คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 10 : ชื่นใจ
วรรษมนื่นแ่เ้ารู่มารับแสอรุยามเ้าอย่าเบิบาน ่อนะัสินใหยิบสร้อย้อมือมาสวมใส่ ้วยสีหน้าแ่มใสอารม์ี เมื่อเห็นวามสวยามอเรื่อประับอยู่บน้อมืออเธอ...
เธอแ่ัว้วยเสื้อยืสีม่วรามับาเาสั้น มายืนรววามเรียบร้อยในบ้าน ่อนยิ้มภาภูมิใ เมื่อานเสร็เนื้ยบเรียบร้อย รอารรวผลานอเ้าอเรือน
มันารสาวเินย่ำลมาาบันไไม้ั้นบน มุ่รไปูวามเรียบร้อยอไม้สวนประับที่ปลูเรียรายไปามพื้นที่ ห้าสีเียวีที่ยัไม่สมานเป็นผืนเียวัน ยามนี้ิันเป็นแพร อวสีสันเียวสสมบูร์ ่อแสะวันราแร พร้อมับลิ่นาวิน ลอยแะมูอยู่เือาาน้ำ้าเมื่อืนวาน...
ฝน...วรรษมนบอนเอ เมื่อเห็นฝูแมลปอบินว่อน เป็นภาพธรรมาิามให้วรรษมนลี่ยิ้มบา ยามที่เ้ามาเินมสวน และเพิ่เห็นสัปปะรำนวนมาปลูเรียราย อย่าอุมสมบูร์
...ะเป็น่าวี ที่ะให้เธอรู้สึีับผลรวานวันนี้ล่ะมั...วรรษมนยัยิ้มอยู่ไม่า ภาวนาให้เธอไ้ลับบ้านหลัาเหน็เหนื่อยาารทำานและ้อรับอารม์แรอเ้าบ้านมาหลายวัน
“ื่นเ้าีนี่...” เสียรึมเ้มทัา้านหลัให้วรรษมนหันไปมอ้วยวามใ ่อนะลืนน้ำลายฝื เมื่อเห็นปาิาใส่เสื้อยืาเวอร์ม มือ้าหนึ่ถือมีพร้าิมือมา้วย
“เอ่อ อโทษ่ะที่มาเินแถวนี้ โยที่ไม่ออนุา่อน” วรรษมนรีบบอ้วยวามใ หาแ่ลับไ้รอยยิ้มบาาเ้าอสวน
“ยัไม่ไ้ว่าอะไรสัำ มานี่ทั้ทียัไม่ไ้ิมสัปปะรภูเ็เลยสินะ อยาลอหน่อยมั้ยล่ะ”
“ไ้เหรอะพี่นิ...” วรรษมนถึับเผลอร้อเรียสรรพนามอย่าุ้นินอปาิาอย่าลืมัว ่อนะโผเ้าเี่ยวล้อแนเ้าอพื้นที่อย่าื่นเ้นีใ
ึ่นั่น็ทำให้ปาิาะัไปเพียรู่ ่อนะลระับสายามอไปามเรียวนิ้วมือยาวสวย และสะุับ้อมือพิ์โลรูปเม็ฝน เป็นุ้ิ้ห้อยโยรอบ พลันิ้วโ่็มวมุ่นทันที
“เอ่ออโทษ่ะ...” วรรษมนรีบปล่อยมือทันทีที่รู้สึัว ่อนะทำมือไพล่หลัไว้แล้วยิ้มให้ปาิาืเื่อน
“ไปสิ เี๋ยวะปอสัปปะรให้ิน” ปาิาไม่ไ้พูอะไร่อนเินนำมาหยุที่้นสัปปะร้นหนึ่ และใ้าูลูที่เหมาะมือ ่อนะใ้มีปออย่าำนิำนา
สาวเ้าอที่เปิ๊อน้ำมุมหนึ่ที่อยู่้าสวนไม่ไล ล้าเมือ้านนอออหลัาเาะเป็นีเล็ๆ ให้มันารสาว
“เอ่อ...มันะไม่เปรี้ยวหรือะ น่าะมีพริเลือ” วรรษมนบออย่าลัเล ให้ปาิาหัวเราะ
“ลอู่อน...”
