คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
ผมว่าวันนี้เป็นวันที่อากาศสดใสมากเลยฮะ ผมกำลังจะเดินทางไปมหาลัยฮะ
ไปกับพี่ชายสุดหล่อของผมคือพี่จงฮุนนั้นเอง แต่ผมกับพี่เขาเป็นพี่น้องคนละแม่นะฮะ
เเต่พ่อเดียวกัน ผมเลยใช้นามสกุล ชเว เหมือนพี่จงฮุน
พี่เขาเป็นนักดนตรีของมหาลัยเลยนะที่พี่เขาได้เป็นเพราะเขาเล่นกีตาร์ได้เก่งมากเลยละฮะ แต่ผมก็ได้เชื้อพี่เขามาเหมือนกันนะฮะแต่ผมไม่ได้เล่นกีตาร์นะฮะ เพราะผมเล่นกลองต่างหาก แต่พี่เขาไม่เขาพูดเท่าไร พี่เขาเหมื่อนจะเย็นชาเเต่จริงๆแล้วพี่เขาอ่อนโยนมากเลย เเละที่สำคัญพี่เขามีแฟนเเล้ว แฟนพี่จงฮุนคือ พี่ฮงกิ พี่ฮงกิเป็นนักร้องของมหาลัยเลยนะฮะ
แล้วก็มีเพื่อนสนิทอยู่นั้นก็คือ พี่วอนบินนั้นเองฮะ เดี๋ยวนะผมบอกชื่อของผมรึยังฮะ ผมชื่อ มินฮวานฮะ ผมเป็นคน น่ารัก สดใส ร่าเริงตลอดเวลานะ เเต่ถ้าผมโกรธผมก็น่ากลัวเหมือนกันนะ(เหรอ:ไรเตอร์) ผมมีเพื่อนสนิทชื่อเเจจิน เขาเป็นผู้ชายนะถึงเขาจะมีรูปร่างที่บางยิ่งกว่าผู้หญิงนั้นนะ โอ๊ะ!ถึงมหาลัยแล้ว นี้ผมพูดตั้งแต่ออกจากบ้านจนถึงมหาลัยเลยหรอเนี้ย ผมพูดมากไปใช่ไหมฮะ ผมขอโทษนะ แต่มันห้ามไม่ได้หรอก ก็ผมมีความสุขนี้นา
"จงฮุนนนนนนน~" นั้นไงพี่ฮงกิ แล้วพี่ฮงกิเดินมากับพี่วอนบินแล้วก็กับใครก็ไม่รู้
"หวัดดีครับที่รัก~" พี่จงฮุนทักทายพี่ฮงกิได้หวานมากกกกก~
"พี่ฮงกิ พี่วอนบิน หวัดดีฮะ แล้วเอ่อ..." ผมทักทายพี่ๆเขาเเล้วแต่ผมไม่ได้ไม่มีมารยาทนะฮะก็ผมยังไม่รู้จักคนๆนั้นนี่นา เลยไม่รู้ว่าจะเรียกว่าอะไรก็เลยยังไม่ได้ทัก แต่นายคนนี้หน่ะ หน้าตาหล่อเหลาเอาการเลยนะ ตาสีน้ำตาลเข้ม เรียวได้รูปแลดูน่าค้นหา ริมฝีปากก็เรียวยาวอมชมพูธรรมชาติที่แลดูหน้าสัมผัสนั้นอีก
ส่วนหุ่นก็ดีถึงจะไม่มีกล้ามเเบบพี่จงฮุนก็เถอะ เเต่หมอนั้นตัวสูงกว่าผมเยอะเลยนะ เเต่ก็ไม่เยอะมากหรอกนะ ประมาณเกือบ 10 เซนเองนะ (นั้นเรียกว่าไม่มากเหรอ? : ไรเตอร์) แต่หน้าเขาดูกวนประสาทยังไงชอบกล เชอะ!น่าหมั่นใส้
"หวัดดีจ๊ะมินาริ" พี่ฮงกีทักผมพร้อมกับที่พี่ฮุนเดินไปหาพี่ฮง และทำให้ผมคืนสติจากการมองหน้านายสูงโย่งนั้น
"ว่าไงมินฮวาน อ๋อส่วนนายนี่ชื่อ ซึงฮยอน" พี่วอนบินเหมือนจะอ่านใจผมออกเลยอะ
"หวัดดีครับ ผมซง ซึงฮยอนครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ" นายนั้นกว่าจะเเนะนำตัวได้ เหอะ!เล่นตัวชะมัดเลย เเต่เสียงนุ่มทุ้มน่าฟังชะมัดเลย น่าหมันไส้ ลีดเดอร์ว่าไหมฮะ
"หวัดดี พี่จงฮุนนะ" พี่ฮุนเเนะนำตัวบ้างด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเย็นชา แต่พี่เขาไม่ได้เย็นชาหรอกนะฮะ "นี่มินฮวาน น้องชายพี่เอง" เเละพี่ฮุนก็เเนะนำผมกับไอ้โย่งนั้น ชิส์!
