินใเลื่อนานให้หมอสาวเป็นนัิม
“ลอีะ...”
“ุแพระไม่ลอ...”
โลธรพูพลาบอบุ้ยเป็นสัาะให้แพรธันวาป้อนให้ หาแ่นัเียนสาวถึับนิ่ไปพร้อมะพริบาปริบๆ
ไม่ิว่าโลธระล้าอ นใบหน้าอเธอฟ้อแระเรื่อึ้นมาอย่าไม่มีปี่ลุ่ย
“เอ่อ
แพรว่ามันไม่สมวร เห็นุูแลัวเอี็เลยิว่า...”
“ใ้้อนัสลัอวา็ไ้่ะ
ุะไ้ไม่้อิมา” โลธรส่ยื่น้อนัวเอให้แพรธันวาเป็นนั้าว
่อนโน้มใบหน้าเ้ามาใล้รอเรียมิม้าวผัน้ำพริลเรือที่นัเียนสาวเป็นนสั่
“เอ่อ
ทำไมุไม่...” แพรธันวาเริ่มรู้สึอึอัึ้นมาที่ะ้อมาลอป้อนอาหารให้ับหมอสาว
ที่เธอเอ็ไม่รู้เหมือนันว่าทำไมโลธรถึไม่ลอิมเอาเอ...เพราะนั่นมันะทำให้เธอวาัวไม่ถูในวามแปลแปร่ที่ะ้อมาป้อน้าวับนที่เพิ่รู้ัไ้ไม่นาน
และนรหน้า็หาใ่บุรุษเพศที่ะมาสวีทหวานโรแมนิไม่
แ่เมื่อเห็นแววาื่อใสริใที่ส่มา
มันทำให้แพรธันวายอมใ้้อนอโลธรั้าวส่ป้อนเ้าปา
ในัหวะที่โลธรวยโอาสับมือนัเียนสาว้าถือ้อนพอิบพอี
อ้าม...
ท่าทาารเี้ยว้าวลอลิ้มรส ่อนะึ้อนามือลับืนไป พร้อมสีหน้าที่ายัลับมาว่าเอร็อร่อยเหลือเิน
ทำเอาแพรธันวามอใบหน้าสใสอโลธรแล้วะพริบาปริบๆ เพราะสัมผัสเมื่อรู่ทิ้วามรู้สึร้อนวูบวาบ
บนมืออเธอประหนึ่ว่าโลธรเป็นนเปิสวิ์
ให้เลือลมไหลพล่านไปทั่วทั้เรือนร่า ใบหน้าร้อนรุ่มผะผ่าวนเป็นฝ่ายแอบลูบมือนเอเบาๆ
“อร่อยีนะะ รสาิั้านรบเรื่อี
ไ่เ็ม็มัน ลัว แ่เป็นหมอทานแบบนี้บ่อยๆ ไม่ไหว” พูไปโลธร็หัวเราะเบาๆ
ในะที่แพรธันวาเป็นฝ่าย้มหน้า้มาทานอาหารในานนเอไม่พูอะไร่อ
“เอ่อ...ุแพรเป็นอะไรรึเปล่าะ”
โลธรยื่นหน้าเ้ามาใล้ เอียอมอนัเียนสาวที่นิ่เียบไปอย่าสสัย
“อ้อ...เปล่า่ะเปล่า”
แพรธันวารีบเยหน้าปิเสธแล้วส่ยิ้มืเื่อน ทั้ที่เมื่อรู่วามอ่อนไหวยัแผ่่านไปทุห้อหัวใให้รู้สึแปลๆ
ว่าทำไมเธอะ้อไปรู้สึับเพียแ่เสี้ยวสัมผัสอหมอสาว้วยหนอ
“แุ่หน้าแๆ
นะะ เผ็รึเปล่า”
“อย่านั้นเหรอะ”
แพรธันวารีบับใบหน้านเออย่าใ ่อนะว้าน้ำแ่โมปั่นมาูื่ม ับวามิที่เผลอฟุ้่านไปไล
“สสัยรสมันัน่ะ่ะ หมอวาทานเถอะ่ะ เราะไ้รีบๆ ไป”
เป็นำรวบรัับทสนทนาที่พาเอาโลธรนิ่เียบ
่อนะัอาหารเ้าปาโยที่ไม่พูอะไร่อ ทั้ที่ยามนี้เริ่มสสัยิๆ ว่านัเียนสาวเป็นอะไรึ้นมา...ทั้ที่เมื่อรู่ยัพูุย้วยีอยู่แท้ๆ...