รั้นที่เห็นรอยยิ้มสใสอปาิาอีรั้ในรอบปี วรรษมน็เริ่มมีอาารใื้นึ้นมาบ้า ่อนะลอัสัปปะรเ้าปาไปำหนึ่ ลอเี้ยวลิ้มลอรสาิ
วามรอบ หวาน สลัวทำเป็นเนื้อสัปปะรที่ทำเอาสาวมันารยิ้มว้า ่อนะยไม้ยมือูนิ้วอย่าภาภูมิใ
“อร่อยมา่ะ สหวาน ไม่เละไม่่ำเินไป”
“อบ็ีแล้ว อนนี้พี่ำลัทำสัปปะรภูเ็ ีลาแ่ับภูแล นส่วนให่อบภูแลลูเล็ๆ พอีำ พี่พยายามเพาะพันธ์ให้ี ใส่ปุ๋ยรน้ำให้พอเหมาะ ว่าะไ้หวานำลัีแบบนี้น่ะ าทุนไปหลาย” ปาิาเริ่มเอ่ยวนุย ผ่อนลายสบายมาึ้นว่ารั้ที่มา ให้วรรษมนแอบลอบยิ้มีใ
เพราะอย่าน้อยๆ วามพยาบาท่อันมัน็ลลไปบ้าแล้ว...
“พี่นิ ูานแล้วใ่มั้ยะ มีอะไร้อปรับแ้รไหนอีรึเปล่า”
“พี่ไม่รู้ะิอะไรแล้วล่ะ...เสร็าาร่อนฝนะลับ...เราไปเที่ยวทะเลันหน่อยมั้ยล่ะ” ปาิาเริ่มเป็นฝ่ายวนุยพร้อมส่ยิ้มอวแววาสวยๆ แบบมิรภาพและลัยิ้มแ้มบุ๋มมาให้วรรษมนไ้เห็น
เป็นภาพที่ทำเอาวรรษมนยิ้มเศร้า...เพราะเธอไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้ว ที่เธอไม่ไ้เห็นมุมีๆ พูาเสียอ่อนหวานเป็นันเอแบบนี้
“ือฝน....เอ่อ”
“อยู่ที่นี่เอ พี้นิามห้าอยู้นาน” เสียหนึ่ัึ้นให้ทั้ปาิาและวรรษมนหันลับไปมอาม้นเสีย ่อนะเห็นวรัาเินยิ้มแ่มาแ่ไล ้วยเสื้อยืสีมพูับาเาสั้นเพียืบฝ่ามือ
“ุวาโย...” วรรษมนหันไปยิ้มื ่อนะเห็นว่าวรัามาล้อแนปาิา้วยวามสนิทสนม ให้เธอลายเป็นฝ่ายลืนำอบที่ปาิาถามไว้ในอแทน
“ุยอะไรันอยู่หรือะ” วรัาหันมาถามวรรษมนพร้อมับส่ยิ้มว้า เล่นเอามันารสาวมอไปที่ปาิาแล้วพูาเอ่ออ่าิัไปั่วะ
“ือ ุฝ่นทำานเหม็แล้ว เหรียบร้อยี พี้เลยวนไปเล” ปาิาเป็นฝ่ายอาสาหันมาอบแทนวรรษมน ทำเอาสาวผิวน้ำผึ้ามาโใ แล้วหันไปพูับวรรษมน
“ไปีะุฝน ไปเที่ยวัน ทำานหนัทั้ที ไปทะเลัน นเยอะๆ ะไ้สนุสนาน” วรัารีบเอ่ยปาเิวนอีทั้มาเย่าแนแว่ไปมา สร้าวามอึอัให้ับวรรษมนนลอบถอนใ
“ือฝนไม่อยาเอ่อ...ไม่เหมาะมั้ะ”
“โธ่ะไปิมาอะไระ ไป้วยันนี่ล่ะ หลายๆ น น้ำทะเลฝั่นี้นะ สวยอย่าบอใรเลย ไป้วยันเถอะนะะ”
“เอ่อ...” วรรษมนลัเล ่อนะเยหน้ามอปาิาที่ยั้อลับมาอย่ารออยำอบ และนั่น็ทำให้เธอยอมพยัหน้าล...
