~ปัจจัยที่หายไป~

เนื้อเรื่อง

สวัสดีครับ .. ผมชื่อตงๆ ผมเกิดในที่เหมือนสลัมแต่สำหรับผมแล้วมันคือสิ่งที่ผมไม่อยากให้มันหายไปเลยผมเกิดมากลับครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์แบบในสายต่อของคนอื่น วานนี้เป็นวันเกิดครบรอบ10ปีของผม และของขวันสำหรับวันเกิดนี้ของผมก็คือหมาพันธ์บางแก้วที่น่ารักตัวสีขาวและมีรูปหัวใจอยู่ที่หัว ผมได้ตั้งชื่อให้มันว่าหมีมันน่ารักมากและผมก็สัญญาว่าจะดูแลมันอย่างดีมันเป็นเพื่อนของผมได้เลยก็ว่าได้ผมเล่นกับมันทุกๆวันจนมันคุ้นกับผมและพ่อของผม เวลาผ่านไปทุกวันทุกวันผมก็ยังเล่นกับมัน จนเริ่มห่างกันขึ้นเรื่อยจนผมอายุได้14ปี วันหนึ่งผมเรียนหนังสือกลับมาผมเห็นแม่ของผมนั่งร้องให้ ผมถามว่าเป็นอะไรมาม๊า ผมเดินเข้าไปในบ้าน
ผมเจอน้องหมีของผม ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ มันนอนอยู่บนกล่องกระดาษที่พับไว้ผมเล่นกับมัน และผมก็เลยจะออกไปซื้อหมูปิ้งมาให้มันกินเล่น แม่ผมยื้นเงินให้ผมแล้วก็ร้องให้ขึ้นผมตกใจมาก ผมถามแม่ว่าเกิดอะไรขึ้นครับ แม่ผมพยักหน้า ผมเลยเดินไปซื้อหมูปิ้งด้วยความสงสัย พอผมกลับมาบ้านผมก็เอาหมูปิ้งไปวางไว้หน้าของหมีเหมือนทุกๆครั้ง มันก็นอน ผมถีบมันเพราะมันไม่ยอมกินมันลุกขึ้นเดินแล้วก็ชนโต๊ะทานข้าวของผมมันล้มลงนอนแล้วร้องด้วยเสียงที่เจ็บปวดแม่ผมเดินมาจับหัวผมแล้วบอกว่ามันตาบอดแล้วลูกมันถึงไวแล้ว ผมไม่เชื่อคำที่แม่พูดผมวิ่งเข้าห้องนอนแล้วก็ร้องไห้คนเดียวผมเจ็บหัวใจมากผมพยายามจะไม่รู้สึกว่าเสียใจแต่ผมก็เสียใจมาก ผมหลับไปพอตื่นเช้ามา ผมไม่เห็นหมาของผม ผมถามพ่อว่า ป๊าๆ ไอ้หมีมีไหน' พ่อผมบอกว่ามันหายไปแล้ว ผมร้องไห้แล้วถามอีกว่าหายไปได้ยังไงพ่อผมบอกว่ามันเดินออกไปไหนแล้วไม่รู้ ผมเดินไปถามแม่ แม่เลยบอกเรื่องจิงกับผมว่าพ่อของผมลำคาน น้องหมีที่เห่าหอนร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวดทั้งคืนพ่อผมเลยปล่อยมานออกจากบ้านทั้งๆที่มันตาบอดและร่างกายไม่มีแรง ผมรูสึกเกียจพ่อของผมขึ้นมาทันที วันนั้นผมไม่ไปโรงเรียนผมปั่นจักรยานออกตามหามันตั้งแต่เช้าจนเย็นผมไม่เจอมันผมกลับบ้านมา คำถามแรกของพ่อผมพ่อพมถามผมว่าถ้าพ่อเป็นอย่างไอ้หมีตงจะทำอย่างไร ผมตะคอกกลับไปว้า อย่างน้อยตงก็ไม่เอาป๊าไปทิ้งเหมือนที่ป๊าทำกับหมีหลอกผมร้องไห้แล้วเดินไปกอดพ่อผม เย็ฯวันต่อมามีคนแก่ๆคนหนึ่งมาบอกว่าเค้าเจอหมีเดินไปมาแถวหน้าบ้านเพราะเค้ารู้จักหมีดี ผมดีใจมากผมวิ่งไปบ้านป้าคนนั้น ผมเจอมันในสภาพที่ผมรับไม่ได้ ผมอุ้มมันกลับมาบ้าน แม่ผมร้องไห้และดีใจ พ่อของผมขอโทษมัน ผมกลั่นน้ำตาไว้ไม่ได้จิงๆมันไม่อยู่จิงๆแม่ผมทำกลับข้าวให้มัน มันไม่โกรธพ่อผมเลยสักนิดแต่มันกลับ ส่ายหางดีใจทีได้เจอพ่อผม ผมนอนหลับไปจนมาตอนเช้า วันนี้ผมต้องไปเข้าค่ายลูกเสือ ผมหันไปเห็นน้องหมี ขามันส่ายไปมาเหมือนชักระตุกนานมากผมเห็นพ่อนั่งสวดให้มันพ่อบอกว่าอย่าฝืนเลยขอให้ไปดีแต่มันก็ยังหายใจต่อไปผมนอนข้างๆมันผมขอให้มันหายใจผมกิดมันไว้นานแสนนานผมกอดมันแน่นมากผมส่ายหางทั้งๆที่ไม่มีแรงมันร้องด้วยเสียงที่เจ็บปวดมากผมลามันเพราะผมต้องไปเข้าค่าย พ่อแม่ผมกอดผมแอล้วร้องไห้ผมไปเข้าค่าย3วัน2คืนในคืนที่2ผมโทรกลับบ้านเสียงแรกที่ผมได้ยินคือเสียงร้องไห้ของแม่ผม ผมถามแม่วันมันไปล่ะใช่ไหม แม่ผมร้องไห้แล้วบอกว่ามันตายหลังตงโทรมาพอดีแม่ผมบอกว่าทุกๆอย่างในโลกนี้ โลกกำหนดชีวิตไว้แล้ว ผมวางลงผมร้องให้ในผ้าห่มบนเตียงที่ค้ายผมเสียใจมาก ผมพึ่งรู้สึกว่าเสียใจสุดๆมันเป็นยังไง...

โดย ตงๆ