นับว่าหลัาารทานอาหารเ้าันเรียบร้อย
เมื่อเินออมาาร้านแพรธันวา็เินห่าาโลธรเือบหนึ่่วแนแม้โลธระพยายามเินเ้ามาใล้
เพื่อเป็นัวอัวเอและแสวามสนิทสนม แ่แพรธันวาลับเินห่าออไปอี
ทำเอาหมอสาวสำรววามเรียบร้อยอนเออย่าไม่มั่นใ
“ุแพระ
ุแพรเป็นอะไรรึเปล่า หรือวาทำอะไรใหุ้ไม่พอใ”
“ุแพร...”
โลธรเร่ฝีเท้าเินามนัเียนสาวที่เินนำหน้าไปไลว่าสอสเ็ป
และรีบเ้าไปัหน้าหยุัหวะารเินเลี่ยหนีอแพรธันวาเมื่อมาหยุที่มุมหนึ่อทาฟุบาทถนน
“เป็นอะไรไป”
“เปล่า่ะ...ไม่ไ้เป็นอะไร”
นัเียนสาวปิเสธมัน พยายามหลับาลไล่วามรู้สึที่เผลอไผลไปไลให้หยุล ่อนหันไปอบ้วยรอยยิ้มปิ
“แพรเรียๆ เรื่อานน่ะ่ะ เลยปวหัวอยาลับบ้าน”
“อย่านี้นี่เอ”
โลธรระบายยิ้ม ่อนส่มือยื่นให้ “ไป่ะ
เี๋ยวแวะเ้าไปโรพยาบาลทานวิามินะหน่อย
วาะัยาบำรุสมอให้...แล้ว่อยเ้าานเทผ่าั่วบ่าย”
แพรธันวาลระับสายามอมือเรียวยาวสวยอโลธรที่ส่ยื่นมาอย่ารุ่นิ
นึลัเลในใว่าะับมือเินไปับโลธรีหรือเปล่า...หรือว่าเธอะเินไปเออย่าเป็นอิสระ...
แ่้วยเพราะานที่ยัอยาไ้
อยาเียนให้สำเร็ลุล่ว ึทำให้แพรธันวายอมับมือับมือหมอสาว
แปล๊บ...
“โอ๊ย...”