“่ะ...”
พลันรอยยิ้มเล็ๆ อปาิาะผุพรายึ้นน้อยๆ อารม์ีึ้นมาทันา...
รถระบะวีโ้สีำำนวนสามันรถ บรรทุเหล่านาน สมุนนใ้ และพนัานมา้วยันพร้อมับเปิเพลรับลมแพัิวอย่าึั ท่ามลานที่่าร้อเพลันาม้วยวามสใส เมื่อรถมุ่รมาอที่ทะเลน้ำใส หาทรายสีาวละเอีย น้ำทะเลสีรามสบายา
ปาิาเป็นนับรถลมาพร้อมับวรัาและวรรษมน ่อนะเินนำไปที่ายหา ะที่นอื่นๆ ่าบุไปเ่าห่วยา บ้า็รีบถอรอเท้าวิ่ไประโนปลปล่อยวามอิสระับน้ำทะเล ลอยออย่ามีวามสุ
วรัาอัวไปสั่ับ้าวหลบอยู่ในเ็นท์ผ้าใบมุมหนึ่ ับาิพี่น้อนอื่นๆ ที่ิสอยห้อยามมา้วย ะที่ปาิาเป็นนเินออมารับลมทะเล เินเท้าเปล่าย่ำไปามผืนทราย ำวามนุ่มสบายเท้าแล้วลี่ยิ้มามลำพั
แสแแรเริ่มอ่อนลสบายา ลมทะเลยัหอบพัมา้วยลิ่นาวน้ำเ็มแะปลายมูอยู่เป็นระยะ มีเหล่าปูเสวนและปูลมวิ่ผ่านเนินเนื้อทรายบริเวผืนทรายเยื้น ให้ปาิาอมยิ้มรู้สึมีวามสุที่ไ้พาพวพนัานอบริษัทมอร์าร์เ็นมาพัผ่อนที่ทะเล่อนลับวันพรุ่นี้
นิ้วเท้าาวๆ อย่านที่ไม่เยถูแอย่าปาิาวาเล่นไปามผืนทราย าที่แ่ัวมิิ ยามนี้เป็นเสื้อล้ามสบายัวับาเว่ายน้ำาสั้น อวเรียวาสวยาวผ่อ้อแสแ ทำเอานเินามมาอย่าวรรษมนถึับมออยู่เนิ่นนาน ไม่ละสายาไปไหน
“พาแมาเที่ยวทั้ทีแล้วเ้าบ้านไม่ลไปเล่นหน่อยหรือะ” ำทัทายเสียใสอวรรษมนัึ้น้านหลัให้ปาิาหันไปมอ ่อนอมยิ้ม
“พี่เห็นทุวัน นลายเป็นวามเยินไปแล้ว...ว่าแ่ฝนเถอะ ไม่ลไปเล่นเาะถือว่ามาไม่ถึนะ”
“ฝนไม่รู้ะลเล่นับใร...” วรรษมนอบ ่อนะทอสายามอเห็นเหล่าพนัานหลายน ับลุ่มเล่นลิิบอลในน้ำทะเล หัวเราะอย่ามีวามสุ “พวเ้า็มีลุ่มันหมแล้ว่ะ”
“ไปเล่นับพี่มั้ย ไปว่ายน้ำัน”
“พูไปเรื่อย...เี๋ยวุวาโยมาามพี่็แย่พอี” วรรษมนออวามเห็น่อนะหัวเราะเบาๆ ่อนะโนปาิาุแนให้ึ่เินึ่วิ่ไปอีทา ึ่เป็นอีฝั่อทาทะเล ลัษะมุมอับที่ไม่่อยมีนผ่านมานั