"หวัดดี" ผมตอบแบบห้วนๆ ผมมีมารยาทนะฮะ แต่มันหน้าหมั่นใส้เกินไป ผมขี้เกียจพูดด้วย
"ซึงฮยอน อายุเท่าไรละเราหน่ะ?" พี่จงฮุนถามไอ้โย่งนั้นทำไมเนี้ย
"20 ครับพี่จงฮุน" เฮ้ย!อายุเท่าผมเลยนี่นา เเต่ทำไมมันสูงกว่าผมขนาดนี้ละฮะลีดเดอร์
"เอะ!งั้นก็อายุเท่ากับน้องมินเลยละสิเนี้ย" พี่ฮงกิจะไปบอกมันทำไมละฮะ T-T
"งั้นดีเลย! นี่น้องมิน" พี่วอนบินจะเรียกผมทำไมละฮะ?
"ฮะ พี่วอนบิน" ผมตอบกลับพี่วอนบิน เเต่เดี๋ยวนะนัดเเจจินไว้นี่นา ซวยเเล้วโดยเเจจินโกรธเเน่ๆเลยละฮะ "พี่ๆฮะ น้องมินไปก่อนนะฮะ ผมนัดแจจินไว้ ไปช้าเดี๋ยวจะโดนโกรธเอา ไปก่อนนะฮะ ไว้เจอกันฮะ" มันจะง่ายไปไหมเนี้ย รีบไปก่อนที่มันจะมีอุปสรรคมาขวางกันดีกว่า ว่าแล้วผมก็จะเดินไปขึ้นตึกเเต่ มันก็ไม่ราบรื่นเท่าไรนะฮะ
"เดี๋ยวดิน้องมิน พี่ฝากเจ้าซึงหน่อยสิ มันเพิ่งกลับมาหน่ะ ไม่่ค่อยคุ้นกับโซลเท่าไร ขอบใจนะน้องมิน" พี่วอนบินสรุปเองเสร็จสรรพเลยนะ
"ดะ...เดี๋..." ผมกำลังจะปฎิเสธแต่เเล้วก็ไม่สำเร็จเพราะ
"รีบไปสิซึงฮยอน น้องมินเขารีบบบบ~ ฮ่าๆๆ" พี่ฮุนฮะ ถ้าไม่พูดก็ไม่มีใครว่าๆเป็นใบ้หรอกนะฮะ เหอะ! แล้วนายซึงก็วิ่งตามผมมา เฮ้อ!เซ็งจังเลยฮะ รีดเดอร์
"นี่ มินฮวานนายจะรีบไปไหนหรอ ไปด้วยคนสิ ยิ้มหน่อยก็ได้นะ นี่นายคุยกับฉันหน่อยสิ เดี๋ยวคนอื่นมองว่าฉันบ้านะว่าคุยกับตัวเอง เฮ้! นายยังอยู่ไหมเนี้ย อ้อ! นายรู้ป่ะว่าฉันเป็นญาติกับพี่วอนบินนะ ฉันเล่นตนตรีเป็นด้วย ฉันเล่นกีต้าเป็นนะ นายเล่นดนตรีเป็นบ้างป่ะ แล้วนา..."
"นี่! นายจะถามผมเเต่นายไม่เว้นวรรคให้ผมตอบคำถามบ้างเลยนะฮะ คำถามเเรก ผมรีบไปหาแจจิน ส่วนคำถามที่สอง ไม่รู้ แต่ตอนนี้รู้เเล้ว และคำถามสุดท้าย ผมเล่นคำตรีเป็น ผมเล่นกลองเป็น ตอบคำถามครบเเล้วนะ มีอะไรจะถามอีกม่ะ" โอ๊ยเหนื่อยจะเลยฮะรีดเดอร์ ไอ้ซึงฮยอนมันถามคำถามยาวมากกกกก~ แล้วนี่ถ้าผมไม่เเทรกมันขึ้นมา ผมจะได้ตอบคำถามไหมฮะเนี้ย เฮอะ!คนหล่อเซ็ง
"โห่! หายใจทันไหมมินฮวาน?" มันยังมีหน้ามาถามผมฮะ พระเจ้า หน้าด้านเกินไปแล้ว มินาริรับไม่ได้~ เออนี่ มินาริคือชื่ออีกชื่อหนึ่งของผมละฮะจะเรียกได้เฉพาะคนที่สนิทเท่านั้นนะฮะ "และแล้วในที่สุด นายก็ยอมคุยกับฉัน 555" ถ้ามันจะดีใจขนาดนี่อะนะ โอ๊ะ!นั้นเเจจินนี่นา เย่ในที่สุดก็เจอสะที เยส~
"เเจจินนนนนนนนนนนนนนน~" ผมเรียกเสร็จก็วิ่งเข้าไปกอดเเจจินจินทันที่ทำให้ร่างสูงที่เดินอยู่ข้างๆ รีบวิ่งตามมาทันที
"มินาริของฉัน ในที่สุดนายก็มาสะที ฉันรอตั้งนานแหนะ นึกว่าจะไม่มาซะเเล้ว ไหนมาหอมเเก้มทีซิ จุ๊บ~ ฮิๆ แก้มนิ่มจังมินาริของฉัน" อ๊ะๆรีดเดอร์อย่าเพิ่งคิดไปไกลนะฮะ ว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน เราเป็นเเค่เพื่อนกันเฉยๆฮะ แต่ว่า... ช่างมันเถอะนะฮะ เพราะยังไงมันก็เป็นไปไม่อยู่เเล้ว โดยเฉพาะยิ่งเป็นผมด้วย
.............................................................
บ้ากับไรต์เตอร์
เป็นยังไงบ้างค่ะ ไม่รู้ว่าจะสนุกไหมนะ เม้นบอกกันได้นะ
ขอบคุณที่อ่านค่ะ
ความคิดเห็น