Jack Unforgiven Timmy

บทเริ่มต้น ตอนโลกที่พังทลาย
ตอนเย็นของทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ผมมักจะเดินเล่นแถวเนินเขาหลังเลิกเรียนทุกวัน..แม้จะเป็นวันหยุดชดเชยก็ตาม..ผมจะใจลอยและมองไปข้างล่างตอนยืนอยู่ริมหน้าผามันทำให้ผมสงบ...ตอนนั้นเองก็มีมือมาแตะที่บาของผม..ผมหลุดจากความสงบแล้วมองตรงไปที่เจ้าของมือนั้น...เขาเป็นชายสูงโปงสวมเสื้อเชิตสีขาวแขนยาวกางเกงสีดำรองเท้าหนัง..ดูเหมือนนักศึกษา..ซึ่นผมก็คิดว่าเขาคือนักศึกษา..ผมมองที่หน้าเขาจังๆ เขามีตาสีฟ้าผมสีน้ำตาลอ่อนคิ้วตกเหมือนคนร้องไห้...เขาพูดกับผมว่าคุณครับ..ผมชงักและยุติความคิดทั้งหมดเกี่ยวกับเขา ผมถามเขาว่ามีอะไรครับ เขาตอบกับด้วยน้ำเสียงแผวๆว่าเรนนี่..ผมถามทัดทีว่าเรนนี่นี้ใครหรอครับ..เขาตอบกับด้วยเสียงปกติว่าน้องชายคุณเขาประสบอุบัจเหตุตอนนี้อยู่ที่ห้องฉุกเฉิดโรงพยาบใกล้ๆนี้เอง..ตอนนั้นเองผมฉุดคิดได้ว่าเรนนี่ที่ว่าคือชื่อน้องชายผม..ผมไม่สนใจชายคนนั้นและรีบวิ่งลงเขาทัดทีด้วยทางที่เป็นเนินทำให้ผมถึงถนนเส้นหลักได้รวดเร็ว..ไม่รอช้าผมรีบวิ่งตรงไปที่โรงพยาบาล..เมื่อถึงหน้าทางเข้าโรงบาลผมพักห่อมหายใจครู่หนึ่งก่อนจะวิ่งอีกรอบไปห้องฉุกเฉิด..ตอนที่ผมวิ่งนั้นผมสังเกตุเห็นบรรยากาศในโรงบาลดูเงียบและไม่เห็นมีคนเยอะเหมือนปกติ..ผมวิ่งมาถึงหน้าประตูห้องฉุกเฉิดและเปิดประตูออก....นี้มันอะไรกันทำไมน้องผมถึงนอนคว่าหน้าอยู่ที่พื้นทำไมพยาบาลยังนั่งเฉยทั้งที่น้องผมนอนอยู่ตรงหน้า..เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนผมพยุงตัวน้องผมลุกขึ้นก่อนจะหามขึ้นเตียงผู้ป่วยผมมองดูน้องชาย..มีอะไรผิดปกติตรงไหนผมมองดูก็ไม่เห็นมีบาดแผลหรือรอยช้ำอะไรตามที่ชายคนนั้นบอกว่าเกิดอุบัจเหตุ..ผมเรียกชื่อเขาเรนนี่ๆเพื่อปลุกเขาแต่ก็ไม่ตื่น..ผมเขย่าตัวเขาพร้อมกับเรียกเขาก็ไม่ตื่น..ผมจึงใช้มือเปิดตาเขาให้ตื่น....เหวอออออ...ผมตกใจสุดขีดจนหงายหลังตกเตียงผู้ป่วย..ต ตาเขาไม่มี ข เขาไม่มีตาผมลุกขึ้นรีบเดินไปหาพยาบาลที่ยังนั่งเฉย..ผมบอกพยาบาลว่านี้มันอะไรกันน้องผมเขาบาดเจ็บขนาดนี้ทำไมคุณถึงได้นั่งเฉยๆยังงี้..