“เล่นรนี้ ไม่มีใรวน ไม่วุ่นวาย...ีถมไป...” ไม่พูเปล่า หาแ่ร่าสูว่ายั้อนัววรรษมนไปอุ้มโยพลัน ให้สาวมันารร้อใ ่อนสอประสานมือโอบรอบ้นอปาิาทันที
“พี่นิ ไม่เอานะ ปล่อยฝนอย่าแล้ัน ฝนลัว”
“เี๋ยวลน้ำแล้ว่อยปล่อย็ไ้ เี๋ยวลัวะไม่เปีย” ปาิาหันมายัิ้วทะเล้น ให้วรรษมนทำหน้า้ำอ
“นที่พี่วรอุ้มน่ะไม่ใ่ฝนนะ วระเป็นุวาโยมาว่า”
“ใรบอ...?...โอ๊ยพี่เ็บนะ” ปาิาร้อบอ่อนะโอรวเสียั เมื่อรู้สึถึสร้อยแนทับท้ายทอยให้เธอรีบวาวรรษมนลเมื่อยืนอยู่ที่น้ำทะเลระับหน้าอ
พร้อมับมือเรียวลูบ้นอนเอเบาๆ แล้วึแนอมันารสาวมาู
“ใส่อะไรเนี่ย...?”
พลันหัวใอปาิา็เ้นรัวแร ให้วรรษมนหรุบา่ำอย่าประหม่าทันที เมื่อเห็นวาเรียวันเหยี่ยวับ้อมาล้ายับมีำถาม ให้วรรษมนรีบัมือออ
“ฝนเห็นมันอยู่ใ้เียเลยหยิบมาใส่...มันวรเป็นอฝนไม่ใ่หรือะ”
“แ่มัน...ไม่”
“ฝนรู้ว่าพี่ะพูอะไรพี่นิ...แ่ว่ารั้หนึ่มันเยเป็นอฝน ฝนอยาเ็บมันไว้ พี่นิอย่าว่าอะไรเลยนะะ” วรรษมนรวบรัพูามเสียหัวใอนเอนหม ่อนะแสร้หัวเราะลบเลื่อน
“มาเที่ยวทั้ที ไม่วระุยเรื่อแย่ๆ เลยนะ เราไปว่ายน้ำันเถอะ่ะ ฝนอยาไปูปลารมุมนั้น เห็นมีปลาเล็ปลายน้อยว่ายเ็มไปหมเลย” พูบวรรษมนี้ไปามทิศทาน้ำใส ่อนำผุำว่ายท่าฟรีสไล์ห่าออไป ให้ปาิาเป็นฝ่ายว่ายามเ้ามา
“โอ๊ยั๊ี๊ ายแล้วพี่นิ ปลาุมัเลย่ะรนี้” เสียหัวเราะสใสอวรรษมนัึ้น ทำเอาปาิาลี่ยิ้มบา ่อนอบ
“นี่ล่ะวามสใสอธรรมาิ” เธอลูบหน้าไล่น้ำที่เาะพราวเบาๆ ่อนะยิ้มว้าอบ “มัน็อแ้าเรานั่นแหละ เมื่อ่อนใสว่านี้สวยว่านี้นะ แ่พัหลัๆ พอฝรั่มา มีพวมั่ายทิ้ยะมาเหมือนัน”
“เหรอะแย่ั...” วรรษมนหันมาฟัเรื่อราวที่ปาิาพู ่อนะใเมื่อเธอถูุเ้าไปอยู่ในอ้อมออเ้าอบ้านไร่รีสอร์ทโยพลัน
และ็เห็นว่าปาิาพยายามพยุัวให้ว่ายมาอีทา ่อนะวัน้ำไล่อะไรบาอย่า
“อะไระพี่นิ”
“แมะพรุนน่ะ ไม่มีอะไรแล้ว...” ปาิาพูเสียรึมเ้ม ่อนะลายอ้อมอออาวรรษมนแล้วส่ยิ้มหวาน “ถ้าพี่เห็นไม่ทัน ไ้เสียายผิวสวยๆ อฝนไปแน่เลย”