แพรธันวาถึับหน้าแหยไป รีบัมือลับเมื่อรู้สึถึไฟฟ้าสถิ
เสียวแปลบลาฝ่ามือราวับไฟฟ้า็อ ในะที่โลธรหันมามอแพรธันวา้วยสีหน้าุน
“เอ่อหมอวา
เมื่อรู่...” แพรธันวานิ่ไปแทบะหยุหายใ หาแ่เมื่อมอแววาลมโอโลธรที่้อลับมาอย่ามีำถาม
็ทำให้แพรธันวาส่ายหน้า “ไม่มีอะไร่ะ ไปันเถอะ”
พูไปแพรธันวา็บีบมือโลธรระับเบาๆ
แล้วเินเลาะใ้อาารึเ้าโรพยาบาลอีรั้ มาหยุอยู่ที่ห้ออโลธร
โยที่หมอสาวนั่ลบนที่นั่ให้แพรธันวานั่ฝั่ร้าม
“เลื่อนเ้าอี้เ้ามาใล้วาหน่อยีะ ะไ้รว่ายๆ”
โลธรพูให้แพรธันวายับเ้าอี้นั่เ้ามาใล้้าๆ แ่แล้วมือ้าหนึ่อแพรธันวา็เริ่มม้วนปอยผมยาวอย่าอึอัึ้นมาแปลๆ
สำหรับารเทแร์อโลธรที่ีใหาย
“อันที่ริไม่้อรว็ไ้นะะ
แพร็ลับไปเียนาน่อที่บ้าน หมอวา็ทำานไป”
“วาเป็นหมอนะะ
่วยไ้็้อ่วย” โลธรเยหน้าึ้นมาสบาริั ่อนนำเรื่อมือวัไ้มาแะหน้าผา
...พร้อมับใส่เรื่อฟัหัวใแะทาบทับที่เนินอ้ายอแพรธันวา
ให้แพรธันวาเป็นฝ่ายนิ่เร็
เมื่อเห็นารูแลและวาัวอย่าเป็นธรรมาิอหมอสาว วามห่วใยอโลธรที่แสออ
ทำให้เธอเห็นว่ามันไม่ใ่ว่าเป็นเพียบทบาทที่สวมใส่แล้วถอทิ้ นเผลอนึื่นมอยู่ในใ
เพราะเธอไ้สัเเห็นทุอิริยาบถารใ้ีวิประำวันอหมอสาว รอยยิ้มและน้ำเสียแสนอ่อนโยนที่มาา้าในอย่าริใมาว่านอื่นที่เธอเยพบ
และยามนี้็ส่ผลให้เสียหัวใอแพรธันวาเ้นรัวเร็วึ้นมาอย่าไม่มีเหุผล
ทั้ที่พยายามนั่นิ่ๆ ็าม
“เสียหัวใุเ้นแรั่ะ...”
โลธรบอโยที่ยัไม่ถอเรื่อฟัหัวใออ เธอเยหน้ามอแพรธันวาอย่าน
เมื่อเห็นพวแ้มนวลาวำลัแระเรื่อทั้ที่นัเียนสาว็ไม่ไ้มีไ้
“หน้าุ็แ...”
ำทัส่มาพร้อมแววาสสัย
ทำเอาแพรธันวารีบลุึ้นพรว หลบหน้าหลบา รู้สึว่าเริ่มร้อนนนั่อยู่ไม่สุ
“แพรอยาลับบ้านแล้ว่ะ ้อเริ่มทำานแล้ว”
“เี๋ยวีะ วายัไม่ัยาบำรุให้เลย่ะ”
“ไม่เป็นไร่ะ แพรไม่เป็นไรริๆ ไว้พัสัเี๋ยวีึ้น
แล้วแพร่อยมาใหม่นะะ” แพรธันวารีบพูเร็วเป็นุ ่อนะผละออมาาห้อ
โยไม่วายหันไปอบุหมอสาว “อ้อ อบุสำหรับวันนี้ที่พาไปเลี้ยอาหาร้วยนะะ
หวัว่ามื้อหน้าแพรไ้เลี้ยุบ้า”
นัเียนสาวทิ้เพียรอยยิ้มบา่อนะเินาไปโยเร็ว
ทิ้ให้โลธรนั่ับอาารแปลประหลาอแพรธันวา ่อนที่มุมปาะโ้ึ้น
เมื่อับมือ้าหนึ่ที่มีอาารปวแปลบาที่โนไฟ็อเมื่อรู่นี้...
แพรธันวาเินเ้ามาในบ้าน้วยวามรู้สึหัวใลอยๆ เหมือนปุยนุ่นลอยเบาในอาาศ
ลับล้ายว่านเอำลัมีวามสุนเผลอบใบหน้าเรียสินเอ้ำๆ ที่ไม่รู้ว่าเสียฟ้ออหัวใันเิอาาร...หวั่นหวาม...หวานหวิวไ้อย่าไร?