เมื่อผมพูดจบพยาบาลก็ยังนิ่งและไม่ตอบอะไรเลย..ผมจึงเอื้อมมือไปแตะที่บาของพยาบาล..พยาบาลเธอล้มลงจากเก้าอี้นอนไม่เป็นท่าอยู่กับพื้น..สีหน้าเธอยังเหมือนเดิมตาเธอไม่กระพริบ...ผมสังเกตุท่าไม่ดีจึงจับชีพจรเธอดู...เธอตายแล้วพยาบาลคนนี้ตายแล้วทั้งที่ตัวเธอยังอุ่น..ผมมองไปที่เรนนี่น้องชายผม..ผมรู้แล้วล่ะว่าน้องผมเขาคง..ผมเดินไปหาเรนนี่แล้วจับชีพจรดู..มันอะไรกันทำไมผมรู้สึกที่ที่ผมยืนมันพังทลาย...ผมควรบอกพ่อกับแม่ว่ายังไง...ผ ผมยังอยากอยู่กับเขาน้องของผมเขายังไม่ตายสะหน่อย...สิ้นสุดความคิดทั้งหมดผมพูดกับน้องชายผมว่านายอำพี่ได้อีกแล้วเรนนี่ตอนนี้พี่ตกใจสุดๆเลยนายนี้เจ๋งจริงๆตอนนี้พี่ยอมแล้วตื่นเถอะพี่จะเลี้ยงขนมเป็นการแสดงว่าพี่น่ะยอมแพ้หรือนายอยากได้อะไรก็บอกมา....น้องผมก็ยังนอนนิ่งไม่ขยับ..ผมเรียกเขาอีกครั้งเรนนี่ เรนนี่ๆผมพูดอีกว่านี้มันไม่ตลกนะตื่นสิเรนนี่นายไม่คิดหรอว่านายอาจไม่ได้อะไรเลยท่านายแกล้งพี่จนโมโหยังงี้...ตอนนี้ในใจผมขอเพียงเวลาที่จะยอมรับแต่การกระทำของผมตอนนี้ผมได้แต่เขย่าตัวเขากับเรียกชื่อเขาซ้ำไปมาทั้งสะอือพร้อมน้ำ...ผมได้ยินเสียงดังสนั่นดังลั่นมันสะเทือกไปทั้วโรงพยาบาล..ผมหันมองไปมาเพื่อหาต้นตอของเสียง...จากนั้นทุกอย่างมันสว่างจ้าจนมองไม่เห็น..เห็นเพียงสิ่งเดียวคือแสงสว่างสีขาวสาดมาที่ผมกับน้องชายผมรู้สึกจะจ่างหายและเบาหวิดเหมือนขนนก จบตอน โลกที่พังทลาย               แนะนำตัวละครเบื่องต้น     ทิมมี่ / อาชีพนักศึกษา  / อายุ18 / อุปนิสัย รอบคอบ คิดมากมักชอบคาดเดาเวลาล่วงหน้า สิ่งที่ชอบ ชอบปล่อยใจสบายๆ เวลาว่างเขาชอบเดินเอ่อระเหยไปเรื่อย สิ่งที่เกลียด น้ำเข้าหู อาหารที่มีรสเค็มจัด และอาหารร้อนจัด    เรนนี่ / อาชีพนักเรียน / อายุ 15 / อุปนิสัย มีความคิดสุดโต่ง ไม่คิดถึงผลที่ตามมา ใจร้อน ไม่ยอมใคร มักจะมีความมั่นใจและไม่มั่นใจในเวลาเดียวกัน (โลเล) สิ่งที่ชอบ การผ่านด่านเกมส์ยากๆ ชอบขนมรสหวาน สิ่งที่เกลียด ขอบโต๊ะมุมโต๊ะเพราะมักเดินชนหรือเตะหลายครั้ง แมลงเข้าตาหรือฝุ่ง