แม้ะเป็นำพูปิธรรมา แ่ลับทำให้วรรษมนใบหน้าร้อนผะผ่าวไปถึใบหู น้อหลบาวูบแสร้ทำเป็นมออะไรที่อื่น
“บาทีพี่็ไม่วรเทแร์ับฝนแบบนี้แล้วนะะ ถ้าุวาโยมาเห็น เธอรู้สึไม่ี”
“แ่ฝนรู้สึีไม่ใ่เหรอ ที่อยู่ับพี่แบบนี้” ปาิาหันมาย้อนถามที่ทำเอาวรรษมนะัไป
“พี่นิ...อย่าทำแบบนี้เลย่ะ ฝนอาะเลวที่บใรมามาแล้วไม่หยุับเา แ่ฝนไม่เลวพอะพราเาออมาาใรนะะ”
“เี๋ยวฝน...” ปาิารีบว่ายน้ำามเมื่อเห็นสาวมันาร ำลัำผุำว่ายหนีไปอีทา ่อนะโอบอไว้้านหลัให้นที่ำลัว่ายอยู่บนผิวน้ำใ เมื่อพื้นที่ๆ เธอยืนอยู่มันแะไม่ถึพื้น
“ว้าย...พี่นิอย่าทำแบบนี้ เี๋ยวฝนม!”
“ไม่เป็นไร พี่ประอเราอยู่...” ปาิาพยายามพยุัวเออยู่ในสายน้ำที่เบาสบาย เมื่อที่ๆ เธอยืนยันแะถึพื้น มือ้าหนึ่็ถือวิสาสะโอบรอบสะเอวบาใ้ผิวน้ำให้เ้ามาประิัว ่อนะประอให้วรรษมนหันลับมามอหน้า
และเป็นเวลานี้เอที่ปาิาไ้มใบหน้าอ่อนเยาว์สใส ในระยะประิ ไร้เรื่อสำอาแ่เิม มีเพียเลือฝาที่อวึ้นมาาผิวเนื้อเนียนละเอียสวย าวผุผ่อ ยาม้อแสะวันอ่อนแสยามนี้
“พี่นิะ เราลับันเถอะ เราไม่วรอยู่ันลำพัแบบนี้” วรรษมนเริ่มบอ้วยน้ำเสียแหบพร่า หายใแร เมื่อมือ้าหนึ่อปาิายัอระับให้เธอลอยในน้ำไ้โยไม่ม ใบหน้าหวานมัับผิวาวเหลือ มีเสน่ห์อยู่ใล้เพียเอื้อม ห่าันั่วอึใ
....หาใล้ันนานว่านี้...็ไม่รู้ว่าเธอะเผลอทำอะไรผิศีลผิธรรมหรือเปล่า
“ิถึพี่มั้ยฝน” ปาิายัสบาแววาฟ้อออมา้วยวามหวั่นไหว ทำเอาวรรษมนพูไม่ออับำถามนั้นและเป็นฝ่ายเม้มริมฝีปาแน่นสนิท แสร้เมินไปทาอื่น
“พี่ถามว่าฝนิถึพี่มั้ย” ปาิาเอ่ยย้ำ “อบให้พี่ไ้ยินหน่อยีฝน”
วรรษมนหันลับมามอใบหน้าอปาิาอีรั้ และ็อไม่ไ้เมื่อเห็นสายาเศร้าับ้อลับมารออยให้อบ
“ิถึ่ะ” สาวมันารสารภาพเสียแผ่ว
“พี่็ิถึฝน อให้พี่ื่นใสัรั้นะ” พูบปาิา็ถือวิสาสะเยามนึ้นมาสบา ่อนะบเบียริมฝีปาอุ่นลบนลีบปาบาที่เผยอน้อยๆ หอบลืนวามหอมวานอวรรษมนให้สมับวามิถึมานานแสนนาน