เธอ้อบ้าไปแล้วแน่ๆ...แพรธันวาทรุัวนอนบนโฟานุ่มอย่าหมแร
เมื่อภาพวามน่ารัเทแร์อโลธรยัเวียนวนในหัวสมอให้นึถึ สะิหัวใใหู้่ๆ
็เผลอยิ้มึ้นมาโยไม่มีเหุผล
่อนที่หนึ่นาฟ้า และหนึ่พามารวามิำลัถเถียันในหัวสมออย่าสุฤทธิ์ำลั...
หมอวาน่ารััเนอะ เริ่มะเ้าใแล้วล่ะ
ว่าผู้หิะเริ่มปิ๊ไ้ยัไ...นาฟ้าัวน้อยบริสุทธิ์ผุึ้นมาในหัวสมอ้วยท่าทาเลิ้มฝัน
ให้แพรธันวาหลุยิ้มาม
หยุนะแพร...ที่เธอำลัรู้สึอยู่มันไม่วร
สิ่ที่หมอทำมันเป็นหน้าที่ หมอวาถูสอนมาแบบนั้น เธอ็้อเป็นนแบบนั้นแหละ
ใระไปีเลิศแบบนั้น วามสมบูร์แบบไม่มีในโลหรอ...อีหนึ่พามารสวนึ้นมาัอให้แพรธันวาสลัศีรษะ
่อนลุึ้นมานั่แล้วบอับัวเอ...
“นั่นสิ...มันอาะเป็นเพียเพราะเ้าสอน้อมูลเราอยู่็ไ้” แพรธันวาพยัหน้าบอนเอ
่อนหวนิถึำพูอโลธรรั้ที่เธอพยายามื้อเอา้อมูลาหมอสาว
หาแ่โลธรลับเลี่ยที่ะอบและบอว่าะทำใหู้
...ใ่...อาะเป็นอย่านั้นริๆ ็ไ้...
แพรธันวาบอัวเอ ่อนะละวามสนใเรื่อโลธรไว้เพียรู่
หันมาเริ่มลมือเียนวามประทับใสร้าวามสัมพันธ์ที่ีอหิรัหิในบทเปิเรื่อบนระาษอิเล็ทรอนิส์สีาวอโน้บุ
ภาพเหุาร์ประทับใ และรู้ัันั้แ่พามานั่ทานาแฟ
วนุยันไปเรื่อยๆ รวมถึารมอบอุหลาบ
และารเทแร์เอาใใส่เสมือนอย่าที่ผู้หินหนึ่ทำไ้
ถูถ่ายทอออมาเป็นเรื่อราวแบบลื่นไหล
ให้แพรธันวาเียนบทวามไ้อย่ามีศิลปะและเป็นธรรมาิมาึ้น...
โยใ้ินนาารภาพอหมอโลธรแสนสวยที่เยปิบัิ่อแพรธันวาในไม่ี่วันที่ผ่านมา
เป็นวิธีที่ถูถ่ายทอถัทอเป็นัวหนัสือที่สละสลวยาม ่อนที่อมยิ้มเล็ๆ
ะแย้มอารม์ี เมื่อบทวามอเรื่อวันนี้ไ้บลไปเปราะหนึ่ รอพันาไปเรื่อยๆ
เพื่อส่รวมเล่มในระยะเวลาอี 2 อาทิย์เศษๆ...
เธอบเียนบล้วยรอยยิ้ม่อนัสินใหยิบโทรศัพท์ึ้นมาพิมพ์ไลน์น่ารัๆ
ส่ไปหาโลธรที่ให้วาม่วยเหลือให้านอเธอ ให้เป็นฝ่าย่อเรื่อไ้าารทำวามรู้ัและมิรภาพีๆ...
...อบุนะะ...หมอวาน้ำ
สำหรับวันนี้และที่ผ่านมา่วยให้แพรเียนานไ้...
ความคิดเห็น