เรียวลิ้นร้อนระอุยั่อยๆ ผ่อนปรนเ้าไปทัทายวามอ่อนหวาน วามุ่ม่ำอน้ำผึ้หวานอวรรษมน เป็นไปามัหวะทำนอที่เนิบ้า ละมุนละไม แ่ำลัเร่เร้าให้วรรษมนลอยลิ่วึ้นสู่นภาว้า สลับับิ่ลสู่พสุธาโยพลัน สิที่มีเหลืออยู่เพียน้อยนิ าผึนเือบะอ่อนระทมระทวยลอยล่อไปับสายน้ำทะเล
หาแ่ปาิายัอประอ พร่ำพรรนาภาษารัอย่าไม่า ให้สมับห้วหนึ่อหัวใที่ปิั้นมานานนม...ห้วหนึ่อหัวใที่ลัวฝนมานับปี...ห้วหนึ่อหัวใที่เยเ็ยารันไม่ล้าเปิใ...
ทั้ที่รับรู้ว่านี่ล่ะ...ือน้ำผึ้ทิพย์าสวรร์ั้นฟ้า...ืออวัอันล้ำ่าที่เทวาส่มาให้เธอ...
“พี่นิ...หยุเถอะ่ะ” วรรษมนถึับร้อผวา เมื่อมือเรียวำลัเลื่อนไล้ไปามแผ่นหลั และทำท่าะเล่นนเ้าไปทำท่าะปละอบราเีย
“เราลับันเถอะ...วระลับันไ้แล้ว” วรรษมนบออย่าัใ พยายามสบสิอารม์ที่ปาิาเป็นนเปิประเ็นเมื่อรู่ให้สบล เมื่อภาพวามเป็นริอยู่รหน้า
“พี้นิ ุฝ่น!!” น้ำเสียแหบห้าวัึ้นะโน้อมา ให้ทั้สอผละันออห่า ่อนะเห็นว่ามีเหล่าบ่าวนใ้่าวัไม้วัมือเรียึ้นฝั่
“ลับบ้านเร้ว เย็นหลาว”
เท่านั้นล่ะ ึเป็นุยุิารเล่นบทรัแบบแอบๆ เียบๆ พอึ้ใให้ทั้สอสาวำ้อรีบึ้นฝั่ ้วยเพราะไม่อยาให้เป็นเป้าสายาและผิสัเับใรอื่น...โยที่ปาิาเอ็ไ้แ่มออย่าเสียาย...
_______________________________________________________________
อัพแล้ว้าาา ถามันมาันะับว่า พว SET ะอ่านแยไ้มั้ย ไม่ว่าะเป็น หนาวฝนห่มะวัน, ผ้าห่มหัวใ
อบไ้เลยว่าอ่านแยไ้ับถ้ามีารแบ่ภา มันแ่เอาัวละรมาเื่อมัน ใรสะวื้อเ็็อ่านันยาวๆ แล้วแ่นอบ
แ่ถ้าะแบ่เป็น 1-3 ารอ่านเล่มรวมะ่อเนื่อและเ้าใมาว่าับ ^^ สำหรับวันนี้ฝาโปรโมั่น้วยน้าาา
ใรที่สนในิยายเรื่ออื่นๆ สามารถเ้าไปในเพ ธนรลับรับ ไ้้าา
โปรวันนี้...
อัพแล้ว้าาา ฝาเอาไว้้วยนะ้าบบผม นิยายยูริ นิยาย นิยายทอมี้ ธนรลับรับ
ความคิดเห็น